Morgunblaðið - 07.12.2013, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2013
✝ Sigurgeir Hall-dórsson var
fæddur á Öng-
ulsstöðum í Öng-
ulsstaðahreppi 24.
desember 1921.
Foreldrar hans
voru Þorgerður
Siggeirsdóttir frá
Stekkjarflötum í
Saurbæjarhreppi
og Halldór Sig-
urgeirsson á Öng-
ulsstöðum. Systkini eru Þór-
hallur, Aðalbjörg, Helga og
Jóhanna. Jóhanna er ein á lífi.
Sigurgeir ólst upp á Öng-
ulsstöðum.Hann kvæntist í maí
1950 Guðnýju Magnúsdóttir frá
Litla-Dal í Saurbæjarhreppi en
hún ólst upp frá fimm ára aldri
á Ytra-Laugalandi, Öng-
ulsstaðahreppi. Guðný lést
þann 6. september síðastliðinn.
Þau eignuðust fjögur börn. 1.
Jóhannes Geir, f. 1950. Kona
hans er Ragnheiður Ólafs-
dóttir. 2. Halldór, f. 1951. Kona
kosti jarðarinnar með Þórhalli
bróður sínum og ófá voru hand-
tökin sem þeir áttu í hýbýlum
barnanna frá Öngulsstöðum.
Sigurgeir og Guðný héldu
heimili með Þórhalli meðan
hann lifði og var heimili þeirra
alla tíð félagsmiðstöð afkom-
enda, ættingja og vina.
Sigurgeir var virkur í fé-
lagslífi og sat meðal annars í
hreppsnefnd Önguls-
staðahrepps og var formaður
sóknarnefndar Munkaþverár-
sóknar. Þá var hann um árabil
virkur í starfi Framsókn-
arflokksins. Á efri árum var
hann kraftmikill félagi í fé-
lagsskap eldri borgara.
Þá var hann góður íþrótta-
maður á yngri árum, bæði í
frjálsum íþróttum og knatt-
spyrnu sem hann stundaði um
árabil. Á fullorðinsárum hóf
hann síðan að stunda skíða-
göngu sem hann gerði meðan
kraftar entust.
Síðustu árin bjuggu þau
Guðný og Sigurgeir við gott at-
læti á Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri þar sem hann lést
þann 29. nóvember síðastliðinn.
Útför Sigurgeirs fer fram frá
Munkaþverárkirkju í dag, 7.
desember 2013.
hans er Sigríður
Ása Harðardóttir.
3. Jóna, f. 1957.
Maður hennar er
Lúðvík Gunn-
laugsson. 4. Snæ-
björg, f. 1963. Mað-
ur hennar er
Friðrik Frið-
riksson. Alls eru
afkomendur Sig-
urgeirs og Guð-
nýjar orðnir 44 og
hefur fjölgað um tvo frá andláti
Guðnýjar.
Sigurgeir vann öll almenn
sveitastörf á búi foreldra sinna
á Öngulsstöðum og fór í fram-
haldinu á Hvanneyri þar sem
hann stundaði búfræðinám í tvo
vetur. Að loknu námi stundaði
Sigurgeir búskap á Öng-
ulsstöðum III með fjölskyldu
sinni. Sigurgeir sinnti bústörf-
um meðan þrek og aldur leyfðu.
Hann var liðtækur smiður og
samhliða bústörfunum vann
hann að uppbyggingu á húsa-
Elsku afi minn, mikið er nú
skrítið að geta ekki lengur
skroppið uppá Hlíð að heim-
sækja þig og ömmu. Nú hafið
þið kvatt með stuttu millibili
sem sýnir hversu samheldin
hjón þið voruð og er amma án
efa ánægð að fá þig til sín. Þú
varst hvíldinni feginn enda
löngu orðinn saddur lífdaga. Bú-
inn að skila þínu og varst sáttur
við liðna tíð en kannski ekki svo
sáttur við að vera á elliheimilinu
þó að þar væri gott fólk sem
hugsaði vel um þig, hugur þinn
var alltaf á Öngulsstöðum og þú
talaðir stanslaust um að fara
þangað. Það tók á að sjá hvað
söknuðurinn var mikill hjá þér.
Ég sagði við þig í sumar að þú
gætir ekki verið þar því þú vær-
ir ekki fær um að sjá um þig
sjálfur og þú svaraðir um hæl
„Ég veit það, ég ætla bara að
vera þar“. Núna svífur andi
þinn án efa þar yfir og allt um
kring og ég sé þig brosa á ný
með ömmu þér við hlið.
