Morgunblaðið - 12.04.2013, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ Auðunn Valdi-marsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
ágúst 1946. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítala í
Fossvogi 4. apríl
2013.
Foreldrar hans
voru Þuríður Ingj-
aldsdóttir, f. 30.11.
1926, d. 2.3. 1999
og Valdimar J.
Auðunsson, f. 11.12. 1914, d.
23.1. 1990. Systkini Auðuns eru
Kristjana Unnur, f. 3.9. 1947,
Guðlaug Helga, f. 22.7. 1949,
Svandís Regína, f. 27.1. 1953,
Sólrún Björk, f. 11.2. 1956,
Ingjaldur, f. 19.5. 1961, Dagný
Ágústa, f. 13.8. 1965 og Bryn-
dís Sunna, f. 29.6. 1969. Hinn
29.7. 1999 kvæntist Auðunn
Sigríði Grétu Oddsdóttur, f.
28.5. 1952. Foreldrar hennar:
Odd Kristian Thom, f. 9.9.
1918, d. 21.1. 1985, og Sigríður
Sigurðardóttir, f. 6.10. 1924.
Börn Auðuns og Grétu eru 1)
Þuríður Linda, f. 1.7. 1974,
sambýlismaður Þormóður
Skorri Steingrímsson, f. 5.4.
1974, synir þeirra eru Stein-
grímur, f. 15.3. 2005, og Bjark-
leik hans á ferðalögum, á
skemmtunum hjá Hestamanna-
félaginu Fáki og víðar. Lengst
af starfaði Auðunn sem smiður
en síðari ár vann hann hjá
Hestamannafélaginu Fáki og
var umsjónarmaður Reiðhall-
arinnar í Víðidal. Hann átti
sæti í mörgum nefndum hjá
Fáki og starfaði ötullega sem
vallarstjóri fyrir Landsmót
hestamanna árið 2000.
Handtök hans í smíðavinnu
liggja víða í Reykjavík, suður
með sjó og um sveitir Suður-
lands. Verk sín vann hann af
samviskusemi og alúð hvort
sem það var við smáviðhald
eða stórsmíði eins og Seltjarn-
arneskirkju.
Hestamennskan var hans
lífsstíll. Hann naut hverrar
stundar með hestunum, hvort
sem var í hesthúsinu, í hesta-
ferðum um landið eða við
hrossarækt á Grenstanga, jörð
foreldranna. Þar hafa þau
Gréta reist sumarhús sitt og
þar eru heimahagar hrossanna.
Ófá handtökin átti hann í að
girða jörðina af og við bygg-
ingu húsanna fyrir austan.
Trjárækt var einnig hans
áhugamál og hafa þau Gréta
lagt mikla alúð við að koma
upp gróðri í kringum sumarbú-
staðinn.
Auðunn verður jarðsunginn
frá Grafarvogskirkju í dag, 12.
apríl 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
ar, f. 16.6. 2009. 2)
Valdimar Jón, f.
23.6. 1976, sam-
býliskona Julia
Doppler, f. 6.5.
1980. 3) Sæunn, f.
13.3. 1984, sam-
býlismaður Róbert
Óli Skúlason, f.
27.1. 1982.
Auðunn ólst upp
í Reykjavík og fór
ungur að dvelja á
sumrin hjá Auðuni afa sínum í
Dalseli undir Eyjafjöllum.
Einnig var hann kaupamaður
hjá föðursystkinum sínum á
Leifsstöðum, í Stóru-Mörk og á
Búðarhóli. Hann stundaði nám
við Bændaskólann á Hvanneyri
á árunum 1963-1964. Þá sótti
hann nám í húsasmíði við Fjöl-
brautaskólann í Breiðholti.
Ungur að árum stundaði hann
nám í harmoníkuleik, meðal
annars hjá Karli Jónatanssyni
og Gretti Björnssyni. Fjórtán
ára spilaði hann í fyrsta skipti
á dansleik með föður sínum.
