Morgunblaðið - 27.12.2013, Blaðsíða 30

✝ Laufey Jens-dóttir fæddist
21. maí 1924 á Ný-
lendugötu 19 í
Reykjavík. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund
19. desember síð-
astliðinn.
Foreldrar Lauf-
eyjar voru Jens
Jón Sumarliðason
fæddur á Jaðri í
Bolungarvík 26. júní 1896,
starfandi sjómaður á togar-
anum Surprise í Hafnarfirði og
Guðrún Ólafsdóttir, húsmóðir í
Hafnarfirði. Hún var fædd á
Þórisstöðum í Grímsnesi 15.
nóvember 1900. Laufey ólst
upp í Reykjavík fyrstu árin en
síðar fluttist fjölskyldan til
Hafnarfjarðar og reisti húsið
Suðurgötu 56. Systkinin voru
sex og var Laufey elst þeirra.
Systkinin eru: Vigdís f. 16.7.
1926, gift Gunnlaugi Skafta-
syni, Ólafur, f. 3.10. 1927, d.
14.3. 1992, k. Sesselía Sóf-
aníasdóttir. Anton Helgi, f.
26.4. 1930, giftur Maríu Gunn-
arsdóttur, Vilhjálmur Kjartan,
f. 12.5. 1933, d. 29.8. 1940, og
Ragnhildur, f. 9.8. 1935, gift
Jónatani Þórissyni. Laufey
gekk í Kaþólska barnaskólann í
Hafnarfirði og átti þar ynd-
Kristjáni Jóni Jónssyni. Börn
þeirra eru: Aðalheiður, Laufey,
Kristján Páll og Jóhannes
Steinar. 3) Guðmundur Pálsson
heimilislæknir, f. 19.12. 1959,
giftur Tetiönu Novgorodsku
Pálsson kennara. Börn Guð-
mundar eru Erla Steinunn,
Laufey Ásta og Guðrún Fjóla.
Laufey var fagurkeri og
safnaði málverkum og fallegum
munum á sitt ástríka heimili
sem hún elskaði mjög. Hún átti
jarðir, fylgdist með viðskiptalífi
og stjórnmálum og var huguð í
samskiptum. Umfram allt var
hún ræðin og með hæglátri
gleði laðaði hún að sér fólk til
að uppörva og gleðja. Laufey
var heimavinnandi til 1973 en
þá réð hún sig sem matráðs-
kona við Raunvísindastofnun
Háskólans og gegndi því starfi í
áratug. Síðar starfaði hún í
móttökunni í Safnahúsinu við
Hverfisgötu fram að opnun
Þjóðarbókhlöðunnar 1994. Hún
var sérlega vinsæl og vinamörg
á báðum stöðum. Árin eftir
sinnti hún umönnun kærrar
vinkonu Margrétar Garðars-
dóttur og eignaðist hún góða
vini í hennar fjölskyldu. Síðustu
tvö ár ævinnar dvaldi hún á
vistheimilinu Grund við Hring-
braut og naut þar fádæma fal-
legrar og ástríkrar umönnunar
sem fjölskyldan þakkar. Sálu-
messa verður sungin í Dóm-
kirkju Krists Konungs í Landa-
koti í dag 27. desember kl. 15.
islega skólavist,
síðar í Flensborg-
arskóla. Hún fór
snemma að starfa
við fiskvinnslustörf
í sínum heimabæ
og þótti afspyrnu
fylgin sér og dug-
leg. Þá fór hún að
þjóna ung að árum
í Hvítárskála í
Borgarfirði en þau
árin bar hún ávallt
lof á. Afdrifaríkust urðu þó
sumurin 1947-48 þegar hún
réði sig í vinnu á síldarvertíð á
Siglufirði. Þar kynntist hún
verðandi eiginmanni sínum Páli
Guðmundi Hannessyni tollverði.
Hann fæddist á Hellissandi 12.
apríl 1922 og lést í Reykjavík
18. ágúst 2005.
Páll og Laufey giftu sig 1952
og keyptu þá nýja íbúð á Ægi-
síðu 86 þar sem þau bjuggu
ætíð síðan. Börn: 1) Vilhjálmur
Kjartan Jónsson vélfræðingur,
f. 9. nóv. 1943, af fyrra sam-
bandi. Hann ólst upp hjá afa
sínum og ömmu, Guðrúnu og
Jens Jóni, og kærum börnum
þeirra. Kona Vilhjálms er Guð-
rún Ásgeirsdóttir úr Keflavík.
