Morgunblaðið - 26.03.2013, Qupperneq 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2013
fyrir mörgum árum í vesturbæ, í
húsið sem Auður Garðarsdóttir
bjó í. Hún varð nágranni okkar
fjölskyldunnar til margra ára og
það var lán að eiga bústað með
þeim heiðurshjónum, Auði og Jó-
hannesi. Á Bárugötuna var flutt
inn eftir hálfs árs lagfæringar á
íbúð. Ónæði og hamarshögg
fylgja slíku en Auður var þolin-
móð við okkur og horfði ávallt til
lausna varðandi mál sem taka
þarf á í sambýli og lagði sann-
arlega sitt af mörkum svo að vel
mætti fara.
Jákvæð við okkur og barngóð;
ósjaldan að lítil manneskja sem
hóf sína ævi hér í húsinu fór í
heimsókn niður til vinkonu sinn-
ar, Auðar, og kom hróðug til baka
með brjóstsykur í lófa. Hugul-
semi og örlæti einkenndu ná-
grannakonu mína gagnvart okk-
ur húsfólkinu hér sem og öðrum.
Áður fyrr þegar hópur af
krökkum úr unglingavinnunni
kom í vorverkin í garðinum þá fór
hún ár hvert og keypti snúða í
bakaríinu og gaf þeim ásamt app-
elsínudjús og sá til þess að öllum
liði vel, eins og henni var lagið.
Þetta, sem henni þótti ekki mik-
ið, lýsir henni vel.
Í minningunni er sól og dag-
urinn nýbakaður og heitur eins
og snúðarnir. Eins og góðra ná-
granna er háttur sátum við
stundum á slíkum dögum á spjalli
í garðinum, áttum notalegar
stundir og skemmtilegar því
Auður bjó yfir húmorískum sans
og sagði þá stundum skemmti-
sögur af kettinum Grími sem
gaman var að heyra; mektarkött-
ur sem kom neðan af Drafnarstíg
og ákvað að búa hér og gaf sig
ekki með það.
Nema hvað, honum hefur þótt
sem öðrum gott að vera í návist
Auðar. Þótt hún væri athafnasöm
bjó hún yfir andans ró. Það kom
sér vel í haust þegar lítill hvolpur
í húsinu datt út um risglugga,
eina sjö metra, og hún fann
hvolpinn nær dauða en lífi, þurfti
að róa og sefa hvolpinn og ekki
síður konuna sem átti að gæta
hans; og koma þeim til dýralækn-
is.
Þakklát er ég Auði fyrir sam-
fylgdina og sambúðina í húsinu
og sendi Jóhannesi og fjölskyldu
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Steinunn Ólafsdóttir.
Ég man þegar ég heimsótti
fyrsta sinni Auði Garðarsdóttur á
heimili hennar á Bárugötunni ár-
ið 1989, þá umsækjandi um Dóm-
kirkjuprestakall. Hún hlustaði
gaumgæfilega á umsækjandann
og spurði eftir því sem henni
þótti mikilvægast að vita. Ég
fékk þá strax traust á þessari
konu og það dvínaði ekki. Hún
veitti mér og sitt traust og það
varð mér verðmætt í þeim störf-
um sem biðu og voru hulin þá en
saga nú. Enn meira þótti mér
vert um að eiga vináttu hennar
og Jóhannesar; reyndar fjöl-
skyldu þeirra meir og minna.
Við áttum náið samstarf í átján
ár og afar margt safnaðist á dag-
skrá okkar þann tíma. Hún hélt
utan um sín verkefni og einnig
okkur öll sem með henni unnum
af einstæðri ábyrgðartilfinningu
og alúð. Hún bjó samstarfi okkar
fallega umgjörð með því að hafa
fundi framkvæmdanefndar Dóm-
kirkjunnar á heimili sínu. Hún
safnaði okkur saman að ríkulegu
kaffiborði og þegar við vorum
orðin mett var gengið til dag-
skrár.
