Morgunblaðið - 12.04.2013, Qupperneq 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ Unnur MaríaHjálmarsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 21. febrúar
1953. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri 1. apríl
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Sólveig
Eyfeld, f. 17. apríl
1924, d. 12. maí
1981, og Hjálmar
B. Júlíusson, f. 16. september
1924, d. 26. apríl 2002. Unnur
María átti fimm systkini. Þau
eru: Þórdís, f. 1950, Sólveig, f.
1951, d. 1998, Jón Björn, f.
1956, Kolbrún, f. 1957, d.
1978, og Hjálmar, f. 1963.
Unnur María var gift Jó-
hanni Ólafssyni og eignuðust
þau sex börn: 1) Tryggvi, f.
28. ágúst 1973, börn hans eru
Einar Jóhann, f. 12. júní 1997,
og Friðrika Vigdís, f. 6. nóv-
ember 1999. 2) Hafdís, f. 9.
Sólveig Eyfeld, f. 5. júní 1983,
dóttir hennar er Athena
Freyja, f. 22. febrúar 2010.
Unnur María og Jóhann skildu
árið 1996.
Unnur María ólst upp á Dal-
vík en var lengi húsfreyja í
Svarfaðardal þar sem hún
hugsaði um börn og bú. Hún
var þar virk í félagsstarfinu í
kringum börnin og er þau
stækkuðu starfaði hún með
Leikfélagi Dalvíkur. Árið 1996
flutti hún inn á Akureyri þar
sem hún var við ýmis störf en
lengst af starfaði hún á sam-
býlum fatlaðra á Akureyri.
Hún hafði mikinn áhuga á
málefnum fatlaðra og lét þau
mál sig mikið varða, sat í
stjórnum ýmissa félagasam-
taka tengdra þeim málefnum.
Einnig tók Unnur María þátt í
starfi verkalýðsfélagsins Ein-
ingar/Iðju og var trún-
aðarmaður á sínum vinnustað.
Hún var félagslynd og var
virk í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur og naut þess að
sinna barnabörnunum og nýta
tímann sinn með þeim.
Útför Unnar Maríu fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 12.
apríl 2013, kl. 13.30.
september 1975,
sambýlismaður
hennar er Jósef
Kristjánsson, börn
þeirra eru: Birna
Lind, f. 8. júlí
2008, Kristján
Páll, f. 12. október
2010, Ólafur
Tryggvi, f. 10.
október 2011,
Stefán Jósef, f. 12.
október 2012, fyr-
ir átti Hafdís soninn Jóhann
Harald, f. 3. janúar 2003. 3)
Heiðrún, f. 9. september 1975,
eiginmaður hennar er Skarp-
héðinn Leifsson, þeirra börn
eru Guðrún María, f. 4. ágúst
1998, Alexander, f. 24. maí
2004, og Leifur Máni, f. 30.
júní 2008. 4) Helgi, f. 9. des-
ember 1977. 5) Daníel, f. 23.
nóvember 1978, sambýliskona
hans er Kristín Hjálmarsdóttir
og eiga þau eina dóttur, Sunn-
evu, f. 21. desember 2009. 6)
Elsku mamma og amma.
Lífið og tilveran er ekki alltaf
sanngjörn en flestum atburðum
sem lífið gaf tókst þú með æðru-
leysi og reyndir að finna ljósan
punkt. Þú hefur kennt mér svo
margt um lífið og tilveruna. Ótrú-
legur lífskraftur og elja einkenndi
þig og bros þitt gat lýst upp heilt
herbergi. Í lífinu skiptast á skin
og skúrir og engu skipti hvort það
vantaði öxl til að gráta á eða bros
til að gleðjast með, þú varst til
staðar. Hvort sem maður þurfti
ráðleggingar eða spjall þá varst
þú alltaf tilbúin að hlusta. Stuðn-
ingur sem þú veittir eftir að ég
átti dóttur mína er ómetanlegur
og mynduðum við einskonar litla
fjölskyldu.
