Morgunblaðið - 18.12.2013, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
Rödd Valdísar er þögnuð en
minningin mun lifa. Söknuður-
inn er mikill. Við vottum fjöl-
skyldu hennar sem og öllum ást-
vinum okkar dýpstu samúð. Við
biðjum Guð að blessa þau öll í
þeirra miklu sorg. Guð blessi og
varðveiti minningu Valdísar
Gunnarsdóttur.
Hvers virði er allt heimsins prjál
ef það er enginn hér
sem stendur kyrr
er aðrir hverfa á braut.
Sem vill þér jafnan vel
og deilir með þér gleði og sorg
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Hvers virði er að eignast allt í
heimi hér
en skorta þetta eitt
sem enginn getur keypt.
Hversu ríkur sem þú telst
og hversu fullar hendur fjár
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Það er komin vetrartíð
með veður köld og stríð.
Ég stend við gluggann
myrkrið streymir inní huga minn.
Þá finn ég hlýja hönd
sál mín lifnar við,
eins og jurt sem stóð í skugga
en hefur aftur litið ljós.
Mín vetrarsól.
(Ólafur Haukur Símonarson)
Björgvin Halldórsson
og fjölskylda.
Elsku Valdís mín, yndislega
vinkona mín, með fallega brosið
þitt í augunum og blíðu röddina.
Nú er röddin þín þögnuð og þú
hefur lokað augunum í hinsta
sinn. Farin í þitt síðasta flug.
Komin á fallegan stað, þar sem
þú munt taka á móti okkur vin-
um þínum – þegar okkar tími
kemur. Ég trúi því.
Það er ekkert eðlilegt við það
að skrifa kveðjuorð til þín á
þessum tímapunkti. Það er eng-
in sanngirni í því að kveðja vin-
konu sína í blóma lífsins. Sumt
verður ekki útskýrt. Mér finnst
ég heppin að hafa fengið að
kynnast þér. Heppin að hafa
verið vinkona þín. Heppin að
hafa getað hlegið með þér og
heppin að hafa getað grátið með
þér. Það sem við gátum hlegið.
Tilsvörin þín, húmorinn og
„frasarnir“. Sumar myndlíking-
arnar þínar voru þannig að þær
gleymast aldrei. Ein slík hélt
mér lengi á floti þegar ég þurfti
nauðsynlega að hafa „kút og
kork“. Ég get enn hlegið að
henni. Við ræddum um lífið og
tilveruna, um sorgir, um ástina
og hamingjuna. Ég er ekki al-
veg viss um að allir skilji hrósið
sem Sturla minn fékk frá þér
þegar þú sagðir hann vera: Al-
vörumann, sterkan og stöðugan,
með „loðnu“ og allt. Þeir sem
þekktu þig vita nákvæmlega
hvað við er átt.
Við ræddum um Hrafn, fal-
lega drenginn þinn. Það sem þú
elskaðir hann og það er ekki
skrítið. Hrafn er einstaklega vel
heppnað eintak af ungum
manni. Blíður og góður, fallegur
að utan og innan. Flottur maður
sem fer með fulla nestistösku út
í lífið. Vel upp alinn af ynd-
islegri mömmu sinni.
Stundum minntir þú mig á
mömmu mína – bæði í útliti og í
fasi. Enda voruð þið báðar gall-
harðir sporðdrekar. Ákveðnar,
staðfastar og stoltar konur. Þið
höfðuð svipaða sýn á lífið.
Smekkkonur á allan hátt, glæsi-
legar á velli. Þið áttuð það líka
sameiginlegt að þið „tókuð enga
fanga“. Fylltust réttlátri reiði
þegar lítilmagninn átti í hlut og
þið gleymduð ekki þeim sem
gerðu eitthvað á hlut ykkar. En
þið ætluðust ekki til neins af
öðrum – sem þið voruð ekki til-
búnar að leggja sjálfar af mörk-
um.
