Morgunblaðið - 12.04.2013, Qupperneq 34
34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ Lovísa Ein-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18.
ágúst 1943. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 31. mars
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Einar Jó-
hannsson, f. 27.3.
1921, d. 10.7. 1984
og Áslaug Ein-
arsdóttir, f. 3.2. 1920, d. 16.3.
1984. Samfeðra systkini Lovísu
eru: Elísabeth, f. 14.11. 1949,
Einar, f. 20.8. 1951, Margrét, f.
26.4. 1953, Konráð, f. 7.2. 1955
og Kristinn, f. 15.2. 1956.
Lovísa giftist árið 1964 Ósk-
ari Hafsteini Karlssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 15.2. 1935.
Þau skildu árið 1987. Börn
þeirra eru: 1. Áslaug, f. 22.12.
1965, tannlæknir, maki Ingólfur
Einarsson læknir, f. 28.10. 1968.
Synir þeirra: Óskar, f. 3. 9. 1997
og Davíð Einar, f. 2.5. 1999. 2.
Dóra Sif, f. 12.10. 1969, sjúkra-
þjálfari, maki Helge Lavergren
fjármálastjóri, f. 3.12. 1970.
unarheimili Hrafnistu við Boða-
þing.
Lovísa var formaður Fim-
leikasambands Íslands árin
1981-1985. Hún átti sæti í stjórn
Íþróttasambands Íslands 1986-
1996 og starfaði í mörgum
nefndum á vegum þess. Hún var
einn helsti frumkvöðull Kvenna-
hlaups ÍSÍ árið 1990 og sat í
undirbúningsnefnd þess í mörg
ár. Hún átti sæti í bæjarstjórn
Garðabæjar árin 1998-2002
(varabæjarfulltrúi 2002-2006)
og starfaði í mörgum nefndum
á vegum bæjarins, m.a. í menn-
ingarmálanefnd og stjórn
Hjúkrunarheimilisins Holtsbúð í
Garðabæ. Hún var virk í starfi
Kvenfélags Garðabæjar og Nor-
ræna félagsins í Garðabæ.
Lovísa ritaði margar greinar
um íþróttir og málefni aldraðra
í dagblöð og tímarit.
Hún hlaut margar viðurkenn-
ingar fyrir störf að félags-og
íþróttamálum. Hún var sæmd
fálkaorðunni árið 2008 og árið
2004 veitti Alþjóðaólymp-
íunefndin henni sérstaka við-
urkenningu. Hún hlaut gull-
merki ÍSÍ árið 1996 og
Samhjálpar kvenna árið 2009.
Árið 2009 var hún kjörin heið-
ursfélagi ÍSÍ.
Útför Lovísu fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 12. apríl
2013, kl. 15.
Synir þeirra: Karl
Ívar, f. 25. 4. 2004
og Magnús Örn, f.
10.1. 2007. 3. Ívar
Helgi, f. 17.9. 1971,
d. 17.8. 1991.
Eftirlifandi eig-
inmaður Lovísu er
Ingimar Jónsson, f.
19.12. 1937.
Lovísa var
íþróttakennari og
sjúkraliði að
mennt. Hún kenndi kvenna-
leikfimi í Garðabæ í mörg ár,
m.a. á vegum UMF Stjörn-
unnar. Hún stjórnaði leikfimi-
hópum kvenna um langt skeið
og fór með þá á mörg al-
þjóðamót. Um árabil var hún
leiðbeinandi í heilsurækt aldr-
aðra á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Árið 1989 stofnaði hún til
heilsuræktar kvenna sem geng-
ist höfðu undir aðgerð vegna
brjóstakrabbameins. Var hún
brautryðjandi á því sviði hér-
lendis. Síðustu árin starfaði hún
sem leiðbeinandi í heilsurækt
og samskiptafulltrúi á Hrafn-
istu í Hafnarfirði og á hjúkr-
Dagarnir voru taldir niður
þegar von var á ömmu í heim-
sókn til okkar í Noregi. Til-
hlökkunin var mikil og gagn-
kvæm. Endurfundirnir voru
hlýir og innilegir þegar amma
kom með töskuna fulla af kræs-
ingum og glaðningi. Tímanum
var vel varið í leik, barnakross-
gátur, berjatínslu, lummubakst-
ur og útiveru. Á kvöldin var svo
borðað vel og spjallað og orku
safnað fyrir næsta fjördag.
Þennan tíma metum við öll mik-
ils.
Elsku mamma/amma Lovísa,
við kveðjum þig með söknuði en
erum þakklát fyrir þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Þú lifir áfram með okkur í minn-
ingunni og við höldum áfram í
Pollýönnuleiknum sem þú
kenndir okkur.