Hann var einn stofnenda hljóm-
sveitarinnar Kjarna og spilaði
um árabil á samkomum um allt
land. Þá eru þeir ófáir sem
hafa sungið undir harmóníku-
Fyrstu kynni mín af Auðuni
voru er ég byrjaði að stunda
hestamennsku sem unglingur á
Fákssvæðinu í Víðidal, þá kynnt-
ist ég tilvonandi tengdaföður
mínum Auðuni. Hafði ég tekið
eftir honum jafnan vel ríðandi og
oftsinnis var í fylgd með honum
allmyndarleg stúlka sem er Þur-
íður dóttir hans og sambýliskona
mín í dag. Fór því svo á end-
anum að ég varð partur af fjöl-
skyldu þeirri er kennd er við
Grenstanga í Austur-Landeyjum
og var Auðunn þar elstur átta
systkina. Kynni mín hafa frá
upphafi verið góð af Auðuni og
fjölskyldu en þar var á ferðinni
skemmtilegur karl eins og hann
kom unglingnum fyrir sjónir á
sínum tíma og gerði þar til yfir
lauk.
Kynni okkar Auðuns hafa ver-
ið góð og ánægjuleg allt til loka
lífshlaups Auðuns. Sameiginlegt
áhugamál okkar hestamennskan
hefur orðið kveikjan að mörgum
umræðum, hestaferðum, réttar-
ferðum og öðrum gleðitúrum þar
sem menn hafa skemmt sér án
þess að huga að aldri, stétt eða
stöðu.
En Auðunn var þeim kostum
gæddur að eiga auðvelt með að
umgangast allar manngerðir
nema vitanlega þær sem honum
var illa við. Hann brúaði bil kyn-
slóða með nærveru sinni þar sem
aldur var afstæður í hans huga.
Eigum við að baki fjölmargar
reisur út á land þar sem hann
unglingurinn var oftar en ekki til
í smá Bjarmalandsferð eins og
þær voru kallaðar, en hann
þurfti aldrei neinn umhugsunar-
frest er okkur datt í hug að
bregða undir okkur betri fæt-
inum. Var viðkvæðið jafnan, ég
þarf bara að láta Grétu vita, ná
svo í pillurnar og nikkuna, þá er
ég klár.
Hestamennskan var hluti af
lífi hans og virtist vera nauðsyn-
legur partur af lífi hans. Var sá
gamli góður reiðmaður með
næma taumhönd og hafði gott
lag á hrossum sem oftar fóru vel
hjá honum. Maður þurfti þó
stundum að hinkra eftir honum
ef hann gleymdi sér í tamning-
unum en þá reið hann gjarnan af
götu og beygði og sveigði um
alla móa og mela algjörlega í
eigin heimi. En þá kom sér nú
vel að vera þolinmóður.
Þá vil ég minnast hans sem
góðs tengdaföður og vinar og
síðast en ekki síst góðs afa
drengjanna okkar, Steingríms og
Bjarkars.
Margs er að minnast.
Margt er enn á seyði. –
Bleikur er varpinn,
– bærinn minn í eyði.
Syngja þó enn þá
svanir frammi á heiði.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Far vel,
Þormóður Skorri
Steingrímsson.
Elsku bróðir.
Það er mér alveg óskiljanlegt
að ég skuli nú sitja hér og
skrifa þessa hinstu kveðju.
Þar sem svo stutt er síðan
við sátum í bústaðnum hjá þér
um páskana að horfa á gömul
hestavídeó og rifja upp
skemmtilega tíma tengda hest-
um. Það gladdi mig gríðarlega
að vita af þér sama dag ríða úr
hlaði á Grenstanga með góðu
fólki rétt eins og hér áður fyrr
– gera eitt af því sem þér þótti
skemmtilegast.
Nú koma óneitanleg upp í
hugann allar stundirnar sem ég
hef átt með þér og Grétu á
Grenstanga. Í A-bústaðnum var
oft glatt á hjalla, þú spilandi á
nikkuna, Kristjana forsöngvari
og allur hópurinn syngjandi þó
að oft væri þröngt setið.
Við þetta ólust Þurý, Valdi
og Sæunn upp og yndislegri
frændsystkini er varla hægt að
óska sér.
Hestaferðalögin eru ógleym-
anleg, hvort heldur sem það
voru sleppitúrar, Þórsmerkur-
ferðir eða karlrembureiðar.
Alltaf gat ég leitað til þín, þú
varst alltaf til staðar. Þú studd-
ir og hvattir og gafst góð ráð.
