Morgunblaðið - 12.04.2013, Side 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ Lilja Þórarins-dóttir fæddist á
Reykhólum 12. júlí
1922. Hún lést 3.
apríl 2013 á Dval-
arheimilinu Barma-
hlíð.
Hún var dóttir
hjónana Þórarins
Árnasonar og Stein-
unar Hjálm-
arsdóttur. Hún átti
fjögur alsystkini;
Þorstein, f. 1923, d. 1998, Sig-
urlaugu Hrefnu, f. 1924, d. 2012,
Önnu, f. 1925, og Hjört, f. 1927.
Faðir Lilju lést þegar hún var
ung. Steinunn giftist aftur Tóm-
asi Sigurgeirssyni og átti með
Kristjánsdóttir, f. 9. nóv. 1971.
Dóttir Ástu er Hekla Karen, f.
1992, maki Hilmir Hjaltason, f.
1984, synir Guðmundar og Ástu
eru a) Tindur Ólafur, f. 2003, b)
Ketill Ingi, f. 2005, c) Kristján
Steinn, f. 2007. 2) Unnsteinn
Hjálmar, f. 23. janúar 1957.
Lilja og Ólafur fluttu að
Grund 12. júlí 1958. Lilja starfaði
í ýmsum félagsamtökum í Reyk-
hólahreppi, s.s. ungmennafélag-
inu Aftureldingu, kvenfélaginu
Liljunni, kvenfélaginu Kötlu,
sauðfjárræktarfélaginu, bún-
aðarfélaginu og Lions. Einnig
var hún einn af stofnfélögum
hestamannafélagsins Kinnskær.
Hún var virk í kirkjukór Reyk-
hólakirkju. Lilja bjó á Grund
ásamt sonum sínum til ársins
2011 eða þar til hún fór á Dval-
arheimilið Barmahlíð.
Útför hennar fer fram frá
Reykhólakirkju í dag, 12. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 14.
honum tvö börn,
Kristínu Ingibjörgu,
f. 1932, og Sig-
urgeir, f. 1933, d.
1993.
Lilja tók virkan
þátt í bústörfunum
heima fyrir. Hún
starfaði mörg sumur
sem vegavinnuráðs-
kona og kynntist þar
manni sínum, Ólafi
Sveinssyni frá Gilla-
stöðum í Reykhólahreppi, f. 8.
nóvember 1915, d. 18. janúar
1995. Þau giftu sig á gamlársdag
árið 1955. Ólafur og Lilja eign-
uðust tvo syni: 1) Guðmundur, f.
9. apríl 1954, maki: Ásta Sjöfn
Til hærri sviða hugur snýr, helgi breiðist
yfir.
Söknuður í brjósti býr, blessuð minning
lifir.
Á kveðjustundu elstu systur
okkar fylgir söknuður. Ótíma-
bært fráfall föður okkar markaði
djúp spor í lífsferil hennar og okk-
ar. Jarðarförin fór fram í sömu
vikunni og sjö ára afmælisdagur
hennar var. Slík örlagastund hlyt-
ur að marka djúp spor í sál hvers
barns. Hugsanaferil þessa sjö ára
stúlku getum við ekki rakið
lengra.
Alltaf getur eitthvað komið
fyrir. Í viðtalsþætti í „Heima er
bezt“ kemur Lilja inn á þessa ör-
lagatíma. „Vinur pabba, Tómas
Sigurgeirsson frá Stafni í Reykja-
dal, kom með foreldrum mínum
er þau fluttu frá Hólum vestur að
Miðhúsum og var í vinnumennsku
hjá þeim. Mér hefur verið sagt að
ef að Tómas orðaði það að fara í
aðra vinnu, þá hafi pabbi beðinn
hann að vera um kyrrt. Alltaf get-
ur eithvað komið fyrir, sagði
pabbi þá. Það rættist líka, þegar
pabbi dó skyndilega þá varð Tóm-
as stoð og stytta móður minnar og
þau giftu sig nokkru seinna. Tóm-
as var ákaflega samviskusamur
maður og góður okkur stjúpbörn-
unum.“
Í sama viðtali segir Lilja: „Ég
var útistelpa, vildi vera úti í nátt-
úrunni. Skepnurnar voru mitt
áhugamál, einkum hestarnir.“
Það eru orð að sönnu að Lilja
hafi verið útistelpa. Meðan heyjað
var að stórum hluta á engjum var
það sjálfgefið að Lilja annaðist að
„teyma á milli“. Heybandið var
flutt á þremur eða fjórum hest-
um, þá flutninga annaðist hún.