Málin vegin og metin og tillög-
ur mótaðar fyrir sóknarnefndar-
fundina. Svo dró hún upp „Gulu
bókina“ þar sem hún skrifaði hjá
sér hvaðeina m.a. það sem við
höfðum tekið að okkur að gera.
Það var ekkert annað óþægilegt
við hana Auði en sú bók. En í
henni var aðeins það skráð sem
við höfðum gert – og áttum ógert!
Það seinna var sá partur sem gat
komið illa við mann og það áttum
við undir okkur sjálfum. Hún hélt
okkur við efnið.
Margar spjallstundir og fjöl-
skylduviðburðir eru í huganum
núna, og þær með svo mörgu
öðru eru orðnar að fallegum
minningum. Hversu fallegt
hjónaband þeirra Jóhannesar
var; hvernig þau mættu þörfum
hvort annars og bættu upp. Börn
þeirra voru þeim holl og hlý.
Barnabörnin orðin stór, að verða
gjörvilegt fullorðið fólk. Hún bar
þau mjög fyrir brjósti og gladdist
yfir þeim og þau voru hænd að
henni. Vinahópurinn stór og
traustur og glaðværir þeirra
fundir enda skátar flest.
Augljóslega mótaði skátahug-
sjónin hana: Ávallt viðbúin, heið-
arleg og drenglynd.
Það var hlutverk Auðar að sjá
til þess að fólkið í Dómkirkju-
sókninni ætti athvarf með trú-
rækni sína og helgar stundir á
lífsins leið. Hún stóð oft sjálf
brosandi í kirkjudyrunum og
bauð fólk velkomið, rétti sálma-
bók og messublað. Aðra sunnu-
daga var annað fólk úr sóknar-
nefndinni sem hafði þetta
hlutverk að hennar beiðni. En
hún var í forystu um kirkjuhald-
ið, nýframkvæmdir, viðhald,
mannaráðningar og allar ráðstaf-
anir sem til þarf til þess að hægt
sé að hafa samkomu í kirkjunni.
Það var óvenju margt sem gerð-
ist til uppbyggingar á hennar
vakt. Nýtt safnaðarheimili tekið í
notkun 1990, stórviðgerð á kirkj-
unni 1999 og veruleg efling safn-
aðarstarfsins.
Ég trúi að hún njóti nú trúfesti
sinnar og fyrir henni sé upp lokið
dyrum Guðs húss á himni, því
sem hefur margar vistarverur og
Drottinn hefur fyrirbúið okkur
og hún hafi heyrt orðin þráðu:
„Gott, þú góði og trúi þjónn, yfir litlu
varstu trúr, yfir mikið mun ég setja þig.
Gakk inn í fögnuð herra þíns.“
(Matt. 25:23)
Auði Garðarsdóttur færi ég
þökk okkar hjóna fyrir samferð-
ina og bið fólki hennar blessunar
og huggunar.
Jakob Ágúst
Hjálmarsson.
Kveðja frá Dómkirkjunni
Í dag er til moldar borin hin
mæta kona Auður Garðarsdóttir,
sem um langa hríð hefur helgað
kirkjunni, skátahreyfingunni og
ýmsum félagsmálum starfskrafta
sína. Í Dómkirkjunni minnumst
við hennar með þakklæti fyrir
áratuga setu í sóknarnefnd og
kirkjunefnd kvenna, bæði sem
formaður og meðstjórnandi.
Við fráfall hennar leita þessi
orð svo sterkt á hugann: Kær-
leikur, trúfesti, umhyggjusemi,
greiðvikni, samviskusemi, heið-
arleiki og félagslyndi. Öllum
þessum hæfileikum var Auður
ríkulega búin. Þetta vita allir sem
þekktu hana og störfuðu með
henni í öll þessi ár, ekki síst við
sem nutum vináttu hennar. Í öll-
um hennar störfum og ekki síst í
formennskunni er enn einn hæfi-
leikinn ótalinn en hann er hve létt
hún átti með að vinna með öðr-
um, laða fram það besta í þeim og
stjórna án þess að eftir því væri
tekið. En slíkt er aðeins á færi
hæfustu stjórnenda.
