Morgunblaðið - 06.01.2014, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JANÚAR 2014
✝ Hermína Sig-urðardóttir
fæddist á Akureyri
13. nóvember 1923.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 27.
desember 2013.
Foreldrar Herm-
ínu voru Ágústa
Rósa Jósefsdóttir
og Sigurður Jóna-
tansson. Alsystkini
Hermínu voru Guð-
munda, Jón, Þórir og Hreinn.
Auk þess átti hún 12 hálfsystk-
ini, samfeðra. Systkinin eru nú
öll látin.
Hinn 5. maí 1945 giftist
Hermína Finnlaugi Pétri
Snorrasyni frá Syðri-Bægisá í
Öxnadal. Börn þeirra eru: 1)
Helgi, f. 1946, d. 1988. Börn
hans og Hildar Gunnarsdóttur
eru: a) Þuríður, b) Gunnlaugur,
c) Finnlaugur Pétur, d) Sig-
urlaug, e) dóttir Helga og Ragn-
hildar Benediktsdóttur er
Hermína Íris. 2) Gunnar, f. 1947,
kvæntur Gunillu Mariu Finn-
laugsson. a) sonur Gunnars og
og Hákonar er Valtýr Már. Alls
eru afkomendur Hermínu 72:
sjö börn, 20 barnabörn, 41
barnabarnabarn og fjögur
barnabarnabarnabörn.
Hermína ólst upp hjá ömmu
sinni Helgu Guðrúnu Jónatans-
dóttur í Hillnakoti á Árskógs-
strönd. Einnig var Hermína
mikið í Hörgárdalnum á sínum
yngri árum. Árið 1945 fluttu
þau Hermína og Finnlaugur á
Selfoss og byggðu sér hús að
Tryggvagötu 5 (nú 9). Árið 1953
fluttu þau að Arnarstöðum í
Hraungerðishreppi. Fyrstu árin
á Arnarstöðum stunduðu þau
blandaðan kúa- og fjárbúskap,
en síðari árin varð kartöflurækt
aðalbúgreinin. Eftir að þau
fluttu til Reykjavíkur árið 1970
vann Hermína ýmis störf, s.s.
við ræstingar, aðstoð í mötu-
neytum og ýmis umönn-
unarstörf.
Eftir andlát Finnlaugs hóf
Hermína sambúð með Jóhanni
Long Ingibergssyni, fyrst í Ár-
skógum 6, en í ágústmánuði
2006 fluttu þau á Hrafnistu í
Reykjavík þar sem Hermína bjó
til dauðadags. Hermína greind-
ist á efri árum með Alzheimers-
sjúkdóminn.
Útför Hermínu fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 6. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Guðlaugar Björns-
dóttur er Freyr, b)
sonur Gunnars og
Gunillu er Jo-
hannes Gunnar. 3)
Þorfinnur, f. 1948,
kvæntur Soffíu
Guðmundsdóttur.
a) dóttir Þorfinns
og Þórhöllu Þór-
hallsdóttur er Þór-
laug, b) sonur Þor-
finns og Soffíu er
Einar Árni og c) Guðný Ruth,
sem Þorfinnur ættleiddi. 4) Þór-
laug, f. 1950, gift Kai Toft. Son-
ur Þórlaugar og Gests Karls-
sonar er Finnlaugur Pétur. 5)
Hulda, f. 1953, börn hennar og
Héðins Sverrissonar eru: a)
Tryggvi, d. 1993, b) Erna, c) Jó-
hannes Pétur, d) Helgi, e) Einar.
6) Snorri, f. 1960, kvæntur Sig-
ríði Birgisdóttur. Dætur þeirra
eru: a) Linda Björk og b) Helga
Dögg. 7) Ágústa Rósa, f. 1962,
giftist Hákoni Valtýssyni, d.
2005. a) sonur hennar og Egils
Arnar Arnarsonar er Ingvar
Andri og b) sonur Ágústu Rósu
Ég veit að það besta sem í mér er,
í arfleifð ég tók frá þér.
Ég veit, að þú gafst mér þá glöðu
lund,
sem getur brosað um vorfagra stund,
og strengina mína sem stundum
titra,
er stráin af náttköldum daggperlum
glitra,
stemmdi þín móðurmund.
Ég veit það af reynslunni, móðir mín,
hve mjúk hún er höndin þín.
Þín umhyggja er fögur sem himinn-
inn hár,
ég hef ekki skoðað þau grátsöltu tár,
sem þú hefur kysst burt af kinnunum
mínum
og klappað í burtu með höndunum
þínum
í fjöldamörg umliðin ár.