Hestarnir voru hennar líf og yndi.
Í annríki dagsins og miklum
störfum innanhúss átti hún það til
að segja við Óla sinn: „Ég er farin
á hestbak,“ og svarið var alltaf
það sama hjá honum: „Já, gerðu
það.“
Búrekstur á Grund gekk með
miklum ágætum. Arðsemi búsins
var í hámarki, hirðusemi og
hreinlæti við mjólkurafurðir
margverðlaunað. Þau hjónin
stóðu saman að vexti, viðhaldi og
velgengni bús og búsmala. Bú-
smali þeirra var annað og meira
en búfé og skynlausar skepnur og
númer á búfjárskýrslu.
Lilja var mjög félagslynd og
hafði mikla ánægju af samvistum
við annað fólk. Í áðurnefndu við-
tali sagðist hún hafa verið í öllum
félögum sem til voru í sveitinni. Í
kirkjukórnum var hún frá 1940.
Auk þess var hún meðhjálpari þar
í mörg ár.
Gestrisni hennar og þeirra
hjóna var ótakmörkuð. Ógleym-
anlegar eru veitingar á haustleit-
ardeginum á Grund. Gestabókin
skráir allt að 100 manns á hverju
hausti.
Alltaf getur eitthvað komið
fyrir. Hörmulegasta örlagastund
í lífi hennar varð 18. janúar 1995.
Þá féll snjóflóð á fjárhús, hesthús
og fjós. Feðgarnir Ólafur og Unn-
steinn lentu í snjóflóðinu. Ólafur
fórst en Unnsteinn bjargaðist eft-
ir 12 klst. legu undir þessari
feigðardýnu. Meirihluti búsmal-
ans fórst, m.a. allar kýrnar. Eini
ljósgeislinn í þessari örlagahrinu
var að Unnsteinn bjargaðist
giftusamlega. Hinu er ekki hægt
að leyna hversu mikið áfall það
hefur verið að missa eiginmann
sinn og besta vin, auk þess að sjá
á eftir öllum blessuðum skepnun-
um.
En lítum nú til bjartari stunda
að lokum. Ömmudrengirnir hafa
verið gleðigjafar og uppspretta
vonar og fegurðar lífsins á Grund
undanfarin ár. Drengirnir hafa
fengið í arf umhyggjusemi, áhuga
og natni fyrir blessuðum skepn-
unum
Innilegar kveðjur til Unn-
steins, Guðmundar, Ástu og
drengjanna.
Hjörtur Þórarinsson.
Elsku Lilja frænka mín.
Núna ertu farin frá okkur eftir
langa og góða ævi, þú varst svo
flott og góð kona og ég er svo
heppin að hafa haft þig í lífi mínu,
enda skýrði ég dóttur mína í höf-
uðið á þér, því þú ert ein af mín-
um fyrirmyndum í lífinu. Ég man
eftir að hafa komið upp á Grund
sem krakki hjólandi til að fara í
fjósið með þér, því það var svo
rosalega gaman, síðan var farið
inn á Grund og þar fengum við
kvöldkaffi, gátum gleymt okkur í
dótinu, stundum fengum við líka
að horfa á vídeó sem var svaka-
legt sport. Það var fastur punkt-
ur hjá mér í nokkur ár að koma á
jóladag og skoða með þér jóla-
kortin og þau voru ekki fá, þú
sendir líka mörg kort og það tók
sinn tíma, síðustu jól varstu orðin
slæm til heilsunnar svo þú fékkst
hjálp við skrifin, þú baðst mig að
skrifa til barnanna minna og ég
vildi skrifa eitt til þeirra beggja
en þú hélst nú ekki, þau yrðu að
fá sitt kortið hvort og svo var smá
pening stungið ofan í.
Ég man nóttina sem Tindur
Ólafur fæddist, ég var á lamba-
vakt inni í Hvítadal, þú hringdir í
mig og leyfðir mér að fylgjast
með, við töluðum helling saman
þá nótt og þú varst svo glöð og
stolt eins og þú varst með alla
strákana þína.