Nú þegar þú hefur horfið
héðan hugsa ég til þess með
ákveðinni gleði í hjarta að þú
sért að fara að hitta fyrir pabba
og mömmu ásamt hóp af ynd-
islegu fólki. Ég sé það fyrir mér
að þið pabbi eigið eftir að grípa
í nikkurnar og rifja upp öll lög-
in sem þið hafið spilað í gegnum
tíðina.
Ekki þykir mér heldur ólík-
legt að þið Tommi Ragg eigið
eftir að athuga hvor er fljótari
Börkur frá Kvíabekk eða Móz-
art frá Grenstanga.
Þegar ég kveð þig nú, kæri
bróðir, geri ég mér ljóst að ég á
óendanlega stóran minningasjóð
um þig sem ég mun ávallt leita
í, mér til hughreystingar og
gleði.
Hvíl í friði.
Ingjaldur.
Það er skírdagur, allir komn-
ir í páskaskap og við systkinin
tínumst hvert af öðru á sum-
arbústaðasvæðið á Grenstanga.
Föstudagurinn langi rennur
upp. Það er vor í lofti og allir í
góðum gír, bæði börn og full-
orðnir. Sumir klippa tré, börn
sulla í búi og önnur fjölmenna á
fótboltavöllinn. Hópur röltir út í
hlöðu og undirbýr reiðtúr. Einn
af þeim er Auðunn bróðir, hann
er allur að koma til eftir síðasta
áfall í nóvember. Hann vippar
sér á bak með smáaðstoð og
sest keikur í hnakkinn. Við sem
ekki erum með hross horfum
svolitlum öfundaraugum á eftir
hópnum. Það er áð framan við
Bjarkaland og Auðunn spyr
glettnislega, hvort enginn sé
með pela, það er hlegið, hann
yppir öxlum kíminn. „Nei, ég
segi nú bara svona.“ Hópurinn
snýr sæll til baka eftir góðan
reiðtúr. Auðunn kíkir inn hjá
Kristjönu þar sem nokkrar syst-
urnar sitja saman og spá í spil.
Hann setur sig niður hjá okkur
og tekur þátt í misalvarlegum
vangaveltum um framtíðina og
er mikið hlegið.
Svo líður fram á páskadag og
það er líf og fjör þegar leitað er
að eggjum í trjánum. Pabbarnir
grafa niður trampólín meðan
mömmurnar stýra páskaeggja-
leit. Auðunn röltir inn að gömlu
réttum og lítur eftir hrossunum.
Á leiðinni heim kíkir hann inn í
nýbyggingu Bryndísar, þiggur
kaffi og tertusneið hjá Sollý og
heldur svo áfram. Í fjarska ber-
ast hlátrasköll, Auðunn rennur
á hljóðin og gengur fram á
nokkur stelpuskott buslandi í
heita pottinum hjá Svandísi.
Hann staldrar við og gantast við
þær eins og honum einum er
lagið. Svo röltir hann heim á
leið og tekur sér smá hvíld á
stéttinni hjá Guðlaugu.
Við sitjum nokkur í kaffi við
eldhúsborðið hjá Grétu þegar
Auðunn birtist og sest niður. Þá
heyrist bankað á dyr og fyrir
utan standa yngstu börnin í
stórfjölskyldunni í leit að Auð-
uni „nammikarli.“ Þau rétta
fram litla kámuga lófa viss um
að skemmtilegi frændinn muni
gauka að þeim sælgæti. Og auð-
vitað verða þau ekki fyrir von-
brigðum. Hann bullar í þeim og
kallar þau skrítnum nöfnum og
þau skríkja af gleði.
Annar í páskum er rétt runn-
inn upp er við heyrum að Auð-
unn hafi verið fluttur suður með
sjúkrabíl. Allir eru kvíðnir, en
samt vongóðir. Hann er svo
seigur, hann Auðunn bróðir.
Elsku bróðir, þetta reyndist
þín síðasta ferð á Grenstanga.
Það er erfitt að sætta sig við
að þú sért farinn frá okkur. Það
er ekki síst þér að þakka hvað
við erum samheldinn hópur og
höfum átt margar yndislegar
samverustundir. Þær stundir
geymum við í hjörtum okkar.