Ég er þakklát fyrir þig Val-
dís, þakklát fyrir að hafa fengið
að kyssa þig bless og segja þér
hvað mér þykir endalaust vænt
um þig. Á sjúkrabeðinum varstu
umkringd fólkinu sem þú elsk-
aðir og elskaði þig. Þú varst
aldrei ein – aldrei.
Ég votta fjölskyldunni þinni,
Hrafni, Grétu, systrum „okkar“,
Jóa, Ragga og öllum vinunum
þínum mína dýpstu samúð.
Heimurinn er fátækari eftir
ótímabært andlát þitt.
Fyrir hönd okkar Hjördísar
systur „okkar“,
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Hlátur, fíflalæti, rauðvín og
sjúklega sætir sveitasöngvarar
einkenndu okkar vinskap eða
réttara sagt Valdís að kynna
fyrir mér æðislega sveitasöngv-
ara. Ég er í forréttindahópi að
vera í innsta vinahring Valdísar.
Þangað komust ekki margir en
hún valdi vel. Okkar leiðir lágu
saman árið 1990 þegar útvarps-
stöðvarnar Stjarnan og Bylgjan
sameinuðust. Valdís verður í
mínum huga alltaf stærsta kven-
útvarpsstjarna þjóðarinnar. Í
útvarpinu var hún dugleg að
tala um það sem henni líkaði og
það var alltaf á hreinu ef henni
líkaði ekki eitthvað. Ég hef farið
með henni í gegnum súrt og
sætt. Börnin okkar eru fædd
með viku millibili og eru bestu
æskuvinir. Við höfum ferðast
saman víða um heim, með og án
barnanna. Vinskapur okkar er
byggður á einlægni og hrein-
skilni. Ég vissi alltaf þegar
henni líkaði ekki mín hreinskilni
en þá sagði hún „æ góði, vertu
ekki með’etta“. Þá þurfti ég að
bakka. Húmorinn okkar er ekki
fyrir alla, stundum var nóg að
líta hvort á annað og þá sprung-
um við úr hlátri. Þær eru marg-
ar stundirnar sem verða fátæk-
legri án hennar.
Þorláksmessuboðið heima hjá
mér þar sem hún stendur yfir
Hrafni sínum og passar að hann
fái nóg að borða. „Krakkinn er
alltaf svo svangur.“ Samveru-
stundirnar voru svo margar og
hver annarri skemmtilegri. Lífið
varð fátæklegra með fráfalli
yndislegrar vinkonu, ég mun
sakna hennar út lífið. Hrafni,
Grétu, skemmtilegu systrunum,
Ragga og Jóa og öðrum að-
standendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigurður H. Hlöðversson.
Það er einhvern veginn
óhugsandi að Valdís vinkona
mín sé ekki lengur hér. Valdís
var ein af þessum stóru per-
sónuleikum, sem maður heldur
að verði alltaf nálægt, alltaf til.
Skarpgreind og myljandi
húmoristi var hún, samband
okkar einkenndist af glettni og
kynlegum sjónarhornum á lífið,
sorgir þess og gleði. Sorgir, því
lífið er ekki alltaf dans á rósum.
Valdís kynntist því, en það gerði
hana líka að þeirri manneskju
sem hún var, hún mátti ekkert
aumt sjá, lagði sig fram við að
hlúa að þeim sem minna máttu
sín og naut þess að gleðja aðra.
Gleðin var það sem einkenndi
hana í allri framkomu. Fagur-
kerinn hún. Heimili hennar og
Hrafns var eins og opna í amer-
ísku tímariti. Allt harmoneraði
saman, áreynslulaust. Rómantík
og nostalgía í hverju horni.
Flugfreyjan hún. Sem vinnu-
félagi var hún fyrirmynd, hún
naut flugfreyjustarfsins fram í
fingurgóma. Ég varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að vera far-
þegi hjá henni eitt sinn, þar dáð-
ist ég að því hvernig hún þjón-
aði öllum með bros á vör, snerti
alla á þann hátt að þeim fannst
þeir einir skipta máli. Oftar en
ekki tók hún ávörpin um borð,
engum fórst það betur úr hendi
að minna á Vildarbörnin okkar
hjá Icelandair, þegar Valdís fór
með Vildarbarnaávarpið safnað-
ist oft meira en ella.
