Morgunblaðið - 23.04.2013, Page 31

vinum Björns, eiginkonu, aldraðri
móður, börnum og fjölskyldum
þeirra hugheilar samúðarkveðjur
og þakkir.
Blessuð sé minning Björns
Þorsteinssonar.
Kristján Guðmundsson,
fyrrv. bæjarstjóri.
Kveðja frá Karlakórnum
Fóstbræðrum
Við fráfall Björns Þorsteins-
sonar er okkur félögum hans í
Karlakórnum Fóstbræðrum ljúft
að minnast góðs félaga og fyrrum
formanns kórsins. Það er eðli fé-
lagsskapar eins og Fóstbræðra að
fá til liðs við sig nýja félaga á
hverju hausti. Venjulega eru
þetta ungir menn sem langar að
spreyta sig við kórsöng og hafa
sumir þá reynslu af starfi með
öðrum kórum, eða hafa hlotið ein-
hverja tónlistarmenntun. Þegar
Björn Þorsteinsson gekk í raðir
Fóstbræðra var hann nokkru
eldri en almennt gerist meðal
nýrra kórmanna, eða rúmlega fer-
tugur. Björn hafði þá lokið sagn-
fræðiprófi frá Háskóla Íslands,
stundað kennslustörf um árabil,
en var orðinn einn af yfirmönnum
í stjórnsýslu Kópavogsbæjar, þar
sem hann starfaði lengstan hluta
af starfstíma sínum.
Björn Þorsteinsson var í eðli
sínu mjög ljúfur og félagslyndur
maður, með létta lund og féll strax
vel inn í raðir Fóstbræðra. Sáu
menn að þar var kominn félagi
sem kórinn gæti treyst til trún-
aðarstarfa. Björn var því fljótlega
kjörinn í stjórn kórsins og varð
hann síðan formaður Fóstbræðra
árið 1987. Þeirri stöðu gegndi
Björn til ársins 1991. Formennska
í Fóstbræðrum getur verið nokk-
uð annasamt starf, sem krefst
tíma og forystuhlutverks af þeim
sem tekur það að sér hverju sinni.
Fyrst tekur þó steininn úr í önn-
um formanns Fóstbræðra þegar
skipuleggja þarf söngför til ann-
arra landa og hnýta þarf saman
alla þá enda sem fylgja slíkum
ferðalögum og tónleikahaldi. Í
formannstíð Björns Þorsteinsson-
ar fóru Fóstbræður í söngför til
Kanada árið 1989. Ferð þessi var
óvenjuleg m.a. fyrir þær sakir að
hún varð samvinnuverkefni starf-
andi Fóstbræðra og Gamalla
Fóstbræðra og voru ekki færri en
þrír söngstjórar með í för, þeir
Ragnar Björnsson, Jón Þórarins-
son og Jónas Ingimundarson.
Hinir látnu heiðursmenn Ragnar
Björnsson og Jón Þórarinsson
voru sitt hvort stórveldið og minn-
ist ég sagna Björns af því hvernig
hann þurfti að beita bæði stjórn-
kænsku og samningalipurð í sam-
skiptum við þá tvo, svo allt gengi
snurðulaust fyrir sig í ferðinni.
Björn Þorsteinsson var lykilmað-
ur í því að ráða Árna Harðarson
sem stjórnanda Fóstbræðra, sem
reynst hefur kórnum afar heilla-
ríkt. Eftir að Björn hætti sem for-
maður Fóstbræðra söng hann
með kórnum um árabil, einnig var
hann virkur félagi í Gömlum Fóst-
bræðrum. Fóstbræður kveðja
Björn Þorsteinsson með virðingu
og þakka honum fyrir fórnfúst
starf í þágu kórsins. Fjölskyldu
hans sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Björns Þorsteinssonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Björns Þorsteinssonar verður
kannski fyrst og fremst minnst
fyrir létta lund. Hann var mikill
húmoristi. Um það vitnuðu hlátra-
sköllin á kaffistofunni hér á bæj-
arskrifstofunum þar sem hann
var oft hrókur alls fagnaðar. Hann
hóf ungur störf hjá Kópavogsbæ
og voru þau fá störfin sem hann
sinnti ekki á sínum langa starfs-
ferli. Bærinn tók miklum stakka-
skiptum á þessu tímabili og má
kannski segja að Björn hafi vaxið í
störfum sínum með bænum.