Athena Freyja minnist þess
þegar þú söngst fyrir hana og
þreyttist aldrei á því. Auðvitað
standa kaffihúsaferðirnar með
ömmu á Glerártorg upp úr en þær
voru ófáar. Amma var líka þolin-
móð, leyfði mér að prófa og upp-
götva sjálf hvernig hlutirnir
virka. Athena saknar ömmu-
kúrsins á morgnana yfir teikni-
myndum, það var svo notalegt að
skríða í hlýjuna til ömmu. Mér er
minnisstætt þegar Athena var ný-
fædd og þú samdir við hana að þið
væruð saman í nornafélagi. Þar
sem Athena hélt varla höfði þá
voru tilraunir hennar til að halda
höfði teknar sem samþykki.
Órjúfanleg bönd mynduðust ykk-
ar á milli frá upphafi og þið áttuð
ykkar einkagrín sem þið gátuð
hlegið endalaust að.
Nú er skarð í litlu fjölskyldunni
okkar sem aldrei verður hægt að
fylla. Athena óskar þess á hverj-
um degi að amma komi heim aftur
og litla fjölskyldan hennar verði
fullmönnuð. Við vitum að þú ert
hér, fylgist með okkur öllum og
gætir þess að við fetum réttan veg
í gegnum lífið.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Sólveig og Athena Freyja.
Þá er hún yndislega amma mín
farin frá okkur. Ég er mjög þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
ömmu Unnu. Hún var alltaf til
staðar fyrir mig, hvort sem ég
þurfti öxl til að gráta á eða félaga
til að hlæja með. Við vorum vanar
að ræða öll heimsins mál okkar á
milli og ef eitthvað kom upp á fór
maður beint til hennar til að leita
ráða. Af henni hef ég lært margt
sem ég er mjög þakklát fyrir og á
eftir að nýta mér mikið.
Þegar maður var yngri var
ekkert skemmtilegra en að fara í
gistingu til ömmu heilu helgarn-
ar. Oftar en ekki vorum við tvö
barnabörnin eða fleiri hjá henni
og þá var t.d. farið á Dalvík, í
keilu, Kjarnaskóg, sund, á söfn og
svo að sjálfsögðu á Glerártorg til
að fara á kaffihús. Það er sérstak-
lega eitt skipti sem við rifjuðum
oft upp. Það var þegar við vorum
sjö barnabörnin í heimsókn hjá
ömmu. Það var byrjað á Hrafna-
gili til að fara í sund. Þar var farið
í rennibrautina og að sjálfsögðu
skellti amma sér líka. Það er
nokkuð sem gleymist seint. Svo
var farið niður á Glerártorg til að
fá sér að borða og var keyptur
hamborgari á línuna. Afgreiðslu-
konan vorkenndi ömmu svo að
vera með allan þennan krakka-
skara að hún gaf okkur feitan af-
slátt í það skipti. Að þessu hefur
verið hlegið síðan.
Aldrei á minni ævi hef ég vitað
um manneskju sem var eins vin-
mörg og hún amma. Þegar ég
labbaði með henni á Glerártorgi
þurfti að stoppa við nánast hverja
einustu búð því alltaf hitti amma
einhvern sem hún þekkti og þurfti
að spjalla við. Eitt skiptið var hún
búin að spjalla heillengi og þegar
við loksins héldum áfram spurði
ég hver þetta hefði verið. „Ég er
bara ekki alveg viss,“ svaraði hún
þá. Ég reyndi þó alltaf að vera
eins þolinmóð og ég gat og hlust-
aði á ömmu tala við fólkið um allt
milli himins og jarðar.
Besti afmælisdagur sem ég hef
upplifað var þegar ég fór með
frændsystkinunum mínum, þeim
Einari og Friðriku, og ömmu til
Dalvíkur. Á leiðinni var Queen
spilað í botni og var mikið hlegið.
