Morgunblaðið - 19.07.2013, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 2013
✝ Aðaldís Páls-dóttir fæddist
á Skeggjastöðum í
Fellum 28. maí
1925. Hún lést á
Eir í Reykjavík 10.
júlí 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Jóns-
son bóndi á
Skeggjastöðum, f.
25.10. 1898 á Þúfu í
Dalsmynni, S-
Þingeyjarsýslu, d. 28.5. 1972 og
Bjarnheiður Magnúsdóttir, f.
13. janúar 1902 á Hallgeirs-
stöðum í Hlíðarhreppi, N-
Múlasýslu, d. 9.9. 1981. Þau
hjónin eignuðust sex börn; Að-
aldísi, Þórarin, f. 1927, Huldu, f.
1929, Jón, f. 1931, Björn, f. 1933
og Garðar, f. 1934, sem öll eru
nú látin.
Aðaldís giftist 18.5. 1950
Guðmundi Magnússyni, f. 6.12.
1922 á Hjartarstöðum í Eiða-
þinghá. Hann andaðist 13. júlí
2004. Foreldrar Guðmundar
voru Magnús Sigurðsson bóndi
á Hjartarstöðum, f. 4.5. 1882, d.
9.4. 1926, og Ólöf Guðmunds-
dóttir, f. 3.8. 1887, d. 28.8. 1972.
Börn Aðaldísar og Guðmundar
eru: 1. Ólöf Magna, f. 31.1. 1952,
gift Bjarna G. Björgvinssyni, f.
1.2. 1951. Börn þeirra: a) Björg-
1980, í sambúð með Baldri Ingi-
mar Aðalsteinssyni, f. 12.2.
1980. Dætur þeirra: Aðaldís
Emma, Líney Anna og Ríkey
Ósk. 3. Guðmundur Gylfi, f.
28.4. 1957, kvæntur Önnu Maríu
Ögmundsdóttur, f. 12.9. 1956.
Dætur þeirra: a) Arndís Jóna, f.
5.9. 1989 og b) Kristín Anna, f.
16.5. 1993. 4. Arnheiður Gígja,
f. 10.10. 1960, gift Gissuri Pét-
urssyni, f. 2.4. 1958. Synir
þeirra: a) Ísleifur, f. 7.5. 1994,
og b) Teitur, f. 10.9. 1996.
Aðaldís ólst upp á Skeggja-
stöðum í Fellum og naut far-
kennslu þar. Um sextán ára ald-
ur fór hún á Seyðisfjörð og
vann þar sem vinnukona. Næsta
ár vann hún við afgreiðslustörf
í Kaupfélaginu á Reyðarfirði og
þaðan fór hún til Akureyrar þar
sem hún vann á saumastofu. Um
tvítugt fór Dísa til Reykjavíkur
og vann þar á Landssímanum
sem talsímastúlka í fjögur ár og
var svo eitt ár í Húsmæðraskól-
anum á Ísafirði. Á þessum árum
kynntist hún Guðmundi og þau
fluttu til Egilsstaða 1952 þar
sem þau byggðu sér hús og ólu
börnin upp á Laufási 2. Þar
bjuggu þau alla sína búskap-
artíð og tóku sem frumbyggjar
á Egilsstöðum virkan þátt í að
móta samfélagið sem þar komst
á legg.
Útför Aðaldísar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 19. júlí
2013, og hefst athöfnin kl. 14.
vin Harri, f. 5.4.
1974, kvæntur Mar-
íu Guðmunds-
dóttur, f. 9.2. 1973:
Börn þeirra: Bjarni
Heiðar, Brynja
Hlín og Snædís
Gróa. Dóttir Björg-
vins er Bergþóra
Huld og dóttir Mar-
íu er Sara Hlín. b)
Heiðdís Halla, f.
4.9. 1981, í sambúð
með Ásgrími Inga Arngríms-
syni, f. 27.10. 1973. c) Guð-
mundur Magni, f. 6.2. 1984,
kvæntur Heiði Vigfúsdóttur, f.
