Morgunblaðið - 19.07.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 2013
✝ Steinunn Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. október 1930.
Hún lést á heimili
sínu, Sóltúni 2, 6.
júlí 2013.
Foreldar hennar
voru Guðmundur
Gíslason, skipstjóri
hjá Ríkisskip,
fæddur í Fífudal í
Arnarfirði og Guð-
ríður Marta Stefánsdóttir frá
Höfðahúsum í Fáskrúðsfirði.
Steinunn var elst sex alsystk-
ina, næstur henni var Karl
Franklín, f. 1934, d. 1994, síðan
þeirra eru Marta Guðríður, f.
18. apríl 1952, Anna Steinunn,
f. 13. desember 1954, dóttir
Önnu er Steinunn Marta Jóns-
dóttir. Björn, f. 4. október
1958, kvæntur Sígríði Líbu Ás-
geirsdóttur, börn þeirra eru
Bryndís og Valdimar. Sonur
Björns og Sigríðar Péturs-
dóttur er Pétur Örn. Guð-
munda, f. 26. september 1960,
gift Hafsteini Árnasyni, börn
þeirra eru Huld, Hlynur og Jó-
hanna. Ásta, f. 29. júlí 1964,eig-
inmaður Ástu var Kristján
Gunnar Valdimarsson, þau slitu
samvistum. Börn Ástu og Krist-
jáns Gunnars eru Valdimar
Bersi og Katla. Barna-
barnabörn Steinunnar eru
fimm.
Útför Steinunnar fer fram
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 19. júlí 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Rafn Ingi, f. 1935,
d. 1976, Ragnheið-
ur, f. 1937, gift
Sigurði Helgasyni,
Ari, f. 1938, var
giftur Helgu Ósk-
arsdóttur, d. 1989
og Hulda, f. 1944,
gift Ibsen Ang-
antýssyni. Hálf-
systkini Stein-
unnar, samfeðra,
Sveinbjörg, f. 1931,
d. 2013 og Trausti Örn, f. 1940.
Steinunn giftist Valdimari
Björnssyni skipstjóra frá Ána-
naustum 6. desember 1951,
hann lést 27. mars 2007. Börn
Kæra mamma, nú er kveðju-
stundin runnin upp og margs að
minnast úr Heiðargerði, af
Markarflöt, úr Miðleiti og að
síðustu Sóltúni. Heimili þitt var
myndarlegt og fallegt hvar sem
þú bjóst enda fagurkeri mikill.
Sjálf varstu elst sex systkina og
snemma farin að taka til hend-
inni á æskuheimili þínu. Þegar
við systkinin vorum orðin fimm
og pabbi á ferð um heimsins höf
stýrðir þú hópnum og hélst
heimili með glæsibrag. Alltaf
skyldi vera hreint út úr dyrum,
jafnvel þó þú þyrftir að fara yfir
eldhúsgólfið tvisvar á dag.
Það var oft glatt á hjalla og
mikið um að vera, ekki síst þeg-
ar von var á pabba heim úr
langferð. Þá var heimilið og
börnin hrein og strokin, brauð-
terta og súkkulaðikaka á borð-
um og allur hópurinn mætti á
bryggjuna að taka á móti eig-
inmanni og föður. En það var
ekki alltaf auðvelt að vera sjó-
mannskona. Þegar við vorum
börn gátu einstakar ferðir tekið
allt að sex vikum og þá sótti
söknuðurinn að enda virðist ást
ykkar hafa verið jafnheit alla
tíð. Líf þitt tók stakkaskiptum
eftir að pabbi veiktist aðeins 58
ára gamall. Þá kom styrkur þinn
fram því þú tókst þessum breyt-
ingum á högum ykkar af æðru-
leysi og saman áttuð þið mörg
góð ár þrátt fyrir veikindi.
Að mörgu leyti fórstu þínar
eigin leiðir. Þú hafðir þínar
skoðanir á mönnum og málefn-
um og fylgdir ekki alltaf
straumnum. Eftirminnilegur er
gráglettinn „húmorinn“ og at-
hugasemdir þínar voru stundum
óvægnar en yfirleitt þarflegar. Á
stundum kanntu að hafa móðgað
einhverja en við sem þekktum
þig best vissum að þetta var
meira stríðni en meinfýsi enda
fylgdi oftast góðlátlegur hlátur í
kjölfarið.
Í lífi þínu eins og svo margra
annarra skiptust á skin og skúr-
ir. Þú varst lánsöm í hjónabandi
og ykkur pabba fylgdi barnalán
en þó var eins og stundum vant-
aði eitthvað inn í tilveru þína.
Hvað það var vitum við ekki og
þegar stórt er spurt verður oft
fátt um svör. Þá kemur í huga
ljóð Þorsteins frá Hamri, Götur.
