Morgunblaðið - 07.12.2013, Síða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2013
Hún var hetja í þess orðs
fyllstu merkingu. Dugnaðarfork-
ur, úrræðagóð og hafði elskulegt
viðmót. Hún útdeildi óendanleg-
um kærleik til okkar allra sem
stóðu henni næst og voru henni
kærastir. Þess nutum við Árni
minn og minnumst með innilegu
þakklæti og biðjum henni Guðs-
blessunar
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Kæri Friðgeir og fjölskylda, innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Sigurbjörg (Sibba).
„Mundu mig“ „Ég man þig“
skrifaði mín hjartkæra vinkona,
Elinborg Anna, fyrir 50 árum
síðan í minningarbókina frá hér-
aðsskólanum á Laugarvatni. Svo
langt er nú síðan. Sannarlega
mundum við alltaf eftir hvor ann-
arri. Eitthvað tengdi okkur sam-
an strax á fyrsta vetri, kannski
var það að við vorum báðar úr
Borgarfirðinum. Ég veit það
ekki, en okkar vinabönd voru
órjúfanleg síðan. Alltaf gat ég
leitað til hennar, í gleði og einnig
þegar illa gekk hjá mér. Tryggð-
ina, kærleikinn og allt það góða
sem hún gaf mér geymi ég í
hjarta mínu. Ég sakna hennar
sárt, vildi að hún hefði mátt vera
lengur á meðal okkar. Hún sem
var svo glaðleg, hress og kát. En
í tilveru okkar stöndum við
stundum frammi fyrir svo erfið-
um staðreyndum, að vart virðist
það yfirstíganlegt.
Samúð mín er hjá fjölskyldu
hennar, Friðgeiri, sonum og
Heiðu Björgu tengdadóttur henn-
ar, er hún mat svo mikils, barna-
börnum sem hún þráði að geta
fylgst með. Elsku Elinborg mín,
mér þótti svo vænt um hana. Tár
mín hafa fallið á koddann minn á
hverju kvöldi síðan hún fór frá
okkur. Að lokum ætla ég að skrifa
orðin sem hún óskaði mér í minn-
ingarbókina. Þau orð hennar hafa
svo sannarlega ræst í lífi mínu.
Hún óskar að gæfa og hamingja
fylgi mér alla tíð, og síðast skrifar
hún „Guð veri með þér“.
Jóhanna G. Stefánsdóttir.
Mig langar að þakka þér svo
margt, Elinborg. Visku þína,
gleði og leiðsögn. Þú gafst mér
nýja sýn á lífið. Þrátt fyrir að
hafa átt þínar erfiðu stundir áttir
þú alltaf gleði og góða hluti að
gefa mér. Mér er minnisstætt
þegar við vorum að undirbúa
fermingu Stefáns Smára. Því
fylgdi mikill hlátur og galsi.
Sennilega var það vegna þreytu
og langra vinnudaga. En það
stoppaði okkur ekki. Frumburð-
urinn að fara að fermast og allt
skyldi verða fínt fyrir veisluna.
Við vorum langt fram á kvöld að
mála dyrakarma og gera heimilið
fínt fyrir stóru stundina. Og
þannig varð það líka. Yndisleg
stund sem ég geymi, ásamt
mörgum öðrum, með sjálfri mér.
Elsku Elinborg. Takk fyrir
allt. Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til Friðgeirs og fjöl-
skyldu. Megi góður Guð styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Sigríður Baldursdóttir.
Sem barn og unglingur spáir
maður ekki svo í hvers konar
kjarnakonur maður umgengst og
elst upp með en þegar maður
eldist þá lærir maður að meta
þær og átta sig á hversu frábær-
ar fyrirmyndir þær eru. Elin-
borg var óumdeilanlega ein af
þessum kjarnakonum.
Það var alltaf mikið um að
vera í Laugardalshólum á sumr-
in, stórt heimili og mikið fjör.