Síðasta sumar tókum við
nokkra göngutúra, fórum upp á
Grund og í búðina, en mest er ég
glöð að hafa tekið þig heim í kaffi,
við sátum á pallinum og þú spáðir
í bolla fyrir mig og það var mikið
hlegið og rosalega gaman. Fyrir
nokkrum dögum áttum við gott
spjall saman og þú varst að segja
mér frá því þegar þið systkinin
voruð krakkar og um lífið í sveit-
inni, talaðir mikið um föður þinn
sem þú sast hjá á hól við bæinn
þegar hann var orðinn veikur og
hvað honum hafi fundist gott að
hafa ykkur börnin hjá sér. Ég
trúi því að þú sért búin að hitta
alla, sért komin til Óla, foreldra
og systkina, knúsaðu Ebbu
ömmu frá mér, ég vona að ég
verði svona flott kona eins og þið.
Takk fyrir allt bæði dúka, mynd-
ir, hlýju og góðmennsku.
Ég þakka fyrir að hafa fengið
að vera með þér þína síðustu
stund hér.
Elska þig endalaust eins og ég
sagði alltaf við þig, knús og koss-
ar upp til himnaríkis.
Kveðja,
Björk Stefánsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Lilja á Grund er nú látin.
Hún var einstök kona og átti eng-
an sinn líka. Margar góðar minn-
ingar á ég um þig frá því ég var í
sveit hjá þér. Ég er svo þakklátur
að hafa fengið að komast í sveit
hjá ykkur Hjálmari á sumrin á
unglingsárunum. Þau sumur voru
mjög dýrmæt og góð.
Örlæti þitt og gestrisni var
með eindæmum. Alltaf voru til
kökur og kræsingar af bestu sort
á eldhúsborðinu á Grund.
Ég var alltaf í miklu dekri hjá
þér og Hjálmari og m.a. þurfti ég
aldrei að vakna snemma á morgn-
ana til að vinna. Eitt sumarið var
ég þó kominn með svo mikið sam-
viskubit að vakna ekki til að
hjálpa þér við að gefa heimaln-
ingunum á morgnana að ég bað
mömmu að senda mér vekjara-
klukku. Morguninn eftir að ég
fékk vekjaraklukkuna vaknaði ég
kl. sjö og kom niður til að fá mér
að borða, en þá varstu hreint ekk-
ert kát að sjá mig. Þú skipaðir
mér að fara beint upp aftur að
sofa og skildir ekkert í því hvað
ég væri að gera svona snemma á
fótum. Ég auðvitað gegndi því og
vogaði mér ekki að vakna svona
snemma aftur.
Þú hafðir einstakt lag á því að
tala við dýr, sennilega betur en
nokkur annar. Það gerðir þú af
mikilli natni og einlægni.
Ég vil þakka þér fyrir þann
góða tíma sem ég átti á Grund og
um leið votta Hjálmari, Guð-
mundi og fjölskyldu alla mína
samúð.
Ásgeir Haukur Einarsson.
Hún hefur lifað langa og starf-
sama ævi hún Lilja á Grund. Hún
var ein af þeim konum sem alltaf
rísa upp þótt hvert áfallið af öðru
dynji yfir. Hún varð fyrir þeirri
miklu sorg að missa eiginmann
sinn í snjóflóði í janúar 1995 og
annar sonur hennar bjargaðist
með naumindum. Ekkert gat
bugað hana. En að lokum hafði
Elli kerling sigur eins og alltaf
gerist að lokum hjá okkur öllum.
Lilja var mikil félagsmálakona.
Hún starfaði af lífi og sál í kven-
félaginu sem bar nafn hennar,
Liljan í Reykhólahreppi. Þar
lagði hún fram krafta sína af full-
um heilindum og það þótt kraft-
arnir færu dvínandi með hækk-
andi aldri. Auk þess var hún virk í
alls konar öðru félagsstarfi, ekki
síst á yngri árum. Alla ævi starf-
aði hún með kirkjukórnum, jafn-
vel þótt hún ætti síðari árin erfitt
með að standa meðan á söngat-
höfnum stóð. Þá var hún mikil
hestakona og hafði yndi af útreið-
um meðan hún gat sinnt því. Hún
var einstaklega gestrisin kona og
var glöðust ef heimilið var fullt af
gestum, sem oft var. Réttardag-
arnir voru hennar uppáhaldsdag-
ar, þá var öllum boðið í kaffi, jafn-
vel mat, heima á Grund. Þá stóð
hún oft við eldavélina allan dag-
inn og bakaði pönnukökur. Lilja
stóð áratugum saman fyrir öllum
matarveislum sem tengdust fund-
um og ráðstefnum á vegum sveit-
arfélgsins. Það var því vel við
hæfi að útnefna hana heiðurs-
borgara Reykhólahrepps fyrir
hennar mikla og óeigingjarna
starf fyrir sveitarfélagið sitt.