Þegar komið var á Dalvík var far-
ið „að heilsa upp á látna ættingja“
eins og amma sagði alltaf og kíkt á
garðsölur þar sem amma gaf okk-
ur öllum fallega vettlinga. Besti
parturinn var samt að fara á
„Sandinn“. Við löbbuðum eftir
ströndinni og lékum okkur þang-
að til okkur datt í hug að spyrja
hvort við mættum vaða. Skömmu
seinna vorum við orðin blaut upp
á mitti og amma stóð á ströndinni
og hló og tók myndir. Daginn eftir
fékk ég smákvef en það var vel
þess virði.
Ég er þakklát fyrir allan þann
tíma sem ég fékk með þér, elsku
amma. Ég á eftir að sakna þín
mikið. Þegar ég lendi í erfiðleik-
um á ég eftir að hugsa til þín og
hvernig þú hefðir leyst málin. Ég
veit núna að þér líður betur og ég
vona að þú sért komin á betri stað
og vakir yfir okkur.
Ég elska þig amma.
Guðrún María.
Nú hefur ein sterkasta greinin
í lífstré okkar Sunnuhvolsfólksins
brostið en þann 1. apríl síðastlið-
inn kvaddi okkur hún Unnur
María Hjálmarsdóttir okkur eftir
baráttu við erfið veikindi og fylgj-
um við henni til grafar í dag.
Unnur María var dóttir þeirra
hjóna Hjálmars Blómkvist Júl-
íussonar eða Bomma eins og hann
var jafnan kallaður og Sólveigar
Eyfeld. Unnur María lætur eftir
sig sex börn, fallegan og efnilegan
hóp en það eru þau Daníel,
Tryggvi, Heiðrún, Hafdís, Helgi
og Sólveig. Systkini Unnu Mæju
voru fimm alls, þau Kolbrún og
Sólveig sem báðar eru látnar en
Hjálmar, Þórdís og Jón Björn lifa
systur sína.
Ég er hræddur um að Morg-
unblaðið í heild sinni myndi ekki
duga til að innihalda allt það sem
mig langar til að skrifa um þig,
Unna Mæja, en ég verð víst að
láta duga þessa dálksentimetra
sem mér eru úthlutaðir og ætla ég
að minnast þín á þeim nótum sem
þér hefði líkað ef ég þekkti þig
rétt. Þrátt fyrir að lífið hafi ekki
alltaf leikið við þig, Unna mín, þá
var æðruleysið og fallegt viðmót
þitt það sem stóð uppúr og alltaf
var jafngaman að hitta þig og
hlæja aðeins með þér. Alltaf þótti
mér best að ræða málin við þig á
mannamáli og margt spjallið okk-
ar yrði vart notað við kennslu í
biblíuskólum en þannig var okkar
háttur.
Það var falleg stund þegar ég
og Hlíbba móðir mín heimsóttum
þig skömmu áður kallið kom og
sátuð þið frænkur lengi vel og
skröfuðuð og hlóguð mikið. Ætt-
armótið 2010 var alveg óskaplega
skemmtilegt en þar varstu prím-
us mótor og fannst mér sérstak-
lega vel hreinsað svæðið enda tók-
um við góðan hring í rusla-
tínslunni áður en aðrir mótsgestir
skriðu úr híði og í því hreinsunar-
starfi fuku nokkrir brandararnir
okkar á milli, gallsúrir sem nýir.
Ekki var heldur leiðinlegt að
heimsækja þig á afmælisdaginn
þegar þú fagnaðir sextugsafmæl-
inu og fer það í minningabankann
á hæstu mögulegu vöxtum. Einn-
ig urðu snarpar umræður um
næsta ættarmót og vorum við
sammála um að flýta þyrfti næsta
móti en hvað sem verður þá verð-
ur þú með okkur í anda og svo
vantar góða manneskju í ruslið
með mér og það verður ekki
hverjum sem er hleypt í það.