Leiðin í Hólabrekkuna lá um
hlaðið á Hólum og það var alltaf
mikil pressa á að stoppa á leið-
inni en óformlegt viðmið var að
stoppa ekki ef bílar gesta í
hlaðinu væru fleiri en þrír. El-
inborg var reyndar ekki hress
með þessa reglu því í hennar
augum var alltaf pláss, tími og
rúm fyrir alla í fjölskyldunni.
Systkinabörn sóttu í að fá að
vera hjá þeim, það var aldrei mál
að fá að gista og ekki velti maður
því fyrir sér hvort það væri pláss
eða ekki, það var alltaf pláss. El-
inborg var skörungur til verka á
stóru heimili og krakkar fengu
verkefni við hæfi og fengu þá til-
finningu að þau hefðu gert gagn
og skipt máli við verkefni dags-
ins. Sjálf var hún alltaf hress,
aldrei orðlaus og oftast syngj-
andi og alltaf með gestabókina á
lofti, enginn kvaddi nema skrifa í
gestabókina.
Elinborg samgladdist innilega
þegar mamma og pabbi hófu að
byggja sumarbústað í Hólaskógi
og hlakkaði til að fá fleiri úr fjöl-
skyldunni á svæðið, það fannst
henni svo dýrmætt. Við sáum
fyrir okkur að geta tekið kvöld-
göngur í gegnum skóginn en því
miður urðu gönguferðirnar færri
en efni stóðu til.
Þegar allt er tekið saman þá
lifir minningin um frábæra konu
með stórt hjarta sem sló fyrir
fjölskylduna. Við þökkum fyrir
allar skemmtilegu stundirnar
sem við geymum vel í minninga-
bankanum.
Hildur Gunnarsdóttir og
fjölskylda.
Móðuramma mín Helga Tóm-
asdóttir kom á kynnum við fjar-
skylda frænku okkar sem var
húsfreyja í Laugardalshólum. Á
sumardaginn fyrsta 1972 fór
fjölskyldan ásamt Helgu ömmu í
kynnisferð að Hólum. Fallegt
var útsýnið þegar stigið var úr
bílnum enda rómað. Elinborg
var ein heima með unga syni
sína, Stefán og Jóhann Gunnar.
Mér leist vel á þessa ungu, bros-
mildu konu og var alveg sama þó
ég hitti ekki bónda hennar.
Svona góð og falleg kona hlaut
að eiga almennilegan mann og
það átti hún líka. Undir stjórn
Friðgeirs átti ég tólf ára gamall
að vinna fyrir mat mínum og
hagabeit hryssu sem fylgdi mér.
Matvinnungurinn fékk yfir sig
marga skammadembuna þetta
fyrsta sumar, oftast verðskuld-
aða. Lærði fljótt að standa þær
af sér eins og hver önnur él og
langaði aldrei heim. Það birti
svo vel upp á milli og Friðgeir
fræddi náttúrubarnið um ótal
margt og sagði marga skemmti-
lega söguna. Eftir dimmustu
demburnar og sjálfsmat í mol-
um var gott leita til Elinborgar.
Hún gerði lítið úr, það gengi
bara betur næst, þýddi ekki að
vera með lufsugang og Friðgeir
yrði ekki lengi reiður við mig.
Allt var þetta rétt, sýna æðru-
leysi, vera glaður og duglegur
að vinna sín verk. Þetta var
hennar leið í gegnum lífið og þá
erfiðleika sem þau Friðgeir
fengu í fangið. Næsta sumar fór
ég í aðra vinnu og óvíst er að
þessi kynni hefðu orðið lengri ef
ekki hefði tekist góður kunn-
ingsskapur milli foreldra minna
og þeirra. Næst fór ég til lang-
dvalar 16 ára gamall sem full-
gildur vinnumaður. Það var
mjög skemmtilegt óþurrkasum-
ar og gekk miklu betur að upp-
fylla væntingar húsbændanna.
