Morgunblaðið - 12.04.2013, Qupperneq 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ Örvar Arn-arson fæddist í
Reykjavík 20. nóv-
ember 1972, hann
lést af slysförum í
Flórída 23. mars
2013.
Foreldrar Örv-
ars eru Ingibjörg
Ósk Óladóttir,
fædd 26. desember
1945, og Örn Karls-
son, fæddur 10. maí
1944. Systkini Örvars eru: a)
Ingólfur, fæddur 18.6. 1962, eig-
inkona Áslaug Þóra Harð-
ardóttir, börn þeirra eru Guð-
mundur Borgar og Hjördís
Diljá. b) Þórhalla, fædd 6.7.
1964, eiginmaður Kolbeinn Már
Guðjónsson, börn þeirra eru
Örn, Margeir og Björg Sóley.
Fimleikadeild Ármanns frá sex
ára aldri, síðustu árin í Ármanni
var hann í meistaraflokki og
þjálfaði jafnframt yngri iðk-
endur til 19 ára aldurs. Örvar
var einn af Azaryan-fimleika-
félögunum.
Vorið 1995 flutti Örvar til
Bergen þar sem hann bjó í fimm
ár, vann sem múrari, lærði fall-
hlífarstökk og ferðaðist um
heiminn til að stökkva með fall-
hlífarstökkskennaranum sínum.
Örvar var einn af reyndustu
fallhlífarstökkvurum Íslands.
Á árunum 2000-2008 starfaði
Örvar og stofnaði fyrirtæki með
föður sínum. Einnig var Örvar
einn af eigendum og stofn-
endum FFF, Fallhlífarstökks-
félagsins Frjáls falls.
Örvar var ókvæntur og barn-
laus.
Útför hans fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 12. apríl 2013,
og hefst athöfnin kl. 13.
Örvar ólst upp í
Bústaðahverfinu og
gekk í Breiðagerð-
is- og Réttarholts-
skóla. Þaðan lá leið-
in í Fjölbrauta-
skólann við Ármúla
í tvö ár og þar eftir
í Iðnskólann í
Reykjavík þar sem
hann lauk sveins-
prófi í múraraiðn
1995. Árið 2008
byrjar Örvar í undirbúnings-
námi fyrir verkfræði í Odense í
Danmörku, hann stefndi á að
ljúka byggingartæknifræði frá
Syddanske Universitet vorið
2014. Árið 2008 öðlaðist Örvar
kennararéttindi í fallhlíf-
arstökki.
Örvar stundaði fimleika í
Í óbærilegri sorg leitar hug-
ur minn til bernskunnar. Ég
hugsa til syrgjandi foreldra
okkar sem eignuðust mig og
Þórhöllu systur barnung en af
kostgæfni þeirra, með ást og
miklum dugnaði komu þau okk-
ur öllum vel til manns.
Þegar Örvar fæddist urðu já-
kvæð þáttaskil í fjölskyldunni
og mikill spenningur ríkti hjá
okkur öllum fyrir nýjum fjöl-
skyldumeðlimi. Foreldrar mínir
áttu þá sitt eigið húsnæði,
mesta baslið var að baki og
jafnvægi ríkti í fjölskyldunni.
Örvar var því mikill gleðigjafi
og þó að ég og systir mín vær-
um sjaldan sammála og rifumst
oft og tíðum, sameinuðumst við
um að vera ávallt góð við litla
bróður. Þrátt fyrir tíu ára ald-
ursmun var samneyti og sam-
band okkar bræðra alltaf gott.
Ég á margar fagrar minningar
um Örvar með mér og mínum
vinum, t.d. á skíðum. Þar sýndi
litli bróðir strax mikla ósér-
hlífni og var duglegur að elta
stóru strákana.
Fjölskyldan var Örvari ávallt
hugleikin og mikilvæg, hann
var 12 ára þegar sonur okkar
Guðmundur Borgar fæddist og
var fallegt að fylgjast með frá-
bæru vinasambandi þeirra, í
raun bræðralagi. Örvar reynd-
ist öllum systkinabörnum sínum
vel og án efa var hann fyr-
irmynd þeirra allra. Örvar bjó
yfir miklum mannkostum sem
endurspegluðu frábæran per-
sónuleika hans. Hann var heið-
arlegur, óeigingjarn, góður
sögumaður, góður hlustandi og
upphóf frekar aðra en sjálfan
sig, ásamt því að vera afreks-
maður í fimleikum og fallhlíf-
arstökki. Öllum í fjölskyldunni
leið alltaf vel með Örvari og
alltaf fengu börnin okkar Guð-
mundur Borgar og Hjördís
Diljá sín vel notið í hans návist
og aldrei setti hann fólk í
manngreinarálit.
