Morgunblaðið - 07.12.2013, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2013
✝ Elinborg AnnaGuðmunds-
dóttir fæddist 21.
ágúst 1946 að Arn-
arholti, Stafholt-
stungum, Mýra-
sýslu. Hún lést á
LSH 23. nóvember
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Auðunsson
Guðbjarnason
bóndi, fæddur 20. maí 1896, lát-
inn 31. janúar 1951 og Anna
Kristjánsdóttir, fædd 29. októ-
ber 1913, látin 26. desember
1990. Systkini Elinborgar Önnu
eru: Sævar Blómkvist, f. 1938,
d. 1995; Birgir, f. 1940; Hulda
Björk, f. 1943; Guðmundur, f.
1951 og fóstursystir Kristný
Björnsdóttir, f. 1951.
Elinborg Anna giftist 20.
ágúst 1966 eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Friðgeiri
Smára Stefánssyni, f. 1944. Þau
eignuðust þrjá syni: 1) Stefán
Smári, fæddur 15. febrúar
1967. 2) Jóhann Gunnar, fædd-
mennta. Eftir að barna-
skólanámi á Varmalandi lauk
hóf Elinborg Anna nám í Hér-
aðsskólanum að Laugarvatni
og fór síðan í Húsmæðraskól-
ann þar einnig veturinn 1965-
1966.
Þar í sveitinni kynntist hún
Friðgeiri Smára, sem bjó á
Laugardalshólum með móður
sinni. Þau taka við búinu og
hafa búið þar síðan með bland-
aðan bústofn. Elinborg Anna
vann með búskapnum við þrif
og yfirsetu í prófum, en hætti
störfum um síðustu áramót.
Þau hjón hafa starfað í kirkju-
kórnum og Friðgeir Smári er
einnig félagi í Karlakór
Hreppamanna. Elinborg Anna
var virkur félagi í Kvenfélag-
inu, var mjög félagslynd og
virk í öllu félagsstarfi í sveit-
inni. Var einnig í saumaklúbbi
með hópi af skólasystrum sín-
um úr Húsmæðraskólanum, en
þær héldu vel saman alla tíð.
Sonur þeirra Jóhann Gunnar
býr með fjölskyldu sinni á
Laugardalshólum, en synirnir
Stefán Smári og Ingvar Atli
búa á Vallholti, sambýli fatl-
aðra á Selfossi.
Útför Elinborgar Önnu fer
fram frá Skálholtskirkju í dag,
7. desember, kl. 11, jarðsett
verður á Laugarvatni.
ur 11. júní 1970,
sambýliskona hans
er Heiða Björg
Hreinsdóttir, f.
1973, börn þeirra
eru: a) Hreinn
Heiðar, f. 1992, b)
Elinborg Anna, f.
1996, c) Ingibjörg
Andrea, f. 1999, d)
Stefanía Maren, f.
2007 og e) Að-
alheiður Erla, f.
2009. 3) Ingvar Atli, fæddur 1.
júlí 1975.
Elinborg Anna ólst upp í
Arnarholti með foreldrum sín-
um og systkinum. Fjölskyldan
varð fyrir þeim mikla harmi
31. janúar 1951 að Guðmundur
fórst með flugvélinni Glitfaxa,
sem var að koma frá Vest-
mannaeyjum. Var það mikið
áfall fyrir fjölskylduna. Þau
hjón voru með stórt bú í upp-
byggingu og Anna gekk með
þeirra fimmta barn undir belti
sem fæddist þá um vorið. Hún
hélt þó búskapnum áfram og
kom öllum börnum sínum til
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur
skjótt.
(Halldór Kiljan Laxnes)
Það eru margar ljúfar minn-
ingar um mömmu sem hafa farið í
gegnum hugann undanfarna daga
og þær hjálpa mikið á þessum
dögum þegar sorg og söknuður
fylla hugann. Það var svo margt
sem hún kenndi mér og eitt af því
var að takast á við erfiða hluti og
sætta mig við það sem ekki er
hægt að breyta. Núna reynir á og
það er erfitt að sætta sig við að
hún skyldi fara svona snemma.
Það var alltaf mikið að gera hjá
mömmu og oft meira en góðu hófi
gegndi, samt sem áður hafði hún
lag á því að kenna manni ljóð og
söngtexta um leið og verkin voru
unnin. Hún kunni flestalla dæg-
urlagatexta og það var mikil mús-
ík á heimilinu. Hún hélt alltaf létt-
leikanum þrátt fyrir að mörg
verkefnin í lífinu hafi verið erfið
og það var alltaf stutt í hláturinn.