27.6. 1980. Synir þeirra: Arnar
Harri og Styrmir Vigfús. d) Sól-
veig Edda, f. 1.8. 1987. 2. Anna
Heiður, f. 19.1. 1952, gift Reyni
Sigurðssyni, f. 8.10. 1951. Börn
þeirra: a) Guðmundur Gauti, f.
21.11. 1973, kvæntur Júlíu
Stephanova, dóttir þeirra
óskírð. Dætur Gauta af fyrra
hjónabandi: Rakel Anna,
Thelma Rut og Halldóra Sara.
Móðir þeirra er Svava Björg
Harðardóttir, f. 18.7. 1972. b)
Egill Fannar, f. 24.12. 1978,
kvæntur Huldu Rós Há-
konardóttur, f. 21.5. 1975. Börn
þeirra: Heiður Björg, Reynir
Leó, Katrín Rósa og Róbert Eg-
ill. c) Hafdís Hrönn, f. 17.12.
Elskuleg móðir mín er látin
eftir langa sjúkdómslegu. Það er
eins og hugurinn og hjartað í
manni stöðvist þegar ástvinur
kveður.
Minningarnar streyma og kær-
leikurinn í hennar garð er mikill
fyrir allt sem hún gaf af sér til mín
og stórfjölskyldunnar allrar.
Mamma var ávallt stoðin og stytt-
an á heimilinu og vann ávallt af
fyrirhyggju og áræði. Hún stóð
sína vakt af þolinmæði og þraut-
seigju og vann öll sín verk af sam-
viskusemi og vandvirkni, hvort
sem um saumaskap, heimilishald
eða kennslu og uppeldi barna
sinna var að ræða.
Hún var mjög minnug og skýr
og oft var hringt í hana víða af
Héraði ef þurfti að fá upplýsingar
um ættfræði eða liðna tíð.
Mömmu var mjög ofarlega í
huga að börnin hennar myndu
ganga menntaveginn því hún
þráði sjálf að fara meira í skóla en
raun bar vitni. Hún hvatti okkur
með þeim orðum að „mennt væri
máttur“ sem færði fólki meiri víð-
sýni og víkkaði sjóndeildarhring-
inn og leiddi fólk á betri braut.
Ég kveð móður mína með þess-
um fallegu vísum sem segja svo
margt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sigurðardóttir)
Ég vil senda mínar bestu
kveðjur og þakkir fyrir góða
umönnun í gegnum árin til starfs-
fólks á 2.h. norður á Hjúkrunar-
heimilinu Eir og einnig til allra
þeirra sem önnuðust hana á
Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum áður
en hún fór suður.
Hvíl í friði elsku mamma mín.
Ég veit að pabbi og fólkið þitt tek-
ur vel á móti þér.
Þín dóttir,
Anna Heiður.
Það var í júníbyrjun fyrir 41 ári
að ég fór með tilvonandi konunni
minni til sumarvinnu austur á
Hérað. Á tveimur dögum skrölt-
um við á gömlum Land Rover frá
Reykjavík og norður um land í
rykmekki á holóttum vegum. Við
komum seint að kvöldi til Egils-
staða, heim til foreldra hennar,
þeirra heiðurshjóna Aðaldísar og
Guðmundar í Laufás 2, og strax
drifin inn í eldhús þar sem Dísa,
eins og hún var jafnan kölluð, beið
með kræsingar fyrir þreytta
ferðalanga. Strax næsta morgun
var haldið að Skeggjastöðum í
Fellum, til jarðarfarar Páls Jóns-
sonar bónda á Skeggjastöðum,
föður Aðaldísar Pálsdóttur er síð-
ar varð tengdamóðir mín. Ég
kynntist því á fyrsta degi mínum
á Héraði móðurfjölskyldu konu
minnar og þau góðu kynni hafa
verið mér dýrmæt. Tengdamóðir
mín var einstök kona, skarp-
greind, hafsjór af fróðleik og hafði
hreint ótrúlegt minni. Sú saga
gekk í fjölskyldunni að Páll faðir
hennar hefði, strax í æsku henn-
ar, haft hana eins og minnisbók og
hefði oft kallað á hana og beðið
hana að muna eitthvað fyrir sig,
sem ekki brást að hún gerði. Dísa