Drottningin hún. Regína var
millinafnið hennar Valdísar, ég
kallaði hana svo oft Regínu þeg-
ar ég vildi að hún fyndi hvað
mér fannst mikið til hennar
koma. Glæsilega kona.
Fallegasta röddin var hennar.
Hún var mín uppáhalds í út-
varpinu eins og svo ótal margra
annarra. Mýktin og blíðan í
röddinni var einstök. Mýktin og
blíðan einkenndi hana.
Og hvar er hún nú? Hvaða
verkefni biðu hennar annars
staðar? Hvaða verkefni máttu
ekki bíða? Þurfti að fægja regn-
bogann, strá stjörnuhröpum eða
vantaði flugfreyju á einkaþotu
þarna uppi? Þurfti að koma á
Valentínusardegi í himnaríki?
Kannski vantaði bara fallega sál
fyrir jólin. Fyrir vikið drúpum
við höfði og grátum, söknum og
syrgjum. En erum líka þakklát
og gleðjumst yfir því að hafa
fengið að verða henni samferða
um stund. Við erum líka minnt
rækilega á það að telja daga
okkar, eins og ég fann á spjall-
inu okkar frá því í fyrravetur,
þar sem hún sagði: Dillý, pöss-
um hvern klukkutíma, lífið er
svo dýrmætt.
Elsku Hrafn og aðrir ætt-
ingjar og vinir, ríkidæmið er
ykkar, þið áttuð hana sem móð-
ur, systur og vin, það verður
aldrei frá ykkur né heldur mér
tekið.
Guð blessi minningu yndis-
legu Valdísar minnar.
Sigurlaug
Halldórsdóttir (Dillý).
Það er erfitt að kveðja elsku
Valdísi vinkonu mína, yndislega
móður Hrafns og systur Ástu,
Jónu og Eyrúnar. Útvarps-
drottningin með silkiröddina og
stóra hjartað sem aldrei mátti
neitt aumt sjá. Ég gæti ekki
verið þakklátari fyrir öll frá-
bæru ráðin eins og „við reddum
þessu“, engin vandamál, bara
lausnir. Hún þoldi ekki væl, var
töffari mikill og einstaklega góð-
ur húmoristi og ófáar stundir
þar sem hlegið var heilu kvöld-
stundirnar.
Ég er svo þakklát og mun
varðveita síðustu skiptin sem við
hittumst, matarboðið hjá mér og
þegar ég hitti þig á spítalanum,
það var mikið hlegið.
Þakklát fyrir að vera sam-
ferða þér með Hrafn og ég með
Matthildi, „krakkarassgötin“
eins og þú sagðir svo oft. Fras-
arnir þínir voru engum líkir og
munu lifa með okkur áfram.
Hjálpsemi þín í garð annarra
var einstök og þú máttir aldrei
sjá neinum líða illa, hvort sem
þú þekktir fólkið eður ei. Á eftir
eftir að sakna Valdísar svo mik-
ið.
Þín vinkona,
Þorbjörg (Obbý).
Það er komin ný stjarna í
himnaríki sem skín skært yfir
þessar hátíðar.
Elsku Valdís mín, ég man
þegar ég heyrði fyrst í þér í út-
varpi, þá fannst mér eins og ég
væri að hlusta á engil. Svo falleg
var röddin þín og svo vorum við
einnig með sama tónlistar-
smekk, sem var ekki allra. Þeg-
ar við síðan kynnumst og verð-
um vinir uppgötva ég að þú
varst engill og þú vildir alltaf
hjálpa öllum og varst með mikla
réttlætiskennd.