Við kveðjum þig með söknuði
og biðjum Guð að styrkja Grétu,
Þurý, Valdimar, Sæunni og fjöl-
skyldur þeirra.
Þínar systur,
Kristjana, Guðlaug
og Bryndís.
Elsku stóri bróðir minn.
Það eru aðeins örfáir dagar
síðan við riðum út saman á
Grenstanga. Þú sveiflaðir þér á
bak með smáhjálp, ákveðinn í að
láta ekkert stoppa þig. Kátur
gantaðist þú með það hvort það
væri ekki peli með í för.
Skemmtilegi stóri bróðir í
Fossvoginum, alltaf svo stríðinn
en samt svo ljúfur. Herbergið
þitt í kjallaranum í litla húsinu
okkar var ótrúlega spennandi
fyrir litla systur, hauskúpa á
veggnum, nikkan á gólfinu og
hægt að skríða út um gluggann.
Þar kenndir þú mér að bretta
upp á augnlokin og saman
hræddum við svo alla í kringum
okkur og skemmtum okkur yfir
því. Ég var voða stolt, enginn
gat þetta nema við tvö. Það er
ekki langt síðan við reyndum
það aftur og hlógum mikið.
Allar yndislegu minningarnar
í Grenstanga. Í A-bústaðnum
þar sem nikkan var alltaf dregin
fram og ósjaldan stóð ég með
Grétu í litla eldhúskróknum
meðan sungið var hástöfum í
þéttsetnum bústaðnum.
Skemmtilegast var þó þegar þú
tókst undir með fallegu röddinni
þinni og hleyptir auka krafti í
sönginn með brosi og útgeislun.
Það var gott að búa hjá ykk-
ur Grétu í Kríuhólunum þegar
ég kom suður í framhaldsskóla.
Fljótlega bættist Elli í hópinn,
sem þú tókst eins og bróður og
félaga.
Seinna eignuðumst við Elli
lóðina við hlið ykkar Grétu á
Grenstanga. Margar skemmti-
legar samverustundir áttum við
þar og yndislegt að byrja dag-
inn á að rölta yfir til ykkar með
Karvel og Styrmi í morgunkaffi
og spjalla, eitthvað svo notalegt
áður en farið var að smíða,
vinna í garðinum eða stússast í
hrossum. Þú varst einstakur við
börn og þau löðuðust að þér.
Drengirnir mínir eiga fallegar
minningar um skemmtilegan
frænda, sem gaf sér alltaf tíma
til að atast í þeim, taka þá í
kleinu, spjalla eða spyrja út í
boltann, og oftar en ekki snérir
þú umræðunni að Derby og var
þá mikið hlegið.
Margar yndislegar minningar
á ég úr hestaferðum okkar og
oft kemur upp í hugann þegar
þú sagðir stundum við mig og
breiddir út faðminn á móti
heiminum „ Dagný, þetta er líf-
ið!“
Ég er svo heppin að hafa átt
þig að og það er svo margs að
minnast og þakka.
Sárt er að kveðja þig svona
fljótt en allar minningarnar um
ljúfan, traustan, skemmtilegan,
ráðagóðan og hlýjan bróður
mun ég geyma í hjarta mínu.
Takk fyrir allt.
Þín systir,
Dagný.
Það var bara núna á laug-
ardaginn fyrir páska sem þú
komst við í bústaðnum hjá okk-
ur Kalla eftir langan göngutúr
og þáðir kaffi og tertusneið. Þér
þótti svo gott að fá heimabakað
bakkelsi og ég elskaði að baka
fyrir þig.
Ég man fyrst eftir þér þegar
ég var pínulítil stelpa í Fossvog-
inum og farið var í leikinn
„manstu lagið“, þá spilaðir þú
stundum lög eins og „Gamli
Nói“ og enginn þóttist vita
hvaða lag þetta var. Þá hljóp ég
að silfurskálinni og sló skeiðinni
í og hrópaði sigri hrósandi
„Gamli Nói“. Hvað ég var mont-
in að þekkja lagið á undan stóru
systkinunum. Þú varst alltaf svo
barngóður og þegar ég kom
með börnin mín á Grenstanga
gantaðist þú við þau og kallaðir
þau undarlegum nöfnum eins og
„Jósefínus“ eða „skýriskrúmb-
an“ og börnin skemmtu sér vel
svo og hlógu mikið.
