Morgunblaðið - 04.11.2013, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. NÓVEMBER 2013
an húmor. Ég á Thelmu margt að
þakka og það eru ótal góðar
minningar sem nú rifjast upp. Í
gegnum Thelmu kynntist ég
mörgum góðum vinum og hóp-
urinn í kringum Thelmu var stór.
Thelma var límið sem hélt öllum
saman og drifkrafturinn í svo
mörgu. Minningin um einstaka
stelpur mun lifa með okkur um
ókomna tíð.
Ef við lítum yfir farinn veg og finnum
gamla slóð,
færast löngu liðnar stundir okkur nær.
Því að margar standa vörður þær sem
einhver okkar hlóð,
upp um fjöll, þar sem vorvindurinn
hlær.
Öll þau yndisfögru kvöld,
okkar litlu skátatjöld,
eru gömlum skátum endurminning
kær.
Þegar varðeldarnir seiða og við syngj-
um okkar ljóð,
suðar fossinn og töfrahörpu slær.
(Haraldur Ólafsson.)
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég Gumma, Mar-
geiri, Brynju, fjölskyldu og vin-
um Thelmu.
Margrét Hanna Bragadóttir.
Stundum er raunveruleikinn
of napur til þess að hægt sé að
skynja hann að fullu. Þannig varð
mér við þegar ég heyrði að
Thelma væri látin. Það var mikil
sorgar- og harmafregn.
Við vorum samstarfskonur í
Félagsmiðstöðinni Hæðargarði
31 um árabil. Hún mætti þar til
vinnu síðdegis þegar ég var um
það bil að ljúka minni. Hún gerði
allt hreint og fágað á meðan ég
hélt áfram að hamast í tölvunni.
Það var hluti af hvunndeginum
að hitta Thelmu, spjalla kannski
lítið eitt saman og kveðjast.
Thelma var falleg kona, hlý, ein-
örð, vel verki farin og einstaklega
björt yfirlitum þrátt fyrir dökka
hárið. Stundum kom hún með
drenginn sinn með sér hann
Margeir Óla og hann aðstoðaði
hana af alúð og væntumþykju.
Stundum kom maður hennar
Guðmundur Skúli og lagði hönd á
plóginn ef hann var þá ekki með
stúlkuna þeirra litlu, Brynju Líf,
í fanginu og hún skondraði síðan
um sátt og sæl á meðan fjölskyld-
an kláraði verkefni dagsins í
sameiningu.
Það var gott að skilja við
vinnustaðinn síðdegis undir
verndarhendi Thelmu Bjarkar
Gunnarsdóttur.
Strengur hefur brostið í þess-
ari hrífandi og hlýju fjölskyldu.
Sá strengur ómar en ómur hans
er ekki einungis voldugur, ekki
einungis fagur heldur og skín-
andi bjartur og mun vísa veginn
eins og tindrandi leiðarstjarna
inn í framtíðina.
Megi allt sem gott er styrkja
og vernda Brynju Líf, Margeir
Óla og Guðmund Skúla.
Ásdís Skúladóttir, fyrrv.
forstöðumaður í Fé-
lagsmiðstöðinni í Hæð-
argarði 31.
Thelma er dáin. Þau voru mér
þung og erfið sporin inn á kaffi-
stofuna í Maríuborg til að til-
kynna þeim sem þar voru þessa
sorgarfrétt. Það voru margar til-
finningar og spurningar sem
brutust fram í starfsmannahópn-
um, og sá tími sem eftir lifði dags
mjög erfiður í starfinu með börn-
unum.
En lífið er óútreiknanlegt og
oft óréttlátt. Af hverju hún
Thelma okkar sem var á besta
aldri og átti allt lífið framundan.
Thelma var frábær matráður og
verður mjög erfitt að fylla í það
skarð sem nú hefur myndast í
starfsmannahópnum í Maríu-
borg. Hún var ákaflega hófsöm,
góð, vandvirk og metnaðarfullur
starfsmaður. Oft er sagt að
hjarta hússins slái í eldhúsinu og
getum við í Maríuborg verið full-
komlega sammála því. Hún
stjanaði við okkur starfsfólkið á
allan hátt og börnin biðu spennt
eftir matnum frá eldhúsinu. Hún
vildi öllum svo vel og gerði allt
fyrir alla sem getur nú verið ansi
flókið þegar matur er annars
vegar. Eldhúsið var alltaf svo
hreint og snyrtilegt svo að eftir
var tekið, allt sem þaðan kom svo
gott og fallega fram borið.