Börn þeirra eru Vigdís, Laufey
Guðrún, Ásgeir Hálfdan og Vil-
hjálmur. 2) Steinunn Pálsdóttir
læknaritari, f. 2.5. 1950, gift
Mig langar að minnast minn-
ar elskulegu móður sem nú er
látin. Ég sakna hennar mikið og
ég á áreiðanlega eftir að finna
söknuðinn ennþá betur síðar.
Kannski á hann eftir að auka
mér kraft síðar því að móðir
mín skilur eftir sig heilbrigða og
sterka mynd – á sama hátt og
foreldrar hennar skiluðu henni.
Það sagði hún mér margoft.
Ég er henni sérstaklega
þakklátur fyrir að gera líf mitt
fallegt og ríkulegt þegar ég var
drengur. Það var nógur tími fyr-
ir ímyndunarafl drengsins og líf-
ið í minningunni var svífandi
fagurt þar sem við bjuggum í
Vesturbænum við Ægisíðufjör-
una innan um alla vinina í hverf-
inu. Þar voru óþrjótandi verk-
efni, sjór, grjót, skrítið fólk,
ójöfnuður, spenna. Menn tóku
áhættu í þá daga og þurftu að
standa sig. Og maður óx. Kerfið
okkar mömmu var svona: Hún
vissi að ég gat farið mér að voða
og ég vissi að ég þurfti að passa
mig.
Það myndaðist ákaflega mikið
traust á milli okkar sem hélst
allt lífið.
Ég gat alltaf sagt henni hvað
mér fannst og hún var snjöll að
fara ekki að segja mér hvernig
ég ætti að hafa hlutina síðar
meir heldur studdi mig með
hæglátri afskiptasemi sem ég
tók varla eftir. Hún sagði mér
síðar að Guðrún Ólafsdóttir
móðir hennar hefði haft þetta
sama lag. Það þurfti ekki mikið
að segja til að hnika hlutunum
til – lítil ábending eða augnaráð
til áréttingar.
Ég sé það nú sem fullorðinn
að það er mikilvægt að foreldrar
dragi ekki börn sín inn í fullorð-
inslífið of fljótt með alvarlegu
tali, stórum dómum og sterkum
tilfinningum eða deilum. Svo ég
tali nú ekki um illmælgi um
aðra. Þetta var aldrei á borðum
hjá mömmu og pabba og ég
skildi það ekki fyrr en ég fór að
heiman hvað þetta var gott hjá
þeim.
Á fallegu æskuheimili for-
eldra minna á Ægisíðunni átti
ég marga góða vini og var Árni
Konráð Bjarnason þeirra best-
ur. Hann bjó í sömu götu og
kom til okkar á hverjum degi.
Það var augljóst hvað mamma
elskaði Árna, eins og hann væri
bróðir minn.
Ég held að persóna mömmu
hafi gert að ég fékk súrt með
sætu. Lífið var eðlilegt í þeim
skilningi að það ríkti ekki til-
finningasemi heldur kyrrlátur
Brekkukots-taktur og sjórinn
var klukkan. Heldur ekki væmni
eða ofdekur. Lífið var einfalt,
maturinn hollur, vináttan sterk
og foreldarnir ástríkir. Það var
vissulega sjaldan minnst á Guð,
en var hann ekki þarna allan
tímann, þolinmóður og gæsku-
ríkur? Á vissu tímabili voru
miklir erfiðleikar heima og veik-
indi sem ég skildi betur þegar
ég kom á unglingsárin en þetta
gaf mér mikið líka, þó að furðu-
legt sé. Það var auðvitað hart
undir tönn í fyrstu en svo
breyttist það í ágæta tuggu.
Þegar mamma fór út í at-
vinnulífið á unglingsárum mín-
um kom í ljós háttvísi hennar og
samskiptafærni. Fyrir það var
hún elskuð bókstaflega alls stað-
ar. Getur einhver mótmælt því?
sagði vinur minn. Nei, við sáum
flest að þetta var sjaldgæfur
eiginleiki og fallegur. Fólk
sagði, „ert þú! sonur hennar
Laufeyjar?“ og brosti ég auðvit-
að tvíræðu brosi. Farðu nú vel,
elsku móðir mín, og algóður Guð
verndi þig um alla eilífð.
Guðmundur Pálsson sonur.