En það er umhyggjan og hjarta-
hlýjan ásamt dugnaðinum sem
einkenndi mömmu helst. Sam-
band mömmu og pabba var líka
einstakt, samtaka í öllum verk-
efnum og aldrei rifist. Sem amma
var hún einstök, alltaf til staðar
og alltaf tilbúin að passa eða
skutla barnabörnunum hvenær
sem var. Fyrir okkur Heiðu og
börnin hefur verið forréttindi að
búa í næsta húsi og geta labbað
yfir hvenær sem er til að njóta
samverustunda og aðstoðar á all-
an máta. Minningin um yndislega
mömmu og ömmu lifir í hjörtum
okkar.
Jóhann Gunnar.
Mig langar að minnast minnar
elskulegu tengdamóður í nokkr-
um orðum. Ég kem að Laugar-
dalshólum fyrst haustið 1989, þá
nýbúin að kynnast Jóa Gunna, ég
var þá aðeins 16 ára gömul. Við
Jói komum oft í sveitina eftir að
við fórum að búa og var alltaf
tekið á móti okkur með opnum
örmum og áttum við ávallt góðar
stundir þar. Við tókum þá
ákvörðun að setjast að í sveitinni
og innréttuðum við okkur íbúð á
loftinu og bjuggum við þar í rúm
fjögur ár, á þeim tíma voru börn-
in okkar orðin þrjú og Jói Gunni
var mikið í burtu að vinna og var
þá gott að hafa góða hjálp á neðri
hæðinni því að Elinborg var allt-
af boðin og búin að passa elsk-
urnar sínar. Það var yndislegt að
fylgjast með börnunum skoppa á
milli hæða að heimsækja ömmu
og afa þegar þau langaði til, það
var ansi oft rölt niður í náttföt-
unum í morgunmat, sem var ansi
oft heitt kakó og eitthvað gott í
gogginn með. Börnin tala um að
það sem þau söknuðu einna mest
við það að flytja í húsið okkar,
sem er örfáum skrefum frá, var
að geta ekki rölt niður til ömmu á
náttfötunum. Nokkrum árum
eftir að við fluttum í okkar hús þá
eignuðumst við tvær dætur og
voru þá börnin okkar orðin fimm,
Elinborgu til mikillar ánægju,
hún elskaði að stússa í kringum
barnabörnin og gaf hún þeim
mikinn tíma. Það var mikið spil-
að, sungið og hún kenndi þeim
margar bænir sem var farið með
þegar gist var hjá ömmu og svo
var sungið Ó, Jesú bróðir besti,
ekki bara eitt erindi, heldur öll.
Við Elinborg áttum mjög góð-
ar stundir saman og var alltaf
gott og gaman að rölta uppeftir í
kaffibolla og spjalla. Elinborg
hafði alltaf tíma fyrir barnabörn-
in og er það ómetanlegt að hafa
fengið að búa það stutt frá ömmu
að þegar litlu snótirnar hennar
voru farnar að ganga voru þær
farnar að stinga mömmu sína og
pabba af til ömmu og skipti þá
engu hvort þær voru alklæddar
eða allsberar í stígvélunum.
Ég verð ævinlega þakklát fyr-
ir þær stundir sem ég átti með
þér, elsku Elinborg, og mun ég
sakna þess mjög sárt að geta
ekki rölt uppeftir í morgunkaffi
og spjallað við þig eða að sjá
börnin rölta til þín til þess að
spjalla eða spila. Þú varst mér
sem tengdamóðir, mamma og
ekki síst mjög góð vinkona.
Elsku tengdamamma, þú varst
yndisleg manneskja og mun
minning þín ávallt lifa í hjarta
mér, takk fyrir allt sem þú gafst
mér og barnabörnunum þínum.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Heiða Björg.
Ég var barn að aldri tekin í
fóstur af föðursystur minni Önnu
í Arnarholti, þegar faðir minn
fórst og móðir mín veiktist. Hún
bætti mér í barnahópinn sinn þó
ekkja væri með fimm ung börn
og stórt bú. Elinborg, sem við
kveðjum hér í dag, var næst-
yngst þeirra systkina. Hún hafði
háð baráttu við sjúkdóm sinn í
nokkur ár með hléum, en hann
sigraði hana nú.