Upp frá því var ég heimagangur
á þessu heimili um árabil, var
þar síðast í vinnu 18 ára gamall,
kominn á eigin bíl og gaman að
skreppa á ball eða annað á
kvöldin. Alltaf var maður hjart-
anlega velkominn hvenær sem
var ársins til lengri eða skemmri
dvalar. Elinborg tók á móti
manni brosandi: „Sæll, elskan
mín“ og koss og faðmlag bæði
við komu og brottför. Þetta
heimili var mér eiginlega sem
önnur foreldrahús, slíkar voru
móttökur og hlýja þeirra
beggja. Stundum var reynt að
hjálpa til við einhver verk en
það var nú léttvægt á móti þeirri
hlýju og rausn sem alltaf beið
manns í Hólum. Seinna urðu
samfundirnir færri en þó hefur
alltaf verið sterk tryggðartaug
að Hólum og heimsóknir með
einhverju árabili. Elinborg og
Friðgeir gáfu sér tíma til að
gleðjast með okkur á ferming-
ardegi allra barna okkar Þur-
íðar að ógleymdri hryssunni
Brúðu sem við fengum í brúð-
argjöf og reyndist vel.
Elinborg hringdi seint í haust,
sagði mér að hún hefði greinst
aftur og vildi segja mér það sjálf.
Málið rætt af sama æðruleysinu
og fyrr, ásamt öðru. Kveðju-
stundin kom ótrúlega fljótt en
mikið var gott að fá að spjalla við
hana og skiptast á góðum óskum.
Kæri Friðgeir, Stefán, Ingvar og
Jói Gunni og fjölskylda, ég bið
Guð að blessa ykkur og styrkja á
þessum erfiðu tímamótum. Sjálf-
sagt er æðruleysið hennar Elin-
borgar einn af góðum vegvísum
fram veginn og veit ég að þið eig-
ið það eins og hún.
Árni Brynjar Bragason.
Kveðja frá skólasystrunum
á Laugarvatni
Það er haust, árið er 1965,
fjörutíu ungar stúlkur allstaðar
að af landinu streyma í „Lindina“
Húsmæðraskóla Suðurlands að
Laugarvatni til vetursetu og
náms. Í þessu fallega umhverfi
tengdumst við brátt vináttu- og
tryggðarböndum sem staðið hafa
óbreytt. Okkar góða Elínborg
sem nú er kvödd var þar með-
talin, hún hafði verið á Héraðs-
skólanum og þekkti vel til, jafn-
framt var hún búin að finna
mannsefnið sitt, hann Friðgeir í
Laugardalshólum þar í sveit.
Hún var mikill gleðigjafi í hópn-
um, alltaf brosandi, kát og já-
kvæð, myndarleg í verkum sín-
um bæði til munns og handa,
trygglynd og traust. Ávallt
fremst í flokki þegar kom að
sprelli og söng, enda söngurinn
hennar yndi, hún kunni alla texta
og allar raddir og miðlaði til okk-
ar hinna.
Eftir að skóla lauk um vorið
fór Elínborg til unnustans í daln-
um og hóf búskap. Oft var heim-
ilið mannmargt og í mörgu að
snúast. Það blés ekki alltaf byr-
lega, en Elínborg stóð ávallt upp-
úr með jákvæðni, gleði og bjart-
sýni í fyrirrúmi, nokkrum
sinnum bauð hún okkur hópnum
heim til veislu í sveitinni sinni
með rausn og sóma. Minnisstætt
er seinasta boðið í maílok á fal-
legu vorkvöldi 2011, gróður að
kvikna, gleði og gáski innandyra,
en úti fyrir blasti við dalurinn
hennar í kvöldkyrrðinni og mó-
fuglarnir kvökuðu til dýrðar
drottningunni í Laugardalshól-
um.
Haustið 2012 fórum við skóla-
systurnar í helgarferð til Vest-
mannaeyja, þar var Elínborg
fremst í flokki eins og alltaf.