Mikill harmur og óbærileg
sorg hefur ríkt í fjölskyldunni
síðan Örvar féll skyndilega frá í
skelfilegu fallhlífarstökksslysi á
Flórída hinn 23. mars sl.
Í sorgarferlinu höfum við
hjónin forðast hugsanir og
spurningar sem innihalda orðin
ef og hefði, en þess í stað virt
óeigingjarna ákvörðun Örvars
og mikla hetjudáð. Við erum
óendanlega þakklát fyrir að
hafa átt stund með þér Örvar
aðeins viku fyrir skyndilegt
andlát þitt og vitum að þú varst
hamingjusamur, þér gekk vel í
náminu og þú varst ástfanginn.
Minning þín mun aldrei gleym-
ast.
Elsku bróðir, þú bauðst mér
oft að koma og stökkva með þér
en ég gaf mér aldrei tíma.
„Þannig týnist tíminn.“
Ingólfur Arnarson og
Áslaug Harðardóttir.
Tilveru minni var snúið á
hvolf þegar ég fékk að vita að
litli bróðir minn hefði látist af
slysförum í fallhlífarstökksslysi,
afneitun og sorg hafa skipst á
að ráða ríkjum í huga mér og
hjarta. Ég hef hugsað: „Af
hverju slepptir þú honum
ekki?“ þrátt fyrir að ég viti
svarið. Brúsi bróðir hafði oftar
en einu sinni látið þau orð falla
að hann mundi aldrei sleppa
nemanda. Það veit drengurinn
sem Örvar bjargaði í fyrrasum-
ar og ég veit að hann mun
ávallt þakka litla bróður lífgjöf-
ina.
Örvar uppáhalds, en það var
hann kallaður í mínum vin-
kvennahópi, bar þetta viður-
nefni því hann var okkar uppá-
hald. Þegar ég hugsa til baka
þá man ég lítinn dreng með fal-
leg brún augu sem var svo ljúf-
ur og góður, heimtaði aldrei,
beið alltaf rólegur þar til kom
að honum og leyfði öðrum að
vera í sviðsljósinu, þannig var
hann sem barn og þannig var
hann sem fullorðinn. Þetta var
aðalkaraktereinkenni hans.
Þegar ég hugsa um Örvar
koma fram óteljandi minningar
eins og þegar hann stríddi
mömmu og þóttist ætla að lita
augabrúnina á sér hvíta, þegar
Örvar og stóri bróðir klesstu
saman, öll skiptin þegar ég
passaði litla bróður, þegar hann
steig á glerbrot, allar ferðirnar
á slysó, öll partíin sem við héld-
um í Breiðagerði, öll þau skipti
þegar Örvar hjálpaði mér, þeg-
ar Örvar sinnti um strákana
mína eins og þeir væru hans
eigin, öll aðfangadagskvöldin
okkar saman, öll jólin okkar
saman, öll fríin okkar saman,
Vopnafjörður, Vestfirðir, hring
eftir hring í kringum landið, í
Skals og í Esbjerg … það er
gott að eiga allar þessar minn-
ingar.
Ég sé Örvar fyrir mér snúa
upp á lokk í hárinu sínu, ég sé
brosið hans og sposka svipinn
og ég heyri hlátur hans, það hló
enginn eins og Örvar. Ég er svo
heppin að hafa verið skyld Örv-
ari, fengið að vera samferða
honum í fjörutíu ár og fengið að
kynnast honum; ég er þakklát
fyrir það. Örvar, þú varst alltaf
hetjan mín, núna veit allur
heimurinn að þú varst hetja.
Mann óraði ekki fyrir að enn
væri til fólk sem fórnaði sjálfu
sér fyrir aðra. Fljúgðu frjáls,
kæri bróðir.
Þórhalla Arnardóttir.
Mágur minn, Örvar Arnar-
son, er fallinn frá. Örvar tók
ákvörðun um að bjarga nem-
anda sínum og fórnaði sér í
það. Í eigingirni minni segi ég:
Slepptu og bjargaðu sjálfum
þér. Við skulum styðja þig í
þeirri ákvörðun sem þú tókst,
en vertu hjá okkur. En það var
ekki Örvar, hann var ekki
þannig maður. Örvar er hetja.
Ég virði ákvörðun Örvars, en
ég hefði kosið umfram allt að
hann hefði tekið aðra ákvörðun.