naut ekki langrar skólagöngu,
stuttrar farskólagöngu, en síðar
lærði hún ensku þar sem hún var í
vist og nam einn vetur við Hús-
mæðraskólann á Ísafirði. Hún
lagði ríkt að börnum sínum að
mennta sig og naut þess að fylgj-
ast með þeim á námsbrautinni,
þar sem hún hefði sjálf átt svo
marga möguleika hefðu aðstæður
leyft. Ævistarf Dísu var húsmóð-
urhlutverkið, eins og svo margra
kvenna af hennar kynslóð, sem
hún sinnti af einstakri alúð og
dugnaði, þótt hún ynni á stundum
að hluta utan heimils. Hún var
manni sínum, Guðmundi Magnús-
syni, stoð og stytta í þeim fjöl-
mörgu störfum er hann sinnti,
ekki síst á sviði sveitarstjórnar-
mála þar sem hann starfaði um
áratugaskeið. Heimilið var gest-
kvæmt og eins og títt var upp úr
miðri síðustu öld gistu sveitungar
iðulega hjá frændfólki og vinum
þegar komið var í kaupstað. Oft
þurftu börnin fjögur að færa sig
úr rúmi vegna gesta og oft var
þétt setinn bekkurinn í eldhúsinu
í Laufási 2, þar sem Dísa sá til
þess, af alþekktri rausn og mynd-
arskap, að engan skorti neitt.
Sem tengdamóðir var Dísa eins
langt frá hinni gömlu og slitnu
klisju um tengdamæður og hugs-
ast getur. Í þá rúma fjóra áratugi
sem við höfum átt samleið, lengst
af mjög nána, var hún fyrst og
fremst vinur og ástrík amma
barnanna okkar og alltaf boðin og
búin til aðstoðar ef á þurfti að
halda. Fyrir alllöngu fór að bera á
þeim skæða sjúkdómi, sem smám
saman náði yfirhöndinni og hrifs-
aði burt sífellt stærri hluta af
minni hennar og minningum.
Þegar svo var komið hélt hugur-
inn lengst minningunum frá
æskuárunum á Skeggjastöðum
og fólkinu þar og þær minningar
voru ljúfar. Nú hefur Aðaldís
fengið langþráða hvíld og hitt
hann Guðmund sinn að nýju. Það
hafa orðið fagnaðarfundir og sam-
einuð að nýju verða þau aftur
nefnd saman í sömu andránni eins
forðum, Guðmundur og Dísa. Ég
kveð með söknuði og þakklæti
ástkæra tengdamóður, Aðaldísi
Pálsdóttur frá Skeggjastöðum.
Bjarni G. Björgvinsson.
Það er fallegur haustdagur
seinnihluta síðustu aldar, ég er
kominn heim til ömmu og afa eftir
langan skóladag. Á móti mér situr
afi að snæðingi, sjaldan fékk hann
að vera svangur. „Sjáðu hvað
amma þín er með sléttar og fal-
legar hendur, Egill,“ segir afi og
tekur um hendur ömmu. „Svona
hendur bera bara fallegar konur
sem hafa átt góða ævi,“ segir
hann og glottir til hennar. Seinna
hef ég hugsað til þessara orða,
þrátt fyrir kímnishljóminn þá
voru þetta orð að sönnu. Þau
hugsuðu alltaf svo vel og fallega
hvort um annað. Ávallt þegar
maður var hjá ömmu og afa voru
heimabakaðar kleinur og partar
ekki langt undan. Það var þrennt
sem hún Aðaldís Pálsdóttir lagði
ómeðvitaða áherslu á er við systk-
inin gistum í Laufásnum; góður
og mikill svefn, klæðast vel með
húfu og vettlinga og svo að borða
vel í öll mál. Amma söng fyrir mig
vísur og gaf mér oft góð heilræði
áður en hún kyssti mig góða nótt
og hallaði aftur hurðinni. Mér
þótti afar vænt um ömmu mína.
Með þakklæti og hlýjum og
fögrum minningum kveð ég hana.
Vertu nú sæl amma mín
ég veit að þú ert hvíldinni fegin
innihaldsrík var ævi þín.
Nú bíður afi hinum megin.
Þinn,
Egill Reynisson.