Í síðustu heimsókn til hennar á
líknardeildina fór ekki milli mála
að stuttri og hetjulegri baráttu
var að ljúka. Auður var að kveðja
og halda til móts við skapara
sinn. Yfir henni hvíldi sá friður
sem þeir einir öðlast sem kveðja
þennan heim sáttir við líf sitt og
eru reiðubúnir til að ganga fagn-
andi inn í hið eilífa líf.
Á kveðjustund er okkur hugs-
að til fólksins hennar, Jóhannes-
ar, barna og barnabarna, sem
henni var svo kært. Megi góður
Guð blessa þau og styrkja í sorg-
inni. Samrýndari og gestrisnari
hjón og lífsförunautar en Auður
og Jóhannes finnast vart á
byggðu bóli. Er því missir hans
mikill.
Í brjóstum okkar sem eftir lif-
um ríkir söknuður og eftirsjá. En
þar inni býr líka minningin um
góða og trúaða konu sem helgaði
líf sitt kirkjunni sinni og með-
borgurum og tókst að gera um-
hverfi sitt betra en það var fyrir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Marinó Þorsteinsson,
formaður Dómkirkjunnar
í Reykjavík.
Það var á fögrum sumardegi í
Vesturbænum fyrir nokkrum ár-
um sem Hildur vinkona mín og
nágranni kynnti mig fyrir Auði,
þessari fallegu konu á Bárugöt-
unni. Síðan þá höfum við átt sam-
an margar góðar stundir, meðal
annars í ljómandi skemmtilegum
dömuboðum. Ég á eingöngu góð-
ar minningar um Auði, sem var
ótal góðum mannkostum búin;
hún var kát, kærleiksrík og trygg.
Ég sé Auði fyrir mér brosandi
með fallega blikið í augunum, hún
kunni að gleðjast með góðum.
Hún var umhyggjusöm, hrein og
bein og hafði hlýja nærveru.
Ég kynntist Auði síðar enn bet-
ur þegar ég tók sæti í sóknar-
nefnd Dómkirkjunnar. Í Dóm-
kirkjunni fer saman góður hópur
starfsfólks og sóknarnefndar og
má segja að Auður hafi verið
hjartað í starfinu þar. Hún var
ætíð vakandi yfir velferð safnað-
arstarfsins og reiðubúin að koma
góðu til leiðar og láta öllum líða
vel, hörkudugleg og drífandi.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til Auðar og Jóhannesar á
þeirra fallega heimili, þiggja góð-
gjörðir og njóta samvista við þessi
heiðurshjón. Fjölskyldan var yndi
hennar og stolt, hún naut þess að
vera umkringd börnum og barna-
börnum.
Elska Auðar og vinátta við mig
og mína fjölskyldu er mér dýr-
mæt og ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst þessari góðu konu og hafa
átt hana að vini. Ég kveð vinkonu
mína Auði með virðingu og þakk-
læti og bið ástvinum hennar Guðs
blessunar.
Blessuð sé minning Auðar
Garðarsdóttur.
Laufey Böðvarsdóttir.
Ég á margar minningar um
Auði Garðarsdóttur. Ein þeirra
talar sterkt til mín í dag. Hún er
frá hátíðinni við Austurvöll 17.
júní 1951. Ég stóð þarna með
bekkjarsystkinum mínum úr MR.
Við urðum stúdentar daginn áður
og komum til þess að fagna og
votta okkar unga lýðveldi hollustu
okkar.
Skátar stóðu heiðursvörð.