Örvar var traustur, yfirveg-
aður, orkumikill og skemmti-
legur og hafði gaman af því að
segja sögur. Það var gaman að
hlusta á sögurnar frá náminu í
Danmörku, þar sem hann
kynntist mörgu fólki af ýmsu
þjóðerni, honum líkaði dvölin
vel í Danmörku og kunni vel við
sig að vera þar við nám.
Örvar var ljúfur og góður við
frændur sína Örn og Margeir
og bar hag þeirra mjög fyrir
brjósti. Hann lagði mikið upp
úr því að þeir væru í námi og
lykju því sem byrjuðu á. Örvar
var ávallt tilbúinn að fara með
þá á snjóbretti og í alls konar
ævintýraferðir. Það var alltaf
gaman að sjá spennuna í svip
bræðranna þegar Örvar frændi
var að koma í heimsókn, það
þýddi bara eitt; eitthvað æv-
intýralegt og skemmtilegt var
að fara að gerast.
Örvar var og verður ávallt
hluti af yndislegri fjölskyldu og
Össi og Inga ólu börnin sín upp
í kærleika, réttsýni og umfram
allt hlýju þar sem góð og kristi-
leg gildi eru í hávegum höfð.
Örvar tók mér afskaplega vel
þegar ég kom inn í fjölskylduna
og við föðmuðumst alltaf þegar
við hittumst, það skorti aldrei
hlýleikann hjá Örvari og hafði
hann einstaklega góða nærveru.
Þau voru nokkur kvöldin sem
við fengum okkur „Kalla
frænda“ og spjölluðum saman
um daginn og veginn, ófáar
stundir í heita pottinum hjá
Össa og Ingu fyrir austan
ásamt allnokkrum golfhringjum
í Öndverðarnesi og víðar. Örvar
var með eindæmum hjálpsamur
og bóngóður, það er gott að vita
til þess að handverk hans ligg-
ur víða, verkvit hans og vand-
virkni við flísalögn bera þess
merki.
Mér þykir vont og sárt að
hugsa til þess að geta ekki deilt
fleiri stundum með Örvari,
hefði gjarnan viljað sjá hvernig
framtíðin hefði orðið hjá hon-
um. Örvar var ástfanginn og
hamingjusamur og framtíð hans
var sannarlega björt, var að
ljúka námi í Danmörku og allir
vegir færir. Örvar lifir í minn-
ingu okkar sem eftir erum sem
hetja og stórmenni. Ég reyni að
finna samanburð við hetjur Ís-
lendingasagnanna, en það er og
verður bara einn Örvar Arn-
arson. Guð blessi þig elsku Örv-
ar, við sjáumst seinna.
Kolbeinn Már
Guðjónsson.
Það er afar erfitt að þurfa
kveðja þig og ég er alltaf að
bíða eftir að þú komir aftur.
Margar eru minningarnar alveg
frá barnæsku, frá þeim tíma
tókst okkur að upplifa margt og
eiga margar góðar stundir sam-
an. Það var ávallt mikil vinátta
og traust á milli okkar. Þú
gættir mín ávallt eins og bróðir.
Það er mér mjög sárt að missa
þig en ég veit að þú munt halda
áfram að halda verndarvæng
yfir mér og þínum nánustu. Þú
getur treyst á það að málin
verða rædd í þaula þegar við
hittumst aftur við gullna hliðið.
Hvíldu í friði, Örvar minn.
Þinn uppeldisbróðir,
Aðalsteinn (Alli).
Örvar
Vináttan
á sér vængjaða hlíf
Mitt fyrsta stökk
og þú
varst líftaugin mín
Stukkum saman
út í himinblámann
Tilfinningar kviknuðu
og urðu okkur samferða
alla leið
Þá opnaðist allt
og undir henni
svifum við tvö
Í þessari vídd
vorum við svo nær
Stigum saman
niður til jarðar
Hamingjan skein
úr hjörtum
sem féllu af himnum ofan
Minningin fylgir mér
(Höf. EG)
Þín
Ester.
Vor í lofti, birta, hiti, fugla-
söngur, bjartsýni, eftirvænting,
ást í lofti, vinátta, uppbyggileg
umræða og ekki síst við hitt-
umst í mat hjá mömmu þegar
við komum heim frá Flórída,
hann úr vinnuferð, ég úr fríi.
Þetta lagði frændi minn til í
síðasta símtali okkar áður en
við lögðum í hann. Ekki fer allt
eins og við óskum heitast því
miður.
Örvar var yngsta barn systur
minnar og mágs, augasteinn
foreldra sinna og systkina og
okkar allra. Hæglátur grallari,
trygglyndur, fallegur, blíður.