Móðuramma okkar, Aðaldís
Pálsdóttir frá Skeggjastöðum í
Fellum, hefur kvatt þennan heim
í hárri elli og var hvíldinni fegin.
Við bræðurnir áttum því miður
ekki kost á að kynnast ömmu okk-
ar þegar hún var í fullu fjöri en
áttum í mestum samskiptum við
hana þegar hún var orðin veik og
farið að halla af degi hjá henni.
Við náðum samt að skynja hennar
notalegu nærveru og fallegu og
hlýlegu snertingu og fyrir það er-
um við ákaflega þakklátir. Við
skynjuðum líka í ömmu okkar bjó
yndislega falleg sál og einstak-
lingur sem hafði reynt ýmislegt
um dagana og við það öðlast þann
þroska og hugarró sem einkenndi
viðmót hennar. Þegar við heim-
sóttum hana á hjúkrunarheimilið
Eir nú síðustu ár, þá sungum við
oft með henni gömul þjóðlög og
oftar en ekki kunni hún ljóðin bet-
ur en við, þrátt fyrir veikindi sín.
Við náðum að kyssa ömmu á
ennið rétt áður en hún hvarf yfir
móðuna miklu og bjóða henni
góða nótt. Það var gott.
Það fer vel á að kveðja ömmu
með vísu sem Páll Jónsson,
langafi okkar á Skeggjastöðum,
setti saman en hún hljóðar svona:
Þegar leysist lífsins band
og ljósið hverfur sýnum,
eiga vil ég Austurland
undir svæfli mínum.
Guð blessi minningu ömmu
Dísu.
Ísleifur og
Teitur Gissurarsynir.
Elsku hjartans amma Dísa er
farin frá okkur. Minningarnar frá
æskuárunum ylja á þessum tíma-
mótum. Það var alltaf svo yndis-
legt og gaman að koma í Lauf-
ásinn til ömmu Dísu og afa
Guðmundar, kleinur, partar og
pönnukökur handa öllum og allt
svo spennandi. Amma Dísa var
sannkölluð amma af bestu gerð,
dekraði við okkur barnabörnin og
við máttum renna okkur niður
stigann á dýnum eins og við vild-
um en áttum bara að borða fyrst.
Amma var með notalegt gisti-
heimili í kjallaranum og fékk ég
að hjálpa við að skipta um á rúm-
unum eftir gestina en ég skildi
aldrei af hverju amma þurfti alltaf
að laga það sem ég var búin að
búa svo vel um. Að því verki loknu
lá leið okkar í þvottahúsið með
góðu lyktinni, settum í vél, teygð-
um þvott og brutum saman, fór-
um svo út á snúru að hengja upp.
Amma var á fullu allan daginn og
alltaf mátti lítil stelpa fylgja henni
og hjálpa til. Amma var mikil
kjarnakona, gekk í allt sem þurfti
að gera og mikið meira en það.
Samband ömmu og afa var ein-
stakt og hún er yndisleg minning-
in er við sátum við eldhúsborðið,
borðandi kleinur, afi reykjandi
pípuna sláandi á létta strengi og
amma að snúast í kringum alla
með rauðu svuntuna um sig
miðja, elsku amma vildi að allir
höfðu það gott.
Elsku amma mín, ég er svo
þakklát og stolt yfir að hafa átt
svona yndislega ömmu, takk fyrir
allar sögunar sem þú sagðir mér
og allt sem þú gerðir fyrir mig, ég
er rík af minningum og mun varð-
veita þær vel og lengi.
Ég bið Guð að geyma þig og ég
veit að afi er enn brosandi og
hlæjandi yfir því að þú sért komin
til hans. Viltu taka utan um hann
og kyssa hann frá mér.
Þín
Hafdís Hrönn.
Umhyggja, alúð og gestrisni.