Við eigum eftir að sakna þín
óendanlega mikið, drottningin
sem færði okkur gleði og kær-
leik og ilmandi jólahátíð með
amerískum stíl. Húsið angar af
„mulling spices“ og andi þinn
svífur yfir. Jólin voru þinn tími
og ófáar stundirnar sem við átt-
um saman þar sem við hlust-
uðum á perlur tónlistarinnar yf-
ir Amarone og Primadonna og
hlógum að sögunum þínum og
frösum. Við eigum þér að þakka
að hafa kynnst og við eigum þér
að þakka óteljandi yndislegar
stundir og minningar sem
gleymast aldrei. Þú varst snill-
ingur að breyta heimilinu okkar
til hins betra, færðir til húsgögn
og breyttir myndum, þannig að
allt varð einhvern veginn flott-
ara. Þú komst alltaf færandi
hendi og með gjafir fyrir börnin.
Heimskona með góðan smekk
og auga fyrir öllu fallegu og
góðu í mannfólkinu. Við vitum
að það verður tekið vel á móti
þér þegar engillinn mætir í
himnaríki.
Við munum öll hugsa vel um
og hjálpast að með fallega
drenginn þinn. Hrafn er ótrú-
lega sterkur persónuleiki og lík-
ur móður sinni, gullfallegur að
innan sem utan og á eftir að
skara fram úr í því sem hann
tekur sér fyrir hendur. Við vott-
um honum okkar dýpstu samúð
sem og systrum þínum, Valdís
mín, þetta er mikill missir fyrir
okkur öll.
Eins og segir í laginu sem við
hlustuðum svo oft á: „Ég mun
aldrei gleyma þér, allt sem best
þú áttir gafstu mér.“ Guð geymi
þig og minning þín lifir svo
sannarlega með okkur.
Hvert sem liggur leiðin þín
löngum verður þessi.
Innilegust óskin mín
að þig Drottinn blessi
Rögnvaldur (Goggi)
og Rakel.
Í dag kveðjum við mæta
starfssystur okkar, Valdísi
Gunnarsdóttur. Valdís hóf fyrst
störf hjá Flugleiðum 1. apríl
1985 sem flugfreyja við sum-
arafleysingar. Hún flaug nokkur
sumur meðfram starfi sínu sem
útvarpskona en sneri sér síðan
alfarið að útvarpinu enda Valdís
þar á heimavelli með sína óm-
fögru rödd og aðlaðandi fram-
komu. Hún kom aftur í flugið 1.
júní 2007, til Icelandair og aftur
sem sumarstarfsmaður. Valdís
fékk fastráðningu síðastliðið vor.
Valdís var sannkallaður gleði-
gjafi í leik og starfi. Hún var
fljót að hugsa, glettin og spaug-
söm og með ráð undir rifi
hverju eins og oft er sagt um
úrræðagóða einstaklinga.
Ótímabært fráfall Valdísar
heggur skarð í flugfreyjuhópinn.
Valdís skilur eftir sig fallegar og
góðar minningar sem styrkja
okkur á erfiðum tíma. Við horf-
um á eftir samstarfssystur okk-
ar með söknuði og vottum
Hrafni syni hennar og aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Flugfreyjufélags
Íslands,
Sigríður Ása, Sturla,
Anna Dís og Þóra.
Drottning ljósvakans hefur
kvatt okkur í síðasta sinn. Þegar
rödd Valdísar Regínu Gunnars-
dóttur heyrðist á Rás 2 fyrir 30
árum kom fljótt í ljós að hún
hafði einstaka hæfileika. Hún
naut fljótt mikilla vinsælda og
með einstakri rödd sinni tókst
henni að skapa stemmingu sem
áður hafði ekki verið í íslensku
útvarpi. Hún hreif fólk með sér í
sérstaka töfraveröld í hvert sinn
sem hún var við hljóðnemann.
Með rómantísku lagavali
geislaði frá henni mýkt og ljúf-
leika sem hafði áhrif og fékk
hlustendur til að láta hugann
reika á aðrar slóðir í dagsins
önn. Það var sannur tónn í
röddinni hennar, hún var ekki
að leika eða búa til sérstaka
persónu fyrir útvarpið. Þetta
var bara Valdís. Hún speglaði
sitt eigið líf til þjóðarinnar,
hennar sýn á lífið, von hennar
og ósk sem bjó í hjarta hennar
um hamingju og rómantík. Þetta
var það líf sem hún sjálf vildi
lifa og leitaði að. Það var þess
vegna sem hafði hún svona mikil
áhrif á líf fólks.