Björn var ráðinn skólafulltrúi
Kópavogsbæjar árið 1978 en
nokkrum árum síðar tók hann við
starfi bæjarritara. Samhliða því
gegndi hann störfum starfs-
mannastjóra. Hann var bæjarrit-
ari í um það bil áratug en í viða-
miklum skipulagsbreytingum hjá
bænum árið 1991 var hann gerður
að sviðsstjóra fræðslusviðs og síð-
ar menningar- og tómstundasviðs.
Sem yfirmaður menningarmála
var hann hvatamaður þess að tón-
list yrði efld í bæjarfélaginu og
ásamt Jónasi Ingimundarsyni átti
hann stóran þátt í byggingu Sal-
arins, tónlistarhúss Kópavogs,
sem tekinn var í notkun í janúar
1999.
Björn var farsæll í störfum sín-
um og vel liðinn af samstarfsfólk-
inu. Það kom nokkrum sinnum
fyrir að ég þurfti vegna stöðu
minnar sem forseti bæjarstjórnar
að leita til Björns vegna þekking-
ar hans á sögu Kópavogs. Alltaf
var hann boðinn og búinn til að að-
stoða mig í hvívetna og gera held-
ur meira en ég bað hann um. Ég
heimsótti hann síðast á 70 ára af-
mæli hans og áttum við gott spjall.
Þá var greinilegt að mein hans var
farið að marka dýpri spor. Hann
bar sig engu að síður vel og greini-
legt var að hann fylgdist, eins og
áður, vel með bæjarmálunum.
Ég vil fyrir hönd Kópavogs-
bæjar og fyrrverandi samstarfs-
manna færa fjölskyldu Björns
innilegar samúðarkveðjur.
Ármann Kr. Ólafsson
bæjarstjóri.
Björn Þorsteinsson, fræðslu-
fulltrúi í Kópavogi, er látinn.
Fundum okkar bar eftirminni-
legast saman kringum 1981, er ég
var í ættmennaheimsókn í Kópa-
vogi, eftir að hafa verið við langt
mannfræðinám í Kanada, og var
að bera mig eftir kennslustörfum.
Var ég þá kynntur fyrir honum,
og tók hann þegar að rekja fyrir
mér hversu áhugamálin okkar
snertust. T.d. hefði hann skrifað
bók um Afríkuríki sunnan Sahara,
sem hann taldi að myndi eiga mik-
ið erindi til nema um mannfræði,
sagnfræði og landafræði.
Ég fylgdist síðan með Birni í
fjölmiðlum; að sumu leyti af því
mér var mikil eftirsjá í alnafna
hans, sagnfræðingnum sem hafði
verið kennari minn í menntaskóla,
en dáið fyrir aldur fram áður en
við náðum að endurnýja kynnin.
Og nú eru þeir báðir dánir; á svip-
uðum aldri; og ég sjálfur kominn á
sjötugsaldurinn! Þannig líður víst
tíminn.
Vera má, að sem fv. fram-
kvæmdastjóri fræðslu- og menn-
ingarsviðs Kópavogs, hafi hann
frétt af því að Bókasafn Kópavogs
hefur nú ýtt úr vör viðurkenningu
til ljóðskálda fyrir ljóðabækur
þeirra, er heitir Ljóðhatturinn; og
að ég hafi nú verið kjörinn fyrsti
handhafi þeirra. Er mér þannig
ljúft að geta skilað kveðju minni
til míns gamla uppeldisbæjar.
Við munum báðir hafa verið að
hugsa um svipaða hluti á okkar
ungdómsárum. Þar á meðal voru
ekki bara Víetnam-stríðið, heldur
líka herforingjastjórnin í Grikk-
landi. En um hana skrifaði ég ný-
lega ljóð er mér þykir að sæki
mjög í hugblæ þann er ég tengi
við Kópavogsárin í huga mínum.