Borgarfjörðurinn var okkar
sveit, þar ólumst við upp. Sóttum
kýrnar saman á sumrin í úthag-
ann til mjalta og gengum saman í
önnur tilfallandi verk úti sem
inni. Þetta voru yndislegir dagar
saman í uppvextinum með þeim
systkinum. Er skólaganga hófst
hjá okkur yngri systkinunum var
gott að hafa hana vinnandi í skól-
anum þann fyrsta vetur.
Þegar kom að námi eftir
barnaskólaárin fór hún í Héraðs-
skólann á Laugarvatni og síðan í
Húsmæðraskólann þar einnig.
Þar í sveitinni hitti hún lífsföru-
naut sinn Friðgeir Smára Stef-
ánsson frá Laugardalshólum í
Laugardal. Það var systrabrúð-
kaup 20. ágúst 1966 í Laugarnes-
kirkju er þau Friðgeir giftu sig og
Hulda Björk gekk að eiga Sigurð
Óskar Jónasson. Var það mjög
eftirminnileg stund með þeim.
Friðgeir hafði búið á Laugar-
dalshólum með móður sinni en
nú tóku þau Elinborg alfarið við
búskapnum og hafa verið með
blandaðan búskap þó með ýms-
um breytingum á þessum tæpum
fimmtíu árum. Þau eignuðust
þrjá syni og býr einn sona þeirra
með þeim á jörðinni ásamt fjöl-
skyldu sinni. Það var þeim mikið
happ að fá að hafa fjölskyldu
hans og barnabörn svo nálægt,
saman hafa fjölskyldurnar unnið
að búskapnum og notið samver-
unnar vel í leik og starfi.
Við systkinin og afkomendur
okkar höfum fengið að njóta
rausnarskapar og kærleika hjá
Hóla-fjölskyldunni og þar hafa
mörg ættarmót verið haldin yfir
helgar á sumrum, á túninu á
milli húsanna hefur verið tjaldað
og sumir fengið að gista innan
dyra eftir þörfum. Heimilin voru
okkur öllum opin, morgunverður
framreiddur, fyrir þá sem vildu
þiggja og dekrað við okkur á all-
an hátt. Alltaf hefur verið mjög
gestkvæmt hjá þeim hjónum.
Mörg eru þau börn og ung-
menni sem hafa verið hjá þeim
hjónum í gegnum árin og lært vel
til verka undir góðri handleiðslu
þeirra og haldið vinskap og
tryggð við þau.
Þá hafa mörg skyldmenni ver-
ið hjá þeim og litið á þau sem sín
önnur foreldri.
Það er gott að eiga góðar
minningar frá samveru með þeim
hjónum í gegnum árin, heim-
sóknum mínum til þeirra og ball-
ferðirnar með þeim á unglingsár-
unum á sveitaböllin fyrir austan
fjall, þau voru mikið fyrir að
dansa og dönsuðu saman nánast
allt ballið, úthaldið var mikið.
Þau hjón voru líka mikið söng-
fólk, sungu í kórum, bæði í
kirkjukórnum og Friðgeir í
karlakór. Einnig var Elinborg í
söngsveit nokkurra vinkvenna,
sem sungu saman með gítarund-
irleik á ýmsum mannamótum.
Ég vil að lokum þakka fyrir
mig og mína sem höfum notið
samverunnar með fjölskyldunni
á Hólum og bið guð að blessa
ykkur öll. Sendi mínar samúðar-
kveðjur til systkina og annarra
náinna ættingja sem eiga um
sárt að binda. Hvíldu í friði, elsku
systir.
Kristný Björnsdóttir.
„Lífið er þeim fullt af stórum stundum
sem kunna að umgangast smáar
stundir.“
(Sigrid Undset)
Kær systir er fallin frá aðeins
67 ára gömul. Hún var fé-
lagslynd, mannblendin og vin-
mörg og margir munu sakna vin-
ar í stað. Það gustaði stundum af
henni, rolugangur og gauf var
ekki að hennar skapi; hún vildi
láta hlutina ganga, drífa í verk-
um, láta til sín taka. Það var ekki
hennar stíll að byrgja inni eða
hjúpa með þagnarmúr, þvert á
móti: hún sagði hlutina umbúða-
laust og var ekki að skafa utan af
því, lognmolla var ekki í boði.
Þetta upplag og skapgerð kom
sér vel þegar takast þurfti á við
erfið verkefni. Og lífið úthlutaði
henni vænum skammti. Hún
fékk svo sannarlega að kynnast
því að lífið er ekki alltaf dans á
rósum. Að eignast tvö fjölfötluð
börn kallaði á geysilega vinnu og
útsjónarsemi. Að búa í sveit
fjarri læknisþjónustu bætti ekki
úr skák og sambýli, eins og nú
tíðkast heima í héraði, voru ekki
komin til sögunnar.