Laufey var mér mjög elsku-
leg og góð tengdamóðir. Hún
Laufey Jensdóttir var hjálpsöm, myndarleg ogelegant kona og minn fyrsti
kennari í íslensku, íslenskum
siðum og gamla Íslandi. Hún
sagði mér margar skemmtilegar
sögur frá bernsku sinni í Hafn-
arfirði. Við hittumst og töluðum
mikið og hún var mjög elskuleg
við mig og við áttum hlýtt sam-
band. Ef við urðum ósáttar gat
ég komið til hennar og beðið
hana fyrirgefningar og hennar
svar var alltaf, „elskan mín þú
ert svo góð við mig“.
Laufey var mjög smart, eleg-
ant og áhugaverð kona. Ég get
sagt að eftir að ég kynntist
henni er ég ekki lengur hrædd
að verða eldri kona. Hún kenndi
mér að það er ekki aldur kon-
unnar, heldur er það konan sjálf
sem ákveður hve lengi hún verð-
ur áhugaverð og falleg.
Það skipti ekki máli hvenær
maður kom til hennar, snemma
morguns eða seint að kvöldi,
hún var alltaf vel klædd og til-
höfð. Mínar vinkonur dáðust
líka að henni og þær kölluðu
hana greifynjuna.
Laufey var mjög örlát og
vinaleg við ættingja mína í
Úkraínu. Þegar ég ferðaðist
þangað kom hún til mín með
fullan poka af gjöfum til allrar
fjölskyldu minnar. Hún skrifaði
kort með sólblómum sem er
úkraínskt tákn, með fallegum
orðum til móður minnar og
þakkaði henni fyrir tengdadótt-
ur sína. Mamma mín geymir
kortið ennþá.
Allir mínir ættingjar eru
mjög sorgmæddir að hún fór frá
okkur og mamma mín og systir
biðja fyrir henni og vona að hún
verði í Guðs ríki með öðrum
góðum mönnum.
Laufey hafði mjög góðan
smekk og það gat maður séð í
öllu sem hún gerði. Ég gleymi
aldrei sprengidegi hjá Laufeyju,
saltkjöti og baunum sem hún
bauð okkur í. Hún var svo flink
að bera fram og skreyta borð
fallega og ég lærði það af henni.
Laufey var glöð kona,
skemmtileg, jákvæð og flink í
samskiptum. Allir vinir okkar
eru líka hennar vinir, hún var
svo vinsæl. Laufey elskaði hátíð-
ir og boð þegar allir ættingjar
komu saman og þá var mikið
talað, glaðst og hlegið.
Við gátum alltaf reitt okkur á
hjálp hennar og með gleði gætti
hún alltaf heimilis okkar þegar
við vorum á ferðalögum.
Tengdamóðir mín var flink að
hekla. Þegar ég heimsótti hana
frá Svíþjóð áttum við fallegar
stundir uppi í handavinnunni á
Grund. Ég keypti mér líka
heklunál og garn og hún kenndi
mér að hekla. Þetta var ógleym-
anlegt. Í hléi fengum við kaffi
og kökur, hún var svo hugulsöm
og sagði við mig „fáðu þér
meira, elskan mín“.
Ég þakka Guði fyrir fjöl-
skyldu mína hér á Íslandi. Þau
eru öll mjög gott og myndarlegt
fólk, sérstaklega tengdamóðir
mín Laufey. Hún sem mamma
ól upp mjög góðan son, manninn
minn, Guðmund. Ég þakka
henni mikið fyrir það.
Við getum ekki lengur hitt
hana líkamlega en við getum
verið með henni í anda í gegn-
um minningar og bænir fyrir
henni
til Guðs. Hún mun biðja fyrir
okkur öllum og við fyrir henni
og það verður okkar samband
alla tíð. Ég vona að hún verði á
fallegum stað í Guðs ríki.
Tetiana Novgorodska
Pálsson tengdadóttir.
Laufey tengdamóðir mín og
amma dætra minna er látin á ní-
tugasta aldursári. Síðustu 2-3
árin hafði minni hennar dofnað
og samfara því fjarlægðist hún
okkar daglega líf. Ég kynntist
Laufeyju fyrir hartnær 35 árum
þegar ég og sonur hennar, Guð-
mundur, vorum að draga okkur
saman. Um svipað leyti og ung-
lingurinn ég kynntist Laufeyju
las ég Bókina um veginn eftir
Lao-Tse. Oft á tíðum síðan tengi
ég hana við þá bók, og finnst
næstum eins og hún speglist í
blaðsíðum bókarinnar. Þegar ég
sat í fyrsta skipti í eldhúskrókn-
um hennar og fylgdist með
henni stússast og tala, gat mig
ekki grunað hvað þessi ljúfa
kona ætti eftir að skipa stóran
sess í mínu lífi og hvað ég ætti
eftir að eiga góðan vin í henni.