En það heitir: 1970, 1940 og 2012;
og birtist í elleftu frumsömdu
ljóðabók minni, Lífljóðum, á þessu
ári. Vil ég því kveðja hann með því
að birta hér kafla úr því:
Brosleitur einræðisherra Grikkja
er tískulegur í tauinu
þegar hann tekur á móti blaðafólki
í prísund sinni á Santorini:
Tekur nokkur dansspor
og segir að hjarta sitt slái
ennþá bara fyrir Grikki:
Að herforingjarnir herpileitu
með klunnalegu gráu kaskeitin
sem settu hann af,
hafi bara misskilið sig;
sem og gervöll grísk þjóðin;
er hann hafði varið skattpeningunum
í að gera út systurskipin Velos og
Patmos
til sæmdar Grikkjum
gegn Kýpur-Tyrkjum..
Og svo, litlu seinna
er þessi Herra Papadopoulos allur;
síðasti maðurinn sem gat brosað.
Af því allir menn hljóta að deyja.
Tryggvi V. Líndal.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2013
Ég var svo heppin að kynnast
Ólafi Halldórssyni, þessum fjöl-
hæfa og skemmtilega fræðimanni
þegar ég kom á Stofnun Árna
Magnússonar árið 1993. Hann var
þá kominn á eftirlaun og byrjaður
að vinna úr hinum ýmsu viðfangs-
efnum sem höfðu beðið í skrif-
borðsskúffu hans, á meðan önnur
verkefni Árnastofnunar höfðu
haft forgang. Hann hafði meðal
annars rannsakað og gefið út
nokkra rímnaflokka í ritröð SÁM
Íslenskar miðaldarímur og þegar
ég byrjaði að fást við rímur var
mér bent á að leita ráða hjá hon-
um. Ólafur tók mér af mikilli ljúf-
mennsku og varð mér ótæmandi
viskubrunnur. Hann gat ævinlega
lesið línur í handritum sem enginn
annar fékk botn í og oftar en ekki
gat hann stytt mér leið í heimilda-
leit því minni hans var óbrigðult
og hann mundi allt sem hann hafði
lesið. Hann var hjálpsamur og
hreinskilinn yfirlesari, hafði mjög
ákveðnar skoðanir og lá aldrei á
þeim. Hann var afar vandvirkur,
nákvæmur og hugmyndaríkur
fræðimaður.
Ólafur var frábær stílisti, orti
töluvert á yngri árum og lagði
einnig stund á þýðingar, bæði á
bundnu og óbundnu máli, meðal
annars úr færeysku. Hann var
mikill söngmaður, húmoristi og
Ólafur Halldórsson
✝ Ólafur Hall-dórsson fædd-
ist í Króki, Gaul-
verjabæjarhreppi
18. apríl 1920.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 4. apríl
2013.
Ólafur var jarð-
sunginn frá Hafn-
arfjarðarkirkju 12.
apríl 2013.
sögumaður góður. Í
góðra vina hópi var
gaman að heyra
hann segja skemmti-
sögur af Árnastofn-
un í Kaupmanna-
höfn frá þeim tíma
þegar hann var þar
ungur maður undir
stjórn Jóns Helga-
sonar. Margt sagði
hann okkur einnig af
uppvexti sínum á
æskuslóðunum í Króki, þar sem
hann naut þess alla tíð að dvelja í
fríum, hitta fólkið sitt og komast í
snertingu við náttúruna. Þegar
Ólafur varð níræður hélt Stofnun
Árna Magnússonar málþing hon-
um til heiðurs hjá okkur hér á
Leirubakka og var það okkur
hjónum mikil ánægja að fá að taka
þátt í þeirri hátíð.
Fyrir nokkrum árum rétti hann
mér blað með tveimur sálmum
sem hann sagði að sér þættu fal-
legir útfararsálmar en skilja mátti
að margir þeirrar tegundar væru
ekki að hans skapi. Ég ætla að
leyfa mér að birta hér annan
þeirra um leið og ég kveð hann
þakklát fyrir hjálpsemi, vináttu og
gleðistundir sem hann veitti mér
og fjölskyldu minni.