Alltaf var gaman að koma til
þín í sveitina, þar féll þér ekki
verk úr hendi enda hörkudug-
legur og alltaf að. Heyskapurinn
er mér minnisstæður, gaman
var að fá að sitja í vagninum og
hvað þá þegar ég fékk að vera í
traktornum með þér. Þú varst
ákaflega dagfarsprúður maður
og skiptir ekki skapi, en ég man
einu sinni eftir þér reiðast, það
var þegar við krakkavitleysing-
arnir vorum að fikta með eld í
hlöðunni, já það gerðist nú ekki
aftur enda vildi enginn sjá þig
svona reiðan aftur. Þú varst ein-
staklega handlaginn maður og
smíðaðir mikið og skarst út. Ég
á marga fallega hluti eftir þig
og þá mun ég varðveita.
Minningarnar úr fallegu
sveitinni þinni voru mér svo
kærar og þar leið mér alltaf svo
vel að ég ákvað að setjast þar
að og mun ég alltaf halda minn-
ingu ykkar ömmu uppi. Þið vor-
uð mér svo kær og reyndust
mér og mínum alltaf svo vel.
Söknuðurinn er mikill í hjartanu
mínu en ég hlýja mér við góðu
minningarnar með ykkur.
Takk fyrir allt og allt.
Elín Halldórsdóttir.
Enn á ný fetum við frænk-
urnar slóð minninganna nú þeg-
ar við kveðjum elsku afa okkar
sem oftar en ekki var með tvær
litlar skottur í eftirdragi. Við
vorum ekki gamlar þegar afi
kenndi okkur hvernig ætti að
beita hamri og áttum við eftir
að eyða mörgum, góðum dögum
í girðingarvinnu með afa eða þá
að við slógumst í för með honum
að hirða kirkjugarðinn á
Munkaþverá. Afi var mikið
snyrtimenni og vinsælt að fara
með honum að brenna rusl, með
lappirnar dinglandi niður af
kerrunni. Síðan þurfti að þrífa
fjósið, raka garðinn, höggva
njóla og stinga undan rollunum í
hlöðunni eftir sauðburðinn.
Verkefnin voru endalaus í sveit-
inni en í minningunni voru þetta
gleðistundir með afa.
Afi hreyfði sig alla tíð mikið,
æfði lengi fótbolta og fór á
gönguskíði. Þegar aldurinn
færðist yfir stundaði afi göngu-
ferðir sér til heilsubótar og
notalegt var að slást í för með
honum og rölta að Álfasteini og
til baka. Tónlistin skipaði einnig
stóran sess í lífi afa, við sjáum
hann fyrir okkur sitjandi í
ruggustólnum í stofunni að
hlusta á harmonikkutónlist og
svo var hlustað á Richard Clay-
derman á kassettu í bílnum.
Afi var ekki mikið fyrir að
flíka tilfinningum sínum en
hann sýndi umhyggju sína á svo
marga aðra vegu og það var
stutt í brosið. Hann bölvaði
stundum litlum ferfætlingum
sem fengu heimili í fjósinu en
það brást ekki að hann segði
sögur af skemmtilegum uppá-
tækjum þeirra við matarborðið
og hló þá dátt. Ekki urðu dýrin
svöng í umsjá afa og á hann
þakkir skilið fyrir að sinna dýr-
um sem uppteknar stelpur
gleymdu stundum að gefa.
Hann hefur eflaust verið í miklu
uppáhaldi hjá hestunum sem
voru í stanslausu aðhaldi hjá
okkur en ofaldir hjá afa.
Afa var margt til lista lagt en
viðurinn var hans leir. Afkom-
endur hans eru svo heppnir að
eiga listilega útskorna gripi eftir
hann og þar á meðal er útskorin
mynd af Munkaþverárkirkju.
Munkaþverárkirkja var afa allt-
af hugleikin, enda umsjónar-
maður hennar til margra ára, og
er það því vel við hæfi að kveðja
hann þar í dag þar sem hann
leggst nú til hvílu hjá ömmu
sem kvaddi okkur nú í haust.
Elsku afi og amma, við kveðj-
um ykkur nú með söknuði og
þakklæti í hjarta en eftir standa
ótal, góðar minningar sem munu
ylja okkur um ókomna tíð.