(Jóhann Sigurjónsson)
Þakka þér takmarkalausa ást
og umhyggju.
Þín dóttir,
Ágústa Rósa.
Ef ég ætti að nefna nokkur
atriði sem voru einkennandi fyr-
ir mömmu þá eru það hlýja, já-
kvæðni, samkennd, umburðar-
lyndi og bjartsýni. Og þessu
reyndi hún miðla til afkomenda
sinna.
Mamma var alin upp hjá
ömmu sinni, Helgu Guðrúnu,
sem var einkum þekkt fyrir
tvennt, gestrisni og fallega
handavinnu. Báða þessa kosti
fékk mamma í arf. Mamma var
einn vetur í Húsmæðraskólan-
um á Laugalandi í Eyjafirði.
Það var eina skólaganga hennar
fyrir utan nokkrar vikur í far-
skóla á barnaskólaárunum. En
mamma nýtti vel það sem hún
hafði lært bæði í skóla og hjá
henni ömmu sinni. Hún lagði
mikla rækt við íslenskuna og
allt fram í andlátið var hún að
vanda um og minna okkur hin á
að vanda málfar okkar. Vinnu-
dagur mömmu var oft langur,
enda margt í heimili á árunum
sem hún bjó í Flóanum. Auk
okkar fjölskyldunnar var heim-
ilisfastur hjá okkur aldraður
móðurbróðir mömmu, Einar Kr.
Jósefsson. Og þrátt fyrir að tíu
manns væru í heimili bauð
mamma iðulega börnum vina-
og frændfólks að dvelja í sveit-
inni um lengri eða skemmri
tíma.
Mamma sá alltaf björtu hlið-
arnar og lausnirnar fremur en
vandamálin. Hún var mjög hlát-
urmild og alltaf tilbúin að gant-
ast með öðrum og þar var ekk-
ert kynslóðabil. Hún hafði mjög
smitandi hlátur og gat maður
hlegið með henni þó að maður
vissi alls ekki hvað hafði komið
henni til að hlæja og hún gat
ekki sagt það fyrir hlátri.
En líf mömmu var ekki alltaf
dans á rósum. Með nokkurra
ára millibili missti hún son,
dótturson og tengdason. Það
var erfitt fyrir hana að þurfa að
horfa á eftir þeim sem voru af
næstu og þarnæstu kynslóð í
gröfina. Á þessum sömu árum
veiktist pabbi og þurfti mikla
umönnun, sem mamma veitti
honum lengi vel í heimahúsi áð-
ur en hann fór á vistheimili og
lést svo árið 2002. En mamma
bar harm sinn í hljóði og hennar
létta lund fleytti henni áfram.
Í nóvember sl. varð mamma
90 ára. Þá hittist fjölskyldan og
margir lögðu á sig að koma um
langan veg til að fagna með
gömlu konunni. Mamma var
hress þennan dag og gladdist að
sjá allan þennan fjölda og þá
ekki síst litlu börnin, en mamma
hefur alltaf verið sérlega barn-
góð. Það lifnaði alltaf yfir henni
ef maður tók ungviðið með í
heimsókn á Hrafnistu.
Eftir að pabbi dó eignaðist
mamma góðan vin, Jóhann
Long Ingibergsson, sem síðar
varð sambýlismaður hennar.
Fyrstu árin ferðuðust þau mikið
saman og á dansgólfinu var eftir
þeim tekið. Milli þeirra var ein-
staklega fallegt vináttusam-
band. Eftir nokkurra ára sam-
vistir greindist mamma með
alzheimer-sjúkdóminn sem svo
leiddi til þess að þau fluttust á
Hrafnistu. Þar naut mamma
áfram umhyggju Jóa, sem leiddi
hana um gangana og aðstoðaði á
allan hátt og það fór ekki hjá
því að hinar „kellurnar“ öfund-
uðu mömmu af því að hafa slík-
an mann sér við hlið. Og mikið
erum við fjölskyldan þakklát
honum Jóa fyrir alla hans alúð
og umhyggju í garð mömmu.
Einnig langar mig að þakka
starfsfólki Hrafnistu fyrir
þeirra hlut, þar þótti mömmu
gott að vera.
Elsku mamma, takk fyrir allt
sem þú kenndir mér og varst
mér. Hví í friði.
Hulda Finnlaugsdóttir.
