Morgunblaðið - 26.03.2013, Page 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2013
✝ SigurðurSveinn Pét-
ursson fæddist á
Akranesi 27. janúar
1969. Hann varð
bráðkvaddur að
heimili sínu í Nor-
egi þann 6. febrúar
2013.
Foreldrar Sig-
urðar eru Pétur
Steinar Jóhann-
esson, fv. lögreglu-
varðstjóri, f. 6. ágúst 1942, og
Magnea Guðfinna Sigurð-
ardóttir, fv. umsjónarmaður í
safnaðarheimilinu Vinaminni á
Akranesi, f. 6. september 1943.
Bróðir Sigurðar er Jón Pét-
ursson, f. 12. nóvember 1962.
Sambýliskona Jóns er Ingibjörg
Finnbogadóttir, f. 9. júlí 1961.
Sigurður bjó á Akranesi fram
til tvítugs. Hann lauk stúdents-
prófi frá Fjölbrautaskólanum á
Akranesi, BA-prófi í sálfræði frá
Háskóla Íslands árið 1993, emb-
ættisprófi í klíniskri sálfræði frá
Oslóarháskóla árið 1998 og sér-
fræðiviðurkenningu í vinnu- og
skipulagssálfræði árið 2007.
Sigurður starfaði í fyrstu hjá
AETAT (norsku vinnu-
málastofnuninni), síðar hjá NSB
(norsku ríkisjárnbrautunum) og
síðastliðin fimm ár hjá SHT
(norsku stórslysanefndinni).
Einkaflugmannspróf tók hann
ungur og voru flugöryggismál
meðal annars hans áhugasvið og
starfsvettvangur. Sigurður
kenndi við ýmsar menntastofn-
anir í Noregi samhliða starfi
sínu við slysarannsóknir.
Útför Sigurðar fór fram frá
Lörenskog kirkju, þann 15. febr-
úar síðastliðinn, þar sem hann
er jarðsettur. Minningarathöfn
um Sigurð fer fram í Akra-
neskirkju í dag, 26. mars 2013,
og hefst kl. 14.
Sonur Jóns er Vikt-
or Pétur Jónsson, f.
14. júlí 1985. Stjúp-
dætur Jóns eru
Jóna Sigrún Sig-
urðardóttir, f. 9.
apríl 1990, og Berg-
lind Dúna Sigurð-
ardóttir, f. 12. októ-
ber 1994. Árið 1994
giftist Sigurður
Silju Sjöfn Björg-
úlfsdóttur, f. 23.
desember 1969. Silja er dóttir
Silju Sjafnar Eiríksdóttur, f. 23.
mars 1937, og Björgúlfs Lúð-
víkssonar, f. 14. október 1939.
Sonur Sigurðar og Silju er Ari
Steinar Sigurðarson, f. 24. júlí
2002, og stjúpdóttir Sigurðar er
Sól Sigurjónsdóttir, f. 22. mars
1990.
Elsku bróðir, það er erfið stund
að þurfa að kveðja þig. Sársaukinn
við það að missa þig er mikill og
erfitt að horfast í augu við þá stað-
reynd að þú ert kallaður frá okkur
alltof snemma.
Dagurinn sem þú komst í heim-
inn er mér enn í fersku minni enda
einn ánægjulegasti í lífi mínu.
Stoltið við að eignast þig sem bróð-
ur var mikið og hefur alltaf verið
ríkt í hjarta mínu. Samskipti okkar
voru góð og það fylgdi þér alltaf
léttleiki og gleði. Aldursmunur
okkar skapaði þær aðstæður að við
fórum of mikið á mis hvor við ann-
an þegar árin liðu. Þegar ég fór í
framhaldsnám, fyrst til Reykja-
víkur og síðan utan, töpuðum við
dýrmætum árum saman þótt við
hefðum alltaf gott samband. Þegar
ég svo kom heim fórst þú sömu leið
og ég og tími aðskilnaðar lengdist.
Gaman þótti mér að þú fylgdir í
fótspor stóra bróður bæði hvað
varðar nám og störf og veit ég að
þú gerðir það með miklum sóma.