Eftir að ég flutti suður greip
ég stundum gítarinn þegar þú
spilaðir á nikkuna og ef ég
kunni ekki að spila lagið þá
sagðir þú mér jafnóðum hvaða
grip ég ætti að nota. Þetta voru
dásamlegar stundir. Þú varst
snillingur á harmonikku og svo
skemmtilega djassaður. Ég
skemmti mér aldrei betur en
þegar við systkinin sungum við
undirspil nikkunnar hjá þér og
hvað þú varst glaður og brostir
svo breitt þegar við rödduðum
lögin. Og þegar söngurinn varð
sterkari þá sagðir þú skælbros-
andi „já svona á að gera þetta!“.
Það var svo gaman þegar þú
komst út í hlöðu eða garð á
Grenstanga og spilaðir undir
söng ásamt fleiri hljóðfæraleik-
urum frá „Komið og dansið“ og
söngurinn ómaði út í nóttina.
Eftir að þú veiktist árið 2011
hættirðu alveg að spila á nikk-
una en í systkinaferðinni til
Stykkishólms komst þú okkur
svo skemmtilega á óvart með
því að draga hana fram. Þá fór-
um við í gamla leikinn „Nefndu
lagið“ og slógumst um skeiðina
alveg eins og í æsku. Síðar um
veturinn tókst mér að lokka þig
til að æfa með Hilmari, Svan-
hildi og Jóni frá „Komið og
dansið“. Það var svo yndislegt
að fá að fylgjast með þér styrkj-
ast með hverri vikunni sem leið
og að lokum spilaðir þú með
þeim fyrir dansi á heilu balli.
Eftir áfallið í nóvember sl. varð
mér ljóst að þú myndir tæplega
taka fram nikkuna aftur en við
vorum samt farin að hlakka til
sumarsins því þú varst kominn
á svo gott ról. Um páskana rölti
ég út í hlöðu og sá þegar þú
vippaðir þér á bak og reiðst úr
hlaði. Allt virtist svo gott fram-
undan. Þá var þér allt í einu
kippt í burtu frá okkur.
Elsku Auðunn, ég sakna þín
svo sárt. Ég reyni að brosa í
gegnum tárin því þú ert núna
hjá mömmu og pabba og ég veit
að þið takið oft fram nikkurnar
og rifjið upp gömlu góðu lögin.
Ég bið Guð að styrkja Grétu,
Þurí, Valda, Sæunni og fjöl-
skyldur þeirra á þessum erfiðu
tímum
Sólrún Björk
Valdimarsdóttir.
Elsku bróðir. Minnist þín
ávallt sem elskulegs, stóra bróð-
ur. Þú varst meinstríðinn, þér
tókst yfirleitt að snúa manni um
litla fingur og áttir alltaf síðasta
orðið. Maður fyrirgaf þér allt
því þú varst svo ljúfur og
skemmtilegur.
Alltaf varstu tilbúinn að leika
við mann og koma manni til að
hlæja. Man eftir vinsæla leikn-
um okkar „nefndu lagið“ þú
spilaðir á harmonikkuna og átt-
um við að giska á hvað lagið hét.
Þá var keppnisskap okkar
systkinanna mikið.
Á unglingsárunum þótti mér
frábært að fara með þér og Jóa
frænda í reiðtúra og þvælast
með ykkur í kringum hesthúsin.
Mér fannst líka ansi töff að eiga
bróður í hljómsveit sem spilaði
m.a. í Klúbbnum og þegar ég
hafði næstum aldur til, elti ég
þig á böllin ásamt Grétu minni
bestu vinkonu úr Versló, enda
reddaðir þú okkur oft inn bak-
dyramegin. Hún varð síðar eig-
inkona þín og ekki hefði ég get-
að hugsað mér betri mágkonu,
alltaf hlæjandi og þið saman
voruð bara yndisleg. Létt lund
ykkar beggja endurspeglast í
börnunum ykkar, alltaf létt og
kátt í kringum ykkur og stutt í
húmorinn.