Elsku amma mín. Þá er kom-
ið að hinstu kveðjustund. Mikið
eru kveðjustundir ávallt erfiðar,
en ég veit að þér líður vel núna
í faðmi þeirra sem eru farin frá
okkur á æðri staði og þér þótti
svo vænt um. Þú ert án efa með
fallegri englum sem eru á himn-
inum. Hjartahlýja þín var ein-
stök og barngóð með eindæm-
um varstu. Þú hreinlega
geislaðir af gleði þegar lítil börn
voru í kringum þig og vildir
ávallt fá þau í fangið til þín.
Þegar ég kom til þín í heimsókn
með strákana mína varstu svo
glöð og ánægð. Brostir út að
eyrum og knúsaðir þá og kysst-
ir. Og þegar við kvöddum þig
sagðir þú ávallt: „Fæ ég ekki
mynd um jólin?“ Og auðvitað
fékkstu alltaf mynd af strákun-
um mínum hver jól, það síðasta
nú aðeins þremur dögum fyrir
andlát þitt. Einhvern tímann
spurði ég þig hvort það hefði
ekki verið erfitt að sinna öllum
þessum sjö börnum sem þú áttir
sjálf. Svarið var: „Nei, síður en
svo. Þau voru alltaf svo góð.“
Ég man að ég glotti út í annað,
því ég hef heyrt ansi margar
prakkarasögur af þeim systk-
inum frá Arnarstöðum. En þau
tala öll um hve góð móðir þú
varst, sinntir þeim af alúð eins
og þér einni var lagið. Það vant-
aði heldur aldrei upp á kærleik-
ann og ástúðina þegar ég kom í
heimsókn til þín og afa Finn-
laugs meðan hann var á lífi.
Kræsingar voru dregnar fram
og mikið spjallað. Og auðvitað
mátti aldrei gleyma að skrifa í
gestabókina áður en haldið var
heim. Ég vildi óska að við hefð-
um átt mun fleiri samveru-
stundir. En mikið er ég glöð að
hafa komið til þín núna í nóv-
ember síðastliðnum, þegar hald-
ið var upp á 90 ára afmælið þitt.
Það er ómetanlegt að hafa átt
þennan dag með þér og fjöl-
skyldunni allri.
Fallegur dagur sem tókst svo
einstaklega vel og þú svo bros-
andi ánægð með veisluna og alla
þá sem þér þótti svo vænt um.
Jói þinn líka svo glaður og sátt-
ur með fallegu konuna sína –
man að þið sátuð saman hönd í
hönd.
En nú er komið að leiðarlok-
um amma mín og vil ég þakka
þér fyrir allar þær stundir sem
við áttum saman. Að lokum vil
ég enda á þeim orðum sem ég
sagði við þig þegar ég kvaddi
þig nú síðast í nóvember: „Bless
amma mín og hafðu það alltaf
sem allra best. Mér þykir vænt
um þig.“
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Hvíldu í friði, elsku amma
mín.
Þórlaug Þorfinnsdóttir.
Elsku hjartans amma mín.
Þegar ég stend frammi fyrir því
að þurfa að kveðja á þennan
hátt er eins og orðin flæði ekki
á eðlilegan hátt. Eða kannski
gera þau það, það er bara eins
og þau hafi ekki nægilega mikla
merkingu. Það er erfitt að
reyna að koma einhverjum orð-
um á blað þegar maður ætlar að
minnast einhvers sem er manni
jafn kær og þú ert mér.
Þú áttir stóran part í því að
móta mig sem þá manneskju
sem ég er í dag og fyrir það er
ég þér þakklát. Þú tókst mér
með opnum örmum frá fyrsta
degi og aldrei léstu mig finna
fyrir því að ég væri „stjúp“-
barnabarnið þitt. Kannski var
það þess vegna að ég leit aldrei
þannig á hlutina, þú varst sko
ekki „stjúp“-amma mín. Eða
kannski bara af því að þú varst
bara eins mikil „alvöru“-amma
og hægt var að vera, líka fyrir
mig.
Minningar mínar um þig eru
með því dýrmætasta sem ég
geymi í hjartanu mínu. Ég var
oft í pössun hjá þér í Dverga-
bakkanum og aldrei leiddist
mér með þér. Ég man eftir því
að hafa farið með þér í vinnuna,
fengið að leika mér að orgelinu,
ég fékk að fara í bað eins oft og
ég vildi og ég fékk að kúra hjá
þér á nóttunni. Þú söngst fyrir
mig Ó Jesú bróðir besti í hvert
sinn sem ég gisti hjá þér og á
hverju kvöldi syng ég það fyrir
mín börn. Ég man eftir því að
hafa rölt með þér í miðbænum
og Kolaportinu, að hafa oftar en
ekki kíkt í hádegismat til þín í
Árskógum. Svona gæti ég lengi
talið.