Átti svo einstaklega auðvelt
með að gleðjast með öðrum og
leyfa öðrum að njóta sín. Alltaf
tilbúinn að hjálpa ef á þurfti að
halda. Einstakur.
Passa litla frænda í Mark-
landinu, sumrin á Vopnafirði
með foreldrum sínum hjá okkur
í Ásbrún, yndislegur tími sem
ég þakka fyrir. Veiðiferð á
bryggjuna, fótboltaæfing á
„sveita“grasi, nammiferð í Olla-
sjoppu, bjórsopi í stofunni í Ás-
brún, sundlaugarferðir í Selár-
dalslaug, kvöldganga norður að
Lóni með riffil um öxl. Æv-
intýri frá morgni til kvölds í
firðinum okkar fagra. Minning-
ar svo ljúfar og góðar. Ég
þakka fyrir þær allar og varð-
veiti, varðveiti alla tíð.
Takk, elsku frændi minn
ljúfi, fyrir yndislega samveru.
Svífðu frjáls.
Þín móðursystir,
Sigurveig Björgólfsdóttir.
Örvar er dáinn. Þessi orð
sem ég heyrði í símanum árla
sunnudagsmorguns 24. mars
hljóma enn í huga mér. Þau
svíða og ég vil ekki trúa þeim
en ég veit því miður betur.
Örvar frændi minn var ein-
stakur maður. Hann var ljúfur
og skemmtilegur og það var
alltaf gaman þar sem hann var.
Hann var einstaklega hjálpsam-
ur og það eru ófá handtökin
sem hann skilur eftir sig á mínu
heimili.
Ótal minningar um Örvar
koma upp í hugann á stundum
sem þessum. Við höfum brallað
margt í gegnum tíðina. Er mér
sérstaklega minnisstætt þegar
við vorum krakkar og ég var að
hjálpa Örvari að smíða með því
að halda við naglann á meðan
hann negldi með hamrinum.
Ekki fór þó betur en svo hjá
okkur að hamarinn hitti hönd-
ina á mér með tilheyrandi
handleggsbroti.
Örvar var mikill íþróttamað-
ur og stundaði m.a. fimleika í
mörg ár með mjög góðum ár-
angri.
Margar spurningar hafa sótt
á mig undanfarna daga. Hvað
gerðist? Hvers vegna fór sem
fór? Hvernig má það vera að
Örvar sem var svo mikill öð-
lingur sé tekinn frá okkur
svona allt of fljótt? Hann sem
var í blóma lífsins. Við þessum
spurningum fæ ég sjálfsagt
aldrei svör.
Örvar var ekki mikið fyrir að
trana sér fram en var ætíð
tilbúinn að hvetja aðra. Hann
var mjög umhyggjusamur og
komu þessir eiginleikar berlega
í ljós þegar hann bauð mér að
keppa með sér á Jónsmessu-
móti í golfi þegar við vorum
unglingar. Þetta var paramót
og átti ég að sjá um púttin en
hann sá um löngu höggin. Hann
var góður kylfingur en ég hafði
aldrei leikið golf. Hann var ein-
staklega duglegur að kenna
mér, hvetja mig áfram og hrósa
og fyrir vikið komumst við á
verðlaunapall. Þegar ég hugsa
til baka finnst mér þetta lýsa
einmitt Örvari svo vel. Hann
var ekki sá sem lét mest á sér
bera – en hann náði árangri
með hjálpsemi, umhyggju og
sínum einstaka persónuleika.
Hann var sigurvegari.
Örvar sýndi fram á síðustu
stundu hvað hann stóð fyrir.
Hann lagði allt í sölurnar til að
koma til hjálpar. Hann gaf eng-
an afslátt. Hann var hetja.
Það er nokkuð sem heimur-
inn á ekki nógu mikið af. Heim-
urinn er snauðari án þín, elsku
Örvar.
Þú varst sú hetja
svo hlý og góð
það hugljúfa vildir þú sýna.
Ég tíni í huganum brosandi blóm
og breiði á kistuna þína.
(S.G.)
Ég mun aldrei gleyma því
þegar við hittumst síðast,
tveimur dögum áður en þú fórst
til Flórída. Þú varst svo glaður
og ljómaðir hreinlega. Það var
auðsjáanlegt að þú varst ást-
fanginn og hamingjusamur og
lífið blasti við þér.
Við munum ekki bralla meira
í bili, en þangað til næst þá
mun ég orna mér við allar góðu
minningarnar.
Ég bið Guð að styrkja for-
eldra þína, systkini, fjölskyldur
þeirra og Ester á þessum erf-
iðu tímum. Missir þeirra er
mikill.
