Morgunblaðið - 18.12.2013, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
✝ Valdís RegínaGunnarsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 10. nóvember
1958. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 8. des-
ember 2013.
Foreldrar Val-
dísar voru Gunnar
Magnús Jónsson,
f. á Vopnafirði 5.
júlí 1933, d. 19.
september 1989, og Margrét
Einarsdóttir, f. í Reykjavík 13.
ágúst 1934, d. 31. maí 2006.
Alsystkin Valdísar eru Ásta
Margrét Gunnarsdóttir, f.
1955, Jóna Björk Gunn-
arsdóttir, f. 1956, og Eyrún
Anna Gunnarsdóttir, f. 1960.
Sammæðra bróðir er Trausti
Már Kristjánsson, f. 1967.
Lengst af starfaði Valdís við
útvarp, fyrst á Rás 2, en síðar
m.a. á Bylgjunni, FM 95,7 og
útvarpsstöðinni Matthildi. Árið
1985 réð hún sig til starfa hjá
Flugleiðum hf. sem flugfreyja.
Því sinnti hún með hléum í
nokkur ár samhliða þáttagerð
í útvarpi. Hún var um tíma
dagskrárstjóri Bylgjunnar.
Valdís stofnaði og rak fyr-
irtækið Kroppar og kiðlingar
ehf., sem sérhæfði sig í útgáfu
tækifæriskorta og almanaka.
Árið 2010 lauk hún diplóma-
námi í forystu og stjórnun fyr-
ir fólk í flugi hjá Háskólanum
í Reykjavík.
Valdís var velunnari fólks.
Hún lét alltaf að sér kveða til
hjálpar þeim sem minna máttu
sín, sérstaklega á jólum. Hún
hóf sig aftur til flugs árið
2007 og starfaði sem flug-
freyja hjá Icelandair til dauða-
dags.
Útför Valdísar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag, 18.
desember 2013, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Samfeðra systkin
eru Einar Gunn-
arsson, f. 1951,
Gunnar Magnús
Gunnarsson, f.
1952, Þorbjörg Jó-
hanna Gunn-
arsdóttir, f. 1961,
Björn Ragnar
Gunnarsson, f.
1963, og Tryggvi
Þór Gunnarsson, f.
1965.
Valdís eignaðist tvö börn,
Hrafn Valdísarson, f. 1994, og
Gretu Lind Kristjánsdóttur, f.
1973. Hún ólst upp hjá ömmu
sinni og afa í föðurætt.
Valdís ólst upp í Reykjavík
og gekk í Austurbæjarskóla.
Hún fluttist ung að heiman og
hóf að vinna fyrir sér m.a.
sem bókari hjá Manser hf.
Kveðja til þín elsku syss.
Æi, það er svo ótal margt
sem við vildum segja á þessum
sorgardegi. Valdís systir okkar
var einstakur persónuleiki, hún
fór sínar eigin leiðir og gerði
það líka einhvern veginn fram á
síðasta dag. Við héldum að hún
myndi kveðja 7. des. en nei hún
valdi 8. des., sama dag og John
Lennon dó, þegar við röltum
fram í setustofu eftir að hún
kvaddi heyrðist óma í útvarpinu
War is over. Já hún fór sínar
leiðir þessi elska.
Og það er svo margs að
minnast þegar komið er að leið-
arlokum. Hugsanir um hana og
um lífið eru alls staðar og alltaf
er eitthvað sem minnir okkur á
hana.
Líf okkar breyttist mikið 29.
október síðastliðinn þegar Val-
dís fékk hjartastopp. Þegar litið
er til baka er þessi tími óraun-
verulegur. Við lentum inni í að-
stæðum sem eru óútskýranlegar
– já og óraunverulegar.
Hvern einasta dag veltum við
fyrir okkur hvernig henni liði og
hvað færi í gegnum huga henn-
ar.
Valdís var falleg kona – og
dásamleg í alla staði. Hún var
með fallega sál og vildi öllum
mönnum vel. Við og hennar
bestu vinir sáum líka til þess að
umhverfi hennar á spítalanum
væri í anda þessarar fallegu
konu.
Við fengum í gegnum þessa
þolraun hennar að kynnast fólk-
inu á gjörgæsludeild LHS undir
stjórn Ölmu Möller sem og
starfsemi líknardeildarinnar í
Kópavogi. Það má aldrei gleyma
hvað starfsfólk gjörgæsludeilda
og líknardeildar vinnur einstakt
starf. Nærgætni starfsmann-
anna er eftirtektarverð. Það
getur enginn sem ekki kynnist
starfseminni skilið hvað fer þar
fram.
Elsku Valdís okkar – takk
fyrir árin okkar saman. Við
höldum utan um Hrafninn okkar
ásamt okkar vinum bestu. Guð
og allir englar umvefji þig ástin
okkar. Við sjáumst svo síðar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Ásta, Jóna, Eyrún
og Trausti Már.
Ég sit hér með kveikt á kerti
og horfi á mynd af fallegri og
skemmtilegri stelpu með ynd-
islegt bros.
Hugurinn reikar aftur um
nokkuð mörg ár, ég er níu ára
og hitti þig fyrst. Það sem mér
fannst þessi fallega stelpa smart
og flott, ég held að það hafi ekki
komið svona mikil skvísa í Vest-
urbæinn áður. Blái kjóllinn þinn
með hvíta kraganum og leður-
stígvélin upp að hné, ég man
hvað mig langaði að passa í þau,
þau voru það flottasta sem ég
hafði séð. En það fór enginn í
skóna þína, hvorki þá né síðar.
Þú varst alltaf góð við mig og
við fylgdumst að í gegnum lífið
á sérstakan hátt, byrjuðum sam-
an að fljúga um heiminn og sett-
umst á skólabekk saman, fylgd-
umst vel með lífi hvor annarrar
á okkar hátt, spjölluðum saman
og alltaf var eins og við hefðum
hist í gær. Þú kallaðir mig oftast
„Tilda mín“, þá skellihlógum við
báðar.
Lífið breyttist hjá okkur þeg-
ar við kynntumst, allir fengu ný
hlutverk, miserfið, en alltaf
varstu jafndugleg.
Guð blessi alla ástvini þína,
góða nótt og Guð geymi þig.
Þín
Ásthildur.
Valdís Gunnarsdóttir var eins
og silkimjúkt flauel, fjólublátt.
Röddin undurþýð, seiðandi og
rómantísk, nærvera hennar ein-
staklega notaleg og augnaráðið
geislaði af umhyggju. Valdís
elskaði lífið og lífið elskaði Val-
dísi. Það hefur enginn fyllt það
skarð sem hún skildi eftir þegar
hún sagði skilið við öldur ljós-
vakans, allt of snemma. Og svo
hefur hún kvatt þennan heim,
allt of snemma.
Valdís var með minn tónlist-
arsmekk og ég hennar. Við átt-
um líka sameiginlegan vin sem
hvorugt okkar hitti nokkurn
tímann; George Michael. Þegar
hún setti lagið Careless Whisper
undir nálina fylgdi yfirleitt ljúf
kveðja. Þannig var Valdís. Hún
hafði hugrekki til að vera per-
sónuleg og þannig náði hún að
snerta strengi sálarinnar. Ein-
lægni er eftirsóknarverð, helst í
hendur við hugrekki en hvort
tveggja virðist á undanhaldi.
Valdís talaði ævinlega fallega
um Gretu Lind, dóttur sína, hún
dýrkaði Hrafn son sinn og henni
þótt vænt um fólk. Faðmlagið
var hlýtt. Við hittumst síðast í
háloftunum. Ég gaukaði að
henni bók, hún þakkaði fyrir sig
með kossi og knúsi. Næst hitt-
umst við án efa aftur í háloft-
unum og hlustum saman á Care-
less Whisper, líklega við þriðja
mann.
Börnum, systkinum, vinum og
ættingjum sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur. Við söknum öll
Valdísar og hún saknar okkar
allra án efa jafnmikið.
Þorgrímur
Þráinsson.
Elsku Valdís. Hvern hefði
grunað síðast þegar við sátum
saman í yndislegri kvöldsólinni
að endalausi hláturinn og sög-
urnar yrðu minningar sem við
yljum okkur við nú þegar þú
hefur haldið í ferðalagið heim.
Þú færð nú svör við mörgu því
sem stundum var rætt og eftir
sitjum við með bros á vör en
barmafullt hjarta af söknuði og
þakklæti fyrir þig.
Megi eilífðar sól á þig skína,
kærleikur umlykja
og þitt innra ljós þér lýsa
áfram þinn veg.
(Írskt ljóð)
Megi ljós og kærleikur og fal-
legar minningar sefa sársauka
þinn elsku Hrafn.
„The happyStreet crew“,
Íris E., Íris H.,
Guðbjörg og Kristín.
Mannsævina er hægt að
mæla á margan hátt. Sumir
staldra stutt við en afreka oft
miklu meira en þeir sem lengri
ævi eiga. Valdís var ein af þeim.
Þótt hún hafi ekki átt langa við-
dvöl hér reisti hún sér veglegan
minnisvarða með því að snerta
hjörtu margra með góðmennsku
sinni, glettni, raddfegurð, elju
og krafti alla tíð.
Engin lognmolla var í kring-
um Valdísi, alls staðar var eftir
henni tekið og var hún fljót að
afla sér vina. Hún smeygði sér
inn í hjörtu manna með hljóm-
þýðri rödd sinni á öldum ljós-
vakans og ekki síður með ríkri
þjónustulund og nærgætni við
gesti sína í háloftunum. Sam-
starfsfólki var hún sannur gleði-
gjafi og þakka ég henni fyrir
ánægjulegt samstarf í gegnum
árin og votta aðstandendum
hennar og vinum innilega samúð
vegna fráfalls hennar. Að lokum
vil ég minnast hennar með eft-
irfarandi ljóðlínum:
Lífið er skrýtið, lífið er stutt
og samferðamenn misgóðir.
Fyrr en varir við erum flutt
á framandi nýjar slóðir.
Flogin er frá oss fögur sál
til frelsis hinum megin.
Hún kynti hér mörg hjartabál
og horfði fram á veginn.
Með góðlyndi og glettni sinni
gladdi hún okkur ferðum í.
Eilíflega í okkar minni
mun ljóma hennar dýrðarský.
Við þökkum fyrir samveruna,
skýjum ofar, láði á.
Hún góða hafði nærveruna
og notalegt var henni hjá.
Hugur okkar dapur dvelur
drengnum hennar fagra hjá.
Nú frábær móðir honum felur
í fótspor sín að fara á stjá.
Íris Dungal.
Hún Valdís vinkona mín er
dáin.
Ég les þessi orð aftur og aft-
ur. Orðin eru svo óraunveruleg
– þau geta varla verið sönn.
Þessi yndislega, fallega vin-
kona mín var alltaf svo lifandi
og skemmtileg. Valdís var hrók-
ur alls fagnaðar hvert sem hún
fór. Nú er hún farin frá okkur.
Eftir sitjum við með brostin
hjörtu og tómarúm. Það voru
mikil forréttindi að geta kallað
sig vin Valdísar.
Ég kynntist Valdísi fyrst þeg-
ar ég fór í mitt fyrsta útvarps-
viðtal á Rás 2. Valdís vissi að ég
væri hálfsmeykur og feiminn að
koma fram og tala um sjálfan
mig á svona opinberum vett-
vangi, en hún náði strax að róa
mig niður með sínu einstaka
hlýja viðmóti og örugga fasi. Við
urðum fljótt góðir og nánir vinir
eftir það, sú vinátta hélst alla
tíð, þótt samband væri ekki dag-
legt.
Það er hægt að dásama kosti
Valdísar með mörgum orðum,
því þeir voru ómældir. Valdís
var mikill vinur vina sinna, það
þekktu allir sem stóðu henni
nærri. Næm, tilfinningarík með
risastjórt hjarta. Að hlæja með
Valdísi var með því skemmti-
legra, því hún var einstaklega
orðheppin og með frábæran
húmor.
Valdís átti ekki langt að
sækja sín yndislegheit. Þau
systkinin voru alltaf samrýnd og
einsaklega góð hvert við annað
og alla aðra sem á vegi þeirra
urðu. Sonur Valdísar, Hrafn, var
augasteinn hennar og eftir fæð-
ingu hans komst fátt annað að
en ljósgeislinn í lífi hennar.
Hrafn ber mannkostum móður
sinnar glöggt vitni, því hann er
einstakur drengur.
Þegar sameiginlegur vinur
okkar Valdísar, Hemmi Gunn,
lést vorum við bæði miður okkar
að missa þennan frábæra mann
svona snemma. Við áttum gott
og einlægt spjall þar sem við
töluðum um hvað lífið væri stutt
og hverfult, og að við þyrftum
að vera dugleg að vera í sam-
bandi og hittast oftar – um
þetta vorum við sammála. Valdís
hafði orð á því að hún ætti fullt
eftir og væri sannarlega ekki
tilbúin til að fara neitt. Hún ætl-
aði sér að vera til staðar fyrir
Hrafn sinn a.m.k. næstu þrjátíu
árin. Því miður hefur almættið
haft önnur áform fyrir hana. Að
missa Valdísi úr lífi okkar sem
elskuðum hana og dáðum er
þungbærara en hægt er að færa
í orð. Fallegt ljós hefur nú
slokknað á þessari jörðu. Ljósið
hennar Valdísar vinkonu minn-
ar. Ljós sem hún var svo gjaf-
mild á og færði yfir á líf okkar
sem stóðum henni nærri. Þetta
er þungt og mikið högg. Ég
mun sakna hennar meira en orð
fá lýst. Ég er ekki í nokkrum
vafa um að nú lýsir mín góða
vinkona upp aðra veröld og
sinnir ekki síður mikilvægum
verkum þar.
Góða nótt elsku Valdís mín –
sofðu rótt fallegi engill. Sjáumst
hinum megin. Ég votta Hrafni
syni hennar og systkinum henn-
ar mína dýpstu samúð. Ég bið
algóðan Guð að veita þeim öllum
styrk og huggun á þessari erfiðu
stundu. Guð blessi ykkur öll.
Richard Scobie.
Ég er glöð – að hafa sagt þér
í okkar síðasta samtali að mér
þætti óendanlega vænt um
þig …
Ég er glöð – að hafa sagt þér
að ég væri þess fullviss að þú
ættir 100% þátt í því að Hrafn-
inn þinn væri eins vel gerður og
flottur ungur maður og raun ber
vitni.
Sorgin við fráfall þitt er
áþreifanleg … skerandi verk-
ur … þannig er það bara …
hver á núna að leiðbeina mér á
jafnhreinskiptinn hátt og þú
gerðir? Ég þekki engan sem
getur hrækt yfir öxlina á sér –
og það á prenti eins og þú – vin-
skapur okkar var mér ómetan-
legur, þú gafst meira en þú vild-
ir taka við.
Við vorum sammála um að
árið 2013 væri ekki besta árið,
ætluðum að nýta 2014 til betri
verka – ég lofa þér því, elsku
vinkona, að standa við minn hlut
– þú stendur við þinn á annan
hátt … því miður … orð eru
eitthvað svo tilgangslaus á
svona stundu, erfitt að skrifa án
þess að hljóma sjálfhverf … en
þannig er það þegar hugsanir og
minningar hrannast upp.
„I closed my eyes and spoke
to you in a thousand silent wa-
ys.“
Kveð þig með orðum Sigur-
björns Þorkelssonar sem eiga
svo vel við þig og okkar sam-
skipti, elsku vinkona:
Vertu
á meðan þú ert
því það er of seint
þegar þú ert farinn.
Elsku Hrafn, Raggi, Jói og
fjölskylda Valdísar, ykkur sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessari erfiðu stundu.
Sigrún Jónsdóttir.
Hugtakið vinátta mun aldrei
ná að lýsa því sambandi sem við
áttum frá því við hittumst fyrst.
Trúnaðurinn, traustið, væntum-
þykjan og samveran er fjársjóð-
ur í minningunni. Við þurfum
ekki að rekja samband okkar í
smáatriðum til að minnast þess
sem var. Við erum þakklátir,
svo mikið er víst. Þakklátir fyrir
tímann sem við áttum saman,
þakklátir fyrir húmorinn þinn.
Þakklátir fyrir hrósin og hvatn-
inguna. Fyrir gleðina, hláturinn,
hljóðu stundirnar og þær góðu.
Og góðu stundirnar voru marg-
ar. Takk fyrir samveruna á Ítal-
íu, Aró, Hrísó, Bjarkó og Kató.
Allar stundirnar voru góðar og
fyrir þær erum við þakklátir.
En við söknum þeirra meira en
orð fá lýst. Við söknum hláturs-
ins, brossins þíns, raddarinnar
þinnar og tónlistarinnar sem við
hlustuðum á saman. Nú hlustum
við á hana einir og minnumst
þín, Dísarinnar okkar fögru og
bestu. Betri vin munum við
aldrei eignast.
Þú sagðir svo oft: „ég elska
orð“, en nú er okkur orða vant,
því miður. Okkur litlu þínum.
Eins mörg orð og okkur langar
að segja að leiðarlokum er svo
erfitt að finna þau réttu. Sorgin
og söknuðurinn yfirtekur augna-
blikið. Að horfa á eftir þér,
besta vini sem hugsast getur, er
þyngri raun en tárum taki.
Þögnin og tómið sem þú skilur
eftir eru yfirþyrmandi.
Það er óyfirstíganleg hugsun
að samverustundir okkar verði
ekki fleiri í bráð. Við vitum þó
að við hittumst á ný og því kvíð-
um við engu. Við vitum að þegar
okkar tími kemur tekur þú á
móti okkur á þinn einstaka hátt.
Þá verður gaman.
Við erum svo þakklátir fyrir
að hafa fengið að vera þér og
Hrafni við hlið undanfarin ár.
Þau hafa gefið okkur svo óend-
anlega mikið og fyrir þau getum
við aldrei þakkað að fullu. Takk
fyrir öll símtölin, tölvupóstana,
„randið“, kósístundirnar,
„rowdy“-dagana, rossóið og lufs-
urnar. Þú veist hvað við mein-
um. Takk fyrir hreinskilnina,
sterku skoðanirnar, flugferðirn-
ar, fyndnu mannlífslýsingarnar
og einlægnina. Líf okkar væri
ekki samt hefði þín ekki notið
við. Takk fyrir að hafa eignast
Hrafn. Við gætum hans alltaf,
alveg eins og við lofuðum. Hann
er stoltið þitt og þannig verður
það alltaf. Og þú mátt svo sann-
arlega vera stolt af honum. Fal-
legri og betur gerð manneskja
er vandfundin og það er þér að
þakka og engum öðrum. Og við
erum líka svo stoltir af honum.
Við lifum minninguna um þig
með honum alla tíð. Aldrei hafa
áhyggjur af Hrafninum þínum,
aldrei.
Elsku Valdís. Við vildum að
þessi orð gætu verið í anda
þeirra tölvupósta og orða sem
við skiptumst á í tíma og ótíma.
En það myndi enginn skilja þau
orð, svo við hlífum þeim við því.
Við munum alltaf sakna stund-
anna okkar saman og þú munt
alltaf verða okkur innblástur og
hvatning í öllu því sem við tök-
um okkur fyrir hendur. Takk
fyrir allt sem þú kenndir okkur
og skilur eftir. Takk fyrir að
hafa verið til, elsku Dísin okkar.
Svo sjáumst við og þá verður
gaman. Við elskum þig, höfum
alltaf gert og munum alltaf
gera. Kældu bubblur áður en
við komum.
Þínir bestu að eilífu,
Ragnar og Jóhann Þór
(Raggi og Jói).
Við kveðjum nú vinkonu okk-
ar Valdísi Gunnarsdóttur, eins
ósanngjarnt og það er. Við Val-
dís höfum verið vinkonur í mörg
ár og margs er að minnast. Vin-
skapur okkar varð þó annar og
nánari haustið 1993 þegar í ljós
kom að við bárum allar barn
undir belti. Von var á börnunum
á komandi vori. Spariskór og
tjúttgallar voru lagðir til hliðar
en tækifærisklæðnaður, ógleði
og „Oilly“ varð helsta umræðu-
efnið.
Fannst fólki fyndið að við
værum þetta samtaka að bæta
þremur fallegum drengjum í
hóp Íslendinga eins oft og við
höfðum gantast með hversu fáir
fallegir karlmenn væru hér á
landi.
Mikið hlógum við, borðuðum
og blöðruðum þennan vetur
meðan gullmolarnir okkar
þroskuðust í kviðum okkar. Val-
dís var fyrst af stað og leit
Hrafn dagsins ljós 7. maí 1994;
þvílíkur prins, Valdís var bók-
staflega í skýjunum og skal eng-
an undra. Við komum svo með
okkar drengi í heiminn 13. og
25. maí. Sumarið 1994 er ynd-
islegt í minningunni; kaffiboð,
mömmumorgnar og eintóm
gleði.
Lífið var framundan og, eins
og það er, færði það okkur ólík
verkefnin. Alltaf fylgdumst við
hver með annarri og bárum
bækur okkar saman. Og mikið
töluðum við um strákana okkar,
nú fallegir ungir menn á tutt-
ugasta aldursári sem eiga fram-
tíðina fyrir sér. Nú skyndilega
þarf sá „elsti“, samt svo ungur,
að takast á við að kveðja móður
sína. Svo alltof alltof fljótt. Sárt
er til þess að hugsa að Valdís fái
ekki að fylgja Hrafni sínum
lengur en Valdísi var ætlað ann-
að.
Elsku Hrafn, megi góður Guð
styrkja þig á þessum sorgartím-
um, megi góðvild og ást mömmu
fylgja þér um ókomin ár. Við
sendum fjölskyldu og vinum
Valdísar innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna Þóra og
Steinunn (Systa).
Valdís
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Steinn Steinarr orti:
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
Hvíldu í friði fallegi eng-
ill og takk fyrir að gefa mér
líf.
Við hittumst bara aftur þegar
húmar aftur að
og Drottinn vill fá fleiri á þennan
ljúfa stað.
(Þorbjörg Gísladóttir)
Greta Lind.