Henni þótti vænt um öll dýrin
sín, ekki síst íslensku hænurnar,
sem hún sinnti af alúð meðan
heilsan leyfði. Við áttum oft
skemmtilegt spjall um ýmislegt
viðkomandi landnámshænunni,
sem við höfðum báðar áhuga fyr-
ir. Á seinni árum tók hún virkan
þátt í félagi eldri borgara og lét
sig aldrei vanta í ferðalög á veg-
um félagsins. Þar var hún alltaf
með myndavélina á lofti og tók
myndir af öllu sem fyrir augun
bar. Síðustu árin dvaldi hún í
Barmahlíð, hjúkrunarheimili
aldraðra á Reykhólum, en það var
þó ekki fyrr en hún gat með engu
móti dvalið heima sökum heilsu-
brests. Þar hafði hún herbergi
þar sem glugginn á herberginu
sneri í áttina að Grund og gat þá
fylgst með ýmsu sem þar gerðist
úr fjarlægð. Lilja á Grund setti
mikinn svip á sína heimabyggð,
hún lifði þar og starfaði og taldi
aldrei eftir sér neitt sem til heilla
horfði ef hún gat lagt því lið. Ég
þakka Lilju fyrir þau kynni sem
við áttum saman, það er alltaf
fengur að því að kynnast konum
eins og henni. Reykhólar eru ekki
samir eftir fráfall hennar. Ég
votta sonum hennar, tengdadótt-
ur og barnabörnum einlæga sam-
úð sem og öðrum aðstandendum í
stórri fjölskyldu. Guð blessi
minningu hennar.
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir.
„Og vinir berast burt með tímans
straumi.“
Heiðurskonan Lilja á Grund
hefur kvatt þennan heim. Fjöl-
skylda mín átti því láni að fagna
þau ár sem við bjuggum á Reyk-
hólum að eiga þau á Grund sem
næstu nágranna. Bundumst við
vináttuböndum, áttum margar
gleðistundir jafnt hversdags sem
á jóladag.
„Sestu nú í kratasætið“ var við-
kvæðið þegar ég kom í eldhúsið á
Grund, það sæti við eldhúsborðið
hafði bróðir hennar gjarnan
vermt þegar hans naut við löngu
áður en ég kom, einn fárra skoð-
anabræðra minna í þeirri sveit.
Morgunkaffi á Grund var bæði
mikilvæg og skemmtileg stund.
Þar hittumst við vinir og ræddum
mál sveitarinnar, þar voru einnig
sagðar sögur og minnist ég þeirra
stunda þegar Óla eiginmanns
Lilju naut við, sagna eins og þeg-
ar þau voru í vegavinnu við að
leggja veginn um Þorskafjarðar-
heiði, hún við matseld og hann við
mokstur. Segja má að heiðin hafi
bundið þau saman.
Lilja var náttúrubarn, unni
sveitinni, dýrin voru hennar vinir,
ljúfar voru stundirnar þegar við
tókum tal saman og hún ræddi við
mig um skepnurnar sínar, hænsn-
in, kálfana, kýrnar, kindurnar,
hestana og hundana, því unni hún
öllu af barnslegri einlægni.
Félagsmálin, söngur og kór-
starf, leiklist, alltaf var Lilja með.
Vílaði ekki fyrir sér að fara og
syngja við messur inni í sveit eða
vestur í Gufsu. Grundarheimilið
stóð öllum opið, ætíð bakkelsi á
borðum, allir velkomnir, gestrisn-
in og hlýjan tilgerðarlaus, enda
hændust börnin að Lilju.
