Morgunblaðið - 18.12.2013, Side 29

Elsku afi
Nú þegar þú hefur kvatt þenn-
an heim minnumst við góðra tíma
sem við áttum með þér og mun-
um geyma í hjörtum okkar um
ókomna framtíð.
Við systkinin eigum góða
minningar af veru okkar í Miðdal
hjá þér og ömmu og þá sérstak-
lega Davíð Rúnar sem var hjá
ykkur mörg sumur. Hann kom til
ykkar þegar sauðburður hófst en
þá miðuðust skólaslit og þingslit
við sauðburð og fór hann ekki
fyrr en réttir voru búnar að
hausti. Hann hjálpaði til eins og
hann gat við bústörfin og fékk
ungur að keyra traktor og fara
með moðið út á Velli. Eitt af því
sem afi lagði áherslu á fyrir
fyrsta aksturinn var að ef þú
mætir bíl þá ferðu bara rólega og
heldur þig hægra megin á veg-
inum. Gullin regla sem gott er að
vita þegar ekið er í umferðinni.
Afi var organisti í kirkjunni og
æfði hann sig reglulega, sálmar
heyrðust því oft og ennþá hljóma
þeir kunnuglega í eyrum. Við
vissum einnig með góðum fyrir-
vara ef það var gifting í vændum
því þá fór brúðarmarsinn að
hljóma í stofunni.
Í réttunum á haustin var alltaf
mikið líf og fjör og þá var alltaf
mesti spenningurinn hjá okkur
að finna í sameiningu kindina
„okkar“ í hópnum. Þar lærðum
við einnig að það geta ekki öll
lömb lifað heldur þurfa einhver
að fara í sláturhús. Fjölskyldan
fékk einnig að njóta þess yfir vet-
urinn að ekki væri pláss fyrir öll
lömb í fjárhúsunum. Afi gaf Dav-
íð nafna sínum sína fyrstu kind
þegar hann var lítill eins og hann
gerði fyrir hin barnabörnin, það
sem hins vegar var frekar merki-
legt að sá yngri ákvað að kindin
ætti að heita Hrútur, við það sat
og kindin fékk það nafn. Þetta
var uppspretta skemmtilegra
stunda þegar útskýrt var fyrir
fólki að hrúturinn hefði borið
lömbum!
Minningarnar eru líka margar
frá Ási í seinni tíð. Afi var at-
hafnasamur maður og hafði alltaf
nóg fyrir stafni í Kjósinni. Ekki
þótti okkur leiðinlegt þegar afi
ákvað að við sumarbústaðinn
skyldi útbúa fótboltavöll. Það
þótti honum ekkert tiltökumál.
Ætli við höfum þessa athafna-
semi og orku ekki frá honum,
sem og tónlistina. Já, þú varst
fjölhæfur og áttir góða ævi, það
geta afkomendur þínir vottað.
Seinni árin þótti okkur vænt
um að koma til þín í Hæðargarð-
inn með langafabörnin. Alltaf
gafst þú þér tíma til að spila við
þau og skemmtilegast fannst þér
að vinna þau. Alltaf var stutt í
húmorinn og gleðina hjá þér og
lést þú þig ekki vanta í þrítugs-
afmælisveislu Hilmars í fyrra
þrátt fyrir að sjálfur værir þú að
nálgast tírætt. Þar lékst þú á als
oddi og tókst þátt í gleðinni og
settir upp gerviyfirvaraskegg
eins og aðrir gestir.
Afskaplega þótti okkur svo
vænt um að fá þig síðustu vik-
urnar á hjúkrunarheimilið
Hamra í okkar heimabyggð,
Mosfellsbæ. Þar dvaldir þú þó
allt of stutt og hefðum við viljað
sjá fyrirsagnir í blöðum á næsta
ári „Hundrað ára á Hömrum“.
En nú er þessari glímu lokið,
elsku afi, og er það ósk okkar að
nú sért þú kominn á góðan stað
og búinn að finna ömmu. Við
hugsum hlýlega til ykkar beggja.
Hvíl í friði, elsku afi. Þín afa-
börn.
Davíð Rúnar, Ragnheiður
og Hilmar.