Ekki komu umsagnir þeirra sem
fylgdu þér í leik og starfi mér á
óvart. Sú færni, hjartahlýja, glað-
lyndi og heiðarleiki sem alltaf
fylgdi þér smitaði út frá sér sem
best sést í þeim mikla vinahópi
sem þú átt. Það kom mér ekki á
óvart þegar ég heyrði starfsfélaga
þína hæla þér bæði sem góðum og
mikilvægum samstarfsfélaga og
fagmanni. Verk þín voru mikils
metin og missir mikill.
Sem ungur drengur á Akranesi
varst þú hrókur alls fagnaðar og
það fylgdi þér alla ævi. Í leik og
starfi var alltaf gott að geta leitað
stuðnings og ráða hvor hjá öðrum.
Stolt mitt og ánægja með litla
bróður óx með hverju ári og óspar
var ég á að stæra mig af þér. Sama
gerðu mamma og pabbi, Viktor
Pétur frændi þinn sem þér þótti
svo vænt um og allir vinir þínir og
ættingjar enda ekki að ástæðu-
lausu.
Kæri bróðir, þú áttir yndislegt
heimili og fjölskyldu. Samband
ykkar Silju var einstakt enda hún
ekki bara eiginkona þín heldur
einnig sálufélagi og vinur. Þið
fylgdust að í gegnum súrt og sætt
og aðdáunarvert að verða vitni að
því. Sól var lengi vel eini sólar-
geisli ykkar og mikið þótti þér
vænt um hana. Þú varst henni sem
annar faðir frá fyrsta degi. Gleðin
var mikil þegar ykkur Silju fædd-
ist loks sonurinn Ari Steinar. Ari
er gullmoli sem var þér dýrmæt-
astur í heimi.
Mikill er missir okkar allra.
Elsku bróðir, þín er sárt saknað
en minningin um þig veitir hlýju
og þakklæti. Takk fyrir allt sem
þú hefur gefið okkur. Guð veri
með okkur í sorginni.
Fegurðin er frá þér barst,
fullvel þótti sanna,
að yndið okkar allra varst,
engill meðal manna.
Hlutverk þitt í heimi hér,
þú hafðir leyst af hendi.
Af þeim sökum eftir þér,
Guð englahópa sendi.
Sú besta gjöf er gafst þú mér,
var gleðisólin bjarta,
sem skína skal til heiðurs þér,
skært í mínu hjarta.
(B.H.)
Jón Pétursson.
Sigurður Sveinn Pétursson,
mágur minn, varð bráðkvaddur að
heimili sínu í Lörenskog, Noregi,
aðeins 44 ára.
Öðlingsdrengur er fallinn frá.
Það reynir á litla fjölskyldu í
Noregi þessa dagana. Hún er mér
náin og hún er mér kær.
Það var hamingja Silju systur
minnar að eignast Sigga að lífs-
förunaut. Þau bættu hvort annað,
þessi ungu hjón. Þau þroskuðust
og efldust við hvert viðfangsefni.
Snyrtimennska, dugnaður og
röggsemi, svo af bar, einkennandi
þau. Þau voru samtaka hjónin,
enda verkaskipting á heimilinu
aldrei neitt ágreiningsefni. Hvergi
var hikað, verkefni líðandi stundar
voru krufin og síðan gengið rösk-
lega til verks. Þau kláruðu sitt
nám, komu sér fyrir í starfi, réðust
í húsakaup, eina eign, svo aðra.
Hamarinn á lofti því alltaf var ráð-
ist í endurbætur. Síðast voru þau
komin í framtíðarhúsnæði í fjöl-
skylduvænu umhverfi með vinina
nærri. Þau nutu sín vel við nám,
leik og störf í Noregi þessi 19 ár
sem þau bjuggu þar.
Ég átti þrjú ár í Noregi með
þeim Silju, Sigga og Sól. Þau
hjálpuðu mér, svo langt umfram
það sem til stóð, við að koma af
stað verslun sem ég rak þar um
tíma. Alltaf var litla fjölskyldan
mætt, boðin og búin að veita alla
þá hjálp og allan þann stuðning
sem þau gátu. Við hittumst nánast
daglega um tíma og höfðum mikil
samskipti þessi ár. Hafi ég þekkt
kostina hans Sigga, kynntist ég
þeim enn betur þá. Hann var
hjálpsamur svo af bar og fús til
verka. Hann var ljúfur og léttur í
skapi, með mikið jafnaðargeð og
alltaf stutt í smá glens. Hann var
vinur vina sinna og traustur fjöl-
skyldu sinni. Svo mætti lengi telja
en Sigga prýddu þeir kostir sem
prýða mega góðan mann. Systur
mína og börnin sín bar hann á
höndum sér. Ég minnist svo
margra góðra stunda bæði í Nor-
egi og svo hér heima.
