Morgunblaðið - 26.08.2013, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. ÁGÚST 2013
✝ Reimar Stef-ánsson fæddist
í Hrísum, Fróð-
árhreppi, 26. febr-
úar 1932. Hann
lést á Landspít-
alanum 10. ágúst
2013.
Foreldrar hans
voru Stefán Ólafur
Bachmann Jóns-
son, f. 16.1. 1891,
d. 20.2. 1964 og
Kristín Elínborg Sigurð-
ardóttir, f. 9.10. 1894, d. 29.8.
1966. Systkini Reimars eru
Sigrún, f. 11.8. 1917, d. 6.1.
2013, Karl Bachmann, f. 25.11.
1918, d. 1.6. 1973, Lúðvík Vil-
helm, f. 17.9. 1920, d. 11.9.
1940, Unnur, f. 23.6. 1922, d.
14.7. 2009, Sigurður Kristján,
f. 24.12. 1923, d. 16.4. 1977,
Ingveldur, f. 14.10. 1925, d.
31.1. 2002, Jón, f. 10.11. 1926,
d. 18.8. 2010, Laufey Sigríður,
f. 4.1. 1928, Hallfríður Kristín
Hulda, f. 26.2. 1930, d. 1.10.
2002, Erla Auður, f. 10.10.
1937.
Ragnar Jónsson, f. 17.10. 1967.
Börn þeirra eru a) Tanja Ter-
esa, f. 12.4. 1994 b) Róbert
Orri, f. 14.2. 1997, c) Margrét
Kristín Theodóra, f. 22.2. 2002,
d) Katrín Eva, f. 16.3. 2008. 2)
Árni, f. 10.4. 1971, maki
Bjarndís Fjóla Jónsdóttir, f.
24.9. 1971, börn þeirra eru a)
Árni Páll, f. 4.11. 1992, b) Ant-
on Erik, f. 10.5. 2000, c) Einar
Berg, f. 6.2. 2005.
Reimar fór ungur að heiman
til að vinna og vann um tíma í
verbúð í Keflavík. Hann hóf
nám í rafvirkjun 16 ára gamall
hjá Jóni Sveinssyn og vann að
loknu námi hjá Jóni Guð-
mundssyni. Reimar og Sveinn
B. Ólafsson hófu samstarf um
atvinnurekstur 1957 og störf-
uðu þeir saman um tíma.
Reimar hóf síðan eigin at-
vinnurekstur og starfaði sem
rafverktaki til ársins 1979, en
þá stofnaði hann fyrirtækið
Rafglit með elsta syni sínum
Helga og rak það fyrirtæki þar
til að hann hætti störfum 2004.
Reimar var mikill áhugamaður
um júdó-íþróttina og var einn
af brautryðjendum hennar á
Íslandi.
Reimar verður jarðsunginn
frá Grafarvogskirkju í dag, 26.
ágúst 2013, og hefst athöfnin
kl. 15.
Reimar giftist
20.6. 1953 Ernu
Helgadóttur, f.
16.7. 1933, d. 20.6.
2007. Þau slitu
samvistum. Börn
þeirra eru 1) Helgi
Svavar, f. 31.3.
1955, maki Þor-
björg Guðnadóttir
Blandon, f. 22.5.
1954, börn þeirra
eru a) Íris Dögg, f.
21.6. 1977, maki Kwaku Kuma
Asare, f. 4.10. 1978, barn
þeirra er Nathan Doku Helgi,
f. 26.10. 2006, b) Birkir Freyr,
f. 16.6. 1987, unnusta hans er
Gyða Sigrún, f. 25.8. 1992, c)
Fjóla Björk, f. 22.5. 1997. 2)
Guðný Hulda, f. 21.10. 1960,
maki Sverrir Tryggvason, f.
12.7. 1959, börn þeirra eru a)
Karen Ósk, f. 10.1. 1998 og b)
Aron Ingi, f. 10.1. 1998.