Afi Davíð bjó ásamt ömmu
Rósu í Hæðargarði þegar við
systkinin vorum að alast upp. Þar
voru alltaf hlýlegar móttökur og
notalegt að koma. Afi var bóndi í
Miðdal í Kjós og hafði því mikinn
áhuga á að vita hvernig búskap-
urinn gengi, hvort kýrnar mjólk-
uðu ekki mikið og hvernig lömbin
flokkuðust. Afi var alltaf jafn-
undrandi þegar við sögðum hon-
um frá mjaltaþjóninum í sveitinni
sem mjólkar kýrnar. Afi, sem
hafði stundað einfaldar hand-
mjaltir í uppvextinum, átti erfitt
með að gera sér í hugarlund
hversu mikið tækninni hefur
fleygt fram.
Þegar amma Rósa féll frá árið
2008 bjó afi einn í Hæðargarð-
inum. Hann naut ríkulegrar um-
hyggju barna sinna og barna-
barna sem komu oft til hans í
heimsókn. Þá var gjarnan gripið í
spil og borðaðar kræsingar. Afi
hafði sérstaklega gaman af því að
spila bridge og höfum við systk-
inin spilað ófá spilin við hann. Það
var alltaf stutt í húmorinn og
reyndi hann oft að rugla okkur í
ríminu í spilunum. Afkomendur
Davíðs og Rósu eru fjölmennur
hópur. Þrátt fyrir háan aldur var
afi iðulega með á hreinu hvað
flestir höfðu fyrir stafni hverju
sinni.
Elsku afi okkar.
Við munum sakna þess að
koma í heimsókn til þín. Okkur
fannst sérstaklega gaman þegar
Máney var með því þið náðuð svo
ótrúlega vel saman þrátt fyrir að
97 ár væru á milli ykkar.
Við þökkum þér fyrir að hafa
verið einstakur afi og þú munt
alltaf eiga stað í hjarta okkar.
Þín barnabörn,
Rósa, Eysteinn og Eyþór.
Nú þegar við kveðjum Davíð
afa streyma fram í huga okkar
margar góðar minningar. Við
systurnar nutum þeirra forrétt-
inda að fá að alast upp í sveit hjá
foreldrum okkar í Eilífsdal og
búa á næsta bæ við Davíð afa og
Rósu ömmu í Miðdal. Það var alla
tíð mikill samgangur á milli bæj-
anna og því vorum við mikið með
afa og ömmu og erum við afar
þakklátar fyrir það. Afi og amma
ráku myndarlegt bú, var oft mik-
ið um að vera og heimilið afar
gestkvæmt, enda voru þau mjög
góð heim að sækja. Afi var sveita-
maður af lífi og sál og frum-
kvöðull í því að tileinka sér nýj-
ustu tækni sem í boði var. Hann
var einnig íþróttamaður af guðs
náð, þar fór heilbrigð sál í hraust-
um líkama og þurfti engin töfra-
brögð til. Það sem einkenndi afa
líka var hve yfirvegaður hann
var, félagslyndur og léttur í lund.
Hann var ákaflega jákvæður,
hafði mörg verk að vinna og
sinnti öllu sínu vel. Hann kunni
þó að gefa sér tíma til að njóta og
gefa af sér. Hann var afskaplega
flinkur að spila á orgel og var
hann orgelleikari í Saurbæjar-
kirkju og Reynivallakirkju. Hann
spilaði oft á orgelið heima í Mið-
dal og var fátt notalegra en að
bardúsa eitthvað með ömmu á
meðan afi spilaði sálma. Á meðan
afi og amma bjuggu í Miðdal fór-
um við fjölskyldan til þeirra á
gamlárskvöld. Er það mjög
sterkt í minningunni hve
skemmtilegt það var, enda ávallt
mikil veisla, búið að safna í
brennu og á miðnætti spilaði afi á
orgelið og allir sungu saman, nú
árið er liðið. Eftir að afi og amma
fluttu í bæinn hélt heimilið þeirra
áfram að vera miðpunktur stór-
fjölskyldunnar og einnig Ás,
sumarbústaðurinn sem þau
byggðu í sveitinni. Alltaf var gott
að koma til þeirra, var spjallað og
spurt frétta og tekið í spil. Við er-
um þakklátar fyrir að hafa fengið
að hafa Davíð afa svo lengi hjá
okkur en hann hefði orðið 99 ára
nú í lok desember. Hann var
áhugasamur um fólkið sitt og
fylgdist fram á síðustu stundu
með því hvað barnabörnin og
barnabarnabörnin tóku sér fyrir
hendur. Já, af afa má margt læra.