Ykkar barnabörn,
Helga Ósk Lúðvíksdóttir og
Sunna Hlín Jóhannesdóttir.
Elsku afi minn
Þinn tími var kominn, þú
þráðir hvíldina en varst mest
hræddur um að þú þyrftir að
bíða lengi eftir henni. Það átti
ekki við þig að vera uppá aðra
kominn og geta lítið gert sjálfur.
Þú varst svo sannarlega búinn
að vinna fyrir hvíldinni, afi minn,
alltaf að en kunnir samt einnig
svo vel listina að njóta þess að
slaka á með góðri tónlist og var
harmonikkutónlist þitt uppáhald.
Það held ég að þú setjir plötu á
fóninn núna, bjóðir ömmu uppí
dans og þið dansið saman inn í
eilífðina. Takk fyrir okkur, elsku
afi, við sjáumst síðar.
Svo dreymi þig um fríðan Eyjafjörð
og fagrar bernskustöðvar inn í sveit,
Því enginn hefir guðs á grænni jörð
í geislum sólar litið fegri reit.
En upp á Brattahjalla hóar smalinn
og hjörðin kyrrlát þokast framan dal-
inn.
(Káinn)
Sveina Björk.
„Hann afi þinn er einhvers
staðar að girða, ég held svei
mér þá að hann sé orðið giftur
girðingum,“ svaraði amma mér
eitt sinn þegar ég spurði eftir
afa. Þessi pirringur ömmu átti
sér þá skýringu að afi hafði
mikla ástríðu til þess að girð-
ingar á Öngulsstöðum 3 væru í
lagi og eyddi miklum tíma í við-
hald þeirra. Sem barn fór ég
gjarnan með afa að girða og
lagði hann þá upp með að kenna
mér vinnubrögðin. Að strekkja,
negla og jafnvel þegar ég varð
stærri að reyna mig við að reka
niður staura. Að girða var ekki
það eina sem afi kenndi mér í
lífinu. Það mikilvægasta sem ég
lærði af afa var sjálfsbjargarvið-
leitnin. Að sitja ekki bara og
bíða eftir að einhver kæmi held-
ur bjarga mér sjálf. Þegar ég
sagði að ég gæti ekki farið á
skauta því það væri snjór yfir
svellinu smíðaði hann handa
mér sköfu til þess að skafa það.
Þegar ég fór að fara í fjárhúsin
á nóttunni kenndi hann mér að
reisa spil. Þegar ég síðan fékk
bílpróf og mamma og pabbi
sögðu að ég mætti fá bílinn ef
ég gæti, í brjáluðu veðri, mokað
hann upp fór afi og hjálpaði mér
við verkið. Afi hjálpaði mér ekki
bara heldur sýndi hann alltaf að
hann hefði trú á mér. Ég var
ekki gömul þegar þeir pabbi
kölluðu mig til þegar kom að því
að skrá niður kvígurnar, ætterni
þeirra og fleira. Eins spurði afi
mig stundum hvort ég myndi
hvernig móðirin hefði verið og
þá þuldi ég upp júgurbólgur,
geðvonsku og fleira sem ég taldi
lesti eða kosti ef þeir voru ofan
á. Aldrei vantreysti afi þessum
upplýsingum. Þetta traust, þessi
trú og þessi kennsla eru stór
hluti af því sem ég er í dag. Að
alast upp á heimili með afa,
ömmu, afabróður og langömmu
er mín stærsta gæfa í lífinu og
fyrir það get ég aldrei fullþakk-
að. Foreldrarnir voru margir og
uppeldið var traust.
Elsku afi, þú varst töffari,
myndir af þér sem ungum
manni sanna það svo ekki verð-
ur um villst. Þú varst afi minn,
faðir, vinur og lærifaðir. Þú
varst mér svo margt og fyrir
það fæ ég seint þakkað. Eftir að
ég flutti að heiman spurðir þú
mig gjarnan hvort endar næðu
saman, hvort allt væri í lagi og
ef ég þurfti að fá eitthvað smíð-
að eða lagað gat ég alltaf leitað
til þín – og Halla.