Ég man eftir sykruðum
pönnukökum, brauði með hun-
angi eða sultu og svo framvegis.
En það sem stendur upp úr af
öllum minningum eru fallegu
grænu augun þín, brosið og
hláturinn. Og auðvitað knúsin
þín.
Jesús bróðirinn besti
blessar nú leiðina þína
og ljós þitt á alla er þig elska
eilíft mun lifa og skína.
(Vígþór H. Jörundsson.)
Ég trúi því að þú sért nú á
góðum og fallegum stað. Ég trúi
því að þér líði vel og að þú hlæir
og dansir sem aldrei fyrr. Ég
trúi því að ég muni hitta þig aft-
ur seinna. Þangað til mun ég
aldrei gleyma þér, ég mun
muna þig alveg eins og þú
varst. Jákvæð, þolinmóð, glað-
lynd og alltaf svo góð. Takk fyr-
ir allt, elsku amma. Sjáumst
seinna.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft sakn-
ar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Þín sonardóttir,
Guðný Ruth.
Hermína
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér,
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu í verki
góðri konu vitni ber.
Aðalsmerki: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Kveðja frá börnunum
þínum.
Þorfinnur Finnlaugsson.
✝ Bjarni Böðv-arsson fæddist
í Reykjavík 13.
nóvember 1934.
Hann lést 27. des-
ember 2013.
Foreldrar hans
voru Böðvar
Stephensen
Bjarnason, húsa-
smíðameistari, f. 1.
október 1904, d.
27. október 1986,
og k.h. Ragnhildur Dagbjört
Jónsdóttir, húsmóðir, f. 31.
mars 1904, d. 23. júlí 1993. For-
eldrar Böðvars voru Bjarni
Jónsson, bóndi, og Sigríður
Jónsdóttir, í Gerði í Innri-
Akraneshreppi. Foreldrar
Ragnhildar voru Jón Welding,
bóndi, og Soffía Jónsdóttir, á
Rein í Innri-Akraneshreppi. Al-
systkini Bjarna eru Jón, skóla-
meistari og ritstjóri, f. 2. maí
1930, d. 4. apríl 2010, Vilhelm-
ína Sigríður, húsmóðir, f. 13.
júní 1932, d. 29. júní 2007, Val-
borg Soffía, fyrrv. leikskóla-
kennari, f. 18. ágúst 1933, Böðv-
ar, trésmíðameistari, f. 23. júní
1936, og Sigmundur, lögfræð-
ingur, f. 29. september 1937.
Hálfsystur Bjarna, samfeðra,
eru tvíburarnir Alberta Guð-
rún, húsmóðir, f. 19. júní 1942,
og Guðný Þóra, hárgreiðslu-
meistari og bankastarfsmaður.
Bjarni var tvígiftur, fyrri
kona hans heitir Hallfríður Her-
mannsdóttir, f. 14 september
1936. Barn þeirra er: 1) Sigríð-
ur Gerða, f. 13 júlí 1961. Börn
hennar eru Ásdís Halla Sigríð-
ardóttir, f. 10 nóvember 1980,
og Jóhann Bjarni Þorsteinsson,
f. 6. febrúar 1992, maki Ásdísar
er Páll Þór Pálsson, f. 1 nóv-
ember 1980, og barn þeirra
Sindri Dylan Pálsson, f. 16. nóv-
ember 2008. Seinni kona Bjarna
hét Þórhildur
Guðnadóttir, f. 2.
nóvember 1940, d.
11. nóvember 2011.
Börn þeirra eru: 2)
Helga Soffía, f. 25.
ágúst 1964, maki
Þórður Her-
mannsson, f. 21.
nóvember 1955.
Börn: Arnar Logi
Grétarsson, f. 2
febrúar 1981, Rósa
Ösp Þórðardóttir, f. 8. júlí 1987
og Anna Birta Þórðardóttir, f.
6. júní 2002, sonur Arnars Loga
er Bjartur Þór Arnarsson, f. 19.
ágúst 2009, sambýlismaður
Rósu er Ævar Karl, f. 11. nóv-
ember 1984. 3) Böðvar, f. 30.
október 1965, maki Bei Ping, f.
16. júní 1972 og eiga þau tvo
stráka, þá Kristófer Gauta, f. 5.
ágúst 2000 og Valþór Gauta, f.
13. maí 2005. 4) Bjarni Þór, f.
13. júní 1970.