Leiðir okkar lágu saman í
„kommúnulífinu“ í gamla húsinu
í Fossvoginum þar sem við
bjuggum hvort í sínu herberg-
inu, þú og Gréta í öðru og við
Kalli í hinu. Þá bjuggum við í
nokkur ár í hvort í sinni blokk-
inni í Breiðholtinu. Við fjarlægð-
umst nokkuð þau fimmtán ár
sem við Kalli bjuggum á Horna-
firði. Á sumrin hittumst við oft í
Grenstanga þar sem þið Gréta
voruð flestallar helgar ásamt
börnunum í bústaðnum. Þá var
oft líf og fjör, mikið spilað og
sungið ýmist undir berum himni
eða í bústöðum ykkar Kristjönu,
þú og pabbi á nikkunum og við í
hóp í kring. Oft bættust í hóp-
inn bæði vinir og ættingjar.
Ekki gleymast þær stundir
þegar þú, ég og Kristjana ásamt
mökum héldum til Drammen í
Noregi til að skoða sumarbú-
staði. Við hrifumst svo af bú-
stöðunum og endaði ferðin með
því að kaupa þrjá. Skemmtileg-
ur tími tók við og mikil sam-
staða var við að reisa bústaðina
á Grenstanga. Þú varst okkar
stoð og stytta með mestu
reynsluna í húsasmíði, bæði
vandvirkur og nákvæmur. Bú-
staðirnir áttu sko ekki að hagg-
ast, hvort sem riðu yfir jarð-
skjálftar eða flóð og ekki voru
sparaðir vinklarnir eða límið.
Fyrir nokkrum árum keypti
ég af þér hest og var þá ynd-
islegt að fá pláss í hesthúsinu í
Víðidalnum og einnig voru
hestaferðirnar ógleymanlegar.
Þú varst alltaf til staðar og
hugsaðir um hestinn eins og
hann væri enn einn af þínum.
Elsku Auðunn, þú ert farinn
alltof snemma frá okkur, þetta
leit svo vel út eftir þitt síðasta
áfall í nóvember, allt einhvern
veginn upp á við. Ég var svo
ánægð að sjá þig á blueskvöld-
inu miðvikudaginn fyrir páska
og líka að fylgjast með þér ríða
úr hlaði á föstudaginn langa í
Grenstanga.
Við Kalli þökkum allar þær
frábæru stundir sem við áttum
saman.
Kveðjum með söknuði og
biðjum Guð að styrkja Grétu,
Þurý, Valda, Sæunni og fjöl-
skyldur þeirra.
Þín systir og mágur,
Svandís og Karl.
Auðuni mági mínum kynntist
ég fyrst í Gagnfræðaskóla verk-
náms árið 1962. Hann var elstur
átta systkina og bjó fjölskyldan
þá á Fossvogsbletti 45 þar sem
stóð lítið hús með nokkuð góða
landspildu í kring. Þarna var
hænsnabú og hesthús og allt
upp í fimmtán hross á fóðrum. Í
gegnum hestamennskuna tengd-
umst við vel. Fossvogshverfið
var þá óbyggt og hægt að
spretta úr spori á Bústaðaveg-
inum. Síðan þá höfum við oft
sprett úr spori. Fyrsta langa
hestatúrinn fórum við árið 1966
þegar við fórum ríðandi frá
Reykjavík á Landsmót hesta-
manna norður að Hólum í
Hjaltadal. Á slíkum langferðum
tengjast menn vel. Þau vináttu-
bönd urðu órjúfanleg þegar ég
kvæntist Kristjönu Unni, elstu
systur hans. Ég komst fljótlega
að því að það þýddi lítið að vera
afbrýðisamur út í Auðun. Hann
og Kristjana voru eins og tví-
burar. Þegar hann tók upp
harmónikkuna hóf hún upp
raustina og ekkert fékk þau
stöðvað. Sá kostur þótti mér því
vænstur að eiga hesthús í D-
tröðinni með honum og árið
1980 byggðum við hvor sinn
sumarbústaðinn austur í Gren-
stanga á jörð foreldra þeirra.
Alla tíð hafa fjölskyldur okkar
verið eins og ein heild. Jafnvel í
barneignum vorum við sam-
stiga. Það leið ekki langur tími
frá því að Auðunn og Gréta
Auðunn
Valdimarsson