Ferðin var svo ánægjuleg og líka
áhrifarík fyrir margar sakir, þá
fundum við að það varir ekki allt
að eilífu og því betra að nota tíma
sinn vel og þétta samverustund-
irnar. Við það var staðið og inn-
siglað með laginu sem fylgdi okk-
ur alla tíð við texta Jensínu
Halldórsdóttur skólastýru og er
líka mjög táknrænt um Elín-
borgu.
Að Laugarvatni, í ljúfum draumi
við leiddumst tvö ein um vonarstig
Fjær dægurysi og dagsins glaumi
í dýrðarheima þú seiddir mig.
Í kvöldkyrrðinni, minn kæri vinur
þú kveiktir eldinn í brjósti mér.
Þig vafði ég örmum minn ungi hlynur
og ást mín helgust var bundin þér.
En nú er stuttu en snörpu
veikindastríði lokið. Með þakk-
læti og virðingu fyrir alla rækt-
arsemina og augun full af tárum
biðjum við henni blessunar og
sendum jafnframt eiginmanni,
sonum, tengdadóttur og barna-
börnum hlýjar samúðarkveðjur.
Við fylgjum henni heim í dalinn
sinn, en sálin svífur að himna-
borðum laus úr veikindafjötrum.
Farðu sæl, kæra skólasystir inn í
dýrðarheima og ljósblik aðvent-
unnar.
F.h. skólasystranna,
Þóra Grétarsdóttir.
Fallinn er í valinn góður félagi
í Söngkór Miðdalskirkju í Laug-
ardal. Elinborg starfaði með
kórnum í áratugi og nutum við
hennar mjúku, mildu sópran-
raddar. Sá illvígi sjúkdómur sem
hefur lagt hana að velli, eftir
mikla baráttu, fer ekki í mann-
greinarálit, eirir engu. Það er
mikil sorg sem ríkir í sveitinni
okkar þessa dagana. Fjölskyldan
hennar í Laugardalshólum hefur
misst mikið, söknuður barna-
barnanna fimm sem hlupu á milli
bæja til að heimsækja ömmu
sína. Eftir stendur afinn sem
mun gegna þar stóru hlutverki í
framtíðinni. Þau voru lánsöm,
Elinborg og Friðgeir, þegar son-
ur þeirra Jóhann Gunnar og
Heiða Björg, tengdadóttir,
byggðu sér hús nánast á hlaðinu
hjá þeim og eignuðust börnin sín
fimm. Það er fallegur hópur sem
Elinborg var ákaflega stolt af.
Við félagar í Söngkór Miðdals-
kirkju sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til Friðgeirs,
bræðranna Stefáns Smára og
Ingvars Atla í Vallholti 9 á Sel-
fossi, og Jóa Gunna og Heiðu og
barnanna þeirra, svo og til stór-
fjölskyldunnar. Megi guð styrkja
ykkur öll og halda sinni mildu
verndarhendi yfir ykkur öllum.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér, að ávallt geymi
þig Guð í hendi sér.
(Þýð. Bjarni Stefán Konráðsson)
Þetta var eitt af uppáhaldslög-
um Elinborgar. Við þökkum inni-
lega fyrir samveruna og kveðjum
kæran vin með söknuði.
F.h. Söngkórs Miðdalskirkju,
Lilja Dóra Eyþórsdóttir,
formaður.
Það voru mikil sorgartíðindi
þegar ég frétti að Elinborg
Anna, frænka mín og samstarfs-
kona til margra ára hefði þurft
að játa sig sigraða í baráttunni
við harðskeyttan sjúkdóm. Það
fyrsta sem ég hugsaði var að
mikið hefði þurft að ganga á
fyrst þessi kraftmikla og duglega
kona komst ekki í gegnum þessa
hindrun.