Við fráfall Davíðs afa höfum
við misst góða fyrirmynd. Hans
verður saknað.
Erla, Lilja og Heiða.
Okkur systkinin í Miðdal lang-
ar til að minnast elsku Davíðs afa
í nokkrum orðum. Afi var mikill
gleðigjafi í okkar lífi sem og ann-
arra. Hann var alltaf svo hress og
kátur og til í að spjalla við okkur
um heima og geima. Þegar við
vorum yngri kenndi hann okkur
að spila og leggja kapal og átti
alltaf lausa stund til þess að spila
við okkur Svarta-Pétur eða Veiði-
mann. Hann og Rósa amma pöss-
uðu stundum búskapinn í Miðdal
ásamt vinnufólki og okkur systk-
inum þegar mamma og pabbi
fóru í frí. Okkur fannst gaman að
vinna með afa og hlógum þegar
hann fussaði yfir því að erlenda
vinnufólkið talaði ekki nógu góða
íslensku. Í seinni tíð þegar við
byrjuðum sjálf að eiga stærri hlut
í búskapnum þótti okkur fátt
skemmtilegra en að ræða ýmsa
hluti hans við afa Davíð. Og
ennþá skemmtilegra var að
hlusta á hann segja sögur úr
sveitinni, hann kunni þær nokkr-
ar.
Elsku Davíð afi, takk fyrir allt
og hvíldu í friði.
Ó hve gott á lítil lind
leika frjáls um hlíð og dal.
Líða áfram létt sem hind,
líta alltaf nýja mynd.
Lauma kossi á kaldan stein,
kastast áfram tær og hrein.
Ég vildi að ég væri eins og þú
og vakað gæti bæði daga og nætur.
Að öllu skyldi kveða óð um unað, ást
og trú
sem aldrei bregst en hugga lætur.
Já, ef ég mætti lifa eins og lindin
silfurtær
sem lög á sína hundrað strengi slær.
(Bjarki Árnason)
Hjalti Freyr, Ólöf Ósk
og Andrea.
Fallinn er frá sveitarhöfðingi í
Kjós, Davíð Guðmundsson frá
Miðdal. Davíð var burðarás í
sinni sveit á síðustu öld. Hann
lést í hárri elli saddur lífdaga eft-
ir gæfuríka ævi og farsælt ævi-
starf. Miðdalsheimilið hefur
ávallt borið húsbændum þar fag-
urt vitni um vinnusemi, dugnað,
natni og hlýju. Það sem vakti at-
hygli mína er ég kom þar sem
ungur drengur að hitta æskuvin
minn og félaga, Eirík son Davíðs
og Rósu, var hlýja, agi, glettni,
samheldni og síðast en ekki síst
vinnusemi. Davíð bar nafn kon-
unga með réttu þó svo að hóg-
værð og hófsemi einkenndi lífs-
göngu hans umfram annað. Hann
var sem ungur maður allra
manna best á sig kominn að lík-
amlegu atgervi og var glímu-
kóngur Íslands og var í farsælu
sigurliði UMSK í Haukadal. Dav-
íð unni líka því fagra og smáa og
var tónlist stór hluti í lífi hans en
hann var organisti í Saurbæjar-
kirkju á Kjalarnesi í áratugi.
Faðir minn minnist með miklu
þakklæti góðs samstarfs við Dav-
íð í sveitarstjórn og félagsmálum
þar sem hann var réttsýnn og
allra. Miðdalssystkinin lögðu
mikið til sveitar sinnar, þannig
var Valgerður ljósmóðir, Njáll
skólastjóri og Davíð organisti og
frammámaður í félagsmálum. En
með hverjum manni stendur
kona og Rósa stóð þétt við bak
bónda síns og Miðdalsheimilið
bar henni fagurt vitni fyrir mik-
inn dugnað, elju og ósérhlífni.