Næst mér var stúlka, sem ég
hafði oft séð í Vesturbænum. Hún
kallaði á athygli, þar sem hún stóð
í merkjum prýddum skátabún-
ingnum, sem gaf vel til kynna, að
þar stóð afrekskona. Sterkri
greip hélt hún um stöng sem hafði
þjóðfánann við hún. Allt hennar
fas sýndi, að með henni bjó dugn-
aður, stefnufesta og persónu-
styrkur. Augun sögðu líka sitt um
innri eld. Hún var eins og hold-
gervingur kjörorðs skátanna:
Vertu viðbúin.
Ég varð síðar sóknarprestur
hennar og kynntist þá fjölskyld-
unni. Ég átti oft samtöl við Jó-
hannes eiginmann hennar, ekki
síst um það leyti sem ég jarðsöng
föður hans. Það hafði tekið Jó-
hannes 15 ár að sætta sig við ör-
kuml, sem hann hlaut eftir slys,
en nú vildi hann ekki hafa misst af
þeirri reynslu. Sá þroski sem
kemur við það að yfirvinna erf-
iðleika með þeim hætti, sem hann
gerði, verður aldrei metinn til
fjár. Auður stóð fádæma sterk við
hlið hans.
Henni var þarna margt erfitt
einnig, en sá sem sigrar sjálfan
sig er meiri en sá sem vinnur
borgir. Unga stúlkan með fánann,
persónustyrkinn sem ég skynjaði
árum fyrr og stórt, fórnfúst
hjarta átti þann innri eld, sem
þurfti til að skapa birtu og bjart-
sýni.
Í ást þeirra, sem saman tengdi
hendi hönd, varð til glæsilegt
heimili og vel gerð börn þeirra
fengu vandað uppeldi. Þar var í
senn hægt að tala um barnalán
og foreldralán. Þetta blasti allt
við, er ég var að búa börnin til
fermingar og þó enn frekar, þeg-
ar ég leit þar inn til að ræða mál-
efni safnaðarins. Að minni beiðni
gekk hún til liðs við sóknar-
nefndina 1981, vann þar fórnfúst
starf allt til hinstu stunda, var
safnaðarfulltrúi í 10 ár og for-
maður sóknarnefndar um 16 ára
skeið. Þess utan tók hún þátt í
starfi kvenfélags safnaðarins og
var þar formaður um árabil.
Það er í raun ótrúlegt, hve
mikið liggur eftir Auði, því hún
vann fleirum, jafnframt því sem
hún var húsmóðir af bestu gerð.
Allt var þetta unnið af fágætum
myndarskap, festu og framtíðar-
sýn.
Við hjónin nutum svo margs af
þessu, að ég hlýt að þakka fyrir
okkar hönd alla hennar gjörð.
Hún var ætíð viðbúin að vinna
fyrir kirkjuna okkar. Bæn og trú
voru haldreipi Auðar. Því helga
ég henni litla bæn í ljóði, sem ég
hygg við munum öll vilja biðja
með henni:
Kom með kraft af hæðum,
köllun lát oss finna
fyrir fósturjörðu
fögur störf að vinna,
hefja fánann hærra,
helga þér vort starf,
ljós er megi lýsa,
láta þjóð í arf.
(EMJ)
Þórir Stephensen.
Auður Garðarsdóttir er farin
heim.
Glaðlynda og áræðna unga
stúlkan sem varð félagsforingi
kvenskáta í Reykjavík. Unga
konan sem fór með Jóhannesi
sínum í framhaldsnám til fjar-
lægra landa.
Móðirin sem ól upp þrjú
mannvænleg börn. Amman sem
alltaf var til staðar fyrir barna-
börnin sín. Konan sem hélt eldra
fólki í hverfinu sínu morgunkaffi
og morgunstund löngu áður en
talað var um dagvist fyrir aldr-
aða. Skátinn sem var einn af
máttarstólpum í Félagi eldri
kvenskáta sem styrkti skátastarf
í landinu. Konan sem vann marg-
vísleg trúnaðarstörf fyrir kirkju
og þjóð. Hún Auður lét sig sam-
ferðafólk sitt varða.