Og nú á ég heima við sömu götu
og hún bjó við í 60 ár.
Heimili hennar og Páls var
hlýlegt og bar vitni um hennar
góða smekk. Hún hafði óbilandi
áhuga á myndlist og gladdist yf-
ir að geta prýtt heimilið sitt með
verkum samtímalistamanna.
Innan um persónulega muni og
myndir af fjölskyldunni var
áberandi sterk og jafnvel ögr-
andi myndlist. Myndlistin og
fagurfræðin var hennar áhuga-
mál og hlóð hún heimili sitt
fögrum munum svo að lá við
þrengslum sem kallaðist á við
opinn faðm og þjónustulund
Laufeyjar sem voru í raun engin
takmörk sett. Hún tjáði ást sína
á fjölskyldunni með ræktarsemi
og gleði og tók því sem að hendi
bar með einstöku jafnaðargeði.
Lífið ber með sér sorgir og
hamingjustundir, harka og ást-
ríki takast á en hennar viðmót
var jafnt og glatt, orð hennar
varkár og mild. Enginn gekk frá
borði hjá henni án þess að hafa
þegið veitingar af einhverju
tagi. Hún bar fram mat fyrir
alla sem settust í krókinn henn-
ar, masaði um daginn og veginn,
settist varla nema rétt framan á
kollinn, alltaf tilbúin að sækja
hvað sem gestinn vanhagaði um,
ef til vill örlítið vör um sig. Þeg-
ar þau Palli heimsóttu og dvöldu
hjá okkur kom hún sem hjálp-
andi hönd. Tók til við heim-
ilishald og barnastúss og breiddi
mildi sína yfir fjölskylduna. Fal-
leg og vinnusöm dró hún
ástríðufulla fjölskyldumeðlimi
inn í gleði hversdagsins og
heimilislífsins. Styggðaryrði átti
hún ekki til, hennar aðferð var
sáttin. Hún mætti ósanngirni og
illsku með stöðuglyndi og þol-
inmæði. Ég er henni ævarandi
þakklát fyrir það vinarþel sem
hún sýndi mér í mínum vand-
ræðum.
Ég kveð Laufeyju, tengda-
móður mína ævarandi. Megi hún
fylgja mér og barnabörnunum
hennar, dætrum mínum í minn-
ingu og sem fyrirmynd um
ókomin ár.
Salome Ásta Arnardóttir.
Elsku amma Lulla, nafna
mín, var stór hluti af minni
æsku og átti svo mikið í mér.
Hún var með hlýtt og traust
faðmlag, talaði fallega um alla
sem hún þekkti og öllum þótti
vænt um hana. Ég get alltaf
leitað til hennar í gegnum minn-
ingar mínar um hana. Æsku-
minningar eru oft smáar en þýð-
ingarmiklar fyrir hvern og einn.
Amma Lulla gaf mér ótal æsku-
minningar og þær geymi ég á
góðum stað. Ein minning sem
logar sterkt í mér þegar ég
hugsa um ömmu mína er heim-
ilið hennar og afa. Þau bjuggi í
kjallara á Ægisíðu sem var stút-
fullur af dóti sem ég skil ekki
enn þann dag í dag hvernig
komst þar fyrir. Í kjallaranum
var eldhúsið ljósblátt með litlum
borðkrók og í honum var gler-
rammi með myndum af öllu
hennar fólki. Í borðkróknum
sátu gestir og hlustuðu á hana
segja sögur, stússast og stjana
við þá. Ég sat í borðkróknum
þegar ég var orðin eldri og gat
setið kyrr. Þangað til fléttaði ég
kögrið sem hékk niður úr sóf-
anum inni á skrifstofunni hans
afa og skoðaði allt dótið hennar
ömmu og undraði mig á því
hvernig allt komst fyrir. Nú
fylgist hún með okkur frá öðr-
um stað og ég og systur mínar,
Erla Steinunn og Guðrún Fjóla,
minnumst hennar saman með
því að skiptast á sögum um þeg-
ar hún raulaði inni í eldhúsi á
meðan hún steikti pönnsur og
hellti uppá pepsí max fyrir okk-
ur stelpurnar í dökkgrænum
glösum.