Valdís hafði algjöra sérstöðu
sem útvarpskona og hún setti
ný viðmið. Hún var stjarna. Hún
hefði verið stjarna hvar sem er í
heiminum. Ef hún hefði verið í
stærra landi hefði ekki þurft að
spyrja að því hvernig henni
hefði vegnað þar, hún hafði ein-
stakan stíl í útvarpi sem enginn
hefur enn leikið eftir. Valdís var
sannkölluð drottning ljósvakans
– og hafði innistæðu að gera til-
kall til þess titils. Hinsvegar má
segja að oft hefði „bransinn“
mátt sýna henni meiri virðingu
fyrir það sem hún átti og þá fá-
gætu hæfileika sem hún hafði
yfir að búa.
A.m.k. verður langt þangað til
íslenskar útvarpsstöðvar finna
arftaka hennar, hvað þá að
krýning fari fram.
Frægðinni fylgir skuggahlið.
Líkt og með margt fólk sem
rekur þá leið að verða þekkt á
okkar litla landi var Valdís
stundum umdeild og umtöluð.
Margt af því sem um hana var
sagt í gegnum tíðina átti hún
ekki skilið, annað spratt upp af
öfund og afbrýðisemi, sem að
öllu jöfnu er erfitt að verjast.
Hún lá sjaldan á skoðunum
sínum og kom venjulega til dyr-
anna eins og hún var klædd,
þannig að þeir sem áttu við
hana erindi vissu allajafna hvað
það var sem hún átti við hverju
sinni. Kannski þess vegna var
hún dæmd ranglega fyrir vikið.
Hún hafði lag á því að verjast
því sem sagt var með styrk, þó
svo að oft sviði undan.
Ég var svo heppinn að fá að
þekkja Valdísi Regínu og við
áttum samleið í gegnum þykkt
og þunnt, jafnt í útvarpinu sem
utan. Sú Valdís Regína sem ég
þekkti hafði smitandi hlátur, var
smekkleg, hrein og bein og vin-
ur vina sinna. Það gustaði oft
um okkar vinskap en eftir sitja
eingöngu góðar minningar, hlát-
ur og grín. Textinn í lagi James
Taylor „You got a friend“ segir
meira en mörg orð um Valdísi
Regínu, hvaða persónu hún
hafði að geyma.
Sendi Hrafni og fjölskyldunni
allri mínar dýpstu samúðar-
kveðjur. Það var bara ein Val-
dís. Megi hún hvíla í friði.
Jón Axel Ólafsson.
Ég sit í eldhúsinu, með jóla-
lyktina, kerti um allt og hugsa
til Valdísar. Við hittumst fyrir
27 árum, ég tvítug að hefja störf
á Bylgjunni, hún 8 árum eldri,
flugfreyja og vön útvarpskona.
Mér fannst hún svo lífsreynd,
hún virtist hoppa vikulega til
NY!
Sama vor kynntist ég eigin-
manninum og tók með mér í
partí. Þegar Valdís sá hann
spurði hún mig hreint út: „Er
þér alvara með þennan leður-
klædda slána? Það eru dauðar
flugur á mótorhjólajakkanum
hans!“ Það sem við hlógum að
þessu síðar þegar þau höfðu
kynnst og hann hlaut náð fyrir
augum Valdísar og rúmlega það.
Ég man t.d. eftir boði þar
sem við vorum 3 vinkonur með
börnum. Karlinn minn var með
því hann átti frí þetta kvöld.