Dóra, Helge, Karl Ívar
og Magnús Örn.
Kveðja frá systkinum
Mikið sem við systkinin á Ísa-
firði vorum stolt af henni Lovísu
systur okkar. Líklega spilaði þar
inn í að við eignuðumst hana
svona seint þó að hún væri eldri
en við öll. Við vorum orðin nokk-
uð stálpuð þegar við fréttum
fyrst af henni en pabbi hafði
eignast hana áður en hann
kynntist mömmu. Eins og al-
gengt var á þessum árum voru
slík systkini ekki á allra vitorði.
Þegar við loksins fréttum af
henni og kynntumst var okkur
alveg sama um allt slíkt leyni-
makk. Við höfðum í alvörunni
eignast systur suður í Reykjavík
og það enga venjulega systur.
Samband mömmu og Lovísu
varð síðan yndislegt og fallegt.
Mamma var orðin „mamma“
Bettý hjá Lovísu.
Strax kom í ljós hvað Lovísa
var hjartahlý og opin í okkar
garð. Setti sig inn í öll mál og
spurði spurninga. Vildi eiga
hlutdeild, hafði áhuga, gaf af sér.
Lovísa hafði sérstakan áhuga á
að fylgjast með. Hvað við vorum
að læra eða vinna og ekki síður
um íþrótta- og tómstundastarfið.
Hún fylgdist grannt með þessu
öllu og var ótrúlega vel inni í öll-
um okkar málum.
Seinna beindust þessar sömu
spurningar að börnum okkar og
barnabörnum. Með þeim vildi
Lovísa fylgjast. Slík kona hlaut
að vera góð systir og það var
okkar happ að eiga hana að,
smitast af henni og læra.
Lífsviðhorf Lovísu og líferni
var okkur líka til eftirbreytni.
Heilbrigðið, víðsýnin, þekking-
arleitin, réttsýnin. Allt voru
þetta eiginleikar í fari Lovísu
sem smituðu allt hennar líf og
umhverfi. Hún var alltaf að fara
eitthvert, skoða nýja staði,
ferðast, leggja á sig og kanna.
Gönguferðir, skoðunarferðir,
veiðiferðir, íþróttaferðir,
fræðsluferðir. Lovísa var alltaf
að.
Kátínan er líklega sá hluti
persónuleika Lovísu sem lýsir
henni best. Hláturinn og fallega,
heiðarlega brosið sem fyllti allt
andlitið af hluttekningu og hlýju.
Þetta jákvæða og glaðlega fas
sem gerði návistina við Lovísu
svo eftirminnilega og eftirsókn-
arverða. Þarna var hún svo lík
pabba.
Lovísa skaraði fram úr á
mörgum sviðum og var braut-
ryðjandi í svo mörgu sem hún
tók sér fyrir hendur. Þetta sáum
við og fundum mjög sterkt og
stolt vorum við púkarnir að vest-
an þegar stóra systir stóð á
Bessastöðum og tók á móti
fálkaorðunni úr hendi forseta Ís-
lands. Aldrei stærði Lovísa sig
af afrekum sínum, öðru nær.
Líf Lovísu var ekki alltaf auð-
velt og á henni dundu áföll og
erfiðleikar sem hefðu beygt
mörg okkar. En ekki hana. Hún
tókst á við erfiðleikana af æðru-
leysi og með þeirri manngæsku
og næmi sem einkenndu hana
alla tíð. Vissulega merktum við
sárin sem hún bar og þótt þau
vörpuðu stöku skugga urðu þau
ekki að óyfirstíganlegri hindrun
eða fjötrum.
Veikindi Lovísu treystu enn
systkinaböndin og við kynnt-
umst henni með nýjum hætti.
Söknuðurinn verður sár en
styrkur hennar og staðfesta
mun lifa með okkur sem og
minningin um yndislega mann-
eskju.
Hvíl í friði, elsku systir.
Elízabeth, Einar, Margrét,
Konráð og Kristinn,
Einars- og Bettýarbörn.
Elsku Lovísa, mágkona mín
og vinkona, er farin alltof alltof
fljótt. Þó að við höfum brallað
ótrúlega mikið í gegnum árin þá
áttum við eftir að gera svo
margt og segja svo margt.