Elinborg Anna Guðmunds-
dóttir hóf störf við Íþróttakenn-
araskóla Íslands árið 1987 og
hætti störfum sökum aldurs árið
2012. Á þessum 25 árum starfaði
Elinborg aðallega við ræstingar,
en einnig prófayfirsetu og ým-
islegt annað sem þurfti að gera
hverju sinni.
Það er ekki erfitt að skrifa
nokkur minningarorð um Elin-
borgu, því jafn vönduð og ynd-
isleg kona er vandfundin. Elin-
borg var gædd þeim einstöku
eiginleikum að hún hugsaði allt-
af fyrst um hagi og líðan fólks-
ins í kringum sig og vildi allt
fyrir alla gera. Það var henni
svo eðlilegt að sýna samstarfs-
fólki sínu áhuga, skilning og
virðingu. En þegar maður
reyndi að spyrja hana hvernig
hún hefði það vildi hún helst
ekki ræða það og fór strax að
spyrja mann um börnin og segja
sögur af ömmubörnunum sínum
sem voru henni ákaflega dýr-
mæt.
Elinborg var mjög virkur
þátttakandi í öllu því sem okkar
litli starfsmannahópur á Laug-
arvatni tók sér fyrir hendur og
var alltaf tilbúin að taka þátt í
skemmtilegum atburðum og
uppákomum. Mér er mjög
minnisstætt þegar starfsmanna-
hópurinn fór í óvissuferð og
ferðinni var heitið að Nesjavöll-
um, nú átti að hræða líftóruna
úr fólki í Adrenalíngarðinum.
Þótt Elinborg væri á þessum
tíma komin vel á sjötugsaldur-
inn stoppaði það hana ekki í að
fara í flestöll tækin á staðnum
og hafa gaman af.
Elinborg var alltaf mjög
áhugasöm og meðvituð um allt
sem var að gerast í samfélaginu
ekki eingöngu í okkar þrönga
starfsmannaumhverfi á Laugar-
vatni, heldur einnig landsmálun-
um og því sem var að gerast í
hinum stóra heimi. Hún tók
virkan þátt í umræðunni á kenn-
arastofunni og lét ekki sitt eftir
liggja í því samhengi og var allt-
af vel með á nótunum.
Elinborg var alla tíð húsmóð-
ir í Laugardalshólum í Laugar-
dal og rak þar myndarheimili.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til Elinborgar og þá
átti maður von á að fá bestu
kleinur í heimi. Kleinurnar
hennar Elínborgar voru ótrú-
lega góðar og við bárum þær
ávallt á borð þegar stórmenni að
„sunnan“ eins og hún nefndi það
komu í heimsókn á Íþrótta-
fræðasetrið á Laugarvatni.
Við, starfsfólk Íþróttafræða-
seturs Háskóla Íslands, erum
sérlega þakklát fyrir þau for-
réttindi að hafa fengið að starfa
með Elinborgu og fá að njóta
hennar nærveru í öll þessi ár.
Hennar dugnaður, áræðni og já-
kvæða viðhorf til lífsins gaf okk-
ur aukinn lífsneista og þau atriði
munu lifa í minningu okkar um
þessa yndislegu konu.
Við brotthvarf Elinborgar er
missir Friðgeirs, Stefáns
Smára, Ingvars Atla, Jóhanns
Gunnars, Heiðu Bjargar og
ömmubarnanna mikill. Hugur
okkar er því hjá þeim á þessum
erfiðu tímum um leið og við
þökkum þeim fyrir að leyfa okk-
ur að njóta Elinborgar með
þeim.
Erlingur Jóhannsson.
erfidrykkjur
Sigtúni 38, sími: 514 8000
erfidrykkjur@grand.is / grand.is
Hlýlegt og gott viðmót
Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum
Næg bílastæði og
gott aðgengi
Kær vinur og
skólabróðir, Gummi
Helga, hefur kvatt eftir stranga
líknarlegu. Við missi Katrínar
sinnar virtist lífslöngun hans hafa
dvínað mjög. Horft langt til baka
Guðmundur
Helgason
✝ GuðmundurHelgason
fæddist í Reykjavík
1. desember 1927.