Bjarni var búfræðingur frá
Bændaskólanum á Hvanneyri
1954, sveinspróf í húsasmíði frá
Iðnskólanum í Reykjavík 1966,
prófi úr Meistaraskólanum lauk
hann 1975. Starfaði Bjarni við
búskap fyrst í Gerði í Innri-
Akraneshreppi 1960-1962 og á
Efri-Rotum undir Eyjafjöllum
1968-1972. Fjósameistari á
Hvanneyri 1972-1973. Eftir það
við húsasmíðar, fyrst eitt ár á
Raufarhöfn en síðan á höfuð-
borgarsvæðinu lengst af við
endurbyggingar gamalla húsa.
Hann var smíðakennari á Seyð-
isfirði 1988-1992, samhliða því
að sinna viðhaldi nokkra gam-
alla hús í bænum. Eftir 1992
starfaði hann við húsasmíðar í
Reykjavík og víðar meðan
starfsorkan leyfði.
Útför Bjarna fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 6. janúar
2013, kl. 15.
Hann dansaði, hann Bjarni.
Dans Bjarna var sérstæður, hann
hófst í beinu framhaldi af göngu-
laginu. Hans eigin göngulagi – al-
veg áreynslulaust. Hann varð fjar-
rænn til augnanna, en hafði þau þó
helst ekki af gólfinu í fyrstu. Hæll
og hnakki unnu saman, þunginn
var í táberginu og hælarnir nánast
svifu létt yfir. Hann varð ekki reig-
ingslegur eða sperrtur, sem oft
eru einkenni á dansandi fólki,
hann varð hógværðin holdi klædd.
Hann varð eins og skip sem leið yf-
ir hafflötinn, með vind í seglum, en
þó í blankalogni. Sérhver hreyfing
var mjúkleg og alls ekki laus við
þokka, framandi þokka – hlýjan
þokka. Það færðist mildur svipur
yfir andlitið og olnbogunum lyfti
hann ögn frá líkamanum og lófarn-
ir snéru upp og svo hvolfdi hann
þeim, reglufast, eins og hann væri
að losa sig við eitthvert smælki eða
óþol, svarta anda. Þá sneri hann
lófunum niður og ekki laust við að
hann eins og þrýsti þeim niður og
fór þá jafnharðan á enn meira flug,
þetta sáu allir, það var sem hann
stryki einhverju í leiðinni, klapp-
aði einhverjum á koll og í sömu
mund var hann algjörlega á valdi
hrynsins. Dans Bjarna líktist
ferðalagi, hann sté áfram, færði
annan fótinn fram fyrir hinn á víxl.
Þá ferðaðist hann svolítið til vest-
urs, en ekki lengi, þá hélt hann
beint áfram til suðurs, okkur
fannst það vera niður í móti, þá tók
hann skyndilega skref í austur og
dvaldist þar við að hvolfa úr lófum
og senda fjarrænt hófsemdar blik
inn í tilveruna og slétti úr enninu.
Allir fylgdust með Bjarna og tóku
við þessu hlýlega bliki sem varð
að Bjarna-brosi sem smitaði og
breiddist yfir nærstödd andlit –
allir endurnærðust, menn og kon-
ur lyftust í hæðir eina örskots-
stund í fullkomnu algleymi. Þetta
gat hann endurtekið þó nokkuð
oft og við í hljómsveitinni fylgd-
umst með Bjarna, hvernig hann
gladdi og seiddi alla nærstadda og
varð svo í framhaldinu glaðastur
allra. Eftir á teygaði hann hun-
angsmjöð, varð hreifur og sagði
brosandi að hann væri ekki alveg
búinn að útfæra alla þætti dans-
ins, en það kæmi.
Bjarni Böðvarsson var öllum
stundum að vinna í sínu. Hann var
skemmtilegur, góður í bridge, víð-
lesinn og sílesandi og þess vegna
fróður um margt. Allir sem
kynntust Bjarna, sem kennara,
meistara, yfirmanni, spilafélaga,
ber saman um; að hann hafi ætíð
komið fram sem jafningi og vinur
og leiðbeind ávallt af mikilli virð-
ingu fyrir viðfangsefninu og
manninum. Ég heimsótti Bjarna
nokkuð reglulega og alltaf áttum
við uppbyggilegar samræður, nú
síðast á aðfangadag, mér fannst
ég hafa þekkt hann alla tíð, þó að
á okkur væri nokkur aldursmun-
ur. Alltaf sótti ég til hans visku og
vináttu. Takk fyrir samfylgdina,
kæri Bjarni – þín verður lengi
minnst, góða ferð.
Egill Ólafsson.
Bjarni Böðvarsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar