Morgunblaðið - 07.12.2013, Page 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2013
✝ Margrét Jóns-dóttir Larsen
fæddist 5. nóv-
ember 1919 á Arn-
arstapa, Snæfells-
nesi. Hún lést á
Litlu-Grund 30.
október 2013.
Faðir Margrétar
var Jón Sigurðsson,
f. 17.8. 1876, d.
25.5. 1956, útgerð-
arbóndi og kaup-
félagsstjóri á Arnarstapa, móðir
hennar var Guðrún Sigtryggs-
dóttir, f. 17.6. 1878, d. 18.2.
1941.
Systkini hennar voru Har-
aldur, f. 1908, Trausti, f.1909,
Víglundur, f. 1910, Tryggvi, f.
1911, óskírður drengur, f.1913,
Grund alla sína starfsævi. Hann
lést árið 1987.
Þau eignuðust tvær dætur,
Rítu, f. 1949, forstjóri Island-
Reisen í Berlín. Eiginmaður
hennar er dr. Jörg Duppler,
sagnfræðingur. Börn þeirra eru
Lars, f. 1975, píanóleikari,
Elena, f. 1979, kvikmyndafram-
leiðandi, Árni Stefán, f. 1983,
handritshöfundur. Barnabörn
eru tvö, Pepe og Mia.
Ellen Margrét, f. 1954, hjúkr-
unarfræðingur. Eiginmaður
hennar er dr. Jón Ingólfur
Magnússon, stærðfræðingur við
HÍ. Dætur þeirra eru Margrét
Manda, f. 1979, hjúkrunarfræð-
ingur, Kristín Soffía, f. 1981,
BSc í verkfræði, Valgerður, f.
1987, nemi í félagsfræði við HÍ.
Barnabörn eru tvö, Huginn
og Orri.
Útför Margrét hefur farið
fram í kyrrþey að hennar ósk.
Sigurást, f. 1914,
Hreiðar, f. 1916,
Ársæll, f. 1918, og
Skarphéðinn
Trausti, f. 1922.
Margrét lærði til
ljósmóður og réðst
til Ólafsvíkur árið
1942 þar sem hún
var í eitt ár en
gerðist að svo búnu
ljósmóðir á Land-
spítalanum og
starfaði þar öll stríðsárin. Síðar
hóf hún störf á Elliheimilinu
Grund og vann þar við hjúkrun
til 73 ára aldurs.
Árið 1948 giftist hún Einari
Larsen, frá Langeskov á Fjóni
1910, en hann starfaði sem garð-
yrkjumaður á Elliheimilinu
Margrét Larsen lést nokkrum
dögum fyrir 94 ára afmælisdaginn
sinn – ég veit að það er hár aldur
en ég var farin að trúa því í hjarta
mínu að amma yrði 100 ára og
þess vegna var erfitt að kveðja og
þess vegna er söknuðurinn mikill.
Fram á síðasta dag var ótrúleg-
ur kraftur í ömmu. Ég heimsótti
hana oft, stundum stoppaði ég rétt
til að smella kossi á kinnina á
henni og fá koss á mína kinn, aðra
daga stoppaði ég lengur. Þegar ég
kom til ömmu fékk ég besta faðm-
lag í heimi, hrós fyrir allt sem ég
var og stuðning í öllu því sem ég
var að gera. Ég fékk fótanudd og
kaffibolla og endalausa athygli frá
manneskju sem elskaði mig skil-
yrðislaust. Ég fékk ráð, ég fékk
sögur, ég fékk að leggjast upp í
rúmið hennar og ég fékk að vera
Kristín litla.
Amma fæddist í torfbæ á Arn-
arstapa en flutti snemma í burtu,
staðráðin í að sækja sér menntun.
Hún stóð við það en snéri aftur á
Snæfellsnes þegar hún var 22 ára
og þá sem ljósmóðir, eina ljósmóð-
irin á norðanverðu Snæfellsnesi
og tók á móti fjölda barna. Amma
flutti síðan aftur til Reykjavíkur,
kynntist afa og þau bjuggu svo í
Reykjavík alla tíð. Amma upplifði
hernámið, sagði mér sögur frá því
þegar afi kom að sækja hana upp á
Landspítala þar sem hún vann
sem ljósmóðir þegar þau voru að
byrja að hittast af því að það þótti
ekki öruggt fyrir unga stúlku að
vera ein á ferð. Hún sagði mér frá
því hvernig það var að vera í miðri
húsnæðiskreppu með tvö börn,
hvernig lífið var fyrir fjögurra
manna fjölskyldu í 25 fermetra
herbergi og útskýrði fyrir mér að
kreppan í dag væri nú ekki mikið
miðað við kreppuna sem þá var.
Amma er mér mikil fyrirmynd.
Það er hægt að vera 40 ár í hjóna-
bandi án þess að rífast eða láta ljót
orð falla, íbúðir og þvott skal þrífa
á föstudögum, helgarnar á að nota
með vinum og fjölskyldu í sann-
kölluðu helgarfríi, maður svindlar
mest á sjálfum sér með því að fara
illa með sig og ef maður hugsar vel
um líkamann og stundar jóga þá
fer maður létt með að reima skó á
tíræðisaldri. Peninga skal fara vel
með og aldrei skulda og með því
að leggja fyrir má gera mikið úr
litlu.
Ég verð samt að taka það fram
að peningar voru alltaf aukaatriði í
augum ömmu, stundum hló hún
og gerði grín að fólki sem virtist
elska eyrinn sinn heitar en allt og
benti á að það eru engir vasar á
líkklæðunum og hin raunverulegu
gæði í lífinu væru ekki föl.
Ég og amma tókum að okkur
ólík hlutverk hvor í lífi annarrar,
amma passaði mig og hjálpaði mér
með þá hluti sem ég réð ekki við
þegar ég var lítil og hin seinni ár
fékk ég að launa henni það og að-
stoða hana á efri árum. En sama
hvernig hlutirnir breyttust og
þróuðust þá breyttist það aldrei
hvað við vorum góðar vinkonur – í
ömmu átti ég trúnaðarvinkonu
sem ég mun sakna á hverjum degi.
Ljósmóðir var valið fallegasta
orð íslenskrar tungu, amma mín
var ein fallegasta manneskja sem
ég hef kynnst, megi hún hvíla í
friði.
Kristín Soffía Jónsdóttir
Amma Margrét var einstök
manneskja og besta amma sem
nokkur gæti hugsað sér. Hún
studdi alltaf vel við sína og tók
okkur öllum eins og við vorum,
með okkar kostum og göllum.
Ömmu leið alltaf eins og hún væri í
vinningsliðinu, hún átti besta
manninn, bestu börnin og bestu
barnabörnin. Hún elskaði æsku-
heimilið sitt og þótti mjög vænt
um bernskuárin sín á Arnarstapa.
Samkvæmt ömmu þá átti maður
aldrei að miða sig við aðra heldur
vera þakklátur fyrir hversu gott
maður hafði það í lífinu. Amma
sagði okkur ítrekað að hamingjan
væri ekki keypt fyrir peninga og
að heilsan væri það dýrmætasta
sem við ættum. Henni fannst
mjög mikilvægt að hlúa að líkama
og sál og kenndi hún börnum og
barnabörnum það frá barnsaldri.
Amma var ávallt mjög árrisul
og þegar maður fékk að gista hjá
henni þá hikaði hún ekki við að
draga mann á fætur eldsnemma
dags. Fyrsta mál á dagskrá var þá
oftast að drífa sig fram úr og tipla
á tánum eftir teppalögðum gangi
og inn í teppalagða stofuna þar
sem amma sat og gerði jógaæf-
ingar. Amma var auðvitað löngu
vöknuð, búin að setja rúllur í hárið
og binda slæðu yfir rúllurnar, var
klædd í skyrtu bundna um mittið
og í léttum kvartbuxum. Amma
var kattliðug þrátt fyrir töluvert
hærri aldur en barnung stúlkan
sem reyndi að herma eftir henni
og átti amma það til að skella upp-
úr meðan á æfingunum stóð, allt
samt á mjög góðlátlegan hátt. Eft-
ir jógað fékk maður staðgóðan
morgunverð og ómaði Rás eitt
undir, enda var það ömmu mik-
ilvægt að fylgjast vel með þjóð-
málaumræðunni. Amma dundaði
sér í eldhúsinu á meðan ég sat og
borðaði morgunverðinn og er það
mjög eftirminnilegt hvernig hún
blístraði og sönglaði við eldhús-
störfin. Oft var matarlystin ekki
mikil þar sem spennan við að vera
að fara að eyða deginum með
ömmu yfirtók allt og þegar maður
sagði að maður vildi ekki að meira
að borða þá sýndi amma því alltaf
fullkominn skilning. Amma trúði
því af mikilli sannfæringu að við
ættum að hlusta á líkamann og var
langt á undan sinni samtíð í lýð-
heilsufræðum og alfarið á móti of-
fitu ungmenna. Eftir morgunmat-
inn höfðum við okkur til, amma
greiddi sér, fór gjarnan í hvíta
skyrtu og dökkar vel pressaðar
buxur og punkturinn yfir i-ið var
svo þegar amma setti upp alpahúf-
una, þá var hún tilbúin. Amma tók
aldrei bílpróf og fórum við því
allra okkar ferða fótgangandi og í
strætó. Hún bað mann um að vera
sérstaklega vakandi fyrir köttum
sem væru ekki með bjöllur þar
sem þeir væru líklegir til að veiða
smáfuglana. Hún sagði manni svo
í kjölfarið ótal björgunarsögur af
henni og afa þar sem þau hefðu elt
uppi ketti með litla fugla í kjaft-
inum og hlúð að fuglunum þar til
þeim hafði batnað. Draumurinn
minn var alltaf að bjarga fugli úr
klóm kattar í einum af þessum
göngutúrum, fara með hann heim
og hlúa að honum í pappakassa.
Sögurnar hennar ömmu og sýn
hennar á heiminn hafa mótað mig
og mín viðhorf gagnvart fólki, dýr-
um og í lífinu almennt. Í dag er ég
orðin mamma og lifir amma áfram
í sögunum sem ég segi strákunum
mínum. Hvíl í friði, elsku besta
amma mín.
Margrét Manda Jónsdóttir.
Margrét Larsen, tengdamóðir
mín, andaðist 30. október síðast-
liðinn í hárri elli. Þar féll frá einn
minn ágætasti vinur og er sökn-
uður minn sár. Á vináttu okkar féll
aldrei skuggi.
Margrét var mjög aðlaðandi og
sterk persóna. Einlægni, hlátur-
mildi og hlýja eru þau orð sem
koma upp í hugann til að lýsa
henni.
Hún lét öllum líða vel í kringum
sig og gerði umhverfi sitt hlýlegt,
hversu fábrotið sem það var. Hún
var iðjusöm og vandvirk en gætti
þess þó ávallt að eiga notalegar
stundir fyrir sig og sína. Á slíkum
stundum sagði Margrét sögur,
sem ekki gleymdust, þvílík var
frásagnargáfan. Hún gladdi full-
orðna með hnyttni og næmu auga
fyrir hinu spaugilega, en börn dá-
leiddi hún með hvunndagssögum
frá æskustöðvum sínum, Arnar-
stapa á Snæfellsnesi. Þar kom hún
í þennan heim 5. nóvember 1919
sú níunda í röð tíu barna Jóns Sig-
urðssonar og Guðrúnar Sig-
tryggsdóttur. Margrét lést síðust
sinna systkina, sem öll voru mikið
sóma- og atorkufólk. Bjartur
dýrðarljómi var yfir æskuheimil-
inu á Arnarstapa í hugum systk-
inanna og í minningum sínum það-
an áttu þau dýran sjóð þar sem
þau gátu leitað styrks og áræðis
þegar gaf á bátinn. Á Arnarstapa
stendur mikil stytta af hálftröllinu
Bárði Snæfellsás. Foldgnár og
svipmikill hvessir hann sjónir á
Jökulinn og dregur að sér stóra
flokka ferðamanna ár hvert. Þessa
styttu létu systkinin reisa til minn-
ingar um foreldra sína og Trausta
bróður sinn, sem varð úti á Jökl-
inum í blóma lífsins.
Margrét braust til mennta
þrátt fyrir lítil efni og lærði til ljós-
móður. Tuttugu og tveggja ára
varð hún ljósmóðir í Ólafsvík; ein
og óstudd því margra klukku-
stunda sigling var í næsta lækni í
Stykkishólmi. Síðar hóf hún
hjúkrunarstörf á Elli- og hjúkrun-
arheimilinu Grund og vann þar til
73 ára aldurs. Á löngum starfs-
aldri tók hún á móti mörgum
börnum og hlúði að mörgum sem
voru að skilja við. Hún sagði að
sama tilfinning fylgdi þessum heil-
ögu augnablikum. „Það er eins og
tíminn standi í stað þegar við kom-
um og förum.“
Árið 1948 gekk Margrét að eiga
sinn heittelskaða, Einar Larsen.
Hann var frá Fjóni en réð sig til
Grundar til að byggja þar upp
skrúðgarð sem hann og gerði af
stakri prýði. Lifðu þau saman í
miklu ástríki þar til Einar andað-
ist árið 1987. Margrét tregaði
hann mjög, en sótti styrk til æsku-
slóðanna og lét gera sér sumarhús
á Arnarstapa. Síðan hefur þar ver-
ið sælureitur fjölskyldunnar.
Margrét öðlaðist ekki lífsgleð-
ina að fullu aftur fyrr en árið 1990
þegar hún kynntist síðari sam-
býlismanni sínum, Jóhannesi
Ólafssyni, og áttu þau saman
gleðirík fimmtán ár. Eftir lát hans
hreiðraði Margrét um sig á Litlu-
Grund. Frásagnargáfan var söm
við sig fram á hinstu stund og eft-
irminnilegum mannlífsmyndum
brugðið upp af hreinni snilld. Allt-
af gekk maður sæll í sinni af henn-
ar fundi.
Margrét skildi við þennan heim
í litla smekklega hreiðrinu sínu
umkringd ástvinum. Mikill friður
var yfir henni þar sem hún lá og
skyndilega nam tíminn staðar en
leið svo áfram.
Minningin um Margréti Larsen
verður okkur nánustu aðstand-
endum hollt veganesti í lífinu. Hún
kvaddi þennan heim í sátt við
sjálfa sig og aðra. Hvíli hún í friði.
Jón Ingólfur Magnússon.
Elsku amma, í gegnum þig og
mömmu munum við alltaf vera
tengd Íslandi og fyrir það erum
við ævinlega mjög þakklát.
Í barnæsku okkar var landið í
norðri fullt af ljóma og var und-
ursamlegur heimur. Þú talaðir
ekki þýsku, en orð þín voru full af
hlýju og kærleika. Lyktin í húsinu
og hlutirnir í kringum þig hafa
brennt sig inn í æskuminningar
okkar. Enn þann dag í dag fáum
við „heimþrá“ þegar við heyrum
íslensku eða finnum lyktina af
lambasteik. Þegar við stækkuðum
lærðum við mál þitt og gátum
hlustað á sögurnar þínar, um
æsku þína á Snæfellsnesi, um árin
í húsmæðraskólanum og fyrstu ár
ykkar afa í Danmörku.
Á síðustu árum höfum við kom-
ið oft til Íslands, ein eða með allri
fjölskyldunni, bæði í vinnuferðir
og sem ferðamenn. Það mikilvæg-
asta var alltaf heimsóknin til
ömmu. Þó við getum nú ekki
heimsótt þig lengur og söknum
þín innilega mun hver Íslandsferð
samt verða ferðalagið til ömmu.
Minningin um yndislega ömmu
mun ávallt fylgja okkur.
Lars, Elena og Arne Duppler.
Amma Margrét, þú varst okk-
ur öllum mjög góð fyrirmynd og
það verður vart grisjað úr þeim
aragrúa af heilræðum sem þú
skildir okkur eftir með í vega-
nesti. Frá þér er komið fólk sem
hugsar um og starfar í þágu ann-
arra. Þú ólst upp fólk sem trúði á
nægjusemi og að lífið snerist ekki
um að kaupa hamingjuna heldur
að gera sem mest úr því sem mað-
ur á.
Þú ólst okkur upp í að vera
ánægð með það sem við höfum og
að vera góð hvert við annað.
Þú varst svo skemmtileg og
fyndin og sögurnar þínar slá öll-
um öðrum sögum við. Í hvert sinn
sem þú fórst í karakter sprakk
maður út hlátri því aðra eins túlk-
un og innlifun í sögur var ekki
hægt að finna nokkurs staðar.
Að fara til ömmu (og Jóhann-
esar í mínu tilfelli) á Reynimel,
þar sem var dúnmjúkt teppi á
gólfum og aldrei vottur af kulda, í
tánudd, buff og hrís, sjónvarps-
gláp, kvöldkaffi og gistingu (á
milli ykkar) var toppurinn á til-
verunni. Það var vandasamt að
verða skyndilega svo gömul að
það þótti ekki normið að gista
uppi í hjá ykkur lengur. Okkur
fannst það samt ekki vandamál og
við héldum uppteknum hætti al-
veg þangað til þið fluttuð í Ás í
Hveragerði.
Amma, þú varst best og það
verður ekki hægt að velja úr
bestu minningarnar um þig því
þær eru óteljandi og allar jafn
yndislegar. Að sjá þig skottast um
Berghól með skyrtuna bundna og
í litlu krúttlegu hælainniskónum
er eitthvað sem mun aldrei líða
mér úr minni.
Takk fyrir öll árin, allar sög-
urnar, alla ástina, alla hjálpina, öll
áhrifin sem þú hafðir á mann í
þroskaferlinu og takk fyrir að
segja manni 100 sinnum hvað
maður sé fallegt eintak og takk
fyrir að minna mann á hvað for-
eldrar manns eru góðir og hvað
maður er heppinn að eiga þessa
fjölskyldu að. Takk fyrir allt,
elsku amma. Ég er viss um að það
fari vel um þig hjá Jökli frænda,
elsku amma mín.
Valgerður Jónsdóttir.
Margrét Larsen
Elli bróðir fæddist í heiðarkoti
sunnan Hrútafjarðar, elstur
þriggja bræðra. Afi, Elli póstur,
hafði keypt þetta kot, Óspak-
sstaðasel, fyrir syni sína og þar
bjuggu Jón faðir minn og Einar
bróðir hans hvor með sinni syst-
urinni og börnum sínum. Í þann
tíma herjaði skæður sjúkdómur,
berklar, á landsmenn og stráfelldi
unga sem eldri. Móðir Ella og
báðir bræður hans féllu fyrir
þessum vágesti árið 1928, en Ella
var komið í fóstur til góðra hjóna í
Reykjavík og ólst þar upp sem
einkabarn þeirra. Faðir okkar fór
Elíeser Jónsson
✝ Elíeser Jónssonfæddist að
Óspaksstaðaseli í
Hrútafirði 20. apríl
1926. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 24.
nóvember 2013.
Útför Elíesers
fór fram frá Nes-
kirkju 3. desember
2013.
um hávetur á sleða
suður yfir Holta-
vörðuheiði til Borg-
arness og fékk það-
an skipsferð til
Reykjavíkur. Í at-
vinnuleit lá leið hans
suður með sjó til
Keflavíkur þar sem
hann hóf síðar bú-
skap með móður
minni, sem var
þangað komin frá
Dýrafirði, og áttu þau saman tvo
syni. Faðir okkar dó í nóvember
1956.
Efnin voru ekki mikil, en Elli fór
samt utan og lærði flug í Englandi.
Eftir heimkomuna ók hann leigu-
bifreið en hóf jöfnum höndum að
fljúga. Þróuðust mál þannig að
hann sneri sér alfarið að flug-
rekstri og flugkennslu í fyrirtæki
sínu Flugstöðinni. Síðar hætti
hann þessum rekstri, en hóf að
fljúga leigu- og ljósmyndaflug í
sérútbúinni flugvél sinni. Við þessa
iðju fór hann víða um lönd og álfur.
Heimsótti okkur m.a. til Kenya ein
jólin ásamt Möttu konu sinni, en
hann var í fleiri skipti með verkefni
við ljósmyndaflug í Afríku, bæði
Austur-, Vestur- og Norður-Afr-
íku. Í síðari skiptin var Jón sonur
hans og flugmaður með honum í
slíkum verkefnum. Þau Matta voru
einnig í Nepal og víðar vegna ljós-
myndaflugsins. Elli var farsæll
flugmaður og sagði stundum að
hann hefði oft fundið fyrir því að
Elli póstur sæti á vængnum hjá sér
í flugferðum og þá væri allt í lagi.
Elli og Matta voru afar sam-
rýnd hjón eins og kom í ljós við
fráfall hennar fyrir fáum árum, að
upp úr því dvínaði lífslöngun Ella
verulega. Síðan dró smám saman
til þeirrar hinnar síðustu himna-
farar Ella.
Ég kveð Ella bróður með ljúf-
um söknuði og ýmsum skemmti-
legum minningum um samveru-
stundir og margvíslegt spjall.
Hann var sjarmör og skipaði sér-
stakan sess hjá dætrum mínum
sem ævinlega kölluðu hann
Skeggja frænda. Farðu vel bróðir,
– svífðu hátt og berðu gamla
manninum kveðju þess sem aldrei
sá hann né þekkti.
Börnum Ella og Möttu, Jóni og
Guðlaugu, börnum Möttu þeim
Jóhönnu og Sigurjóni og Reyni
syni Ella, mökum þeirra og börn-
um vottum við Silla samúð okkar.
Sigurður Jónsson.
Með Elíeser er fallinn frá ein-
stök persóna og mikill fag- og at-
vinnumaður í fluginu. Ég kynntist
Elíeser í loftmyndaflugi Landmæl-
inga Íslands 1989, þá sem ljós-
myndari á Fjarkönnunardeild
stofnunarinnar. Elli tók mér vel frá
fyrstu kynnum á sinn rólega og yf-
irvegaða máta, en það var hann
ávallt hvað sem á dundi í fluginu.
Hann var ætíð nákvæmur í að
fljúga á þær fluglínur sem fylgja
þurfti við myndatöku kortagerðar-
mynda og sparaðist mikill tími á
svo góðu og nákvæmu flugi. Það
fór ekki á milli mála að þar hafði
hann næmni og mikla þekkingu.
Það var alltaf gaman í TF-ERR,
Rockwell Turbo Commander vél-
inni hans eða errinu eins og við
kölluðum vélina og þær voru ófáar
stundirnar á flugi yfir landinu. Að
eiga þann vinnustað meira og
minna sumarlangt á hverju ári í
fjölda ára var afar lærdómsríkur
og ánægjulegur tími. Elli gerði alla
vinnuna aftur í hjá ljósmyndaran-
um auðveldari með sinni yfirvegun
og stjórn enda um margt að hugsa
fljúgandi í 18.000 feta hæð eða
lægra á miklum hraða með risa
filmumyndavél sem malaði og tók
myndir. Að skipta um filmu var
ekki gert á augabragði en með yf-
irvegun og rólegheit Ella, sem
flugstjóra, var maður í öruggum
höndum. Margar minningar á ég
frá þeim tíma og skemmtilegt er að
rifja upp að með honum kom ég í
fyrsta skipti til Vestmannaeyja, þá
í „stopp over“ á flugvellinum þar á
síðasta degi þjóðhátíðar þegar beð-
ið var eftir að þoku létti af Surtsey.
Það er langt síðan þetta var en
samstarfið við Ella hélt áfram eftir
tímann hjá Landmælingum og var
það einstaklega skemmtilegur og
frjór tími. Margir voru þeir laug-
ardagsmorgnarnir á Hörpugötu 1
með honum og Matthildi yfir kaffi-
bolla þar sem við ræddum
sameiginlegt áhugamál að fylgjast
með þróun svæða og ljósmynda
þau úr lofti með reglubundnum
hætti. Það kallaði á ófáar stundir út
í flugskýli að græja myndavélagöt í
maga Cessnu- og Beeachcraft-
flugvéla til að setja upp Hassel-
blad-myndavél og fullkomið tölvu-
stýrt flugstjórnarkerfi til mynd-
stýringa. Með þennan búnað
úthugsaðan og uppsettan flugum
við síðan vítt og breitt um landið og
virkaði búnaðurinn einstaklega vel.
Eftirminnileg er þó loftmyndataka
okkar af endurnýjun Reykjavíkur-
flugvallar sem við einir manna
vöktuðum og tókum lóðréttar loft-
myndir af meðan á framkvæmdum
stóð. Samverustundunum fækkaði
síðan hin síðari ár þegar aðrir hlut-
ir lífsins gerðu okkur upptekna í
lífsbaráttunni. Oft hef ég hugsað til
Ella en eitt er víst að kynnin við
hann kenndu mér ákveðna lífs-
leikni og yfirvegun í lífsins hasar.
Það eru margar aðrar góðar minn-
ingar um þennan tíma sem ekki er
hægt að gera skil í svo stuttri
minningargrein en með Elíeser er
fallinn frá einstakur karakter og
góður samferðamaður.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(ÁK)
Ég sendi öllum aðstandendum
Elíesar mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðmundur Skúli Viðarsson,
ljósmyndari.