Laufey Ásta
Guðmundsdóttir.
Elsku systir.
Það var erfitt að kveðja þig í
hinsta sinn. Þú varst stóra syst-
ir okkar, elst af sex systkinum.
Minningarnar koma upp í
hugann nú þegar Laufey er
horfin sjónum okkar. Við eigum
margar dýrmætar minningar
um hana, allt frá bernsku til
fullorðinsára. Laufey var glað-
lynd og kraftmikil kona við allt
sem hún kom að. Hún var ein-
staklega mikill fagurkeri og list-
unnandi og bar heimili þeirra
Páls því vitni. Laufey og Páll
voru afar glæsileg hjón svo at-
hygli vakti og allur ættbogi frá
þeim.
Þá minnumst við þeirra
starfa sem Laufey vann sem
ung kona, hvort það var í frysti-
húsi við að flaka fisk eða við
framreiðslustörf hjá Theódóru á
Hvítárvöllum í Borgarfirði en
þar vann hún í nokkur ár yfir
sumarmánuðina.
Laufey vann einnig meðfram
heimilisstörfunum eftir að börn-
in voru orðin stálpuð. Um tíma
starfaði hún við matreiðslu hjá
Raunvísindastofnun Háskóla Ís-
lands og síðustu starfsárin í
móttökunni á Landsbókasafninu
við Hverfisgötu þar sem hún tók
vel á móti nemendum og fræði-
mönnum og öðrum sem leið áttu
í þetta merka hús.
Ó, hvar ertu þú, ljós, sem að lifðir í
gær?
Þú lifir víst enn, þó að bærist þú fjær,
því birtan þín hverfur ei bjarta frá
mjer,
nje blíðan og varminn sem streymdi
frá þjer.
Jeg æðrast ei, ljós mitt, þó færir þú
fjær,
það fölnaði aldrei neitt birtan þín
skær,
og brimalda tímans, svo breytingafull,
hún breytti þjer ekki, þú hreinasta
gull.
(Undína.)
Nú er komið að leiðarlokum
og við systkinin kveðjum þig og
þökkum allar góðu stundirnar.
Góður Guð geymi þig.
Vigdís, Ragnhildur og Anton.
Vigdís Jónsdóttir.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr)
Hvíldu í friði Lullan mín ljúfa
og góða.
Laufey Kristjánsdóttir.
30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. DESEMBER 2013
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
bróðir, mágur og afi,
BALDUR SCHRÖDER FLUGVÉLSTJÓRI,
Steinási 27,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
sunnudaginn 22. desember. Útförin fer
fram frá Kópavogskirkju mánudaginn 30.
desember kl. 13.
Naomi Dwi Herlita,
Inga Vigdís Baldursdóttir, María Mekkín Baldursdóttir,
Stella Björk Baldursdóttir, Gunnar Bjarnason,
Erna María Jóhannsdóttir, Ásvaldur Andrésson,
og barnabörn.
Ástkær eiginkona, dóttir, móðir,
tengdamóðir og amma,
HEIÐRÚN FRIÐRIKSDÓTTIR,
Birkihlíð 33, Sauðárkróki,
lést sunnudaginn 22. desember á
Heilbrigðisstofnuninni Sauðárkróki. Útförin
fer fram frá Sauðárkrókskirkju
fimmtudaginn 2. janúar kl. 15.00.
Sveinn Sigfússon,
Alda Ellertsdóttir,
Hólmfríður Sveinsdóttir, Stefán Friðriksson,
Ingibjörg Sveinsdóttir, Ingólfur Ingólfsson,
Rúnar Sveinsson, Efemía R. Sigurbjörnsdóttir,
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSTA SIGURÐARDÓTTIR FRÁ
SYÐRA-LANGHOLTI,
áður til heimils í Skólagerði 6a,
Kópavogi,
lést á Borgarspítalanum að kvöldi
aðfangadags.
Jónína Ágústsdóttir,
Þorsteinn Ásgeirsson, Ingibjörg Ásgrímsd,
Helga Ásgeirsd. Thorlacius, Einar Thorlacius,
Guðrún B. Zóphaníasd,
Kristjana L. Ásgeirsdóttir,
Ólafía Ásgeirsdóttir, Árni Rúnar Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.