Það eru orðin sem mér eru efst í
huga þegar ég hugsa til ömmu
Dísu. Mínar sterkustu minningar
um ömmu eru eftir að hún flutti til
Reykjavíkur, á deild fyrir fólk
með minnisskerðingu á Hjúkrun-
arheimilinu Eir. Þegar ég kom í
heimsókn kom umhyggja ömmu
sterklega í ljós en það fyrsta sem
hún gerði var að taka hendurnar á
mér og hlýja þeim. Gestrisni
hennar kom þá sterklega í ljós því
ég var yfirleitt ekki búin að
stoppa lengi þegar amma rauk af
stað að finna kaffi og bakkelsi
handa okkur. Heimsóknirnar til
ömmu voru líka miklar fróðleiks-
stundir fyrir mig, en lifandi frá-
sagnir hennar af kartöfluræktun í
garðinum á Egilsstöðum, sultu-
gerð og fjallagrasatínslu í Fellum
vöktu áhuga minn og hafa eflaust
átt sinn hlut í að ég hef síðar meir
reynt þessar matreiðsluaðferðir
sjálf. Það sem amma gerði líka
var að láta svo sterkt í ljós vænt-
umþykju og þakklæti fyrir heim-
sóknirnar til hennar, hún átti orð
og augnaráð sem gáfu mér auka-
orku út í daginn.
Hún amma kunni kvæði betur
en nokkur annar sem ég þekki og
því ætla ég að kveðja hana hér
með ljóðlínu úr kvæðinu um
Hrísluna og lækinn sem við sung-
um svo oft saman:
„Þig skal ég ætíð, ætíð muna.“
Þín ömmustelpa,
Arndís Jóna
Guðmundsdóttir.
Elsku amma Dísa mín. Nú ertu
komin á góðan stað. Stað þar sem
þú munt fá frið, þögn og ró eins og
þér finnst svo gott. Þegar ég
hugsa til þín finn ég alltaf fyrir
hlýju og vellíðan. Síðan ég man
eftir mér, hvort sem ég kom í
heimsókn í Laufásinn, Hjúkrun-
arheimilið á Egilsstöðum eða Eir,
þá hefur þú alltaf tekið vel á móti
mér. Í hverri einustu heimsókn
hlýjaðir þú á mér hendurnar og
sagðir mér frá hlutum sem voru
gerðir í gamla daga. Aldrei kom
sú heimsókn að þú minntist ekki á
Skeggjastaði.
Ég var svo heppin að fá þig til
þess að halda mér undir skírn. Ég
man ekki sjálf eftir þessum degi
en ég hef oft heyrt hvað þú vand-
aðir þig mikið að muna nafnið
mitt og stóðst þig með prýði. Ég
reyndi sem oftast að minnast á
það þegar ég kom í heimsókn til
þín því það veitti þér svo mikla
gleði. Þú kunnir marga söngtexta,
amma mín, og okkur systrunum
fannst svo gaman að koma og
syngja fyrir þig og þú raulaðir
með. Skemmtilegast fannst okkur
þó að syngja Ég bið að heilsa eftir
Inga T. Lárusson saman. Þá tókst
þú vel undir.
Elsku amma Dísa mín, megi
Guð geyma þig og takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér. Hvíldu í
friði.
Þín
Kristín Anna
Guðmundsdóttir.
Ég og verðandi eiginmaður
minn, Björn Pálsson, vorum á
leiðinni til Skeggjastaða í Fellum.
Tilgangur ferðarinnar var að
sýna mér fegurð sveitarinnar sem
Bjössi unni svo mjög og kynna
mig fyrir væntanlegum tengda-
foreldrum mínum og fjölskyld-
unni sem að stórum hluta bjó enn
á heimaslóðum. Við byrjuðum á
að aka að Laufási 2 á Egilsstöð-
um. Þar bjó Aðaldís systir Bjössa,
Guðmundur maður hennar og
tvær dætur þeirra. Þetta var
fyrsti viðkomustaðurinn áður en
ekið var upp í Fellin. Þarna sá ég
Dísu mína í fyrsta sinn. Ég var
boðin hjartanlega velkomin og
það voru veisluföng á borðum.
Mér fór strax að líða vel hjá þessu
góða fólki og fann fljótt að rætt
var við mig sem gjaldgengan jafn-
ingja þó að ég væri aðeins 18 ára
og auk þess Reykjavíkurmær.