Það voru einnig erfiðar stund-
ir. Snjóflóðið á Grund, hið ægi-
lega veður, leitin að Óla og syn-
inum Hjálmari sem grófust undir
snjóflóði sem var stærra en knatt-
spyrnuvöllur. Flóðið tók Óla en
skilaði Hjálmari, sá sólarhringur
gleymist aldrei.
Lilja var kjörin fyrsti heiðurs-
borgari Reykhólahrepps, sumum
karlpeningnum þótti sem þeir
hefðu ekki síður átt þá nafnbót
skilið, þeir höfðu jú staðið fyrir
ýmsum framkvæmdum, reist
mannvirki til hagsbóta fyrir sveit-
arfélagið, ekki skal gert lítið úr
því.
Minnismerki Lilju voru allt
annarrar gerðar, þau voru í
hjarta fólksins sem unni sveitinni
á sama hátt og hún.
Við Steingerður og börnin okk-
ar kveðjum Lilju og þökkum fyrir
vináttu og tryggð hennar við okk-
ur. Við erum þess viss að nú er
hún með honum Óla sínum og
hver veit nema þar „sé sólskins-
blettur í heiði“.
Bjarni Pétur Magnússon.
Ég vil þakka Lilju fyrir sam-
fylgdina þann tiltölulega stutta
tíma af langri ævi hennar sem við
þekktumst. Lilju minnist ég fyrst
og fremst sem sérlega gestrisinn-
ar og glaðværrar húsfreyju á
Grund í Reykhólahreppi, og vin-
ar.
Fyrstu kynni mín af heimilis-
fólkinu á Grund tengjast snjóflóð-
inu hörmulega sem féll á útihúsin
miðvikudagskvöldið 18. janúar
1995, þegar Ólafur Sveinsson,
eiginmaður Lilju, fórst, en Unn-
steinn Hjálmar, yngri sonur
þeirra, bjargaðist á undraverðan
hátt eftir 12 tíma. Heimamenn á
Reykhólum unnu þrekvirki þessa
nótt við björgunarstörfin. Veður-
hæðin og ófærðin var þvílík að
björgunarmenn úr Króksfjarðar-
nesi og nágrenni komust ekki til
Reykhóla og ófært var um Svína-
dal og fyrir Gilsfjörð, þar sem
snjóflóðahættan var slík að ekki
var einu sinni óhætt að stefna
björgunarsveitum þá leið. Á end-
anum var það TF Sif, þyrla Land-
helgisgæslunnar, sem varð fyrst
utanaðkomandi á vettvang um
ellefuleytið á fimmtudag og flutti
þau Unnstein og Lilju suður til
Reykjavíkur. Það varð Lilju léttir
að dánarorsök Ólafs var ekki
köfnun í snjónum, heldur mun
hann hafa látist samstundis
vegna áverka sem hann hlaut af
braki úr fjósinu.
Þessi atburður var eins og gef-
ur að skilja gríðarlegt áfall fyrir
fjölskylduna á Grund, ekki aðeins
lát Ólafs, heldur einnig missir
stórs hluta bústofnsins. Af ein-
stöku æðruleysi tókust þau
mæðgin, Lilja, Unnsteinn og
Guðmundur, á við það verkefni að
byggja upp að nýju á Grund, en
það tókst, hægt og hljótt.
Eftir að embætti hreppstjóra í
Reykhólahreppi var lagt niður
urðu ferðir mínar til Reykhóla
mun tíðari en áður, oftast í hverj-
um mánuði, stundum oftar. Ég
var með samning við hreppinn um
aðstöðu á hreppsskrifstofunni, og
þangað gátu hreppsbúar komið
og rekið erindi sín fyrir sýslu-
manni. Smám saman varð það
ófrávíkjanleg regla að ég kæmi í
hádegismat til Lilju í þessum
heimsóknum til Reykhóla. Stund-
um bar svo við að erindin teygðu
sig vel inn í hádegið, og ef ég var
ekki búinn að láta Lilju vita að ég
tefðist, þá annaðhvort hringdi
hún eða bað Guðmund að hringja
eða líta við á hreppsskrifstofunni
og athuga hvort ég væri ekki að
koma. Í hádegismatnum á Grund
voru iðulega hinir og þessir gest-
ir, frændfólk og vinir, starfsmenn
Orkubúsins o.fl., ofl. Og alltaf var
húsfreyjan á Grund með bros á
vör. Sannkölluð hvunndagshetja
og sérlega vel komin að heiðurs-
borgaratitli Reykhólahrepps.