Reimar giftist 27.12. 1968
eftirlifandi eiginkonu sinni
Kristínu Árnadóttur, f. 3.3.
1941, börn þeirra eru 1) Elsa,
f. 23.10. 1969, maki Leifur
Elsku pabbi. Ég sest hér nið-
ur til að skrifa nokkur kveðju-
orð til þín, eitthvað sem ég
hefði ekki getað ímyndað mér í
byrjun sumars að ég myndi
gera. Þú varst alltaf svo hraust-
ur þrátt fyrir að hafa fengið
þinn skammt af áföllum með
heilsuna í gegnum lífið.
Ég hélt að við hefðum nægan
tíma til að vera í sambandi og
tala saman. Við vorum vanir að
heyra í hvor öðrum símleiðis,
oftast seint á kvöldin og töl-
uðum lengi um heima og geima.
Við vorum alltaf að framkvæma
eitthvað eða vinna að einhverj-
um verkefnum og gátum rætt
um þau og borið saman ýmsar
tæknilegar úrlausnir sem við
komum okkur saman um.
Ég hef alltaf getað treyst á
þig og þú varst alltaf réttsýnn
og heiðarlegur í samskiptum við
fólk. Þegar ég var yngri og
óreyndari þá varst þú alltaf til
staðar og leiðbeindir mér þann-
ig að ég yrði sjálfstæður og fær
um að gera flesta hluti. Þú
varst mjög handlaginn og virtist
alltaf hafa lausnir á öllum hlut-
um sem ég var að brasa við,
hvort sem það var í bílamálum
eða öðrum framkvæmdum.
Það eru ótal minningar sem
fljúga í gegnum hugann og eng-
an veginn hægt að koma þeim
að í nokkrum orðum. Ég mun
því áfram hugsa til þín og hafa
þessar minningar fyrir mig.
Þú hafðir alltaf gaman af því
að fara í sumarhúsið þitt á
Spáni og varst nýlega kominn
þaðan þegar ég fór erlendis í
byrjun sumars. Þið Krissa vor-
uð að passa hundinn okkar á
meðan og allt virtist vera í
himnalagi. Þú varst að tala um
að það væri kannski kominn
tími til að selja sumarhúsið og
fara að ferðast meira í hópferð-
um og skoða ýmsa staði. Ég
fann að þú hlakkaðir til þess að
fara að breyta ferðavenjum og
gera eitthvað nýtt. Þegar ég
kom til landsins seinni hluta
júní varst þú farinn að vera var
við að ekki væri allt með felldu
varðandi heilsuna. Fljótlega
kom í ljós að þú varst orðinn al-
varlega veikur og varst lagður
inn á spítala um miðjan júlí.
Veikindin reyndust síðan vera
það alvarleg að þú ættir líklega
ekki mikinn tíma eftir. Þú hefur
alltaf verið rólegur og yfirveg-
aður og þegar þú fékkst þessar
fregnir, virtist þú hafa þann
styrk og hugrekki til að takast
á við orðinn hlut.
Það var mér mikils virði að
við gátum rætt saman og notið
samvista þennan tíma sem þú
varst á spítalanum og haft tíma
til að kveðja. Ég veit að það var
þér líka mikils virði að fjöl-
skyldan stóð þétt við bakið á
þér og Krissa var hjá þér öllum
stundum.
Það er erfitt að hugsa til þess
að hafa þig ekki lengur til að
tala við en ég er þakklátur fyrir
þær samverustundir sem við
áttum saman.
Þinn sonur
Helgi.
Það var í byrjun árs 1950,
sem ég hitti Reimar fyrst. Þá
var hann ungur maður að koma
í heimsókn til frænku sinnar og
konu minnar Önnu Þorgilsdótt-
ur, en við höfðum þá nýlega
hafið búskap að Njálsgötu 32B.