Hlíbba væri vís með að halda góða
tölu um þig eins og þú baðst hana
um og hana langar að þakka þér
fyrir allt það góða sem þú gerðir
fyrir hana og hún á ekkert nema
góðar minningar um elsku
frænku sína og hún er vís til þess
að splæsa í vöfflur til að minnast
þín.
Það er seigt í Sunnuhvolsfólk-
inu og Hlíbba hyggst dvelja eitt-
hvað lengur þar sem vantar ræðu-
mann á næsta ættarmót en eins
og sagt er í sportinu þá átti gamla
konan gott mót síðast.
Það er kannski ráðlegt að fara
að láta þetta duga, Unna mín, en
svona rétt í lokin þá langar mig að
þakka þér fyrir samfylgdina og
allar samverustundirnar í gegn-
um árin og ég vil koma á framfæri
kveðjum frá Petru Sif, Finni Mar-
inó og Írisi Björk sem var svo
hrifin af englakertinu sem við
kveiktum á fyrir þig og við gleym-
um aldrei uppáhaldsfrænkunni
okkar.
Þráinn Brjánsson,
Ragnheiður Hlíf Júlíusdóttir.
Elsku Unna Maja.
Þú varst alveg einstök stelpa,
kona og vinkona. Svo gegnheil og
góð.
Það er erfitt að kveðja en samt
má þakka að þrautagöngu þinni
sé lokið.
Við erum búnar að þekkjast
síðan við vorum litlar stelpur. Þú
hafðir búið í Sunnuhvoli og ég
fluttist í Sunnuhvol.
Við áttum kannski ekki mörg
bernskubrek saman en ég man
það vel þegar við vorum að dorga
niðri í Björgvin og gleymdum
okkur. Solla systir þín kom og
sótti þig og var í spariskónum sín-
um. Ekki tókst betur til en svo að
hún missti annan skóinn sinn í
sjóinn.
Árin liðu og þú stofnaðir fjöl-
skyldu. Eignaðist mörg börn sem
þú varst svo óendanlega stolt af.
Þú varst bóndi í mörg ár. Sást um
bú og börn. Tímamót urðu í lífi
þínu og þú ákvaðst að bregða búi.
Þegar þú fluttist til Akureyrar
tókum við upp samband sem hafði
legið að mestu leyti niðri vegna
fjarlægðar. Þó oft liði langt á milli
funda og samtala var vináttan ein-
læg. Saman gengum við í gegnum
sorgina þegar Solla kvaddi þenn-
an heim. Saman sátum við hjá
henni þegar hún kvaddi. Það að
ganga í gegnum hennar baráttu
var okkur mikill lærdómur.
Fyrir ári greindist þú með ill-
vígan sjúkdóm. Þú tókst á við
hann af alveg einstöku æðruleysi.
Þú vissir hvert stefndi en ákvaðst
að njóta hvers andartaks sem þér
var gefið og það gerðir þú. Þú
settir þér markmið, sumum
þeirra náðir þú og þakkaðir. Þar
sem þú varst, var gleðin. Allan
tímann frá því vágestur knúði
dyra talaðir þú af miklu hispurs-
leysi um stöðuna. Þú upplýstir
fólk og fórst ekki í grafgötur með
hver staðan var hverju sinni og
talaðir um að þessi staða sem þú
værir í væri dauðans alvara. Þú
huggaðir þá og veittir þeim styrk
sem voru og eru bognir. Þú talaðir
líka um hversu mikið það gæfi þér
að fá kveðjur og vita af fyrirbæn-
um. Það styrkti þig alveg óend-
anlega.
Ætli það hafi ekki verið tveim-
ur vikum fyrir brottför þína sem
við áttum svo skemmtilega stund
á stofunni þinni á FSA. Við rifj-
uðum upp gamlar sögur, vorum
með svartan húmor og hlógum
svo mikið. Það var alveg frábært.