Matseðlarnir hennar báru
þess gott vitni hversu metnaðar-
full og vandvirk hún var. Þeir
voru jafnan fallega skreyttir eftir
því sem við átti hverju sinni.
Okkur verður hugsað til Brynju
Lífar, litla gullmolans hennar
sem hún hafði þráð svo lengi,
einnig til Margeirs Óla og
Gumma sem öll eiga um sárt að
binda.
Thelma tjáði sig ekki mikið um
sína nánustu í vinnunni en það
sem maður heyrði og fann frá
henni var mikil umhyggja og ást í
þeirra garð.
Starfsmannahópurinn átti
yndislega minningarstund í Mar-
íuborg þar sem við minntumst
Thelmu okkar, þökkuðum henni
fyrir allt það sem hún gaf og
gerði fyrir okkur þau fjögur ár
sem hún starfaði á leikskólanum.
Viljum við þakka séra Sigríði
sóknarprestinum okkar í Grafar-
holtinu kærlega fyrir fallega og
ógleymanlega stund og stuðning
á þessum erfiða tíma.
Fyrir hönd starfsmanna,
barna og foreldra Maríuborgar
vil ég þakka Thelmu fyrir allt
hennar góða starf og samveru-
stundir. Guð gefi fjölskyldu
hennar og vinum styrk á erfiðum
tíma.
Blessuð sé minning þín, elsku
Thelma Björk.
Guðný Hjálmarsdóttir,
leikskólastjóri Maríuborg.
Elsku hjartans Thelma mín er
dáin. Það eru stundum algjörlega
óskiljanlegir atburðir lífsins. Ég
kynntist Thelmu fyrir um 4 árum
en þá byrjaði hún að vinna hjá
okkur í Maríuborg. Hún var hæg,
róleg og hélt sig til hlés til að
byrja með en það breyttist fljótt
og í ljós kom ótrúlega hnyttin
kona sem sá spaugilegu hliðarn-
ar á hlutunum.
Það var ekki hægt að fara inn í
eldhús í fýlu eða allavega entist
sú fýla ekki þegar þangað var
komið. Alltaf fórum við að hlæja
og grínast eitthvað þegar við
hittumst. Einn morguninn mætti
ég Thelmu þegar hún var að
koma og sagði við hana grafal-
varleg: „Thelma, mér þætti gott
að fá köku í tíukaffinu“, „já ein-
mitt, hvað viltu fá?“ segir Thelma
þá, „nú bara eitthvað gott“. Svo
skildi okkar leiðir og kl. 10 mætti
hún með köku á kaffistofuna og
ég verð að viðurkenna að ég
skammaðist mín töluvert og fór
inn til Thelmu og sagðist hafa
verið að grínast, þá hló hún og
sagði „já ég veit, en mig langaði
bara líka í köku svo ég ákvað að
gera hana til að stríða þér“.
En eins og 5 ára sonur minn
sagði þegar ég ræddi við hann
um andlátið, „mamma vantaði
Guð góðan bakara?“ en Thelma
var vön að gauka að honum ein-
hverju góðgæti áður en hann fór
heim á daginn.
Það eru forréttindi að hafa átt
vinkonu eins og Thelmu, það var
dásamlegt að koma inn í eldhús
og spjalla um lífið og tilveruna,
bjarga heimsmálunum, börnun-
um og öðrum nærstöddum, bara
því við vorum svo voðalega ráða-
góðar og skildum ekkert í því að
aðrir hefðu ekki tekið eftir því
líka.
Það var svo gaman að heyra
Thelmu tala um fjölskylduna sína
sem henni þótti svo fjarskalega
vænt um. Fyrst sagði hún manni
allt um flotta strákinn sinn hann
Margeir, hvað hann væri dugleg-
ur og frábær strákur.