Það var gaman að fá Reimar í
heimsókn enda ávallt hress og
skemmtilegur með sinn dillandi
hlátur.
Okkar kynni áttu eftir að
verða mikil og góð alla tíð síðan
þá. Við Reimar og Haraldur
Magnússon byggðum saman 3ja
hæða hús í Kópavogi og var þá
oft unnið mikið og lengi. Einnig
lögðum við Reimar árið 1957
grunn að okkar eigin rafmagns-
verkstæði, Ljósboganum á
Hverfisgötu 50. Þá voru erfiðir
tímar og oft lítið að gera í við-
gerðum og raflögnum. Þar af
leiðandi var oft lítið til skipt-
anna þegar reikningar höfðu
verið greiddir. Það leiddi til
þess að Reimar fékk sér betur
launaða vinnu, en ég rak fyr-
irtækið áfram og var gengið frá
öllu í mesta bróðerni og áttum
við gott samstarf eftir það bæði
í vinnu og frítíma.
Nú er genginn góður dreng-
ur, sannur fulltrúi sinnar kyn-
slóðar. Aldrei gleymast ánægju-
legu kvöldstundirnar á
heimilum okkar á lífsleiðinni
þar sem gleði og kátína réðu
ríkjum. Innilegt þakklæti fyrir
alla góða samveru og samvinnu.
Blessuð sé minning hans.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Kristínar og fjöl-
skyldunnar.
Sveinn B. Ólafsson.
Í dag kveðjum við vin okkar
Reimar, hann hefur verið sam-
ofinn tilveru okkar í rúm fjöru-
tíu ár, það er langur tími en
samt svo stuttur þegar litið er
til baka.
Þegar Kristín vinkona mín
kynnti hann fyrir okkur sem
sinn tilvonandi leist okkur hjón-
um strax vel á þennan mynd-
arlega mann og með okkur
tókst góð og traust vinátta sem
varað hefur öll þessi ár án þess
að skugga bæri á.
Reimar var einstaklega dag-
farsprúður maður, traustur og
hafði góða nærveru.
Hann var rafvirkjameistari
að mennt og starfaði sjálfstætt
mestallan sinn starfsferil. Hann
var eftirsóttur til starfa enda
góður og áreiðanlegur verkmað-
ur. Reimar var einn af braut-
ryðjendum júdó-íþróttarinnar
hér á landi, hann var einn af
stofnendum Júdódeildar Ár-
manns og var þar í stjórn til
margra ára ásamt því að þjálfa
og keppa í þeirri íþrótt á sínum
yngri árum.
Reimar var afskaplega glað-
lyndur maður og það var oft
glatt á hjalla hjá okkur.
Þær eru orðnar fjölmargar
útilegurnar um landið vítt og
breitt, veiðiferðirnar og ferðir
erlendis með og án barna okkar
eftir að þau uxu úr grasi. Já,
það eru margar skemmtilegar
og góðar minningar og ótal
myndir sem við eigum úr þess-
um ferðum sem við getum
glaðst yfir, þær eru dýrmætar.
Síðustu tuttugu árin höfum
við oft átt góðar stundir saman
á Spáni þar sem við eigum hús,
þau í La Marina en við í Las
Mimosas, ekki langt að skjótast
á milli og þá var gjarnan gist.
Þau voru nýkomin þaðan eftir
mánaðar dvöl þegar hann veikt-
ist.
Við vorum farin að ráðgera
að þau færu aftur út í haust og
við gætum átt fleiri góðar
stundir þar, en enginn veit sína
ævi fyrr en öll er, þetta var
stutt en snörp barátta sem
hann tapaði.
Þetta skarð í vinahópinn
verður ekki fyllt, við eigum eftir
að sakna hans sárt.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
(Höf. ók.)
Hvíldu í friði kæri vinur.
Elsku Kristín, Elsa, Árni,
Helgi, Guðný og fjölskyldur,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gerða og Jón.