Ég vil fyrir hönd foreldra
minna þakka Davíð og þeim heið-
urshjónum frá Miðdal Davíð og
Rósu fyrir samfylgdina. Ríki-
dæmi Davíðs og Rósu myndi
hæfa konungum, fjölskylda
þeirra myndarleg, samhent og
dugleg og synir þeirra halda uppi
merkjum þeirra í búskap, Guð-
mundur í Miðdal með afurða-
hæsta kúabú landsins og Eiríkur
hefur byggt upp á Kanastöðum af
miklum myndarbrag.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Eyjum II í Kjós sendum við ætt-
ingjum og vinum Davíðs Guð-
mundssonar í Miðdal okkar bestu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu bóndans
Davíðs Guðmundssonar frá Mið-
dal í Kjós.
Fh. fjölskyldunnar Eyjum II
Kjós.
Ólafur M. Magnússon.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
✝ Pétur Jó-hannsson
fæddist á Patreks-
firði 31. júlí 1932.
Hann lést á
Landakotsspítala
hinn 6. desember
2013.
Foreldrar hans
voru Jóhann Pét-
ursson skipstjóri,
f. 18.2. 1894 á
Hvassahrauni á
Vatnsleysuströnd,
d. 1.4. 1961, og Elín Bjarna-
dóttir frá Stóru-Vatnsleysu í
sömu sveit, f. 27.7. 1899, d.
18.7. 1982. Pétur var næst-
elstur systkina, átti þrjár syst-
ur. Þær eru Kristín Björg, f.
18.9. 1930, Oddbjörg Ásrún, f.
20.3. 1936, og Elín Guðbjörg,
f. 23.3. 1943, d. 7.1. 2012.
Pétur kvæntist 25. október
1958 Kristínu Margréti Guð-
mundsdóttur, f. í Reykjavík
29. apríl 1927. Foreldrar
skóla Íslands 1956. Pétur hóf
sjósókn á unglingsaldri með
föður sínum á togaranum
Gylfa frá Patreksfirði en faðir
hans var um langt árabil skip-
stjóri á togurum frá Patreks-
firði. Fjölskyldan fluttist bú-
ferlum til Reykjavíkur 1950
og bjó fyrst í Reykjavík en
síðar í Sætúni, Lamb-
astaðahverfi, Seltjarnarnesi.
Pétur var á þrítugsaldri
orðinn skipstjóri á Hvalfellinu
og 28 ára gamall sótti hann
Sigurð ÍS til Þýskalands. Pét-
ur varð síðar stýrimaður á
t.a.m. Ásbergi og Ásbirni RE,
Ljósafelli SU og síðar skip-
stjóri á t.a.m. Karlsefni RE og
Aðalvík KE. Á sextugsaldri
hætti Pétur sjósókn á fiski-
skipum þegar hann réðst til
starfa hjá Björgun og varð
stýrimaður og síðar skipstjóri
á sanddæluskipum félagsins.
Var hann farsæll í sínum
störfum.
Útför Péturs fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 18.
desember 2013, og hefst at-
höfnin kl. 15.
hennar voru Guð-
mundur Jónsson
verslunarmaður
og Kristín Mar-
grét Jónsdóttir,
bæði úr Reykja-
vík. Bjuggu Pétur
og Kristín fyrst á
Ljósvallagötu 22,
Reykjavík en
fluttu á Lind-
arbraut 10, Sel-
tjarnarnesi 1965.
Börn Péturs og
Kristínar eru: 1) Auður, f. 6.
desember 1958. 2) Jóhann, f.
22. júlí 1961, í sambúð með
Margréti Lilju Magnúsdóttur
og er barn hennar og fóst-
ursonur Jóhanns Baldvin Búi
Wernersson, 3) Brynja, f. 5.
júní 1964.
Pétur ólst upp á Patreks-
firði og gekk þar í barnaskóla.
Gagnfræðaprófi lauk hann frá
Núpi í Dýrafirði 1950. Þá lauk
Pétur prófi frá Stýrimanna-
Nú er komið að leiðarlokum
hjá þér, elsku faðir minn. Þú
varst fæddur og uppalinn í
vestfirsku sjávarplássi og byrj-
aðir ungur að sækja sjóinn með
föður þínum sem var skipstjóri
á togurum á Patreksfirði um
árabil. Væntanlega hefur lítið
annað komið til greina af þinni
hálfu en að feta í fótspor hans.