Eins og þú gat ég aldrei á
heilli mér tekið þegar ég bjó
fjarri Öngulsstöðum og ég fann
alltaf að eitthvað vantaði. Þú
sættir þig aldrei við að þurfa,
sökum aldurs, að flytja þaðan í
burt. Í sumar komst ég loks
heim og nú veit ég að þú ert
einnig kominn heim. Ég skal
reyna að vanda mig við girðing-
arnar og passa að fjárhúsin séu
í lagi en ég treysti á að þú
hjálpir mér við þau verk.
Elsku afi, ég veit að þú ert
hvíldinni feginn og við það
hugga ég mig. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín sonardóttir.
Guðný Jóhannesdóttir
Kæri langafi minn.
Núna er komið að kveðju-
stundinni okkar. Ég vildi gjarn-
an fá að skrifa nokkur orð til
þess að þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gefið mér og kennt í
gegnum tíðina. Minningar mínar
um þig eru mér kærar og get ég
ekki annað sagt en að ég muni
bara eftir þér skælbrosandi.
Öngulsstaðaferðirnar þegar ég
var á mínum yngri árum eru í
miklu uppáhaldi. Ég minnist
þess þegar við fórum í fjárhúsin
saman og komum síðan inn að
borða eftir langa útiveru með
Kátu okkur við hlið og ævinlega
var amma búin að útbúa hlað-
borð handa öllum. Síðan lagðist
þú upp í sófa og horfðir á form-
úluna, og amma síðan á Glæstar
vonir. Þegar ég var svo heppin
að fá að búa í kjallaranum man
ég oftar en ekki eftir því að hafa
komið hlaupandi upp og séð þig
sitja í ruggustólnum inni í spari-
stofu og hlusta á uppáhaldsplöt-
urnar þínar, síðan spiluðum við
og spjölluðum um allt milli him-
ins og jarðar. Það var líka svo
gott að geta alltaf kíkt í heim-
sókn til ykkar og geta farið út í
skemmu að skoða það sem þú
og Halli voruð búnir að búa til,
enda hæfileikaríkir bræður. Þér
var svo annt um sveitina þína og
ég man hversu oft þú talaðir um
hana eftir að þú og amma flutt-
ust á Hlíð. Þú spurðir mig alltaf
hvernig mér gengi í skólanum
og ég sagði alltaf við þig að mér
gengi vel og ég kæmi aftur í
tæka tíð. Nema núna næst verð-
ur enginn til að spyrja mig að
þessu því ég kom ekki í tæka
tíð. Ég man þegar ég var með
þér í erfidrykkjunni hennar
ömmu hvað þú varst indæll og
ég hélt í höndina á þér áður en
það var farið með þig út í bíl og
ég sagði: „Afi, ég kem síðan aft-
ur eftir prófin og heilsa upp á
þig.“
Söknuðurinn verður mikill en
ég er þakklát fyrir allt sem þú
og amma gáfuð mér og veit að
þú ert feginn að fá að fara upp
til himna eftir góða og langa
ævi. Þið amma voruð tvær ynd-
islegar manneskjur, sem skilduð
eftir ykkur gleði og líflegar
minningar úr sveitinni. Uppá-
haldsminningin mín er úr 90 ára
afmælinu þínu á aðfangadag
þegar ég söng fyrir þig jólalög
og allir vinir og ættingjar komu
að fagna jólabarninu sjálfu há-
tíðlega. Hvíldu í friði, elsku
langafi minn. Ég elska þig og
ömmu út af lífinu og minning
ykkar mun lifa í hjarta mínu að
eilífu. Þið voruð flottust saman
og gott að þið séuð saman á nýj-
an leik núna.
Það var vetrarkvöld
á aðventu, ég kvaddi þig.
Svo erfið stund,
minn vinur fór mér frá.
Það var um vetrarkvöld,
af himnum stjörnur störðu á mig,
alein ég var,
er sveifst þú hjá.
Það koma jól,
þó einsemd á þér nái tökum
þó þrautir lífsins, gleði taki af þér.
Það koma jól þó minningarnar að þér
sæki,
þó allt sé breytt,
þá koma jól.
Ég sé þig þar á himnum, einn af
englunum,
svo fögur sýn í huga mínum er.
Ég sé þig þar
og minnist þín á jólunum.
Við hittumst sæl,
er upp ég fer.
(Hera Björk Þórhallsdóttir)
Þín.
Guðný Ósk.