Reimar
Stefánsson
✝ Þórir SveinnÞorsteinsson
fæddist á Ísafirði 9.
maí 1923. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 15.
ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Mikael Ásgeirsson,
f. 6.2. 1877, d. 1.5.
1950 og Rebekka
Bjarnadóttir, f. 15.11.1885, d.
11.5. 1981.Þórir ólst upp á Ísa-
firði til níu ára aldurs. Þau Re-
bekka og Þorsteinn eignuðust
tólf börn og var Þórir tíundi í
röðinni.
Þann 26. apríl 1953 kvæntist
Þórir eftirlifandi eiginkonu
sinni, Arndísi Höllu Guðmunds-
dóttur, f. 1.12. 1934. Þau eign-
uðust fimm börn. 1) Halldóra
Þórisdóttir, f. 13.2. 1953, gift
Karli Alfreðssyni, f. 13.7. 1953,
þau eiga fimm börn og ellefu
barnabörn. 2) Rebekka Þór-
isdóttir, f. 19.8. 1954, gift Jónasi
Hólmgeirssyni, f.
12.11. 1953, þau
eiga þrjú börn og
sex barnabörn. 3)
Guðmundur Már
Þórisson, f. 31.12.
1955, giftur Maríu
Eddu Sverr-
isdóttur, f. 28.3.
1956, þau eiga þrjú
börn og átta barna-
börn. 4) Silja Þór-
isdóttir, f. 3.4.
1961, gift Jóel Þorsteinssyni, f.
12.4. 1954, þau eiga tvö börn og
sex barnabörn. 5) Arnar Þór
Þórisson, f. 18.9. 1968, í sambúð
með Maríu Worms, f. 11.4. 1982,
hann á fjóra syni og tvö uppeld-
isbörn.
Þórir fór ungur á sjó. Á
stríðsárunum sigldi hann með
Ragnari bróður sínum en lengst
var hann á togurum, hjá Land-
helgisgæslunni og Vita- og
hafnarmálum.
Útför Þóris fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 26. ágúst
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku pabbi minn.
Núna ertu farinn, farinn
heim, frjáls. Laus við þennan
líkama, eins og þú sagðir svo
oft „ég er fastur og ég vil ekki
vera svona, ég er fastur í þess-
um líkama“. Elsku pabbi, þú
varst svo yndislegur. Ég er svo
sorgmædd og ég sakna þín. Ég
vildi að ég hefði náð að kveðja
þig. Ég var lögð af stað og á
leiðinni út á flugvöll þegar Re-
bekka systir hringdi í mig, þú
varst farinn! Það var svo sárt.
Ég vissi að ég átti að vera
þakklát að núna þyrftir þú ekki
að þjást meira, en eigingirni
mín leyfði mér það ekki, ég
bara grét.
Enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Núna bara
hrúgast fallegu minningarnar
um þig, þú varst góður maður
elsku pabbi minn og vildir öll-
um bara gott, elskaðir börn og
máttir ekkert aumt sjá. Þú vild-
ir helst hafa alla í kringum þig
en sjálfur gastu bara kannski
setið inni í stofu og horft á
sjónvarpið. En við vorum
þarna.
Þú kenndir mér margt: Allir
eru jafnir og allir eiga að vera
vinir og manstu ef þú ert góð
við mig þá er ég góður við þig.
Sem barn þá elskaði ég þegar
þú spilaðir á munnhörpuna og
ég fékk að standa á þínum fót-
um og svo dönsuðum við. Þetta
muna líka öll barnabörnin eftir.
Það eru svo margar minningar
sem ég hef og ég varðveiti.
Góðu stundirnar sem við áttum
þegar mamma fór til Danmerk-
ur og ég kom að passa þig eins
og þú sagðir „ég er í pössun“.
Við elduðum kjötsúpuna góðu
og drolluðum og spjölluðum. Þá
vorum við grallarar.