Í síðasta skipti sem við hittumst
sagðir þú við mig: Jæja Magga
mín, nú er tími garðkönnunnar
runninn upp og eins og alltaf þá
gafst þú mér styrk og huggun. Við
áttum góða stund saman. Þar
ræddir þú af þínu einstaka æðru-
leysi um stöðuna og hvert stefndi.
Kannski vissum við í hjarta okkar
að við sæjumst ekki aftur, þannig
kvöddumst við.
Elsku Unna Maja. Hlutverki
þínu hér á jarðríki var að ljúka og
nú skilur leiðir. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa átt þig sem vinkonu.
Vinátta okkar var mér afar dýr-
mæt. Hafðu hjartans þökk fyrir
allt.
Einhverstaðar einhverntíma
mun slóð mín þangað liggja
hugurinn strjúka hæðirnar,
opna steinana,
telja stráin
og staðnæmast undir regnboganum
(Þóra Jónsdóttir)
Elsku börnin hennar Unnu,
tengdabörn og afkomendurnir
allir. Ykkur sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið al-
mættið að vaka yfir ykkur á erf-
iðum tímum.
Í hjarta mínu geymi ég dýr-
mætar minningar um þig, elsku
Unna. Megi góður Guð geyma
þig.
Þín vinkona og frænka,
Margrét I. Ríkarðsdóttir.
Fallin er frá, langt fyrir aldur
fram, elskuleg frænka okkar,
barnapía og vinkona, Unnur
María Hjálmarsdóttir. Þakklæti
og góðar minningar koma upp í
hugann á þessari stundu, þegar
komið er að leiðarlokum á ljúfri
samfylgd. Víst er söknuður í
hjartanu yfir því að þurfa að
kveðja svona allt of fljótt. En ör-
lögin verða ekki umflúin.
Unnur María
Hjálmarsdóttir
✝ Kristinn fædd-ist á Hóli á
Upsaströnd 6.
ágúst 1924. Hann
lést 1. apríl sl. á
Dalbæ, dvalarheim-
ili aldraðra á Dal-
vík.
Foreldrar hans
voru Þorleifur Þor-
leifsson, bóndi á
Hóli, f. 11. júlí 1891,
d. 21. maí 1961, og
kona hans Svanhildur Björns-
dóttir, ættuð frá Selaklöpp í
Hrísey, f. 1. júní 1891, d. 2. ágúst
1964. Systkini hans í aldursröð
voru Guðrún, Þórgunnur, Að-
alheiður, Dagmann, Björn, Karl
og Kristín. Öll búsett á Dalvík
lengst af. Hann var 6. í aldurs-
eru Birgir, Björg og Sigrún.
Langafabörn Kristins eru 10
talsins.
Kristinn átti heima á Hóli
fram yfir tvítugt, vann við bú-
skapinn og sótti sjóinn, en faðir
hans gerði út meðfram búskapn-
um. Skólaganga hans var hefð-
bundin, skyldunám í barna- og
unglingaskóla Dalvíkur.
Kristinn og Svanbjörg áttu
heima á Dalvík alla tíð, lengst af
á Bárugötu 6.
Hann var sjómaður á fiskibát-
um í yfir 20 ár. Upp úr 1960
hætti hann á sjónum og fór að
vinna á netaverkstæði á Dalvík.
Árið 1964 stofnaði hann ásamt
nokkrum samstarfsmönnum sín-
um fyrirtækið Netagerð Dalvík-
ur hf. og þar starfaði hann upp
frá því, allt til aldamóta, en þá
var m.a. sjóndepurð farin að há
honum talsvert.
Útför Kristins fer fram frá
Dalvíkurkirkju í dag, 12. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 13.30.
röðinni. Kristín, sú
yngsta í systkina-
hópnum, er sú eina
sem lifir, búsett á
Dalvík.
Kristinn kvænt-
ist 7.10. 1945 Svan-
björgu Jónsdóttur
frá Dalvík, f. 24.8.
1924, d. 18.5. 2003.