Þín frænka,
Harpa Þorláksdóttir.
Elsku frændi minn, það er
svo margt sem kemur upp í
hugann á svona stundu, það er
svo óraunverulegt og skrýtið að
þú sért farinn frá okkur. Þótt
við hefðum ekki alltaf verið að
hittast þá var það alltaf svo
yndislegt og við gátum spjallað
um allt, alveg eins og góður
vinskapur á að vera. Takk fyrir
allar góðu stundirnar sem við
áttum saman minn kæri. Guð
geymi þig.
Minning þín er ljós í lífi okk-
ar.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Kær kveðja,
Anna frænka.
„Söguleg stund í fallhlífar-
stökki á Íslandi, fyrsta kvenna-
load sögunnar“ (Örvar Arnar-
son, Hellu 2012).
Það var gleði og stolt sem
skein úr augum þínum þegar
þú fylgdir okkur stökkdívunum,
sem þú hafðir leiðbeint og þjálf-
að, í fyrsta kvennaloadið á
Hellu. Þetta var einungis einn
af mörgum gleðidögum á Hellu
síðastliðið sumar sem var
magnað sumar, mikil fjölgun
nemenda og við stelpurnar í
fyrsta sinn í meirihluta. Þú
tókst einstaklega vel á móti
okkur, elsku Örvar, með hlýju
þinni og fallega brosinu. Og að
ógleymdum húmornum leið-
beindir þú okkur með metnað
að leiðarljósi. Þær voru ófáar
sögurnar sem þú sagðir okkur
af uppátækjum ykkar vinanna,
ótrúlegar sögur sem við stelp-
urnar fengum hnút í magann af
að hlusta á. Við munum sakna
þín og litla parketlagða „lúxus“-
hjólhýsisins (sem var að sjálf-
sögðu með dimmer) sem þú
hafðist við í allt síðasta sumar.
Samverutíminn var ekki langur
en með persónutöfrum þínum
og fallegu brúnu augunum
skapaðir þú þér sérstakan sess
í hjörtum okkar.
Elsku félagi, þó svo þú
stökkvir ekki lengur með okkur
úr flugvél mun andi þinn svífa
með okkur í háloftunum yfir
Hellu um ókomna tíð.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Þínar dívur að eilífu, „Drop
Down Divas“,
Berglind, Unnur Eir,
Guðrún Magnea, Arna Eir,
Ásta Rós, Eyrún, Heiða,
María Birta, Svala Rut,
Karítas, Ester, Guðrún
Dóra.
Ég var svo heppin að fá að
kynnast Örvari í gegnum vin-
konu mína Þórhöllu Arnardótt-
ur sem er stóra systir Örvars.
Ég var ekki búin að þekkja
Örvar lengi þegar ég gaf hon-
um viðurnefnið Uppáhalds og
kallaði hann alltaf Örvar uppá-
halds. Allir sem þekktu Örvar
skilja vel þetta viðurnefni. Örv-
ar kemur frá yndislegu heimili.
Fjölskyldan bjó í Breiðagerði
33. Þangað var alltaf gott að
koma og njóta hjartahlýjunnar
á heimili Ingu og Össa. Við
héldum mikið til í Breiðagerð-
inu sem var á tímabili sem mitt
annað heimili.
Þegar Örvar var yngri var
hann á fullu í fimleikunum.
Hann var sterkur, duglegur,
glaður og heilsteyptur. Mér er
minnisstætt einhverju sinni
þegar við Þórhalla áttum að líta
eftir unglingnum að við vorum
staðráðnar í að standa okkur.
Það reyndist auðvelt því þegar
hann átti að læra eða taka til þá
var svarið ævinlega „búinn“ og
svo fylgdi frábærlega fallegt
bros. Eitt skiptið trúðum við
varla að hann væri búinn að
þessu öllu og könnuðum málið –
jú auðvitað allt í topp. Ég held
að Örvari sjálfum hafi ekki þótt
sérstaklega merkilegt að geta
það sem hann gat. En hann var
ótrúlega sterkur og fimur og
frábær fyrirmynd fyrir frænda
sinn Guðmund Borgar sem þá
var pínulítill hnokki sem horfði
aðdáunaraugum á fima frænda
sinn. Góðar minningar sem við
eigum.
Þegar fullorðinsárin nálguð-
ust leið lengra á milli þess að
við hittumst. Útlönd, menntun
og forvitni blasti við okkur öll-
um. Þórhalla heimsótti mig oft
til Parísar og við skemmtum
okkur yfir frönsku kveðjunni
„Au revoir“ ,sem þýðir sjáumst
Örvar Arnarson