Mér stendur það skýrt fyrir
hugskotssjónum þegar ég sá
hana fyrst. Við María heitin
systir mín vorum staddar á Hót-
el Esju þegar við sáum Ingimar
bróður okkar koma ásamt fleira
fólki. Með í för var glæsileg
kona, brosandi og geislandi,
Lovísa, sagði hún og heilsaði
okkur. Þetta fólk var þarna sam-
an á ráðstefnu og staldraði ekki
lengi við. Við Maja litum hvor á
aðra og vorum sammála um að
þetta væri kona sem við vildum
að Ingimar myndi ná góðu sam-
bandi við. Löngu seinna varð
það raunin og urðum við Maja
harla glaðar, enda duldist eng-
um að þau áttu vel saman.
Lovísa þessi glaða og hressa
kona var ótrúlega lagin við að
búa til stemningu, gera hlutina
skemmtilega. Það var alltaf jafn-
gaman að tala við hana og fá
upphringingu frá henni. Jæja,
nú er alltof langt síðan við höf-
um sést, átti hún til að segja,
viltu ekki koma í Garðabæinn,
við getum farið í göngutúr, síðan
í sund og svo borðum við góðan
mat. Viltu ekki bara koma núna?
Þegar Ingimar var kennari á
Laugavatni var ég alltaf meira
en velkomin að fara með um
helgar ef þannig stóð á. Aldrei
var setið auðum höndum, farið í
skoðunarferðir, göngutúra, við
tvær fórum kannski í gufubaðið
og heima var Ingimar að búa til
fínan mat handa okkur. Síðan
voru málin rædd, allt milli him-
ins og jarðar, síðustu tónleikar,
leiksýningar eða bækur sem ver-
ið var að lesa. Margar ferðir
voru farnar norður á Akureyri.
Ingimar keyrði og við sátum aft-
ur í, kjöftuðum og sungum fyrir
hann.
Hann fór með drápur fyrir
okkur sem hann var að læra ut-
an að. Alltaf var stansað á sama
stað, við Hreðavatnsskálann,
Lovísa dró upp dúk og lagði
kræsingar á hann, svo sátum
við, snæddum og skemmtum
okkur vel. Það var eitthvað svo
sérstakt og gaman að endurtaka
þetta alltaf, helst alveg eins. All-
ar okkar samverustundir voru
yndislegar hvort sem þær voru í
Odense, Garðabæ, Riga eða í
Koti í Svarfaðardal. Það verður
erfitt að venjast því að fá ekki
upphringingu frá Lovísu og
heyra: Hvað eigum við að koma
að gera? Eða: Ætlarðu ekki að
fara að koma?
Hvíl í friði, mín frábæra vin-
kona.
Saga Jónsdóttir
Í dag kveðjum við okkar ynd-
islegu frænku, Lovísu Einars-
dóttur. Hver hefði trúað því að
Lovísa, þessi heilbrigða kona,
fengi þennan hræðilega sjúk-
dóm, heilbrigð sál í hraustum
líkama átti vel við Lovísu að öllu
leyti. Að mínu mati var Lovísa
eins og sólargeisli, það ljómaði
alltaf allt í kringum hana þegar
hún birtist, viðmót hennar ein-
kenndist af jákvæðni, gleði og
hlýju. Lovísa og systkini hennar
eiga stórt pláss í hjörtum okkur
systkinanna frá Neðri-Brunna-
stöðum og var oft glatt á hjalla,
mikið hlegið og haft gaman þeg-
ar allir voru samankomnir.
Lovísa var mikil íþróttakona
og var m.a. frumkvöðull að
Kvennahlaupi ÍSÍ. Hún var með
leikfimi í mörg ár fyrir konur
sem höfðu greinst með brjósta-
krabbamein, svo fátt eitt sé
nefnt. Lovísa naut þess að gefa
af sér og gat rætt málin við fólk
á öllum aldri. Hún gaf sig alltaf
að okkur krökkunum og spjall-
aði, þá um allt milli himins og
jarðar. Hún vann við félagsstörf
með eldri borgurum, m.a. á
Hrafnistu, þar sem hún naut sín
í því að ræða við fólk og rifja
upp gamla daga með því. Lovísa
kunni að meta það sem lífið og
náttúran gaf og kunni einnig að
miðla og deila með öðrum.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
…
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku frændsystkini mín og
Ingimar, guð styrki ykkur á erf-
iðum stundum.
Sigrún Símonardóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Nú er komið að síðustu
kveðjustund elsku frænka mín,
ég kveð þig með trega og sökn-
uði um leið og ég vil þakka fyrir
að hafa fengið að verða þér sam-
ferða á þessu tilverustigi sem við
dveljum á. Það er gott að skoða í
minningabankann og minnast
glaðværðar þinnar, tilbúin að
taka þátt í leikjum og söng þeg-
ar tækifæri gafst og stundum
voru á árum áður gerð pínulítil
prakkarastrik, sem þér leiddist
nú ekki að taka þátt í.