Þú varst almennt fámáll um
eigin hagi í gegnum tíðina en
þegar bryddað var upp á sam-
ræðum, svo sem um hvernig
þriggja mánaða saltfisktúrar á
Grænlandi hefðu gengið fyrir
sig, þá taldir þú slíka túra ekki
í frásögur færandi, svona hefði
þetta bara verið á þeim tíma. Á
mínum yngri árum var ég með
þér á sjó nokkur sumur þegar
þú varst skipstjóri á Aðalvík
KE.
Þar komu þínir mannkostir
vel í ljós en hvort sem pokinn
var fullur af fiski eða ekki þá
skiptir þú lítt skapi og komst
þínum fyrirskipunum til skila
án þess að hækka róminn.
Naust þú enda trausts og virð-
ingar áhafnar og varst ávallt
farsæll í þínum störfum.
Þegar vinnu lauk fannst þér
fátt ánægjulegra en að setjast
niður með góða fræðibók, ekki
síst á náttúrusviðinu eða þá
ævisögu. Þá man maður eftir
jólunum í gamla daga þegar þú
tókst upp nikkuna eða settist
við píanóið og lékst jólalög og
hélst uppi stemningunni.
Þú varst ekki fyrir það að
barma þér og man ég ekki til
þess að þér hafi orðið misdæg-
urt í gegnum tíðina ef frá er
talið heilablóðafall fyrir nokkr-
um árum. Þrátt fyrir að missa
um stund máttinn í fótunum
taldir þú algjöran óþarfa að
fara á sjúkrahús að láta skoða
þig enda hefði mátturinn komið
fljótt aftur. Fékkst reyndar til
þess að fara eftir nokkrar for-
tölur en enn er það minnisstætt
hversu ánægður þú varst þegar
þeirri stuttu vist lauk.
Hugurinn hafði gefið nokkuð
eftir síðustu árin sakir heila-
sjúkdóms. Þú varst þó lengst af
á heimilinu hjá mömmu sem
hugsaði afskaplega vel um þig.
Undir það síðasta dvaldi hug-
urinn nánast alfarið í fortíðinni.
Þú varst á Landakotsspítala
síðustu vikurnar og á starfsfólk
þar þakkir skildar fyrir ein-
staklega hlýtt viðmót og nær-
gætni.
En nú er hugurinn ekki leng-
ur í fjötrum og þú er sigldur á
fjarlæg mið. Ég minnist af-
skaplega góðs föður og drengs
sem jafnan lagði vel til mál-
anna, með jákvæðni og réttsýni
að leiðarljósi.
Ég þakka þér, elsku pabbi,
fyrir allt og að hafa ávallt getað
leitað til þín sem fyrirmyndar.
Þinn sonur.
Jóhann.
Elsku pabbi. Nú ertu farinn í
langa „túrinn“ og kemur ekki
aftur. Þú valdir ungur að árum
að sjómennskan yrði ævistarfið
og ólumst við systkinin upp við
að þú varst oft mánuðum sam-
an á síldinni í Norðursjó og svo
seinna í styttri túrum á tog-
urum, en alltaf komstu heim
aftur, en ekki í þetta sinn.
Nú get ég ekki skrifað þér
bréf með löngum lýsingum og
teikningum á þeim fötum sem
mig langar í, enda löngu vaxin
upp úr því, en það var gaman
að finna bréfin sem þú hafðir
geymt öll þessi ár.
Þar er margs að minnast öll
þessi ár en upp úr stendur þó,
hvað þú varst alltaf góður
pabbi, skapgóður og léttur í
lund og alltaf stutt í húmorinn.
Heiðarleiki var þitt aðalsmerki,
þú vildir ekki skulda neinum
neitt, heldur staðgreiða hlutina.
Víðlesinn varstu, iðulega þegar
þú varst heima varstu með bók
við hönd, einhverjar fræðibæk-
ur helst, og þá sveik minnið þig
ekki.
Þú varst alltaf með réttu
svörin í spurningakeppnunum í
sjónvarpinu, nema kannski
varðandi kvikmyndir og leik-
ara. Svo varst þú auðvitað minn
helsti veðurspámaður, þegar til
stóð að fara í útilegu þá hringdi
maður bara út á sjó til að fá
veðurspána, og alltaf stóðst þín
spá.