Elsku mamma er búin að
vera þinn klettur í veikindum
þínum og ekkert var eins fal-
legt að sjá þegar mamma kom í
heimsókn til þín og þú varðst
alltaf að halda fast í hönd henn-
ar. Það skein traust úr augum
þínum. Elska þín til mömmu
var yndisleg, „svo fallegt“.
Elsku pabbi, það erfiðasta er
eftir. Síðasta kveðjan og þú
veist ég hef aldrei getað kvatt
án tára. Þú sagðir að ég væri
allra furðulegasti flakkarinn,
sem grenjaði alltaf þegar ég
kvaddi og stundum þegar ég
kom.
Elsku pabbi takk fyrir allt.
Kveðja frá Jóel og við pöss-
um mömmu eins og við getum.
Ég elska þig alltaf.
Kveðja
Silja.
Í dag kveð ég elskulegan
tengdapabba minn og vin hann
Tóta. Ég kom inn í líf hans fyr-
ir rúmum 40 árum, þegar ég
fór að gera hosur mínar græn-
ar fyrir henni Rebekku dóttur
hans. Mér var alveg ótrúlega
vel tekið, þrátt fyrir að vera úr
Hafnarfirði, en þeir sem keyrðu
á bílum með G-númeri voru
frekir í umferðinni og ekki góð-
ir bílstjórar að honum fannst.
Tóti var laghentur maður og
hvort sem það voru húsbygg-
ingar eða bílaviðgerðir þá gerði
hann það sjálfur og enginn gat
gert það betur að honum
fannst.
Margs er að minnast frá
liðnum árum, til dæmis þegar
við klæddum húsið að utan með
hjálp Júlla bróður, þá voru
gluggar ekki keyptir heldur
smíðaðir úti á túni. Eða þegar
við byggðum bílskúrinn sem við
steyptum upp með hrærivélinni
góðu. Ekki má gleyma veiði-
ferðunum ófáu sem við fórum á
lystibátnum Siljunni, þó aflinn
hafi ekki verið mikill þá voru
þær ferðir ógleymanlegar.
Hvað þá ferðinni frægu til
Southampton, það var nú held-
ur ekki ferð til fjár en
skemmtileg í minningunni engu
að síður.
Alltaf var gaman að ræða um
þjóðmálin við Tóta, þar kom
maður ekki að tómum kofanum
því hann hafði sína skoðanir á
hreinu. Þar mættust oft stálin
stinn enda var mér oft bannað
af henni tengdamóður minni að
tala um þau mál því minn mað-
ur gat farið mikinn í þeirri um-
ræðu.
Tóti var ótrúlega barngóður
maður og vildi helst hafa húsið
fullt af börnum því hann vildi
hafa líf og fjör í kringum sig og
ef hann var í því stuðinu þá
greip hann til munnhörpunnar
eða harmonikkunnar og spilaði
fyrir þau.
Hann var réttlátur maður
sem mátti ekkert aumt sjá,
hvort sem það voru menn eða
dýr og þá vildi hann allt fyrir
alla gera.
Þín verður sárt saknað elsku
Tóti minn. Hvíl í friði.
Þinn vinur og tengdasonur,
Jónas.
Þegar við hugsum um afa
Tóta þá minnumst við allra
góðu stundanna á Digranes-
heiðinni. Það var aldrei langt í
sögustund og hlátur og þegar
vel lá á honum þá fór löppin
upp í loft og munnharpan var
tekin fram. Afi hélt aldrei aftur
af skoðunum sínum og þegar
þjóðmálin voru rædd þá heyrð-
ist heldur betur í honum. Hann
hafði alltaf nóg fyrir stafni þó
að ekkert væri að gera og það
voru ófá skipti sem maður kom
í heimsókn á heiðina og það
þurfti að kalla á afa og segja
honum að koma úr bílskúrnum.