Hann stjanaði við okkur og þeg-
ar talið barst að því að Bó væri
með ball um kvöldið lagði hann
frá sér servíettuna og sagði:
„Stelpur, þið farið á ball, ég
passa krakkana.“ Hann svæfði
skrílinn á meðan við vinkonurn-
ar tjúttuðum. Það voru svona
hlutir sem gerðu Valdísi orð-
lausa og í gegnum árin minntist
hún oft á það hvað við Stebbi
værum heppin að hafa hist. Hún
samgladdist vinum sínum sem
höfðu fundið sinn sálufélaga og
óskaði þess svo heitt að finna
sinn.
Nokkru síðar vorum við sam-
an með daglega þætti. Við vor-
um uppátækjasamar og glúrnar,
sveifluðum augnhárunum og
fengum það í gegn að senda
stundum út utan úr bæ, frá
kaffihúsum eða sundlaugarbökk-
um. Fór eftir veðri. Ef mér
fannst Valdís vera orðin of
væmin fór ég í hina áttina og
gerði grín. Hún frussaði af
hlátri, að sama skapi tókst henni
að mýkja mig og finna rómó-
takkann. Ég kallaði hana stund-
um Regínu og hún svaraði „æi
þarna asninn þinn“ með hlýju í
augum og dillandi hlátri. Já, við
hneggjuðum út í eitt þetta ynd-
islega sumar.
Við höfum brallað margt og
vorum í góðu sambandi, oft á
dag, en svo komu tímabil þar
sem við heyrðumst sjaldnar en
það breytti engu. Vinskapurinn
var þannig, við tókum bara upp
þráðinn!
Fyrir örfáum árum ætluðum
við að vera voða sniðugar og
styðja hvor aðra í þeim leið-
indum sem flestir kalla líkams-
rækt. Við höfðum þá báðar átt
pínu erfitt og höfðum að auki
safnað á okkur óþarfa kílóum.
Við vorum vart æfingahæfar
vegna hláturs. V: „Kallarðu
þetta rass, asninn þinn, þú ert
eins og lítill api.“
A: Ætlarðu að æfa í þessum
skúringagalla eða ertu með önn-
ur föt með þér?
Við sáum alltaf spaugilegu
hliðina á öllu og hefðum viljað fá
afhenta þvagleggi við inngang-
inn því engin leið var að halda
þvagi í þessum félagsskap.
Síðasta samtal okkar var 2
dögum áður en hún lagðist inn.
Það var í henni beygur og ég
reyndi að stappa í hana stálinu.
Við sammæltumst um að ég léti
hana í friði á spítalanum en
kæmi heim til hennar viku síðar
með „ógeð“ úr bakaríinu með
opna blaðurskjóðuna. Það bíður
betri tíma.
Maðurinn í lífi Valdísar var
Hrafn Valdísarson. Hennar líf
breyttist mikið með tilkomu
hans. Hann var augasteinn
hennar og yndi og hans velferð
skipti öllu. Í dag stendur þessi
19 ára gamli drengur við kistu
móður sinnar og bestu vinkonu.
Elsku Valdís mín getur aldeilis
verið stolt af þessum dreng sem
orðinn er að myndarlegum ung-
um manni, sem er svo duglegur,
sjálfstæður, vinnusamur og ynd-
islegur.
Elskulegur Hrafn minn, Ásta,
Jóna, Eyrún, Gréta Lind og fjöl-
skyldur, Raggi, Jói og ástvinir
allir. Við Stebbi og strákarnir
sendum ykkur kærleikskveðju.
Minningin lifir.
Anna Björk Birgisdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og systir,
BRYNHILDUR MAACK PÉTURSDÓTTIR,
Rauðahjalla 5,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi laugar-
daginn 7. desember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn
20. desember kl. 11.00.
Ægir Pétursson,
Ásgeir Ægisson, Sigrún Skaftadóttir,
Brynja Ásgeirsdóttir,
Logi Steinn Ásgeirsson,
Hlini Ásgeirsson,
Pétur Vignir Maack Pétursson,
Hilmar Pétursson,
Gunnar Pétursson,
Bernharð Pétursson,
María Bóthildur Pétursdóttir,
Elísabet Þ. Á. Maack Pétursdóttir.