Ó, undur lífs, er á um skeið
að auðnast þeim, sem dauðans beið
að finna gróa gras við il
og gleði’ í hjarta að vera til.
Hve björt og óvænt skuggaskil!
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst, hve lífsins gjöf er dýr
að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morgunhlíð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
Og gamaltroðna gatan mín
í geislaljóma nýjum skín.
Ég lýt að blómi í lágum reit
og les þar tákn og fyrirheit
þess dags, er ekkert auga leit.
Ég svara, Drottinn, þökk sé þér!
Af þínu ljósi skugginn er
vor veröld öll, vort verk, vor þrá
að vinna þér til lofs sem má
þá stund, er fögur hverfur hjá.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Valgerður Kr. Brynjólfsdóttir.
Einn og einn hverfa af sjónar-
sviðinu stúdentarnir, sem braut-
skráðust frá Menntaskólanum á
Akureyri 1946, nú síðast Ólafur
Halldórsson, handritafræðingur,
sem lést 4. apríl sl. á 93. ári. Ólafur
var nokkrum árum eldri og þrosk-
aðri en flest bekkjarsystkini hans
er hann kom í skólann. Hann lét
snemma að sér kveða á ritvellin-
um og skrifaði greinar í Muninn,
skólablað MA, og birti þar ljóð eft-
ir sig. Tíðum var til hans leitað um
ræðuflutning á vegum skólans.
Minnisstætt er þegar Ólafur stóð
21. jan. 1945 á tröppum Davíðs-
húss og flutti þar ávarp og kveðju
frá Menntaskólanum á Akureyri
Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi,
er minnst var fimmtugsafmælis
skáldsins. Á orði var haft í léttum
dúr af vinum Ólafs að snemma
hafi neistað af ræðum hans því
meðan hann flutti mál sitt féllu
neistar af blysum á litfagrar peys-
ur blysbera og brenndu göt.
Haustið 1946 settist Ólafur í
Háskóla Íslands og stundaði þar
nám í íslenskum fræðum og lauk
þar cand. mag-prófi 1952. Úr HÍ
lá leið Ólafs til Danmerkur haustið
1952 þar sem hann starfaði við
handritarannsóknir undir hand-
leiðslu Jóns Helgasonar prófess-
ors. Árið 1963 fluttist Ólafur
ásamt fjölskyldu sinni til Íslands
og hóf störf hjá Handritastofnun
Íslands og starfaði þar til starfs-
loka við sjötugt. Hafði hann þar
vinnuaðstöðu eftir það sem hann
nýtti sér fram yfir nírætt er heilsa
hans var tekin að bila. Það varð
hlutskipti Ólafs á langri ævi að
kljást við torlesna texta í íslensk-
um handritum fornum þar sem
beita þurfti skarpskyggni, þolin-
mæði og nákvæmni. Yfir því öllu
bjó Ólafur í ríkum mæli.
Við Ólafur urðum bekkjarfélag-
ar í máladeild við MA og herberg-
isfélagar í heimavist þar. Urðum
síðar deildarfélagar við HÍ og her-
bergisfélagar á Gamla Garði. Ólaf-
ur var góður félagi, umgengnis-
góður og prúðmenni. Léttur og
skrafhreifinn á stundum.
Skemmtileg voru bréfin sem hann
skrifaði mér frá Kaupmannahöfn
er hann lýsti lífi sínu þar og kynn-
um sínum af mönnum sem hann
starfaði með. Á síðari árum átti
hann stundum leið á sumrin norð-
ur til Húsavíkur þaðan sem eig-
inkona hans var, Aðalbjörg Vil-
fríður Karlsdóttir, og var þá
gjarnan litið við hjá okkur hjón-
um.