Já, það var hamingja Silju syst-
ur minnar að eiga Sigga að lífs-
förunaut. Þegar ég hlustaði á hana
flytja eiginmanni sínum hugleið-
ingar og kveðju sína, við útför hans
frá Lörenskog kirke, varð mér það
enn ljósar. Það voru fallegar hugs-
anir hugrakkrar konu sem mætir
örlögum sínum.
Komið er að leiðarlokum hjá
Sigga. Við minnumst hans á Akra-
nesi í dag. Foreldrum hans og fjöl-
skyldu á Íslandi sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Elsku Silja, Sól og Ari. Sökn-
uðurinn er sár. Missirinn er mikill.
Megi góðar minningar lýsa ykkur
leiðina fram veginn.
Valborg Valgeirsdóttir.
Mikið rosalega vorum við ann-
ars heppin þegar við fengum Sigga
í fjölskylduna. Hann var svo sann-
arlega einn af þessum góðu lið-
saukum – jafnvel þótt hann væri
Skagamaður – stutt í hlátur, sér-
staklega þolinmóður og alltaf
tilbúinn að hjálpa. Og mikið skelfi-
lega er sárt að þurfa að kveðja
hann, svona allt of snemma.
Siggi var mikill fjölskyldumað-
ur, hann var alla tíð svo skotinn í
Silju sinni og þau voru hreint ótrú-
lega samstíga hjón. Litla fjölskyld-
an blómstraði í Noregi og sólar-
geislinn og gullmolinn, þau Sól og
Ari, voru alltaf í fyrsta sæti. Við
Mike og krakkarnir vorum svo
lánsöm að deila þremur árum með
þeim í Noregi. Fyrir okkur Íslend-
inga í útlöndum var svo frábært að
hafa systur mína og mág í næsta
bæjarhluta, en ekki handan við
hafið. Bara það að geta rennt við
um helgar, borðað saman góðan
mat og leyft krökkunum að leika
var svo notalegt. Grill og strand-
ferðir, skíði og skautar, þessi ár
voru ljúf. Ekki má heldur gleyma
öllum fríunum sem við fórum í
saman, heimsóknunum hingað til
okkar í Bandaríkjunum og Ís-
landsferðunum. Þar sátum við þétt
saman hjá mömmu og svömluðum
í öllum sundlaugum á höfuðborg-
arsvæðinu og í nærsveitum. Það
eru heldur ekki margir tengdasyn-
ir sem fara með tengdó í sumarfrí,
en það gerði Siggi oft og iðulega,
og alltaf með glöðu geði.
Sálfræðingur eða skógarhöggs-
maður, það gat verið erfitt að
segja. En við gleymum því ekki
þegar Siggi, Mike og Heimir bróð-
ir fóru út í garð hjá okkur í Potom-
ac eitt árið að höggva tré. Með sög
og vettlinga að vopni gengu þeir í
kringum þetta margra metra háa
tré og svo hófst leikurinn.
Mamma, sem er nú alltaf svo ró-
leg, horfði svolitla stund á tengda-
syni sína og flutti sig svo innar í
húsið. Sem sagt ekki viss. En tréð
kom niður á réttum stað, alveg
eins og Siggi sagði, enda var hann
verkstjórinn og sá sem gekk fyrst-
ur fram þegar þurfti að gera hlut-
ina.
Elsku Silja, Sól og Ari. Við vit-
um að það er eins og stólnum hafi
verið kippt undan ykkur og slökkt
á ljósinu. Það er erfitt að sam-
þykkja þessar ófyrirsjáanlegu
breytingar á lífshlaupinu. En þið
eruð ótrúlega dugleg og ég veit að
Siggi væri svo stoltur ef hann sæi
til ykkar núna. Við eigum öll eftir
að sakna hans um ókomin ár. En
það birtir á ný og saman munum
við komast í gegnum þennan kafla.
Margrét (Gréta).
Þeir sátu saman á fyrsta degi í
sálfræðináminu, Skagamennirnir.