Afi var einstakur maður með
mikinn húmor fyrir sjálfum sér,
kostur sem alltof fáir hafa.
Hann hafði gaman af að segja
sögur af því sem hann hafði
upplifað og hann talaði alltaf
við mann sem jafningja og vin,
það skipti engu máli hvort mað-
ur var 5 ára eða 30 ára. Afi lifði
ótrúlegu lífi og var á sjónum
alla ævi. Hann var á sjónum í
seinni heimsstyrjöldinni og tók
þátt í þorskastríðinu. Hann
sigldi meira að segja til Nýja-
Sjálands þegar hann var sjö-
tugur og sendi okkur póstkort
á leiðinni. Við kunnum kannski
ekki að meta þessar sögur þeg-
ar við vorum krakkar en við
kunnum svo sannarlega að
meta þær í dag.
Við trúum því ekki að þú
sért farinn elsku afi Tóti, við
eigum eftir að sakna þín mikið.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast þér og þú hafðir ótrú-
leg áhrif á líf okkar allra. Hvíl í
friði elsku afi.
Þórir Geir, Heimir
og Hildur.
Elsku afi.
Hve dýrmætt mér þótti að
sitja hjá þér og halda í höndina
á þér síðustu vikuna á þessari
jörð.
Ég man þegar ég var lítil
stúlka og fékk að standa á fót-
um þínum á meðan þú dansaðir
og spilaðir á munnhörpuna, jii
hvað við hlógum. Svo varstu
alltaf í bílskúrnum að bauka og
lékst listir þínar ef við krakk-
arnir kíktum við, já bara eins
og íþróttaálfurinn. Ég geymi
allar góðu minningarnar sem
ég á um þig, afi minn, og er svo
þakklát að Kristófer fékk að
kynnast þér og Óskar litli,
þessi fáu skipti sem hann kom
til þín, þá smulluð þið saman.
Eins sárt og það er að kveðja
þá er gott að vita að þú hefur
fengið hvíld þar sem ekkert
hrjáir þig meir, elsku afi minn.
Hvíl í friði.
Þín dótturdóttir,
Ágústa.
Elsku afi.
Ég var á leiðinni upp á flug-
völl á leið til þín, þegar síminn
hringdi, þú varst farinn. Ég
hefði svo viljað kveðja þig, en
ég veit að núna þarft þú ekki að
þjást. Þér fannst svo leiðinlegt
að vera háður öðrum, því þú
hefur alltaf verið duglegur, allt-
af að vinna við eitthvað eða
laga til. Þú varst svo stoltur af
því sem þú hafðir afrekað, til
dæmis húsið sem þú byggðir á
heiðinni. Svo talaðir þú oft um
það sem þú áttir eftir að klára.
Elsku afi minn, ég á svo
margar góðar minningar um
þig sem ég mun varðveita í
hjarta mínu. Ég var nú svo oft
hjá ykkur ömmu í Kópavog-
inum sem krakki. Mér fannst
það svo yndislegt að vera hjá
ykkur í kotinu. Það var svo
spennandi að vera inni í bílskúr
hjá þér, afi, það sem maður
fékk að grallarast, hjá þér var
sko ekkert ómögulegt, þú vildir
allt gera fyrir mann, afi minn.
Svo gat maður endalaust hlust-
að á allar sögurnar af þér þeg-
ar þú varst úti á sjó í gamla
daga, allt sem þú lentir í. Oft
gerðir þú grín að sjálfum þér,
að vitleysunni sem þú lentir oft
í og svo hlógum við eins og vit-
leysingar. Svona gæti ég enda-
laust haldið áfram og rifjað
upp.
Það er svo sárt að kveðja
þig, en ég mun aldrei gleyma
þér, þú verður ávallt í hjarta
mínu.
Hvil í friði, afi minn.
Þín
Andrea.
Þórir Sveinn
Þorsteinsson