Hann lést 19. nóv-
ember 2013.
Útför Guð-
mundar fór fram í
kyrrþey 28. nóv-
ember 2013.
var hann í þeim
hópi, sem nam við
Menntaskólann allt
frá fyrsta bekk
haustið 1941 og því
nákunnugur skóla-
félögum og skólalífi.
Stríðs- og umbrota-
tímar höfðu mikil
áhrif á skoðanir
ungmenna, einkum
til ýktrar róttækni.
Fundum okkar
Hreggviðs námsfélaga míns bar
saman við Gumma í upphafi 3ja
bekkjar 1943, og var hann þá í
kosningaham út í hægri sinnaða
neðri bekkinga. Við tveir höfðum
ásamt Árna Páls, síðar presti,
stofnað Splæsfélagið, sem skjótt
innbyrti Gumma, eða öfugt að
þau hjón yfirtóku félagið. Ætt
Gumma, full góðbænda og hefð-
arklerka var kunn af suðvest-
lenskum holtum, Syðra Lang-
holti og Reykholti, þar sem afi
hans og nafni hafði safnað börn-
um til leikja. Skiptist hún á við
Laufásfjölskylduna að ala bisk-
upinn, og var ættlæg vinátta mili
heimilanna. Með fyllri þroska
hafði Gummi aðstöðu til vinsælla
heimboða, og litu sumir vínskáp
bankastjórans hýru auga. Stund-
aði Gummi nokkuð þá íþrótt, sem
kölluð var að ströggla og fól í sér
að opna sál og innræti viðmæl-
anda til sanninda um samfélags-
hyggju og lýðhollustu. Fékk ég
óspart að njóta þessa framan af
sökum gruns um mengun af hag-
rænni rót, og varð fremur þakk-
látur fyrir þá umhyggju. Tónlist
var ættlæg í fjölskyldunni, og
kom knéfiðla í hlut Gumma.
Sönghneigður knúði ég ítrekað á
hann að töfra fram tónana, en
kom engu fram, enda mun hann
ekki hafa þóst fullþroska á því
sviði. Alvara lífsins kallaði svo að,
og brást hann fyrst við með verk-
legu námi og kafaði síðan dýpra
inn á fræðilega sviðið, uns ég í
mannfagnaði dirfðist að líkja
honum við drifhvítan svan á vötn-
um Landsvirkjunar. Orðinn full-
gildur rekstrarstjóri lýsti hann
vissum létti af að vera laus við að-
stoðarforskeytið og stríddi mér
góðlátlega með að vera að
burðast með mitt. Fylgdist hann
af lifandi áhuga með nýjungum,
svo sem er hann vitjaði ónefndrar
stofnunar að kanna forkunnar
segulhurð ætlaða til að fyrir-
byggja ótilætlað útstreymi. Ung-
um aldri heyra til fámenn boð en
háum aldri fjölsóttar veislur. Í
fyrri minningunni leika fingur
Katrínar létt um hljómborð og
laða fram glettnar vísur um menn
og málefni, en helst Gilsbakka-
þulu og fleira góðmeti nær jólum.
Svo er sungið með, þegar við á, og
allt í einlægri vinsemd. Með fjölg-
un niðja, starfstengsla og króna
komu svo veislutjöld yfir útigarð í
Akurgerði og samkomusalir og
hljómsveitir, og svo fjölbreytt
framtak ungviðisins. Alls þessa
er ljúfsárt að minnast og þakka.
Ég votta syrgjandi stórfjöl-
skyldu dýpstu samúð í nafni stúd-
entsárgangs MR ’47. Hinsta ósk
til brottnumdu hjónanna mætti
vera, „að vakna upp ungur ein-
hvern daginn með eilífð glaða
kringum sig (ÞE)“.
Bjarni Bragi Jónsson.