Fár veit af hvers völdum
sumar götur
virðast sólbjartar ætíð
en sumar endalaust
rökkvaðar regni!
Kynjar, býsn
í göngumanns geði
en fár veit af hvers völdum.
Þökk fyrir allt.
Þínar dætur,
Marta, Anna, Guðmunda.
Síðustu daga hafa minning-
arnar streymt að, það er að
sumu leyti erfitt og öðru leyti
yndislegt. Þegar seinna foreldri
er kvatt gerir maður sér grein
fyrir að þessi eining eða stofnun,
sem var miðjan í öllu manns lífi,
er ekki lengur til staðar. Stofn-
inn er farinn en greinarnar eru
eftir. Nú er það okkar að varð-
veita og virða minningarnar.
Mamma átti ekki alltaf auð-
velt líf. Suma daga sá hún ekki
til sólar en aðra daga var hún
sem sólin sjálf. Þá leið mér eins
og á björtum sólardegi, þegar
allt er eins og það á að vera, hún
sá um mig og alla sína á sinn ró-
lega, yfirvegaða hátt. Hún ól
okkur fimm upp – með aukna
ábyrgð sem sjómannskona í
löngum fjarverum pabba, þegar
einu samskiptin voru annað-
hvort í formi bréfa eða á lang-
bylgju þar sem öll þjóðin gat
fylgst með. Það hefur oft verið
mikið að gera, en hún æsti sig
þó aldrei og skammaði okkur
aldrei. Mamma gerði allt sem
hún tók sér fyrir hendur mjög
vel, það var aldrei neitt fúsk við
verkin. Hún var mjög góð hús-
móðir, bjó okkur fallegt heimili,
eldaði og bakaði af mikilli list,
hélt óaðfinnanleg boð og veislur
og saumaði bæði föt á sig og
okkur.
Mamma var listræn og mjög
handlagin. Líklega hefur tíðar-
andinn, væntingar til kvenna á
þessum tíma og aðstæður, gert
að verkum að hún reyndi ekki
fyrir sér á þessu sviði. Þessa
hæfileika nýtti hún heima við,
allt frá fallega útsaumuðum
dúkkufötum upp í óaðfinnanlega
perluskreytta brúðarkjóla. Mað-
ur ólst upp við að fara reglulega
í „Vogue“, fylgjast með henni
búa til snið úr dagblöðum, næla
upp og sauma. Stundum heyrði
maður í saumavélinni þegar
maður var kominn upp í á kvöld-
in, það var góð tilfinning, þetta
var hennar.
Hún hafði líka unun af að
kaupa fallega hluti, ekki síst föt,
og það var gaman að sýna henni
og fá álit. Við þau tækifæri sagði
hún iðulega „mikið varstu hepp-
in að finna þetta“ – aldrei spurt
hvað það kostaði eða hvort ég
ætti ekki nóg af kjólum. Þetta
elskaði ég við mömmu.
Nú þegar ég lít til baka, geri
ég mér grein fyrir þeirri vinnu
sem hún lagði í að hafa heimilið
„spikk og span“ og okkur snyrti-
leg og vel til fara. Fyrst núna
veit maður hve mikil vinna það
hefur verið með sjö manna
heimili. En það merkilega er að
ég man ekki eftir að það hafi
verið rætt, hvað þá heldur að
það hafi verið gert mikið úr
vinnunni. Sumir þurfa að láta
allan heiminn vita af hverju
verki, aðrir sinna verkum sínum
svo vel og með svo miklu hæg-
látara geði að jafnvel er hætt við
að ekki sé eftir þeim tekið.
Þegar pabbi veiktist, fyrir
aldur fram, má segja að lífið
þeirra og okkar hafi umturnast.
Allt breyttist, ekki síst fyrir
mömmu. Við þessa raun sýndi
hún ótrúlegan styrk og þraut-
seigju – og umfram allt ást.
Mamma saknaði pabba gífur-
lega í þau sex ár sem liðin eru
frá því að hann kvaddi. Stundum
talaði hún bara við hann eins og
hann sæti enn við hlið hennar.
Þetta var fallegt og afar eðlilegt
að mínu mati eftir fimmtíu og
sjö ára samveru. Nú eru þau
sameinuð á ný og alveg klárlega
afar sæl. Hvíl í friði elsku
mamma mín.
Þín
Ásta.
Fósturlandsins Freyja,
Fagra Vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís!
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár;
þú ert lands og líða
ljós í þúsund ár.
(Matthías Jochumsson)
Nú er fallin frá kona af teg-
und sem er í útrýmingarhættu.
Húsmóðir. Kona sem fór í frúar-
leikfimi, hafði hrygg eða læri í
matinn á sunnudögum og átti
alltaf eitthvað með kaffinu.