Thelma talaði um hvað það
væri notalegt að setjast niður
með honum á meðan hann var að
læra fyrir skólann og aðstoða
hann við námið. Svo kom litla
prinsessan hún Brynja Líf sem
var svo frábær viðbót við fallegu
fjölskylduna þar sem þau lifðu
svo mikið hvert fyrir annað.
Thelma byrjaði svo oft setning-
arnar á því að segja, „Hann
Gummi minn,“ svona til að greina
hann frá öðrum Gummum sem
ekki höfðu hlotið sömu nafnbót.
Ég sakna þess að fá ekki að
heyra hláturinn þinn, sjá brosið
þitt og ég sakna alls sem þú
skildir eftir í hjarta mínu. Ég
sakna þess að geta ekki fram-
kvæmt það sem við vorum búnar
að ákveða, en við eigum eftir að
gera það síðar, því þetta er bara
aðskilnaður um sinn.
Kveðjustundir eru mér slæmar
með sanni eru þær.
Mér sárnar þig að kveðja
því þú ert mér svo kær.
Allt annað vil ég gera
en að þurfa að kveðja þig.
Ég læt oft sem þú sért nærri
það er smá huggun fyrir mig.
Þegar ég horfi á eftir þér fara
þá verð ég svo rosa sár.
Ég get ekki þig kvatt
án þess að komi tár.
(Katrín Ruth.)
Gummi, Margeir Óli, Brynja
Líf og fjölskyldan öll, Guð gefi
ykkur styrk til að glíma við sorg-
ina, söknuðinn og tómleikann í
lífi ykkar, en einnig styrk til að
geyma dásamlegar minningar
um frábæra konu sem snerti okk-
ur öll.
Ragnhildur Ösp
Sigurðardóttir.
Thelma Björk
Gunnarsdóttir
Góða skemmtun. Svo enduðu
fyrirmæli ömmu um hvernig haga
skyldi útför hennar. Henni varð
að ósk sinni. Í glæsilegri erfi-
drykkju voru sungin skólaljóð.
Fjölskyldan hittist. Þrátt fyrir til-
efnið var glatt á hjalla. Amma
hafði skipulagt allan jarðarfarar-
daginn. Flest þurftum við bara að
mæta. Haldin var veisla með þeim
brag sem Kolbrún Bjarnadóttir
kaus. Þegar hún vissi að þessi
dagur nálgaðist hugsaði hún fyrst
og fremst um að hann yrði þeim
sem hennar sakna auðveldur og
ánægjuríkur. Svona var hún.
Ég get í fullri hreinskilni sagt
að amma var vinur minn. Síðasta
samtal mitt við hana var á gam-
ansömum nótum sem gaman væri
að segja frá. Það verður gert ann-
ars staðar en á síðum Morgun-
blaðsins.
Þrátt fyrir of stutt kynni varð
sérstakur vinskapur á milli konu
minnar og ömmu. Fyrr en varði
var Linda komin á gjafalistann og
þær hringdust á. Þær stundir sem
hún átti með fjölskyldu minni eru
okkur kærar. Sérstaklega lítið
boð sem við héldum fyrir stuttu
þar sem skorin var kaka og með
því opinberað fyrir fjölskyldu
okkar, og okkur, kyn næsta af-
komanda Kolbrúnar Bjarnadótt-
ur.
Sigurður Bjarni (Siggi
Bjarni), Linda og fjölskylda.
Kolbrún Bjarnadóttir, hún
Kolla í Ystafelli, hefur nú kvatt í
hinsta sinn, sátt og æðrulaus.
Það var mér heiður að geta
kallað Kollu vinkonu mína og hún
var líka velgjörðarmaður minn og
allrar fjölskyldunnar á sinn hæv-
erska hátt.
Ég kynntist Kollu ekki fyrr en
ég flutti austur í gamla Ljósa-
vatnshrepp fyrir tæpum 30 árum.
Þá kenndi hún við Stórutjarna-
skóla eins og maður hennar Sig-
urður í Ystafelli en áður voru þau
búin að kenna börnum í Ljósa-
vatnshreppi um árabil.
Kolla var í hreppsnefnd Ljósa-
vatnshrepps þegar ég kom fyrst
inn í þá nefnd og hafði verið í
nokkur ár og að ég held fyrsta
konan sem kosin var í hrepps-
nefnd Ljósavatnshrepps og segir
það margt um Kollu. Hún fagnaði
því að fá aðra konu í nefndina og
má segja að kynni okkar hafi fyrst
hafist þarna að einhverju ráði, þó
svo að hún og þau bæði hjónin hafi
verið búin að kenna dætrum mín-
um og vera í vinfengi við Þórhall
mann minn til fleiri ára enda bæði
kennt honum og með honum.
Kolla hætti í hreppsnefnd eftir
þetta fyrsta kjörtímabil mitt, en æ
síðan fylgdist hún með störfum
mínum þar og leit oft við í Landa-
mótsseli, ekki til að skipta sér af
heldur til að vita hvernig mér liði,
ekki síst þegar hún vissi að ein-
hver átakamál voru í gangi í sveit-
arstjórninni. Við gátum talað um
hin ýmsu mál sem brunnu á, og
oft var slegið á létta strengi.
Þannig var hennar stuðningur og
var hann vel þeginn og ómetan-
legur.
Þegar unnið var að stofnun
félagsskaparins Handverkskonur
milli heiða var Kolla mikil stuðn-
ingsmanneskja að því framtaki og
síðan aðili að félagsskapnum. Þar
Kolbrún
Bjarnadóttir
✝ KolbrúnBjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
25. mars 1928. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga 17. október
2013.
Útför Kolbrúnar
fór fram frá Húsa-
víkurkirkju 26.
október 2013. Jarð-
sett var á Þórodds-
stað.
lagði hún hönd á
plóginn af alúð og
velvild. Hún vann
við afgreiðslu á
handverksmarkaði
okkar við Goðafoss
og vann við sýningar
á vörum okkar
Handverkskvenna
og var ævinlega gott
til hennar að leita.
Kolla var greind
kona, víðlesin, list-
feng og dugleg. Oft dáðist ég að
dugnaði hennar og alúð við að
annast Sigga í hans erfiðu veik-
indum, þar sýndi hún hve mikil
hetja og mannkostakona hún var:
Siggi og fjölskyldan öll hafði for-
gang hjá Kollu. Það var gaman og
fróðlegt að koma til þeirra hjóna í
Ystafell, og þaðan fór maður glað-
ur í hjarta.
Eftir að Siggi hætti kennslu
hélt Kolla áfram að kenna og
sýndi með því mikinn dugnað og
áræði þar sem um nokkuð langan
veg var að fara frá Ystafelli í
Stórutjarnaskóla og veður oft ær-
ið leiðinleg yfir vetrartímann.
Hún kom yfirleitt fyrst á kenn-
arastofuna og var búin að hella
upp á þegar aðrir mættu, hún sem
kom lengst að og var elst af starfs-
fólkinu. Svona var Kolla.
Engin mér óvandabundin hef-
ur verið eins dugleg að hafa sam-
band við mig og fylgjast með mér
í veikindum mínum á sl. árum.
Hún fylgdist með mér og heim-
sótti mig og sýndi mér með því
ómetanlegan stuðning og vináttu.
Ég verð henni eilíflega þakklát
fyrir það sem hún var mér alla
okkar samtíð.
Ég kveð Kollu mína með þökk
og virðingu.
Helga A. Erlingsdóttir.
Kveðjuorð frá
saumaklúbbnum
Kolbrún Bjarnadóttir var dótt-
ir Bjarna Bjarnasonar læknis og
Regínu Þórðardóttur leikkonu.
Hún kom í þriðja bekk Mennta-
skólans í Reykjavík og lauk stúd-
entsprófi úr stærðfræðideild árið
1949. Á barnaskólaárunum hafði
hún kynnst bekkjarsystur okkar,
Jakobínu Þórðardóttur, í leikjum
þeirra á Landakotstúninu. Við
Hávallagötuna, heima hjá Jakob-
ínu, var Kolla tíður gestur.
Hún var félagslynd og glaðlynd
og átti frumkvæði að stofnun
leynifélags nokkurra bekkjar-
systra, sem héldu fundi með form-
legum hætti heima hjá Kollu á
Túngötu 5. Fundarstörf voru fólg-
in í gagnkvæmum leiðbeiningum
þessara skólasystra um sitthvað
smálegt í framkomu og samskipt-
um. Samkvæmt lögum félagsins
var bannað að móðgast vegna at-
hugasemdanna. Reyndust þetta
gagnlegir fundir. Annars var aðal-
tilgangur félagsins að láta gott af
sér leiða og fyrsta verkefnið var
þátttaka í fjáröflun fyrir Kvenna-
heimilið Hallveigarstaði. Lítið
varð um stór sameiginleg þjóð-
félagsverkefni okkar eftir það.
Þetta litla félag þróaðist í sauma-
klúbbinn okkar sem enn hittist
reglulega.Kolla heillaðist ung af
sundkappanum Sigurði Jónssyni
Þingeyingi, giftist honum og eign-
uðust þau góð börn og samhenta
fjölskyldu. Þau hjónin bjuggu á
Ystafelli í Kinn og stunduðu bæði
kennslu. Þegar Kolla kom suður
hafði hún jafnan samband og tók
þátt í samfundum bekkjarsystk-
ina, seinast í Írlandsferð í vor.
Við stöllur hennar áttum vísa
vináttu hennar og tryggð. Fram
til hins síðasta fólst leiðbeining
hennar til okkar í jákvæðni, bjart-
sýni, raunsæi, rósemi og þakklæti
fyrir lífið. Blessuð sé minning
hennar.
Hulda, Inga, Jakobína, María,
Ragnhildur og Theódóra.
Með Sigurði fer
góður vinur. Sigurður og
Hrefna voru fastagestir á hót-
elinu mínu á Laugarbakka þau
fimm sumur sem ég starfaði þar
sem hótelstjóri. Ég man þegar
ég var að þjóna þeim fyrst til
borðs að Sigurður segir óvænt
við mig: Þetta hlýtur að vera
pabbi þinn sem situr þarna. Þú
ert svo lík honum. Ég leit í þá
átt sem hann bendir og jújú
þarna sátu foreldrar mínir að
snæðingi.
Eitt sumarið var hann einn á
ferðinni og gisti hjá mér. Þegar
það fór að róast um kvöldið sett-
ist ég niður með honum og hann
sagði mér frá því þegar Goða-
foss sökk. Ég sat, steinþagði og
hlustaði. Þvílík lífsreynsla.
Það skipti ekki máli hvort ég
bjó í Húnaþingi eða á Egils-
stöðum, óvænt var dinglað og
Sigurður
Guðmundsson
✝ Sigurður Guð-mundsson
fæddist á Akureyri
7. apríl 1926. Hann
andaðist á sjúkra-
húsi á Torrevieja
13. október 2013.
Sigurður var
jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju
28. október 2013.
við dyrnar stóð Sig-
urður og vinkaði til
Hrefnu sinnar að
þau væru á réttum
stað. Síðan var
manni heilsað með
faðmlagi og kossi.
Eftir að ég flutti til
Reykjavíkur fór ég
reglulega í heim-
sókn til þeirra enda
var tekið dásam-
lega á móti manni
og gat maður endalaust talað
við þau um allt milli himins og
jarðar.
Mér varð einmitt hugsað til
Sigurðar að morgni þess dags
sem ég las dánartilkynningu
hans. Málið var að Sigurður
spurði mig alltaf fyrst: Jæja,
Ingibjörg mín, ert þú ekki kom-
in með mann þér við hlið? Ég
hugsaði einmitt að það færi að
koma hálft ár síðan ég fór til
þeirra síðast og að það yrði
gaman að geta svarað honum
þessari spurningu með öðru
svari en vanalega.
Elsku Hrefna, ég mun halda
heimsóknum mínum áfram að
ykkar heimili. Ég sendi þér og
þínum innilegar samúðarkveðjur
og megi Guð vera með ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Ingibjörg Jónsdóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓHANNES G. BJARNASON,
Sólvallagötu 17,
Reykjavík,
er látinn.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni
föstudaginn 8. nóvember klukkan 15.
Jóhanna A. Jóhannesdóttir, Vigfús Jóhannesson,
Stefán Jóhannesson,
Bjarni Jóhannesson,
Rúnar Jóhannesson, Sif Sigurðardóttir,
og barnabörn.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.