Og eins og gerist varð fljótlega til
hópur af hressum strákum sem
deildu saman einlægum áhuga á
náminu, íþróttum og skemmtun-
um. Margt var brasað, misgáfu-
legt en allt jafnskemmtilegt. Og í
öllu þessu var Siggi ómissandi
þáttur, með sitt blik í auga og bros
á vör. Hann gat hlegið að vitleys-
unni í okkur og við sömuleiðis af
bráðfyndnum athugasemdum
hans. En það var líka gaman að
rökræða við hann á alvarlegri nót-
um, því hann var hárbeittur í
hugsun, samhliða því að hafa ein-
lægan áhuga á skoðunum ann-
arra.
Námið var tekið föstum tökum
og Siggi var með í hópi sem hittist
reglulega til að rökræða dýpstu
spurningar fræðanna. Á fyrsta
námsárinu mátti heita að hann
byggi á bókasafninu í aðalbygg-
ingu Háskólans þar sem lesið var
jafnt virka daga sem helgar. En
þrátt fyrir annríkið náðum við þó
að stofna heilt körfuboltalið og
taka þátt í Íslandsmótinu, en til
þess að það mætti verða urðum
við að keppa undir merkjum við-
urkennds íþróttafélags. Eina fé-
lagið sem ekki hafði lið í körfu-
bolta karla var Íþróttafélag
kvenna og undir merkjum þeirra
kepptum við í tvö ár. Kannski ekki
besta liðið en keppti klárlega fyrir
besta málstaðinn að okkar mati.
Að loknu námi dreifðumst við
svo út um víðan völl og Siggi flutti
til Noregs með fjölskylduna. Allir
snerum við aftur – nema Skaga-
maðurinn. Og eins og verða vill
þegar menn eru aðskildir af bæði
Atlantshafinu og hversdagsbasl-
inu, þá var vinskapurinn lagður til
hliðar litla stund og við biðum eftir
því að um hægðist og tækifæri
gæfist til endurnýjunar. Því að í
þau fáu en góðu skipti sem við
hittumst aftur skulfu fjöllin og sið-
prútt fólk tók andköf, svo óhamin
og innileg var gleðin.
Elsku, elsku vinur. Rúmri viku
fyrir andlát þitt náðum við fé-
lagarnir í O-hópnum loks að hitt-
ast eina helgi. Mikið fjör að sjálf-
sögðu og margar sögur rifjaðar
upp. En við ræddum líka mikið um
þig, því þú varst að mati okkar
allra einn þeirra sem skildu hvað
mest eftir í minningunni um BA-
námið og við söknuðum þess mjög
að hafa þig ekki hjá okkur þessa
helgi. Við höfðum auðvitað enga
hugmynd um að einmitt svona
yrði þetta um alla framtíð – að það
yrði ekkert „seinna“, „aftur“ eða
„næst“.
Sorg okkar er meiri en orð fá
lýst. Eina sem við eigum eftir er
minning um afburðamann – bros-
andi, hlýjan og góðan vin. Og þá
minningu munum við rækta og
heiðra til okkar síðasta dags. Fjöl-
skyldu og vinum sendum við okk-
ar dýpstu og innilegustu samúðar-
kveðju.
Með blik í auga, bros á vör
þú birtist mér á gönguför.
Af kæti þá minn hugur hló
í hljóðri aftanró.
En báran lék við sjávarsand
og sólin kvaddi vog og land.
Í brjóstum hjörtun bærðust ótt
og bráðum komin nótt.
Svo tókumst við í hendur hljótt
og hægt við sögðum, góða nótt.
En síðan æ í muna mér
þín minning fögur er.
(Þorsteinn Halldórsson)
Ársæll, Björgvin, Hafsteinn,
Haukur, Rúnar og Sigurður.
Veturinn 1994-1995 hófum við,
nokkrir sálfræðinemar, fram-
haldsnám við Háskólann í Osló.
Það var krefjandi tími meðan allir
voru að fóta sig í nýju samfélagi,
en við urðum samstilltur hópur og
til varð vinátta sem aldrei rofnaði
þrátt fyrir að árin hafi liðið og
samverustundunum fækkað.
Að námi loknu fóru flestir að
tínast heim til Íslands, en Siggi og
Silja voru strax ákveðin í að setj-
ast að í Noregi. Á þeim tíma sem
liðinn er frá námsárunum í Osló
höfum við fylgst með þeim hjónum
eignast fallegt og notalegt heimili
ásamt börnunum sínum tveimur.