Steinunn Guðmundsdóttir var
tengdamóðir mín, ég var eina
tengdadóttirin og átti því láni að
fagna að lenda stundum í flokki
með dætrunum í hennar huga.
Gestrisni og gjafmildi koma upp
í hugann þegar hugsað er til
baka, dugnaður og draumlyndi.
Steinunn átti barnaláni að fagna,
mamma fimm barna, amma níu
og langamma fimm en niðjarnir
fara vafalaust fjölgandi þegar
fram líða stundir. Steinunn Guð-
mundsdóttir var húsmóðir og
móðir að atvinnu og gerði það af
röggsemi en ef hún væri ung
kona í dag væri hún líklega fata-
hönnuður eða klæðskeri því
áhugi hennar á fötum var óend-
anlega mikill og óhætt að segja
að hún hafi verið með fatadellu
fram á síðustu stundu. Fallegt
umhverfi og falleg föt voru
hennar ær og kýr en Steinunn
var af þeirri kynslóð sem tók
börnin og heimilið fram yfir
starfsframa þó að sú ákvörðun
hafi líklega ekki alltaf verið auð-
veld. Steinunn var þó ekki alveg
venjuleg húsmóðir því hún var
sjómannskona og því heimilis-
„faðir“ líka til langra tímabila.
Nú þegar Steinunn er fallin frá
hef ég þekkt hana í tæp þrjátíu
ár og upplifað hana lengst af í
essinu sínu á fallega heimilinu
hennar en síðustu árin á hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni þar sem
hún bjó upphaflega ásamt eig-
inmanni sínum Valdimari
Björnssyni skipstjóra en síðustu
árin án hans því hann féll frá ár-
ið 2007. Í dag kveðjum við góða
konu sem var tilbúin að fara á
fund síns ektamaka og fleiri
góðra vina og vandamanna
handan móðunnar miklu.
Sigríður Líba Ásgeirsdóttir.
Elsku amma, takk fyrir mig.
Það er skrýtið að kveðja þig, í
raun hófst kveðjustundin fyrir
löngu, og það er erfitt að átta
sig á því að nú sé hún loks runn-
in.
Ég sakna þín, en ég sakna þó
helst þeirrar sem þú varst áður
en ellin náði slíkum tökum á þér,
og þá sakna ég þess mest að
hafa ekki verið komin til vits og
ára þegar þú varst enn fullur
þátttakandi í tilverunni.
Mér líður eins og við höfum
farið á mis hvor við aðra. Þó
þekkti ég þig svo náið. Ég
þekkti þig að hætti barnsins. Ég
þekkti nálægð þína og um-
hyggju og þögla samveru, ég var
svo mikið hjá ykkur afa. Ég sat
hjá þér og lék mér á meðan þú
saumaðir, sat hjá þér og hlustaði
á geisladiska á meðan þú eld-
aðir, byggði hús úr borðstofu-
stólunum og öllum teppunum í
fína garðinum ykkar og fór með
þér að útrétta (í minningunni er
alltaf sól og ég er í glænýjum
strigaskóm með gúmmísólum).
En við töluðum sjaldnast
saman, það var einhvern veginn
aldrei þörf á því.
Elsku amma mín, náðirðu
nokkurn tímann að njóta tilver-
unnar til fulls?
Ég er svo ánægð með sein-
ustu minninguna mína um þig.
Nokkrum dögum áður en þú
sofnaðir í hinsta sinn var ég í
heimsókn. Ég hafði kvatt þig
nokkrum sinnum en ekki alveg
náð í gegn til þín. Ég stóð við
dyrnar og sagði „jæja amma
mín, þá er ég farin“, og þá, allt í
einu, opnaðirðu augun alveg
uppá gátt, brostir til mín, og
sagðir „komdu og kysstu mig!“
sem ég gerði og ég er svo
ánægð að hafa fengið að kveðja
þig svona vel, þó ég hafi ekki
vitað þá að það yrði í hinsta
sinn.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig elsku amma mín, þú
gafst mér góðar minningar.
Steinunn Marta.
Elsku Steina mín, þúsund
þakkir fyrir samveruna í lífinu.
Þú hefur verið mér yndisleg
systir alla tíð. Góða ferð inn í
sólskinslandið.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kveðja,
Hulda Guðmundsdóttir.
Nú þegar Steinunn Guð-
mundsdóttir móðursystir okkar
verður lögð til hinstu hvílu leitar
hugurinn 30 ár aftur í tímann.