Auður var alltaf skráð hús-
móðir. Ég hef aldrei kynnst hús-
móður sem hefur unnið landi og
þjóð svo margt. Heimili þeirra
Jóhannesar á Bárugötunni var
félagsmiðstöð þar sem ein brún
með kremi var á borðum. Áhugi
hennar á högum fólks var raun-
verulegur og fylgdist hún með
velferð margra.
Við skátar minnumst verka
hennar með þakklæti. Jóhann-
esi, börnum og aðstandendum
öllum sendum við samúðarkveðj-
ur.
Tendraðu lítið skátaljós,
láttu það lýsa þér,
láttu það efla andans eld
og allt sem göfugt er.
Þá verður litla ljósið þitt
ljómandi stjarna skær,
lýsir lýð alla tíð,
nær og fjær.
(HT)
Margrét Tómasdóttir,
fv. skátahöfðingi.
Hinsta kveðja frá Bandalagi
íslenskra skáta
Auður Garðarsdóttir, fv. fé-
lagsforingi Kvenskátafélags
Reykjavíkur, er farin heim.
Við skátar þökkum henni sam-
fylgdina og viljum minnast henn-
ar með ljóði eftir Hörð Zóphaní-
asson.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
þau bera ljósið inn til mín.
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(HZ)
Aðstandendum öllum sendum
við samúðarkveðjur.
Bragi Björnsson,
skátahöfðingi.
Kveðja frá
Endurfundum skáta
Auður Garðarsdóttir skáti er
farin heim. Auður var virkur fé-
lagi í Endurfundum skáta sem
hittast mánaðarlega í Skátamið-
stöðinni til að spjalla saman og
rifja upp gamla tíð og fá fregnir
af því sem er að gerast í skáta-
hreyfingunni í dag.
Við þökkum Auði samfylgdina
og vottum Jóhannesi og fjöl-
skyldu þeirra innilega samúð.
F.h. Bakhópsins,
Júlíus Aðalsteinsson.
Með Auði Garðarsdóttur er
fallinn í valinn merkur borgari og
mér ljúf persóna. Við erum að
komast á þann aldur að spurn-
ingin er, skrifa ég minningar-
grein um þig eða þú um mig.
Hefði þetta borið á góma milli
okkar hefði hún sennilega sagt:
„Hafðu það stutt og satt“.
Ekki veit ég það svo glöggt
lengur hvort við þekktumst úr
Vesturbænum eða hvort við
kynntumst hjá Skátunum. Okkar
skátaheimur byrjaði hjá ylfingn-
um Akele og náði til svefnskála
nærri endastöð SVR við Lög-
berg. Á sinn hátt blómstraði
þessi alþjóðlegi ungmenna
félagsskapur. Með ýmsar útileg-
ur að baki, vetrarferðir á Hellis-
heiði, Gilwell í Englandi, Jambo-
ree í Austurríki og Úlfljótsvatn,
man ég að Hjálparsveit skáta var
stofnuð. Skátaheimilið var til
húsa í hermannabröggum við
Snorrabraut. Eftir kvöldfundi
var oft rölt heim í smáhópum nið-
ur Laugaveg, Austurstræti og
upp Vesturgötu. Mig grunar að á
þessum gönguferðum hafi Auður
kynnst Jóhannesi Bergsveins-
syni. Seinna varð Auður kven-
skátum ómetanleg. Eftir að Jó-
hannes varð fyrir alvarlegu slysi
varð vinátta Auðar og Elínar Jó-
hannesdóttur landsfógeta,
tengdamóður hennar, sem einnig
var skáti nánari. Auður dáði El-
ínu og ég reyndar líka því bæði
höfum við nefnt dætur okkar í
höfðið á henni. Elín og Berg-
sveinn, okkar hóglátu nágrannar
létust bæði um aldur fram. Heim-
ili Auðar og Jóhannesar á Báru-
götu var mikið í sama anda og
Ránargata 20 forðum, umvafið að
hluta gamalli danskri hefð.