Á fimmtugsafmæli Guðmund-
ar, sem bar upp á föstudaginn
langa, varð ég þeirrar ánægju að-
njótandi að gefa þau saman í
hjónaband Guðmund og heitkonu
hans Ástu Sjöfn Kristjánsdóttur.
Aðeins nánasta fjölskylda var við-
stödd, og átti þetta að fara leynt,
alveg fram á kvöld þegar fjölda
manns hafði verið boðið í fimm-
tugsafmæli. Dæmigert fyrir húm-
orinn á Grund.
En mikið er mér minnisstætt
hversu Lilja var ánægð þennan
dag. Fjölskyldan var henni svo
mikils virði, og efast ég um að
nokkuð hafi glatt hana meira á
kveðjustundinni 3. apríl sl. en að
vita af báðum sonum sínum,
tengdadóttur og þremur litlum
ömmustrákum heima á Grund.
Þórólfur Halldórsson.
Kristín Lilja
Þórarinsdóttir
Sjóður minninganna er sjálf-
sagt dýrmætasti sjóðurinn sem
við getum eignast, þrátt fyrir gull
og græna skóga. Við geymum
hann innra með okkur og hann
vex með hverju ári sem við lifum.
Þrátt fyrir boðaföll lífsins virðast
minningarnar verða bjartari með
árunum og aldan kyrrist. Kannski
er hver einstaklingur eins og alda
sem berst að lokum að landi og
hverfur.
Eftir árin á Bifröst fyrir hálfri
öld lágu leiðirnar víða, hérlendis
og erlendis, og þegar ég endaði í
Reykjavík eins og fleiri voru flest-
ir skólafélagarnir orðnir ráðsett
fjölskyldufólk og búsettir víða. En
frá Bifröst streymdu nýir og nýir
árgangar og atvikin höguðu því
svo, að árgangurinn 1969 varð eins
og að nýjum skólafélögum. Bylt-
ing unga fólksins var í algleymingi
og tíðarandinn hreif skólafólkið
með sér. Í þessum árgangi var
Kristín Bragadóttir.
Bekkjarbróðir hennar, Atli
Freyr, gerðist formaður í Nem-
endasambandi Samvinnuskólans
Kristín
Bragadóttir
✝ Kristín Braga-dóttir fæddist á
Egilsstöðum í Suð-
ur-Múlasýslu 16.
desember 1949.
Hún lést á heimili
sínu, Efstalandi 4 í
Reykjavík, 16.
mars 2013.
Útför Kristínar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 3. apríl 2013.
og við Stína Braga
urðum samherjar í
félagsstarfinu. Hún
tók svo við for-
mennskunni af Atla
Frey. Og það var svo
sannarlega tekið til
hendinni á þessum
árum. Hús Jónasar
frá Hriflu – Hamra-
garðar varð að fé-
lagsheimili, sumar-
hús voru byggð við
Hreðavatn, útgáfa hófst á árbók-
um NSS sem urðu á endanum
þrettán talsins, tímaritin Hermes
og Hlynur blómstruðu og ferða-
klúbbur starfaði af krafti. Ekki má
svo gleyma þjóðmálunum og
endalausum fundum um landsins
gagn og nauðsynjar. Sumir end-
uðu í Möðruvallahreyfingunni. Í
öllu þessu vafstri var Kristín
Bragadóttir oftast skammt undan.
Kannski ekki alltaf sá háværasti,
en ávallt tilbúin, ef þurfti að taka
til hendinni.
Eftir einn aðalfundinn hjá NSS
var helstu „puðurunum“ safnað
saman í rútu og haldið í nýreist
sumarhús hjá Bifröst. Fegurð
Hreðavatnslandsins kallaði að lok-
um á góða gönguferð og þrátt fyr-
ir að sumri væri tekið að halla og
húmið að færast yfir var að sjálf-
sögðu gengið á Grábrók. Hér var
Stína Braga eins og heima hjá sér.
Svo liðu árin, samverustundum
fækkaði og að endingu var aðeins
skipst á jólakortum. En alltaf var
Kristín Bragadóttir gefandinn.
Takk fyrir allar stundirnar.
Reynir Ingibjartsson.