En hún stóð ekki ein í þessari
baráttu, þau hjónin stóðu alla tíð
mjög þétt saman og mættu erf-
iðleikunum af æðruleysi og nær-
samfélagið var þeim styrkur, fólk
lætur sig náungann varða í litlum
samfélögum.
Æskustöðvarnar í Borgarfirði
voru henni kærar, þar lágu ræt-
urnar, en skólavistin á Laugar-
vatni varð örlagarík; þar hitti
hún ástina sína og bjó í Laug-
ardalnum upp frá því. Henni
þótti ákaflega vænt um sveitina
sína og naut sín vel í þeirri nánd
og samhygð sem skapast í litlum
samfélögum. Hún var virk í sam-
félaginu og meðvituð um að orð-
takið „maður er manns gaman“
er ekki innihaldslaus frasi heldur
lýsing á einni mikilvægustu þörf
mannsins.
Það var henni mikil gæfa þegar
sonur hennar og tengdadóttir, Jó-
hann Gunnar og Heiða Björg,
ákváðu að reisa sér hús á hlaðinu
á Laugardalshólum. Fimm ynd-
isleg barnabörn voru heimagang-
ar hjá henni gegnum árin, henni
til ómældrar gleði og ánægju. Það
var mikil blessun fyrir manneskju
sem vildi helst alltaf hafa fólk í
kringum sig og líf og fjör.
Lóukvak og léttfætt
lömb á grundum
kalla hug minn heim,
á hljóðum stundum
hvíslar hjartað: geym
þann hreina söknuð.
Komið er kvöld um fjöll
og kyrrðin vöknuð.
(Snorri Hjartarson)
Þó söknuðurinn sé djúpur og
sár og óendanlega erfitt að sætta
sig við missinn er mikilvægt að
geyma með sér allar góðu minn-
ingarnar um heilsteypta og lífs-
glaða konu sem lifði lífinu lifandi
og lét svo margt gott af sér leiða.
Kæra fjölskylda á Laugardals-
hólum: Megi góður Guð fylgja
ykkur og styrkja á þessum erfiðu
tímum.
Guðmundur Guðmundsson.
Hún Elínborg mágkona okkar í
Laugardalshólum lést 23. nóvem-
ber. Hún var frá Arnarholti í
Stafholtstungum. Við kynntumst í
Héraðsskólanum á Laugarvatni.
Þarna kom saman ungt fólk víða
að af landinu. Nemendur kynnt-
ust vel og áttu saman frábær ár,
ómetanlegar minningar og góða
vini til lífstíðar. Allir komu með
Ólafi Ketilssyni og ef farið var
eitthvað þá var farið með Ólafi
Ketilssyni. Okkur varð vel til vina
og ekki var það verra þegar við
tengdust fjölskylduböndum. Frið-
geir bróðir okkar dansaði ásadans
við hana á árshátíð, þau unnu
dansinn og dönsuðu saman eftir
það. Hún fór í Húsmæðraskólann
á Laugarvatni og ung að árum var
hún orðin húsmóðir í Laugardals-
hólum. Henni fórst það einstak-
lega vel úr hendi. Þau hafa alltaf
verið samtaka hjón og vinsæl
heim að sækja og létu sig varða
það sem var um að vera. Hún var í
kvenfélaginu, söng í kirkjukórn-
um og vann úti á seinni árum.
Margir unglingar voru hjá þeim
til lengri eða skemmri tíma og
hún hélt góðu sambandi við þau
og fylgdist vel með þeim. Fjöl-
skyldur þeirra nutu líka góðs at-
lætis hjá Elinborgu. Hún var mik-
il fjölskyldukona og vinamörg.
Margir áttu vísan stað hjá henni.
Hún Elinborg ræktaði garðinn
sinn, sinnti sínu fólki og margir
áttu skjól hjá henni og öllum
fannst þeir svo velkomnir. Það er
stórt skarð sem Elinborg skilur
eftir sig.
Hjartans þakkir fyrir allt sem
við fjölskyldurnar höfum notið.
Þín verður sárt saknað.
Böðvar, Stína og fjölskyldur
Amma okkar var yndisleg
kona, við systkinin erum svo
þakklát fyrir að hafa fengið að
búa í aðeins tíu metra fjarlægð frá
henni. Það var alltaf jafn gott að
skottast uppeftir í ömmudekur.