Á námsárunum höfðum við
alltaf samband og hittumst við
hjónin bæði í Danmörku og Hol-
landi. Eftir að ég ílentist erlendis
og fjölskyldan kom sjaldnar til
Íslands var þó alltaf segin saga,
koma varð a.m.k. einu sinni í síð-
ara kvöldkaffi. Það var aldrei
neitt molakaffi. Ef tíminn leyfði
drukkum við Jóhannes að skiln-
aði glas af whisky í hestaskál.
Þótt allur sjóndeildarhringurinn
væri til umræðu, var hún alltaf
uppbyggileg.
Auður sagði mér frá því að
sem sóknarnefndarformaður
Dómkirkju hefði hún boðið kaþ-
ólikkum húsnæði meðan á við-
gerð Landakotskirkju stóð. Eftir
að hafa dvalið hálfa öld erlendis
hugsaði ég hvað Íslendingar og
hinar Norðurlandaþjóðirnar
mættu vera fegnar að hafa sínar
frjálslyndu, þjóðfélagslega þjón-
andi lúthersku þjóðkirkjur.
Elskulegt hjarta mitt hefur á
þessu ári slegið næstum 1.000
milljón sinnum en hversu dýr-
mætar sem minningar eru, þá
mega þær á prenti ekki vera
fleiri en 3.000 slög og þar með er
sagan öll.
Jóhannes, börn, vinir og
vandamenn Auðar, við eigum
saman margar ógleymanlegar
endurminningar.
Við Riet sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón Kristinsson.
Með söknuði og sárum trega
kveðjum við Auði Garðarsdóttur,
vinkonu okkar og skátasystur um
langt árabil. Hún var yngst í okk-
ar hópi sem nú köllum okkur
eldri skátasystur eftir að við
hættum hefðbundnum fé-
lagsstörfum. Við minnumst Auð-
ar fyrir einstakan dugnað, ósér-
plægni og góðvild. Hún var alltaf
reiðubúin til að taka að sér verk-
efni og drífa síðan hlutina áfram
með áhuga og árvekni á hverju
sem gekk. Þá var hún líka alltaf
glöð, vinsamleg og góðgjörn og
tilbúin til að rétta hjálparhönd
hvar sem hjálpar var þörf.
Ár eftir ár fór hópurinn okkar í
skemmtiferð einu sinni á sumri.
Voru þá gjarna haldin kaffisam-
kvæmi í einum eða öðrum sum-
arbústað sem einhver okkar
hafði þá aðgang að. Þar rifjuðum
við upp og glöddumst yfir göml-
um minningum og sungum sam-
an af öllu hjarta. Það hvílir mikil
birta og fegurð yfir öllum þessum
samverustundum með Auði og
má segja að þær hafi orðið okkur
hinum ógleymanlegar. Þær
minningar geymum við sem
sannkallaða dýrgripi og gleym-
um aldrei.
En nú er komið að leiðarlokum
og við kveðjum Auði í hinsta sinn,
þessa góðu, glöðu og duglegu
skátasystur og vinkonu, með því
að rifja upp kvöldsöng kven-
skáta:
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Hrefna Tynes)
Við eldri skátasystur sendum
einlægar samúðarkveðjur til Jó-
hannesar og fjölskyldu og biðjum
guð að blessa minningu Auðar
Garðarsdóttur.
Guðrún Hjörleifsdóttir.
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Blóm eru okkar fag
Útfaraskreytingar
Samúðarblóm
REYKJAVÍKURBLÓM
BORGARTÚNI 23 S: 561-1300
www.reykjavikurblom.is