Ólafur fékkst nokkuð við ljóða-
gerð og þýddi kvæði úr erlendum
málum. Hann orti fallegt ljóð um
Botnsvatn, sem liggur nálægt
Húsavík. Þar við vatnið er berja-
spretta góð á sumrin og þangað
lögðu Ólafur og Aðalbjörg jafnan
leið sína til berjatínslu á Húsavík-
urferðum sínum. Þær slóðir urðu
kveikjan að kvæðinu Botnsvatn
sem séra Örn Friðriksson samdi
við hugljúft lag. Þegar Ólafur var
níræður minntust félagar hans og
samstarfsfólk afmælisins. Þar
voru sungin ljóð eftir Ólaf með
lögum sem hann hafði samið.
Sjálfur hafði Ólafur yndi af tónlist,
var söngvinn og hafði fallega ten-
órrödd.
Árum saman hélt Ólafur góðum
tengslum við bekkjarsystkini sín
og samstúdenta með því að sækja
fundi hópsins.
Við leiðarlok kveðja samstúd-
entar Ólafs góðan félaga og votta
aðstandendum hans samúð sína.
Sigurjón Jóhannesson.
✝ annes Hafliða-son fæddist í
Reykjavík 13. júlí
1932. Hann and-
aðist 6. febrúar
2013 á Hrafnistu í
Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Pálína Þor-
kelsdóttir, verka-
kona frá Óskoti í
Mosfellssveit, og
Hafliði Ólafsson,
farmaður frá Lækjarbakka í
Mýrdal. Hafliði fórst við þrett-
ánda mann með ES Heklu í
júnímánuði 1941, 47 ára að
aldri, þegar Hannes var tæpra
11 ára. Samfeðra hálfsystkin
Hannesar, sem öll eru á lífi,
eru Ragnar Hafsteinn, Að-
alheiður, Hafdís Jóhanna og
Ingibjörg. Pálína
lést í október
1986.
Hannes kvænt-
ist hinn 18. sept-
ember 1965 Sig-
urlínu Gísladóttur,
húsfreyju úr
Reykjavík. For-
eldrar hennar
voru hjónin Gísli
Guðjón Þórðarson
og Ingibjörg Sig-
ríksdóttir. Sigurlína var þá
ekkja og móðir þriggja barna,
þeirra Kolbrúnar Ingibjargar
og Margrétar Benjamínsdætra
og Sigurðar Hrafns Tryggva-
sonar. Sigurlína lést 58 ára
gömul hinn 6. nóvember 1981.
Útför Hannesar fór fram 14.
febrúar 2013.
Nú er hann horfinn yfir móð-
una miklu minn ágæti frændi,
Hannes Hafliðason, eftir nokkur
erfið ár með langvinnan lungna-
sjúkdóm. Hannes var alinn upp
af einstæðri móður, Pálínu Þor-
kelsdóttur, og móður hennar,
Ingibjörgu Einarsdóttur, sem
var systir ömmu minnar, Þór-
unnar Einarsdóttur. Allt frá því
ég var ungur drengur hef ég
svarað spurningum um hvernig
við Hannes værum skyldir þann-
ig: „Hannes er sonur hennar
Pöllu, dóttur hennar Imbu syst-
ur hennar ömmu,“ svo einfalt var
það. Imba, Palla og Hannes voru
það fólk sem fjölskylda mín um-
gekkst hvað mest þegar ég var
að alast upp í Túnunum.
Stærstan hluta starfsævinnar
starfaði Hannes sem afgreiðslu-
maður í bílavarahlutabúðinni
hjáAgli Vilhjálmssyni – Allt á
sama stað. Í þá daga voru engar
tölvur til að halda utan um lager
eða rekstur. Þá var gott að hafa
límheila eins og Hannes við inn-
kaup og afgreiðslu í Allt á sama
stað. Mér hafa sagt atvinnubíl-
stjórar að þegar eitthvað vantaði
eða menn vissu ekki hvar vara-
hlut var að finna hafi viðkvæðið
verið „spyrjið Hannes“, sem oft-
ast greiddi úr vanda þeirra.