Það var mikið spilað og spjallað.
Kvöldstundirnar voru ljúfar og
aldrei var farið að sofa án þess að
fara með kvöldbænirnar.
Amma hafði alltaf tíma fyrir
strákinn sinn, snúlluna, ljós-
ustuna, telpuna og ljósið sitt og
mætti hún á alla viðburði hjá okk-
ur. Hún studdi okkur í einu og
öllu og verðum við ævinlega þakk-
lát fyrir þann stuðning.
Við lærðum margt og mikið af
ömmu okkar og var hún mikil fyr-
irmynd. Ófáum stundum höfum
við systkinin eytt með henni og
munum við sárt sakna þessa
stunda.
Minning hennar lifir ætíð í
hjörtum okkar.
Kveðja frá barnabörnunum
þínum.
Hreinn Heiðar, Elinborg
Anna, Ingibjörg Andrea,
Stefanía Maren og Að-
alheiður Erla.
Við systurnar vorum báðar
ungar að árum þegar við fórum
að vera í sveitinni hjá Elinborgu
frænku á Laugardalshólum. Við
nutum góðs af dvölinni og lærð-
um snemma að gera gagn. Við
stelpurnar voru í inniverkum og
fjósi á meðan strákarnir sinntu
öðrum útiverkum með Friðgeiri.
Elinborg var dugleg að finna
okkur eitthvað að gera, hún
kenndi okkur að vinna og við höf-
um grínast með það í gegnum ár-
in að við værum með meistara-
próf í að raða í uppþvottavélina.
Eins með þvottinn, hún kenndi
okkur hvernig ætti að hengja
hann upp á réttan hátt. Og þótt
okkur hafi nú á stundum þótt
hún of smámunasöm sjáum við í
dag hvað þetta gerði okkur gott.
En öll þessi kennsla fór fram af
alúð og hlýju eins og Elinborgu
var einni lagið.
Eins og gjarnan á sveitaheim-
ilum var oft mikið að gera, en það
var líka passað upp á að gera
eitthvað skemmtilegt saman í frí-
stundum. Henni var umhugað
um að unga fólkið fengi að upp-
lifa ýmislegt skemmtilegt sem
lífið býður upp á. Það var yfirleitt
stutt í hláturinn og brosið og
söngurinn aldrei langt undan,
sama hvort það var inni í stofu
eða jafnvel í fjósinu við mjaltir.
Dansspor tekin í flórnum ef svo
bar undir.
Hún var mikil félagsvera og
dugleg að hafa samband við fólk
og oftar en ekki var mjög gest-
kvæmt á heimilinu. Elinborg hélt
fast í þá hefð að láta skrifa í
gestabókina og gilti þá einu
hvort stoppað var í 10 mínútur
eða næturlangt. Henni fannst
mikilvægt að við þekktum ætt-
ingja okkar og síðastliðin ár hafa
verið haldin minni ættarmót í
túnfætinum á Laugardalshólum;
segja má að þau séu henni að
þakka því hún vildi að afkomend-
ur okkar myndu kynnast, enda
höfðum við mörg verið hjá henni
og Friðgeiri í sveit. Og okkur og
okkar fólki alltaf vel tekið þegar
komið var í heimsókn.
Elinborg var stolt af sonum
sínum og ekki síst af barnabörn-
unum fimm sem veittu henni
mikla gleði og hún talaði mikið
um. Okkur langar að kveðja okk-
ar kæru Elinborgu með textan-
um við eitt af uppáhaldslögunum
hennar eftir Stephen C. Foster:
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri
hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt
af friði og ró.
Syngdu mig inn í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan
vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu
friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt
af friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum)
Elsku Friðgeir, Stefán, Jói
Gunni, Heiða, Ingvar og barna-
börn, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Borghildur og Eyrún
Guðmundsdætur.
Elskuleg vinkona mín, Elin-
borg í Laugardalshólum, lést að
kvöldi laugardagsins 23. nóvem-
ber eftir snögg og óviðráðanleg
veikindi. Með miklum trega og
sorg í hjarta langar mig að
kveðja hana og þakka samfylgd-
ina.
Elinborg Anna
Guðmundsdóttir
Davíð
útfararstjóri
Jóhanna
guðfræðingur
útfararþjónusta
Óli Pétur
útfararstjóri
Sími 551 3485,
svarað allan
sólarhringinn.
Vefsíða www.udo.is