Varðeldasöngurinn og aðrar
góðar stundir á Neðri-Brunna-
stöðum eiga sér góðan stað í
minningabankanum, einnig þeg-
ar við „klifum“ Drangey saman
fyrir nokkrum árum. Að vera úti
í náttúrunni, hvort sem var til
fjalla eða niðri í fjöru, átti svo
vel við þína hraustu og heil-
brigðu sál.
Lovísa var einstaklega list-
ræn og bjó sér fallegt heimili
sem gott var að heimsækja.
Minningarnar eru óteljandi
en fyrst og fremst er það góð
nærvera, traust og vinátta sem
einkenndi Lovísu.
Ingimar og fjölskylda, ég bið
góðan Guð að veita ykkur styrk
á erfiðum stundum.
Guð blessi minningu Lovísu
Einars.
Lovísa Símonardóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Mín góða frænka, vinkona og
gleðigjafi Lovísa Einarsdóttir er
látin langt fyrir aldur fram.
Minningarnar streyma fram.
Stundirnar með frænku minni
voru ómetanlegar, oft urðu
mánudagar að sunnudögum þeg-
ar hún kom í Birkilund. Þá var
hátíð í bæ, hlegið, sungið og spil-
að og gleðin í fyrirrúmi. Þín er
sárt saknað. Sjáumst í uppheim-
um.
Helga Pálsdóttir.
Kveðja frá Kaupmannahöfn
Hún Lovísa er horfin af heimi.
Of fljótt því að henni er mikil
eftirsjá.
Lovísa ólst upp hjá móður
sinni í húsi forfeðranna, vestast í
Vesturbænum við hafið þar sem
fegurst verða kvöldin og sólsetr-
ið. Hún deildi afmælisdegi með
Reykjavík og var því alltaf
flaggað á afmælisdeginum henn-
ar. Fullorðinsárunum eyddi hún
í Garðabæ síðast í Löngumýri
þar sem fögur fjallasýn blasti við
í stofuglugganum.
Lífið lék ekki alltaf við hana
Lovísu en hún lék þá bara við líf-
ið.
Hún var óvenjulífsglöð og
hafði mikið lífsþrek. Enda lagði
hún gjörva hönd á margt og
hlaut verðug fálkaorðuna.
Hún var mörgum góðum kost-
um búin, fagurkeri og listunn-
andi, bjó heimili sitt af góðum
smekk fallegum hlutum, list-
munum og sérstökum hlutum
frá ferðum sínum um heiminn.
Vegna íþróttastarfa og af eigin
áhuga ferðaðist hún oft og víða
um heiminn og kunni að njóta
staðanna sem hún kom til og
sérkenna þeirra.
Hennar eðli var að vera fram-
kvæmdasöm. Hún var hugrökk
og bjartsýn en þó með nokkurri
íhygli, oft kímin á svip því hún
var glögg og hafði gott skop-
skyn. Hún var orðhög, komst oft
vel að orði, líka ritfær og sendi
frá sér greinar þegar henni lá
eitthvað á hjarta í áhugmálum
eða starfi og tilfinningar sínar
setti hún í bundið mál.
Ég minnist með ánægju
margra samverustunda með
henni og Ingimar. Það var áreið-
anlega gæfa beggja þegar þau
tóku saman um miðjan aldur og
svo samstiga voru þau, t.d. í
dansi að manni datt ekki annað í
hug en þau hefðu verið saman
alla tíð.
Við leiðarlok koma sérstak-
lega upp í hugann fyrstu kynni í
sænskunámi í Norður-Svíþjóð
og ánægjuleg heimsókn okkar
Jóns til þeirra hjóna í gestaíbúð
á Fjóni þar sem okkur var tekið
af mikilli gestrisni og myndar-
skap.
Dauðinn er eins og glervegg-
ur sem skilur að, hinn látni svo
nálægur en ósnertanlegur og
hverfur svo hægt út ómælisdjúp-
ið.
Með þakklæti fyrir allt.
Sjöfn Kristjánsdóttir.
Ferjan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð,
mér er ljúft af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag.
Þakkir fyrir þúsund hlátra
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Það var ætíð glaðværð og
gleðistundir þegar Amsterdam-
hópurinn hittist.