Heimili Hannesar bar líka merki
þess þess að þar fór skipulegur
maður. Rekkar, bókahillur og
hirslur af mismunadi stærðum
og gerðum í sérstöku úthugsuðu
kerfi þannig að maður hafði það
á tilfinningunni að allt væri eins
og hjá Agli forðum á sínum stað.
Um áratugaskeið hafði ég lítið
af frænda mínum að segja eins
og gengur. Hin allra síðustu ár
bar fundum okkur þó saman
nokkrum sinnum. Ekki voru það
sérstök gleðiefni sem leiddu okk-
ur saman á ný því Hannes hrjáðu
ýmis heilsufarsvandamál hin síð-
ari ár og gat þá komið sér vel að
hafa vissa innsýn í völundarhús
velferðarkerfisins. Við eignuð-
umst samtímis sameiginlegt
áhugamál: Hið íslenska heil-
brigðis- og velferðarkerfi. Fyrir
mig var það fróðlegt að fylgjast
með og sjá með eigin augum
hversu erfitt það getur verið fyr-
ir aldrað og veikt fólk að fá úr-
lausn mála sinna og fá viðunandi
meðhöndlun og umönnun á rétt-
um stað í kerfinu.
Um mitt síðasta ár hélt Hann-
es upp á 80 ára afmæli sitt á
Hrafnistu í Reykjavík þar sem
hann bjó síðustu misserin. Voru
þar saman komin systkini hans,
frændfólk og vinir úr ýmsum átt-
um. Þetta var skemmtileg stund
þar sem ég fékk tækifæri til að
hitta marga sem ég hafði ekki
séð áður. Engum leyndist þá að
tekið var að hausta í lífi Hann-
esar Hafliðasonar og nú hefur
hann lokið sínu dagsverki. Eftir
langvarandi veikindi er honum
hvíldin kærkomin og eftir stend-
ur minning um heiðarlegan
mann sem vann störf sín af vand-
virkni og hógværð. Hvíl í friði,
frændi.
Ingimar Einarsson.
Hannes Hafliðason
Guðbjörg Eyvindsdóttir, eða
amma Bubba eins og hún var
alltaf kölluð af okkur barna-
börnunum, var skemmtilegur
karakter. Hún var ákveðin,
sagði yfirleitt sína meiningu og
það var stutt í hláturinn. Hún
gat jafnvel stundum verið svo-
lítill púki þessi elska og hafði
meðal annars þann skemmti-
lega sið að kveðja veðurfrétta-
þulinn á RÚV með orðunum
„já, vertu blessaður/blessuð“
þegar veðurfréttatímanum
lauk.
Amma var flink í höndunum
og lopapeysurnar sem hún
prjónaði skipta örugglega
hundruðum, ég sé hana oft fyrir
mér í stólnum sínum á Engja-
Guðbjörg
Eyvindsdóttir
✝ Guðbjörg Ey-vindsdóttir
fæddist á Ferjukoti
í Borgarfirði 30.
september 1927.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 29. mars
2013.
Guðbjörg var
jarðsungin frá
Grafarvogskirkju
10. apríl 2013.
veginum fyrir
framan sjónvarpið
að prjóna. Engja-
veginum á Selfossi,
þar sem mamma
og afi bjuggu
lengst af, fylgja
margar góðar
minningar. Á sól-
ríkum dögum busl-
uðum við barna-
börnin í
gosbrunninum sem
afi bjó til, ég minnist ömmu á
sólbekknum að ná sér í smá lit
og alltaf var sóltjaldinu tjaldað.
Við klifruðum í háu trjánum í
garðinum, tíndum okkur stund-
um rabarbara og rifsber og allt-
af var páskaeggjaleit á páska-
dag. Amma og afi áttu
tjaldvagn, sem ekki var algengt
á þeim tíma og honum var
stundum tjaldað fyrir okkur á
lóðinni og einstaka sinnum
fengum við að fljóta með í úti-
legur.
Ömmu Bubbu fylgja margar
af mínum dýrmætustu æsku-
minningum og fyrir það er ég
henni óendanlega þakklát.
Hvíl í friði, amma.
Þín
Una Björg.