Hafið bláa hafið hugann dregur,
hvað er bakvið ystu sjónarrönd?
Þangað liggur beinn og breiður
vegur,
bíða mín þar æskudraumalönd.
Beggja skauta byr,
bauðst mér ekki fyrr.
Bruna þú nú bátur minn;
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum,
fyrir stafni haf og himinninn!
(Örn Arnarson)
En nú stendur þú í stafni og
hefur lagt úr höfn í síðasta
sinn.
Elsku pabbi, takk fyrir allt,
elska þig ætíð, góða ferð. Þín
dóttir,
Auður.
Nú kveð ég þig elsku pabbi
minn.
Þú vildir verða sjómaður
eins og faðir þinn hafði verið og
varst ekki mikið heima þegar
ég var að alast upp. Ég fór iðu-
lega með mömmu að sækja þig
þegar þú komst í land og man
hvað það var alltaf gaman að
sjá þig koma niður landganginn
með sjópokann þinn.
Stundum fórstu utan að
sækja skip eða sigldir út með
aflann. Oft óskaði ég eftir því
að þú keyptir eitthvað fyrir mig
og alltaf varðstu við því. Jafn-
vel þó að stundum kostaði það
þig mikla fyrirhöfn að finna
það. Þegar ég var fjórtán ára
gömul fékk ég að fara með þér
til Þýskalands þegar selja átti
aflann þar. Ég varð sjóveik á
útleiðinni og vildir þú allt fyrir
mig gera og áttum við marga
skemmtilega daga saman.
Einnig eru mér minnisstæð-
ar útilegur með ykkur mömmu
í fallega hústjaldinu sem þú
keyptir í Þýskalandi. Þá var
keyrt um og skoðaðir fallegir
staðir og alltaf vissir þú ým-
islegt um þá og fjöllin í kring.
Þú varst víðlesinn og vissir oft-
ar en ekki svörin þegar við
horfðum saman á spurninga-
keppni í sjónvarpinu.
Þú varst mikill húmoristi og
hélst því alla tíð þrátt fyrir að
vera með Alzheimer síðustu ár-
in.
Það er undarlegt að hugsa til
þess að þú kemur aldrei aftur
heim. Efst í huga er þakklæti
fyrir að hafa átt svo góðan föð-
ur. Takk fyrir allt elsku pabbi.
Þín dóttir,
Brynja.
Þegar ég kom fyrst á Lind-
arbrautina fyrir um átta árum
var mér og Baldvini syni mín-
um einkar vel tekið og við boð-
in hjartanlega velkomin í fjöl-
skylduna.
Pétur var ekki maður
margra orða en við fundum það
að hann tók okkur opnum örm-
um og fannst gaman að fá okk-
ur í heimsókn. Alltaf spurði
hann hvernig var í sjóinn þegar
við komum siglandi frá Vest-
mannaeyjum og ræddum við þá
veður og sjólag.
Pétur var sjómaður allan
sinn starfsaldur og málefnið
honum því hugleikið.
Hin seinni ár spurði hann
mig líka hvernig hefði verið í
sjóinn þegar við hittumst og
skipti þá ekki öllu máli hvort ég
var að koma frá Vestmanna-
eyjum eða að utan. Enda hefur
honum örugglega fundist sjó-
ferðir mun mikilvægari en eitt-
hvert óþarfa flandur til út-
landa.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þessum ljúfa
manni áður en veikindin settu
sitt mark á hann. Þegar ég
gisti á Lindarbrautinni vorum
við iðulega fyrst á fætur og var
hann oftast búinn að hella upp
á sterkt og gott kaffi þegar ég
lét sjá mig í eldhúsinu. Við
kíktum í dagblöðin og ræddum
helstu málefnin en annars sát-
um við í þægilegri þögn með
blöðin og gott kaffi. Þessar
stundir eru dýrmætar minning-
ar í dag.
Elsku Kristín, Auður, Jói og
Brynja, missir ykkar er mikill
og votta ég ykkur mína dýpstu
samúð.
Margrét Lilja.
Pétur Jóhannsson