Hún var dóttir
hjónanna Jóns Arn-
grímssonar,
útgerðarmanns og fiskmats-
manns, og Sigurbjargar Ágústs-
dóttir, húsmóður.
Sonur þeirra er Össur, efna-
fræðingur, f. 1.6. 1945, kvæntur
Berglindi Andrésdóttur, hús-
móður, f. 16.1. 1946. Þau eru bú-
sett í Hafnarfirði. Börn þeirra
Hann var ekki einungis afi
minn heldur einnig minn besti
vinur. Það sem við vorum búnir
að brasa saman í gegnum tíðina.
Alltaf var hann til taks og alltaf
var hann tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd. Við deildum sameigin-
legum áhugamálum í stangveiði
og knattspyrnu og gátum enda-
laust eytt tíma í það. Hvort sem
var á bökkum Svarfaðardalsár, á
Dalvíkurvelli eða við sjónvarpið,
þá áttum við stundir saman sem
jafningjar og vinir.
„Eru ekki allir hressir,“
spurði hann mig á dánardegi
sem og oftast er við hittumst.
„Jú,“ svaraði ég, „allir við hesta-
heilsu“. „Gott, það er það sem
máli skiptir,“ sagði afi og það
voru okkar síðustu samskipti.
Hann var orðinn sáttur við að
kveðja og eins sárt og það var er
hann féll frá er ég glaður að
hafa verið með honum hans síð-
ustu stundir.
Ég þakklátur fyrir allar okkar
samverustundir, ég er þakklátur
fyrir allt sem hann kenndi mér.
Hann var svo einstaklega já-
kvæður, umburðarlyndur og
góður maður. Miklir mannkost-
ir. Hann hafði svo dásamlega
nærveru.
Það er ósköp einfalt, ef fleiri
væru jafn vel innrættir og afi
var, þá væri heimurinn betri.
Birgir.
Traustur, hlýr, ljúfur, vinnu-
samur, vandvirkur húmoristi og
bókaormur. Þessi orð finnst
okkur systrum lýsa afa Kidda
best. Hann var afskaplega barn-
góður, alltaf tilbúinn með opinn
faðminn, til í spil eða spjall, gat
nánast svarað öllum okkar
spurningum enda mikill visku-
brunnur. Hann var einfaldlega
bestur!
Frá því fyrir okkar tíð vann
afi í Netagerð Dalvíkur. Minn-
ingarnar frá því við heimsóttum
hann þangað eru góðar. Kaffi-
ilmurinn, netastæðunum snyrti-
lega raðað, gufan í útvarpinu, afi
í vinnusloppnum og stemningin
góð. Afi kom heim í hádeginu
alla daga. Eftir góðan hádeg-
ismat hjá ömmu lagðist hann á
beddann í litla herberginu undir
málverkinu af æskuslóðunum á
Hóli. Innan um bækurnar sínar
og pípurnar dormaði hann yfir
útvarpsfréttum áður en hann
hélt aftur til vinnu. Áhugamál-
um sínum sinnti afi af natni eins
og öllu öðru sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann naut sín vel í
fjárhúsinu, á árbakkanum við
veiðar, í garðinum og á fótbolta-
vellinum. Þolinmóður leyfði
hann okkur að taka þátt. Þar
sem við bjuggum ekki í sama
landshluta og afi og amma voru
samverustundirnar ekki eins
margar og við hefðum viljað.
Eftir að amma dó, vorið 2003,
flutti afi suður og dvaldi hjá for-
eldrum okkar í rúmt ár. Það var
notalegt að hafa afa svo nálægt
og efumst við ekki um að hann
hafi notið þess jafn vel og við öll.
Dalvíkin togaði þó aftur í afa og
hann flutti norður á Dalbæ þar
sem hann dvaldi síðustu árin við
gott atlæti.
Þegar kemur að kveðjustund
hugsum við hlýlega til afa vink-
andi á tröppunum á Bárugöt-
unni með ömmu sér við hlið.
Björg og Sigrún.
Kristinn
Þorleifsson