Þau voru alltaf góð heim að sækja
og af nógu að taka í umræðunni
um hin margvíslegu efni sálfræð-
innar. Siggi hafði einstaklega góða
nærveru og það var gaman að
spjalla við hann um hin ýmsu mál-
efni. Hann var lausnamiðaður og
það einkenndi hann öðru fremur
að sjá spaugilegu hliðarnar á
mannlífinu.
Nú er okkar kæri vinur fallinn
frá langt fyrir aldur fram, en
minningin lifir um góðan dreng.
Elsku Silja, við vottum þér og
börnunum dýpstu samúð og ósk-
um þess að minningin um elsku-
legan eiginmann og föður veiti
ykkur styrk og huggun í sorginni.
Guðríður Haraldsdóttir,
Inga Hrefna Jónsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Bros og gleði er það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar við
hugsum til Sigga sem kvaddi svo
skyndilega í byrjun febrúar. Hann
var einstaklega ljúfur pabbi og
umhyggjusamur eiginmaður.
Hann hafði sérstaklega góða nær-
veru og alltaf gaman að vera með
honum.
Við kynntumst Sigga fyrst þeg-
ar þau Silja og Sól voru nýflutt til
Noregs. Kristín fór út í búð og
kom heim með þrjá Íslendinga
eins og Kiddi orðaði það. Það var
gæfuför í búðina að hafa kynnst
því heiðursfólki. Við nutum sam-
vista við fjölskylduna þann tíma
sem við bjuggum í Noregi, þar
sem vinir urðu eins og nánasta
fjölskylda. Það var alltaf gott að fá
þau í heimsókn og mikil gestrisni
og hlýja á heimili þeirra. Heim-
sóknum fækkaði eftir að við fórum
að búa í sitthvoru landinu en ávallt
mikil gleði og ánægja á endur-
fundum okkar.
Elsku Silja, Sól og Ari, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð,
missir ykkar er mikill.
Hvíl í friði elsku vinur.
Kristín Anna og Kristinn.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt.
Sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt.
Hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur allt of fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund,
skaltu eiga við það mikilvægan fund.
Því að tár sem þerrað burt,
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag,
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Þannig held ég að Siggi hafi lif-
að með sinni fallegu fjölskyldu.
Notið augnabliksins. Þeirra eining
er umvafin brosandi hlýju, djúp-
um kærleika og vináttu. Sam-
heldnin óvenju sterk og verkefnin
leyst af einhug.
Alltaf yndislegt að hittast og
finna fyrir ljúfri nærveru ykkar.
Nærveru sem smitar frá sér og
eykur vellíðan allra í kring. Slík
nærvera bætir heiminn.
Ég minnist þess ekki að hafa
hitt Sigga öðruvísi en ljómandi af
hamingju. Brosandi og stutt í hlát-
ur. Jafnvel á stórfjölskyldumótum
tengdafjölskyldunnar hló hann
innilega þó að hakkavélarhúmor-
inn væri á tíðum býsna svartur.
Sálfræðingur. Skilningsríkur
og djúpnæmur með þann hæfi-
leika að taka öllum af sömu ljúf-
mennskunni. Þolinmóður og nat-
inn, yndislegur pabbi. Geislandi af
þeirri hamingju sem nær alla leið
til augnanna og fæst aðeins með
því að skilja og kunna að njóta feg-
urstu perla lífsins og gefa af sér
tilbaka.
Nú er undurfalleg eining rofin.
Hún mun sannarlega lifa áfram í
minningunni.
Innileg samúð, elsku Silja, Sól,
Ari Steinar, fjölskylda og ástvinir
allir.
Hildur Friðriksdóttir
og fjölskylda.
Sigurður Sveinn
Pétursson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Útför
AÐALSTEINS KR. GUÐMUNDSSONAR,
Sléttuvegi 11
í Reykjavík,
fer fram frá kapellunni í Fossvogi miðviku-
daginn 27. mars kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Y. Pálmason, Jónína Líndal.
✝
Þökkum af alhug alla hlýju og vináttu við
HALLDÓR ÓLAFSSON
og okkur fjölskylduna.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 13G á
Landspítalanum og vina og ættingja er
heimsóttu hann.
Guð blessi ykkur öll.
Erla Björgvinsdóttir,
Hildur Halldórsdóttir, Jónas Kristjánsson,
Ólafur Brynjar Halldórsson,
Halldór Jónasson, Helga Jónasdóttir.