Markarflötin var eins og höll í
augum lítilla drengja og húsráð-
endur alltaf eins og höfðingjar
heim að sækja. Ævintýri í hvert
einasta skipti; vídeóspólurnar,
búrið, krásirnar og sælgætið,
sverðin í skápnum, draugarnir í
kjallaranum, ilmurinn af ristuðu
brauðinu á morgnana, Valdi
brosandi í garðinum, fánastöng-
in, stjörnustríðsdótið, ferðirnar
niður að Hagakotslæk, fölskva-
laus gleðin, sögurnar og ótrúleg
gestrisnin. Steina var sköpunar-
gyðjan í miðju þessa alls. Hún
var að mörgu leyti eins og
amma okkar og okkur bræðrum
afar góð alla tíð. Hún var mikill
karakter með leiftrandi augna-
ráð – tignarleg heiðurskona með
gott hjartalag. Hún lifir ávallt
með okkur í minningunni.
Létt er að stíga lífsins spor,
ljúf er gleðin sanna,
þegar eilíft æsku vor,
er í hugum manna.
(R.G.)
Með söknuði og þakklæti,
Ríkharður Ibsen, Marteinn
Ibsen og Davíð Ibsen.
Steinunn
Guðmundsdóttir
Mig langar að
kveðja Brynju vinkonu mína með
nokkrum orðum. Við Brynja
kynntumst í Danmörku þegar
eiginmenn okkar voru þar í námi.
Við áttum skemmtilegar stundir
þar og gátum alltaf leitað hvor til
annarrar. Eftir að heim var kom-
ið bjuggum við í sama hverfi á
Seltjarnarnesi og unnum saman í
Mýrarhúsaskóla. Brynja var
dugleg kona og var sérlega mikil
mamma. En hún missti hann
Gunnar sinn þegar hann var að-
eins 14 ára gamall eftir mjög erfið
veikindi. Hún stóð eins og klettur
í gegnum þá erfiðleika og alltaf
hélt hún áfram sínu striki.
Nokkrum árum seinna fékk hún
mein í höfuðið sem var henni
mjög erfitt en hún gat samt
stundað sína vinnu og var alltaf
jafn æðrulaus gagnvart sjálfri
sér. Nú eru Gunnar og Brynja
saman og hann hefur örugglega
tekið vel á móti mömmu sinni
Elsku Ragnar, Birgir og Arnar
og fjölskyldan öll, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur til ykkar.
Þórdís Zoëga.
Brynja Björg
Bragadóttir
✝ Brynja BjörgBragadóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 24. desem-
ber 1956. Hún lést í
Skógarbæ 10. júlí
2013.
Útför Brynju fór
fram frá Seltjarn-
arneskirkju 17. júlí
2013.
Svíður í sárum,
sorg drúpir höfði,
góður er genginn á
braut.
Minningar mildar
mýkja og lýsa
og leggja líkn við þraut.
(Hörður Zóphanías-
son)
Lífið er ef til vill
eins og ljós. Við upp-
haf verður ljós og við endalokin
deyr það út. Ljósið hennar
Brynju fjaraði út í vor og slokkn-
aði 10. júlí sl.
Við Brynja höfum starfað sam-
an í Mýrarhúsaskóla á annan ára-
tug, þar sem hún hefur verið
stuðningsfulltrúi og í gegnum ár-
in gengið í ýmis önnur störf.
Brynja var glaðsinna, dugleg og
áreiðanleg, gædd góðum gáfum
og vel lesin, hvort sem það voru
heimsbókmenntir eða dönsku
blöðin. Hún hafði húmor og
komst oft skemmtilega að orði.
Erfiðleikar og áföll í lífi Brynju
hafa verið stærri og fleiri en hjá
okkur flestum en þeim hefur hún
sannarlega mætt af miklu æðru-
leysi. Það er sárt að kveðja
Brynju, en mestur er missir
strákanna hennar þeirra Ragn-
ars, Birgis og Arnars sem og for-
eldra hennar Sigurlaugar og
Braga sem nú sjá á eftir öðru
barni sínu. Þeim og fjölskyldunni
allri sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Steinunn Sigurþórsdóttir.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR KRISTJÁNSSON,
fyrrverandi yfirkennari,
Vesturgötu 7,
Reykjavík,
lést laugardaginn 13. júlí á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 26. júlí kl. 13.00.
Björg Sigurðardóttir, Troels Bendtsen,
Hanna Sigurðardóttir, Kristinn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
MARTEINN KRISTINSSON
rafvirkjameistari,
lést miðvikudaginn 17. júlí á Landspítalanum
í Fossvogi.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kristín Þ.G. Jónsdóttir,
Ingibjörg Þóra Marteinsdóttir, Hilmar Teitsson,
Kristinn Óskar Marteinsson, Þóra Stefánsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
JÚLÍUS ÓSKAR SIGURBJÖRNSSON,
Hrísateig 26,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 4. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem heiðrað hafa minningu hans.
Margrét Gróa Júlíusdóttir,
Jón Júlíusson, Ragna Ingimundardóttir,
Sigurður Tryggvi Júlíusson, Sirigorn Inthaphot,
Kristín Ósk Júlíusdóttir,
systkini og barnabörn.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju,
Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar