Morgunblaðið - 07.12.2013, Page 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2013
✝ Lilja Inga Jón-atansdóttir
fæddist á Eyrar-
bakka 24. janúar
1956. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 26. nóv-
ember 2013.
Foreldrar Lilju
Ingu voru Jónatan
Jónsson, f. 3. des-
ember 1921, d. 28.
mars 2006 og Sig-
rún Ingjaldsdóttir, f. 10. nóv-
ember 1932. Lilja var næstelst í
hópi sex systkina. Systkini Lilju
eru Bjarni Þór, f. 18. desember
1950, Guðrún, f. 19. júní 1957,
eru: 1) Guðni, f. 9. desember
1980. Dóttir Guðna og Berg-
lindar Sigurðardóttur er Emilía
Hlín, f. 11. mars 2004. 2) Sig-
urður Tómas, f. 19. október
1982.
Lilja ólst upp á Eyrarbakka
en hélt til náms til Reykjavíkur
og tók stúdentspróf frá Mennta-
skólanum við Tjörnina árið
1975. Hún lauk námi í meina-
tækni frá Tækniskóla Íslands ár-
ið 1978 og starfaði lengstan
hluta starfsævinnar sem meina-
tæknir á Landspítalanum, eða í
um 30 ár, þar til hún lét af störf-
um vegna veikinda.
Lilja bjó lengst af með fjöl-
skyldunni í Reykjavík en flutti
ásamt eiginmanni sínum að Ása-
bergi á Eyrarbakka árið 2007.
Útför Lilju Ingu fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 7. des-
ember 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
Ólöf, f. 20. apríl
1959, Gíslína Sól-
rún, f. 24. mars
1962 og Eyrún, f. 5.
október 1966.
Lilja giftist þann
15. ágúst 1981 eft-
irlifandi eiginmanni
sínum, Guðmundi
Helga Guðnasyni, f.
4. nóvember 1951.
Hann er sonur
hjónanna Guðna
Guðmundssonar, f. 19. febrúar
1925, d. 8. júlí 2004 og Katrínar
Ólafsdóttur, f. 30. september
1927, d. 27. febrúar 1994 .
Synir Lilju og Guðmundar
Nú hefur Lilja stóra systir mín
og besta vinkona kvatt þetta líf.
Hún sýndi ótrúlegan viljastyrk í
veikindum sínum, vissi alveg að
hún hafði ekki mikinn tíma, en hún
nýtti hann vel, fór í eins mörg af-
mæli og á mannamót og hún gat.
Hún hafði einstaklega gott skap,
var glaðvær og oft mjög hnyttin í
tilsvörum, átti marga vini sem voru
henni góðir og fékk margar heim-
sóknir á Eyrarbakka.
Henni þótti afskaplega vænt um
Gumma sinn, strákana og barna-
barnið Emilíu sem hún elskaði að
vera samvistum við. Hún sagði
mér hvað hún væri stolt af strák-
unum sínum, fannst þeir svo vel
heppnaðir, fallegir og góðir.
Við Lilja höfum fylgst að allt
mitt líf, höfum stutt hvor aðra á
erfiðum stundum í okkar lífi og
höfum líka átt ótalmargar
skemmtilegar stundir saman. Það
er skrýtið að heyra ekki í henni
lengur, ekkert „hæ, hó“ í símanum.
Okkur í fjölskyldunni langar að
þakka öllu starfsfólki á 11-E fyrir
alúðlegt viðmót og hlýju.
Lilju verður sárt saknað af öll-
um sem hana þekktu.
Hvíldu í friði, systir góð.
Guðrún.
Það er þyngra en tárum taki að
kveðja í dag elskulega systur sem
var næstelst í systkinahópnum og
elst okkar systra. Hún var lengst
af í forystusveit í fjölskyldunni og
leysti þau verkefni sem þurfti að
leysa af snarræði og með bros á
vör og gjarnan var leitað til hennar
eftir áliti og aðgerðum í flestum
málum. Létt og glaðvær lund, jafn-
aðargeð og góð kímnigáfa voru
hennar aðalsmerki. Lilja var fljót-
huga og snör í snúningum í lífi og
starfi, bæði þegar hún í starfi sínu
þeyttist um ganga Landspítalans
og heima fyrir. Hún var fljót að
snara fram veislu þegar við átti og
var höfðingi heim að sækja. Lilja
var áhugasöm um fjölskylduna og
systkinabörnin og fengu dætur
mínar ómælt að njóta elsku hennar
og umhyggju. Aldrei man ég eftir
að okkur hafi orðið sundurorða.
Greiðvikni var Lilju í blóð borin og
þegar aðstoðar var þörf voru Lilja
og Gummi gjarnan fyrst á staðinn.
Síðustu árin glímdi Lilja við heilsu-
leysi og þó að krabbameinið hafi
ekki greinst fyrr en fyrir rúmu ári
hafði Lilju lengi grunað hvers kyns
væri en þrátt fyrir ótal ferðir til
lækna fannst meinið ekki fyrr en
allt of seint. Lilja hafði ótrúlega já-
kvætt viðhorf, ómælt baráttuþrek
og lífsvilja, en allt kom fyrir ekki
og varð hún að lokum að lúta í
lægra haldi fyrir þessum illvíga
sjúkdómi. Ekki er það í fyrsta sinn
sem upplifunin er að ekki hafi verið
rétt gefið við útdeilingu lífsins
gæða en ekki þýðir að deila við
dómarann. Ég vil að leiðarlokum
þakka Lilju ljúfa samfylgd í gegn-
um árin og votta ástvinum öllum
dýpstu samúð. Megi góðar minn-
ingar um frábæra konu verða okk-
ur styrkur og ljós í lífinu.
Drottinn þig blessi, lýsi leiðir,
létt í spori heldur þú á braut.
Frelsarinn brosir, faðm út breiðir,
fjarri þá ertu kvöl og þraut.
Vakandi syrgir viðkvæm lundin,
varirnar þakkir flytja hljótt.
Kærleika vafin kveðjustundin
komin og býður góða nótt.
(Hörður Zóphaníasson)
Þín systir
Eyrún.
Við kveðjum nú í dag hinstu
kveðju Lilju Ingu Jónatansdóttur,
kæra svil- og mágkonu. Fyrir
rúmum fjörutíu árum var ég í
Menntaskólanum við Tjörnina og
þar hóf Lilja nám einnig. Guð-
mundur nokkur Guðnason
(Gummi) stundaði þar nám líka
um sinn, og systir hans Guðrún
Guðnadóttir (Gudda) stundaði frí-
mínúturnar, en hún var í gullsmíð-
anámi í húsi þar við hliðina. Svo
æxlaðist til í framhaldinu að
Gummi varð eiginmaður Lilju og
Gudda varð eiginkona mín. Síðan
þá höfum við verið samferða Lilju
og Gumma í gegnum lífið í rúma
fjóra áratugi, og á þeim tíma ým-
islegt brallað og átt margar góðar
og skemmtilegar stundir saman,
bæði fyrir og eftir barneignir. Oft
var kátt á hjalla í heimsóknum til
þeirra á Barónsstíginn, Drápu-
hlíðina, Eskihlíðina og loks nú síð-
ustu árin í Ásaberg á Eyrarbakka.
Þar komum við hjónin oft við á
leiðinni í bústaðinn okkar, nú eða
litum þar inn einhvern tíma yfir
bústaðahelgina, og oft var hún
Emelía Hlín þá hjá ömmu sinni og
afa og henni þótti það sko ekkert
leiðinlegt. En enginn veit sína ævi
fyrr en öll er. Fyrir rúmu ári
greindist Lilja með þann leiða
sjúkdóm krabbamein, sem leiddi
síðan til þess að kveðjustundin er
nú komin allt of fljótt. Eins og við
var að búast af Lilju tók hún veik-
indum sínum af æðruleysi og
dugnaði. Þetta síðasta ár var
svona upp og niður, en alltaf var
Gummi eins og klettur til staðar,
og öllu reynt að haga á sem venju-
legastan hátt. Það var t.d. mjög
gaman að sjá Lilju mæta í „Nikó-
línupartíið“ í byrjun nóvember sl.,
en það gerði hún nú meira af vilja
en mætti. Ég held reyndar að
Lilja hefði ekki trúað því upp á
mig að ég færi að skrifa einhverja
lofrullu um hana, eins og hún hefði
sjálfsagt kallað það, og sagt … æ
Jói góði …! Lilja mín, ég ætla að
virða það og láta þetta gott heita.
En þó flaug um kollinn á mér eft-
irfarandi og ég læt það vaða. Þú
fyrirgefur hnoðið.
Hún þoldi ekkert vol eða væl,
voða lítið gaf fyrir svoddann,
og lífinu hún lifði með stæl
uns lagði í hinsta sinn höfuð á
koddann.
Lilja, takk fyrir öll þægileg-
heitin, vináttuna og skemmtileg-
heitin. Þín er sárt saknað. Vottum
Gumma, Guðna, Sigurði Tómasi,
Emelíu Hlín sem og aðstandend-
um öllum okkar dýpstu samúð og
kveðjum kæra svil- og mágkonu.
Minningin lifir. Hvíldu í friði.
Jóhann Hauksson, Guðrún
Guðnadóttir og fjölskylda.
Með sárum söknuði kveð ég
mína elskulegu frænku, hana
Lilju Ingu, sem lést 27. nóvember
s.l. eftir erfið veikindi, sem hún
tókst á við af einstöku æðruleysi.
Við vorum systkinadætur og góð-
ar vinkonur og áttum margar
ánægjulegar stundir saman í
gegnum árin, enda ólst hún upp í
nágrenni við mig á Eyrarbakka.
Lilja var afar ljúf og vel gerð kona
sem alltaf sá björtu hliðarnar í líf-
inu. Hún bjó lengst af í Reykjavík
en flutti á æskustöðvarnar fyrir
sex árum og var mjög ánægð þar.
Eftir það var samgangur daglega
okkar á milli og á ég henni og
manni hennar margt að þakka.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Nú er komið að kveðjustund og
votta ég þér, Gummi minn, Guðna,
Sigga, Emilíu, móður hennar og
systkinum mína innilegustu sam-
úð.
Guð blessi minningu þína, kæra
frænka.
Sigrún (Sía) Guðmundsdóttir.
Lilju var gaman að kynnast og
gott að eiga sem vinkonu, hún var
blátt áfram og sannur vinur. Hún
var gefandi í samskiptum, hún
hlustaði, var sanngjörn, dæmdi
engan, flest allir áttu sömu mögu-
leika. Hún kom frá Eyrarbakka til
námsdvalar í höfuðborginni, með
sitt sindrandi augnaráð og glettni
og oft á tíðum gráglettni blandað
augnaráð sem var eitthvað svo
hispurslaust um leið. Vinskapur
okkar hófst í M.T. og stóð án þess
að skugga bæri á þar til yfir lauk.
Minnisstætt er hve örugg og
ákveðin hún var í öllu fasi og aldr-
ei var vafi á hvað hún vildi. Hún
hætti t.d. í kennaranáminu stuttu
eftir að fyrsta önn hófst og fór í
Tækniskólann í meinatæknanám.
Það tók hana skamman tíma að
finna að kennslan ætti ekki við
hana, annars konar nám tók við.
Hún var ári yngri en flestir í ár-
gangi okkar í M.T., en virkaði oft
mun lífsreyndari en margur. Hún
vann oft með skóla og tók þátt í fé-
lagslífi eins og gengur og virtist
ekki hafa mikið fyrir náminu. Oft
var kíkt á Kokkhúsið, þar sem hún
var um tíma í hlutastarfi og ef hún
var ekki í vinnu þá kom hún með
okkur sem gestur. Þetta voru
mjög skemmtilegar samkomur og
einnig var hist á ýmsum kaffihús-
um borgarinnar og að sjálfsögðu
fóru fram mjög svo háfleygar og
gáfumannlegar umræður eins og
menntskælinga er siður. Hún
leigði allan námstímann og meðal
annars með vinahópi að austan og
síðar skólasystur að norðan. Það
voru ófá skipti sem kíkt var með
henni í kaffi eftir skóla og þar
kynntist ég vinahópnum að aust-
an sem enn er tengdur sterkum
vinaböndum. Það var einnig mjög
fjörugt og ekki síður gáfulegt tal
sem þar fór fram. Í heimsóknum
austur í helgarfrí var maður einn-
ig kynntur fyrir fjölskyldunni sem
var sérlega fjölbreytt og
skemmtileg. Hún var í kórnum í
M.T. og var mjög söngelsk og
örugg þar eins og annars staðar.
Svo fylgdist maður með þegar
verðandi eiginmaður, hann
Gummi, kom til sögunnar, sem
einnig elskar að syngja, hann stóð
sem klettur við hlið hennar, svo
sannarlega í blíðu og stríðu. Eftir
það var oftast bara talað um Lilju
og Gumma. Ófá skiptin var komið
við hjá þeim á Barónsstígnum og
það var spjallað og hlegið og oft
svo lengi að síðasti vagninn var
farinn og Gummi skutlaði manni
heim. Við höfum hist reglulega og
óreglulega, mikið eða lítið en alltaf
eins og hist hefði verið í gær. Það
var einnig tekið vel á móti mínum
manni, Egga, í vinahópinn og það
var eitthvað svo eðlilegt að hitta
Lilju og Gumma þegar við áttum
leið í bæinn að vestan, eða úr höf-
uðborginni og austur á Eyrar-
bakka þangað sem þau voru flutt.
Þau voru skemmtileg heim að
sækja og gott að vera með þeim
hjónum, bæði eitthvað svo full af
almennri skynsemi og ekki vant-
aði skopskynið, kryddað smá
kaldhæðni.
Takk fyrir allt, Lilja, mín kæra
vinkona, við Eggert söknum þín.
Við vottum ykkur samúð okk-
ar, elsku Gummi, Guðni og Siggi,
ásamt móður, systkinum og
barnabarni, megi guð og góðar
minningar ylja ykkur um hjarta-
rætur.
Kristín Björnsdóttir.
Í annað sinn á stuttum tíma
hefur verið höggvið skarð í okkar
þétta vinahóp. Við stelpurnar höf-
um þekkst frá fyrstu árum ævinn-
ar og þegar leið á unglingsárin
bættust strákarnir í hópinn. Okk-
ur varð snemma ljóst hve mikil-
vægur þessi félagsskapur væri
okkur öllum og vorum við ófeimin
við að tala um það eins og allt ann-
að sem á daga okkar hefur drifið
þá hálfu öld sem við höfum átt
samleið.
Á framhaldsskólaárunum lá
leið okkar til Reykjavíkur, burt úr
foreldrahúsum. Íbúðin á Ljós-
vallagötunni varð miðpunktur til-
verunnar þar sem oft var glatt á
hjalla og margt um manninn. Lilja
var hrókur alls fagnaðar, hnyttin
og komst vel að orði. Hún var upp-
örvandi og fordómalaus.
Árin liðu, börnin bættust í hóp-
inn og hljómur hversdagsins tók á
sig nýja mynd en áfram gengum
við í takt hvert við annað og fund-
um þann stuðning hvert af öðru
sem mikilvægastur er. Lilja var
okkur mikill félagi, atorkumikil,
drífandi og skemmtileg. Þær voru
margar góðu stundirnar sem við
vörðum saman, heima hjá hvert
öðru, í tjaldútilegum, sumarbú-
stöðum og á öðrum ferðalögum
innanlands og utan. Börnunum
fannst alltaf Stella í orlofi lifandi
komin þegar Lilja var í essinu
sínu í útilegunum. Þó oft hafi mik-
ið gengið á þegar allur hópurinn
kom saman var Lilja alltaf jafn ró-
leg og æðrulaus.
Ekki er hægt að sleppa því að
minnast á barnabarnið. Hún var
svo sannarlega sólargeisli í lífinu á
Ásabergi.
Í ungæðishætti okkar vinanna
ákváðum við einhverju sinni að
aldrei mundum við skrifa minn-
ingargrein hvert um annað. Orðin
„það var gaman“ væru allt sem
segja þyrfti og ekki ástæða til að
orðlengja það frekar. Við minn-
umst Lilju Ingu með þakklæti fyr-
ir langa samferð og þökkum allt
það góða sem hún lagði okkur vin-
unum til af örlæti og ósérhlífni.
Sigríður, Sigurlína,
Sigurður, Ragnheiður,
Birgir, Norma og Skúli.
Í gömlu myndaalbúmi er mynd
sem er mér sérstaklega kær.
Myndin er af Lilju, Gumma og
strákunum í sunnudagsheimsókn
á Hraunbrautinni. Setið er úti á
palli á sólskinsdegi snemma vors.
Vöfflur og kaffi á borðum, háir
snjóskaflar allt í kring og krakk-
arnir léttklæddir að moka. Það er
eitthvað svo dásamlega bjart,
hversdagslegt og íslenskt við
þessa mynd. Þetta er ein af gæða-
stundum lífsins sem gott er að
minnast.
„Bjarni bróðir“ kynnti mig fyr-
ir systur sinni þegar við vorum
um tvítugt en þá þegar voru þau
Gummi orðin óaðskiljanlegt par.
Þau voru ein heild og varla hægt
að nefna annað án þess að nefna
hitt líka.
Það einkenndi Lilju Ingu alla
tíð hve glaðsinna hún var, örlát og
lítið fyrir boð og bönn. Fárveik
gat hún enn séð skoplegar hliðar á
tilverunni og gert góðlátlegt grín
á sinn einstaka hátt. Mörg skond-
in tilsvör og góðar minningar um
hana koma upp í hugann nú á
ótímabærri kveðjustund. Sérstak-
lega voru barnaafmælin skemmti-
legir mannfagnaðir á sínum tíma
bæði á Barónsstígnum og í
Drápuhlíðinni. Þar komu saman
fjölmennar fjölskyldur og nutu
ríkulegra veislufanga; sagðar
voru sögur, mikið hlegið og hátt.
Lilja dvaldi á Landspítalanum
síðustu dagana. Þar þekkti hún
hvern krók og kima eftir að hafa
starfað þar sem lífeindafræðingur
lungann úr starfsævinni. Fyrir
okkur Bjarna var það mikil gæfa
að eiga hana að innan veggja spít-
alans þegar tvíburadætur okkar
fæddust löngu fyrir tímann árið
1985. Þá var aðstaðan þannig á
Vökudeildinni að enginn utanað-
komandi fékk að sjá börnin fyrr
en heim var komið mörgum vikum
síðar. Lilja kíkti á frænkur sínar
oft á dag í „krafti embættisins“ og
fylgdist með þeim af einlægum
áhuga og natni sem var okkur for-
eldrunum ómetanlegur stuðning-
ur við erfiðar aðstæður. Enda
kom það af sjálfu sér að önnur
þeirra fengi nafnið hennar.
Þegar þessar línur eru ritaðar
skiptast á skin og skúrir fyrir utan
gluggann rétt eins og í lífinu
sjálfu. Lilju og Gumma auðnaðist
að standa saman alla tíð og í loka-
baráttunni stóð Gummi eins og
klettur við hlið Lilju sinnar.
Um leið og ég þakka Lilju Ingu
fyrir samfylgdina votta ég fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu sam-
úð.
Jóna.
Við Lilja kynntumst fyrst í
Tækniskólanum fyrir margt
löngu. Við vorum báðar komnar
þangað í meinatæknanám. Þetta
var skemmtilegur hópur á mis-
jöfnum aldri. Við vorum eiginlega
eins og eyland með öllum tækni-
fræðistrákunum. Samstaðan var
mikil og hvert tækifæri notað til
að lyfta sér upp. Árin liðu og flest-
ir fóru að búa, Lilja og Gummi
settust að á Barónsstígnum og
þangað kom ég oft á þessum ár-
um. Man ég eftir hvað það var
gaman að setjast í sófann og
spjalla um allt milli himins og
jarðar, drekka rjúkandi kaffi og
narta í súkkulaðirúsínur sem oft
voru í skál á borðinu. Samband
Lilju og Gumma einkenndist af
glettni, smástríðni og léttleika
sem smitaði út frá sér, þar þreifst
ekkert þunglyndi.
Við Lilja áttum fleira sameig-
inlegt en námið, vorum báðar ætt-
aðar að austan og mamma og
pabbi hennar voru góðir kunn-
ingjar. Mamma frá Stokkseyri en
pabbi Lilju frá Eyrarbakka.
Það sem mér er minnisstætt er
hve ættrækin Lilja var alltaf og
alltaf tilbúin að hjálpa þeim sem
áttu erfitt, voru einir eða þurftu
aðstoð. Heimili Gumma og Lilju
var gestkvæmt og oft glatt á hjalla
í góðra vina hópi.
Guðni og Siggi uxu úr grasi og
seinna kom svo lítil prinsessa þeg-
ar Emelía litla hans Guðna fædd-
ist. Veit ég að hún var i miklu
uppáhaldi hjá Lilju og Gumma,
man eftir að Lilja sagði einu sinni
að hana hefði alltaf langað í litla
prinsessu.
Lilja og Gummi fluttu austur á
Eyrarbakka og komu sér vel fyrir
í Ásabergi. Það voru yndislegar
samverustundir sem við áttum
með þeim Lilju og Gumma fyrir
austan, spjallað var um allt milli
himins og jarðar. Sagðar voru
sögur af skemmtilegu fólki og
hlegið og hlegið. Stundum
gleymdum við alveg tímanum og
komið var nær miðnætti þegar
haldið var af stað heim á leið .
Einu sinni kom ég á Jónsmes-
suhátíðina og fór með Lilju í Hús-
ið á Eyrarbakka og þar var sungið
af hjartans lyst og spilað á gamla
píanóið, yndisleg stund.
Lilja og Gummi komu og sam-
glöddust okkur í stúdentsveislu
Salóme Jórunnar, erum við svo
þakklát fyrir það.
Lilja var einstök kona með
stórt hjarta og einstakan húmor,
gat alltaf séð björtu hliðarnar og
var ekki að fjasa yfir smámunum.
Hún hafði góða yfirsýn, list-
rænt auga og bar heimili hennar
þess glöggt vitni. Hlýja, góðvild,
glettni og gott skap voru hennar
einkenni.
Ég vil að síðustu þakka ein-
staka vináttu og tryggð og megi
góður guð vera með ykkur öllum,
elsku Gummi, Guðni, Siggi og aðr-
ir aðstandendur.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Katrín Þorsteinsdóttir.
Í lífinu koma fyrir erfiðleikar
og sorgir og þá virðist allt svo
óréttlátt. Í dag þegar við fylgjum
Liljunni okkar síðasta spölinn er
sorgardagur og ýmsar tilfinning-
ar og hugsanir sækja að okkur, en
minningarnar eigum við sem er
svo gott. Að fá að kynnast henni
Lilju erum við þakklátar fyrir. Við
unnum með henni, sátum með
henni í kaffispjalli, súpuferðirnar
okkar á Rauða Húsið, skemmtum
okkur, sungum, hlógum og gönt-
uðumst. Hún átti svo skemmtileg
tilsvör, var með svo góðan húmor,
réttlát og var yfirleitt ekki að
velta sér uppúr einhverjum
vandamálum. Hún var skilnings-
rík og með góða nærveru. Á gleði-
stundum var eitt lag öðru fremur í
uppáhaldi hjá Lilju og var mikið
sungið. Þetta lag sagðist hún ætla
að kenna Gumma sínum, en það
var lagið Liljan. Okkur þykir því
vel við hæfi að láta það fylgja og
munum ávallt minnast Lilju eftir
sem áður með gleði og þakklæti.
Ég leit eina lilju í holti,
Hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk.
En blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann.
En liljan í holtinu er mín.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Og þó að í vindunum visni
á völlum og engjum hvert blóm,
og haustvindar blási um heiðar
með hörðum og deyðandi róm
og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó,
hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
(Þorsteinn Gíslason)
Við vottum Gumma, sonum
þeirra og barnabarni og móður
Lilju, öllum ættingjum og vinum
innilega samúð.
Við kveðjum með orðunum
hennar Lilju:
„Kyss kyss, dúllan mín.“
Auður, Vigdís, Sigríður Jóns,
Sigríður Sæm, Auðbjörg,
Snjólaug og Helga Hall-
gríms.
Lilja Inga
Jónatansdóttir