Nafnið á hópnum er þannig
tilkomið að snemma árs l991
voru 18 konur í leikfimihóp
Stjörnunnar við æfingar undir
stjórn Lovísu vegna undirbún-
ings að þátttöku í alþjóðlegri
fimleikahátíð. Haldið var á Gym-
naströdu í Amsterdam í Hol-
landi og því þótti viðeigandi að
nefna valkyrjurnar Amsterdam-
hópinn
Eftir þessa eftirminnilegu
ferð á fimleikahátíðina hefur
hópurinn, 19 konur með foringj-
ann, eins og við kölluðum
Lovísu, haldið saman og styrkt
tryggðaböndin. Minningarnar
streyma fram frá leikfimitímum
í Ásgarði, sveitaferðum með
skemmtidagskrá, við uppá-
klæddar í brúðkaupi hertogans
af Hverdó og prinsessunnar af
Bora Bora, brunch hjá Baro-
nessunni du la Skordal, hlut-
verkaleikur á Arnarstapa,
Drumboddsstöðum, peysufata-
kvöld, afmælis- og menningar-
ferðir erlendis og síðast en ekki
síst afmælisboð hér heima með
tilheyrandi afmælissöngtextum
sem Lovísa samdi svo snilldar-
lega, svo og samvera okkar á
tveggja mánaða fresti.
Í október síðastliðinn hittist
hópurinn í afmælisveislu og var
þá heilsu Lovísu farið að hraka,
bar hún sig vel en við sem
þekktum hana sáum að hún
gekk ekki heil til skógar.
Lovísa hélt vel utan um hóp-
ana sína og forystuhæfileikar
hennar nutu sín til fulls hvar
sem við vorum. Þegar Lovísa
tók til máls þá var hlustað.
Við munum varðveita dýr-
mætar minningar um glaðværa
konu og vináttu í blíðu og stríðu
og þökkum henni af alúð alla
hennar gæsku og gleði og vitum
að Ásthildur, sem var sú fyrsta í
hópnum sem féll frá, mun taka á
móti henni með útbreiddan
faðminn og bros á vör.
Fjölskyldu Lovísu sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Amsterdam-
hópsins,
Margrét Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu, Lovísu Einarsdóttur.
Ótrúlegt að þessi duglega,
hrausta og hugmyndaríka kona
skuli vera okkur horfin. Leiðir
okkar lágu saman fyrir meira en
hálfri öld. Á kveðjustundu
streyma fram minningar frá svo
ótalmörgum samverustundum.
Margar góðar stundir áttum við
saman í Ívarsseli, sem Lovísu
þótti ákaflega vænt um, og hún
var svo glöð þegar búið var að
flytja það að Árbæjarsafni. Þá
fórum við í margar skemmtileg-
ar ferðir og útilegur en nokkrar
þeirra eru mjög eftirminnilegar,
eins og þegar við fórum í Öræfin
1962, en þá var allt óbrúað þar
og var því ævintýri líkast að fara
þar um. Einnig gengum við 10
daga um Hornstrandir 1968, en
þá ferð skipulagði góður vinur
og kær frændi Lovísu, Gylfi
Gunnarsson, en hann lést fyrir
tveimur árum og er hans sárt
saknað. Við fórum til Danmerk-
ur og Brasilíu með fimleikadeild
Gerplu sem voru frábærar ferð-
ir. Við keyptum saman sumarbú-
staðaland í Grímsnesi sem við
nefndum Ljúfaland og byggðum
okkur þar sumarbústaði og átt-
um þar bara ljúfar stundir.
Leikfimi stundaði ég frá fyrsta
degi þegar Lovísa byrjaði að
kenna í Garðabæ. Hún fékk
fyrst aðstöðu í Flataskóla en
flutti síðan frúarleikfimina eins
og það var kallað þá í íþrótta-
húsið þegar það var tekið í notk-
un. Í mörg ár hittust nokkur
hjón á gamlárskvöld og söng
þessi hópur sig inn í nýtt ár af
mikilli gleði. Þá er ógleymanleg
sú vinátta og samhugur hjá
nokkrum fjölskyldum sem búa
og bjuggu við Aratún. Börnin
okkar ólust upp saman og þar
átti þessi samheldni hópur
margar góðar stundir, ferðalög
um verslunarmannahelgar, af-
mæli og samverustundir voru
við ólíkustu tækifæri. Þegar
þessi hópur hittist er alltaf
gleðin við völd. Við stelpurnar í
Aratúni stofnuðum saumaklúbb
fyrir um 30 árum og hittumst
mánaðarlega yfir veturinn. Aldr-
ei hefur fallið skuggi á vináttu
okkar.
Ef það er eitthvað sem tekur
við eftir þetta líf þá veit ég að
það verður tekið vel á móti
Lovísu, sonur hennar Ívar Helgi
mun taka á móti henni opnum
örmum og leiða hana um á nýrri
vegferð. Við vottum ættingjum
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning okkar kæru vinkonu.
Arna og Sighvatur.
Lovísa
Einarsdóttir