Þarna eignaðist ég vini fyrir lífs-
tíð. Ég vissi það ekki þá en veit
það núna að fyrsti áningastaður
ættingja og vina var ævinlega hjá
Dísu og Guðmundi, hvort sem
fólk var að ferðast milli lands-
hluta eða bara ganga erinda sinna
á Egilsstöðum. Það sannreyndum
við Bjössi og börnin okkar árum
saman. Allir fundu hversu hjart-
anlega þeir voru velkomnir að
Laufási 2. Það var oft mannmargt
við matarborðið og stórskemmti-
legar samræður í gangi og oft
gistum við í kjallaranum hjá Dísu.
Ég dáði Dísu mágkonu mína; hún
var hörkudugleg, stálminnug,
heiðarleg, vel gefin og vissi allt
milli himins og jarðar. Henni féll
sjaldan verk úr hendi og var ekki
um iðjuleysi gefið. Um tíma var
hún með gistiþjónustu í kjallaran-
um. Á þessum tíma gaf að líta
blaktandi skjannahvítan þvott á
snúrum þegar ekið var heim að
Laufási 2. Þegar ekki var lengur
búið á Skeggjastöðum dvöldum
við Bjössi þar ævinlega part úr
sumri og komu Dísa og Guð-
mundur oft í heimsókn. Eitt sinn
barst það í tal að ég hefði aldrei
komið inn að Snæfelli og var því
snarlega bjargað. Inn að Snæfelli
var farið á sólbjörtum sumardegi
sem lauk með grillveislu á
Skeggjastöðum. Ég minnist líka
annarra ferðalaga með Dísu og
Guðmundi um sveitir Austur-
lands. Eitt sinn náðum við að
draga þau með okkur til Kanar-
íeyja. Það var aðeins eitt sem
skyggði á ferðina til að byrja með.
Hún Dísa hafði bara alls ekki nóg
að gera. Iðjuleysi átti ekki við
hana. Við bjuggum í smáhýsum í
litlum garði og það var ekki fyrr
en Dísa var búin að ná þokkalegu
talsambandi við þjónustustúlkuna
Carmen að hún tók gleði sína á
ný, komin með nothæfa steikar-
pönnu, nál og þráð í hönd og
straujárn til að strauja með skyrt-
urnar hans Guðmundar síns. Dísa
og Guðmundur komu oft til
Reykjavíkur. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að fá þau í heim-
sókn, fá fréttir af börnum þeirra
og ættingjum að austan. Dísa sem
vissi svo margt og hafði frá svo
mörgu að segja varð smám saman
hlédræg og dró sig út úr um-
ræðunni. Þannig tókum við fyrst
eftir veikindum sem hún hefur
barist við í mörg ár. Það hefur
verið sárt að fylgjast með því
hvernig hún hefur horfið okkur en
um leið aðdáunarvert að sjá
hversu vel börnin hennar hafa
annast hana.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Ástvinum hennar öllum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Sigurbergsdóttir.
Aðaldís Pálsdóttir
Elsku Vallý.
Mig langar að minnast þín með
nokkrum orðum. Ég var heimaln-
ingur á heimilinu hjá þér þegar
ég var yngri, það var svo gott að
tala við þig um hin ýmsu mál, þú
varst svo úrræðagóð og vel inni í
öllu, þú varst með sterkar skoð-
anir á öllum hlutum og mjög
sterka réttlætiskennd. Þegar ég
Valgerður Inga
Hauksdóttir
✝ ValgerðurInga Hauks-
dóttir (Vallý) fædd-
ist í Reykjavík 27.
febrúar 1951. Hún
lést 5. júlí 2013.
Útför Vallýjar
fór fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 12.
júlí 2013.
byrjaði að búa var
alltaf gott að
hringja í þig og fá
góð ráð í eldhúsinu,
þar varst þú á
heimavelli, alltaf allt
til fyrirmyndar. Þú
varst mikil fjöl-
skyldumanneskja.
Þú undir þér best
með fjölskyldunni,
barnabörnunum og
hundunum. Þú varst
mesta hörkutól sem ég hef þekkt,
alltaf á fullu. Síðan var ég svo
heppin að fá að vinna með þér
fyrir nokkrum árum og áttum við
margar góðar stundir þar. Ég er
þakklát fyrir að hafa kynnst þér.
Minning þín mun ávallt lifa í
hjarta mínu.
Valgerður Ósk Hjaltadóttir.