Það fækkar ört í hópi
bændanna sem fengu það hlut-
skipti að byggja nýtt Ísland á
árunum eftir seinna stríð. Kyn-
slóð þeirra fékk í fangið hljóð-
látar sveitir þar sem hvinur ljás-
ins og niður bæjarlækjarins
tengdu saman sögu aldanna, lítt
vitandi um þær róttæku breyt-
ingar sem framundan voru með
sístækkandi þéttbýli og ört vax-
andi matarþörf.
Sigurgeir ólst upp á mann-
mörgu heimili í gamla bænum á
Öngulsstöðum sem sonur hans
og tengdadóttir hafa gert upp af
miklum myndarskap. Tengda-
móðir mín heitin, Aðalbjörg á
Grenjaðarstað, var ein systra
hans og þangað lá leið hennar
og fjölskyldunnar oft, enda bjó
Þorgerður móðir þeirra systk-
ina í skjóli sonar síns og tengda-
dóttur fram yfir nírætt.
Það kom í hlut Sigurgeirs og
Guðnýjar á Öngulsstöðum að
byggja jörð sína á nútímavísu.
Steinhús risu yfir fólk og fénað,
skurðgröfur ristu landið, plógar
plægðu það, nýræktun varð að
túnum, heimilisdráttarvélin og
sláttur greiðunnar urðu að tákni
hinna endalausu framfara.
Ræktaðu meira, girtu meira,
byggðu meira, framleiddu
meira. Slík voru boðorðin og
þeim var ljúft að hlýða.
Líklega hefur aldrei verið
jafn gaman að vera íslenskur
bóndi og einmitt þá og minn-
isstætt er þegar Sigurgeir sýndi
mér stoltur nýbyggt fjósið.
Hann var bóndi af lífi og sál,
maður ræktunar og framfara af
þeirri eyfirsku hægð sem við
Húnvetningar eigum stundum
vont með að skilja.
Af sjálfu leiðir að oft var
mannmargt á Öngulsstöðum.
Auk barnanna voru foreldrar
Sigurgeirs, bróðir, vinnufólk og
tilfallandi verkamenn í húsi.
Vinnustundirnar voru margar
en að því var ekki spurt. Nýja
Ísland var í byggingu.
Ég man ekki nákvæmlega
hvenær við Ragnheiður komum
fyrst saman í Öngulsstaði en
hitt veit ég að dráttarvél fékk
ég lánaða hjá Sigurgeiri þegar
dimitterað var í MA vorið 1975.
Það var ungum sveitamanni
mikil ánægja að fá lánaða vél
hjá þessum vel metna góðbónda
frammi á Staðarbyggð. Um
traust hans þurfti ég hvorki þá
né síðar að efast.
Seinna ræktuðum við hjónin
kartöflur í landi Öngulsstaða og
ævinlega vildi Sigurgeir hjálpa
til við niðursetningu sem upp-
töku og skipti engu þótt ald-
urinn hækkaði. Ræktunareðlinu
bar og varð að sinna. Á eftir var
farið í kaffi og ríkulegra veit-
inga notið. Úr augum húsbónd-
ans skein góðlátlegur og kíminn
glampi, Guðný var eilítið
sneggri upp á lagið en Þórhallur
íhugull og gætinn. Af þeim fundi
fórum við jafnan auðugri en
fyrr.
Sigurgeir var hávaxinn,
grannleitur og kvikur maður
með afbrigðum. Fjöll voru hon-
um engin fyrirstaða og skíða-
ganga unun fram á tíræðisaldur.
Lýsing Gríms Thomsen á Arn-
ljóti gellini gæti sem best átt við
hann: „Fer í gegnum skóg á
skíðum / sköruglegur halur einn
/skarlats kyrtli sveiptur síðum, /
sára gyrður þorni fríðum; /
geislinn hans er gambanteinn.“
Sigurgeir hafði gæfuna umfram
Arnljót en sameiginlegt var báð-
um að „þeim, sem fara villir
vegar,“ vísuðu báðir „rétta leið.“
Sigurgeir á Öngulsstöðum
gengur nú með töfrasprota sinn
á lendum eilífðarinnar í trúrri
samfylgd Guðnýjar. Við Ragn-
heiður þökkum þeim kærlega
fyrir samfylgdina.
Bragi Guðmundsson.
Sigurgeir
Halldórsson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 & 691 0919
ATHÖFNÚTFARAÞJÓNUSTA - athofn@athofn.is - www.athofn.is
Inger Steinsson
IngerRósÓlafsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800