Morgunblaðið - 28.02.2014, Blaðsíða 39

hróp og köll og fallegar myndir
birtast frá ævilangri samveru.
Fyrir það erum við innilega
þakklát.
Birna og
Helgi Pétursson.
Elsku amma mín, núna ertu
farin á fallegri og betri stað.
Allar minningarnar sem ég á af
þér eru svo fallegar og ég er svo
heppin og stolt að hafa átt jafn
yndislega og frábæra ömmu og
þig. Þú varst alltaf svo góð og sást
ekki sólina fyrir barnabörnunum
þínum. Ég man þegar ég var oft
að gista hjá þér í Barmahlíðinni
og þú nenntir endalaust að spila
ótukt og leika við mig, bara svo
lengi sem ég var glöð þá varst þú
glöð og ég man ég sagði oft „besta
og uppáhalds amma mín í heimi“.
Allar stundirnar sem við eyddum
saman í Stínukoti eru líka
ógleymanlegar. Allir þeir páska-
morgnar sem ég eyddi með þér
voru þeir bestu, þú varst alltaf
með bestu felustaðina fyrir
páskaeggið mitt. Þér þótti svo
vænt um allt og alla að þú gast
ekki gert flugu mein – heldur
skírðirðu flugurnar í stað þess að
gera þeim mein. Þú varst engum
lík, það er bara ein amma Stína og
hún er sko amma mín.
Það er skrítið að hafa þig ekki
hér, amma mín, og ennþá skrítn-
ara að hugsa út í framtíðina og þú
ert ekki þar. Ég veit samt að þú
ert að fylgjast með okkur og að
vernda okkur. Þú átt stóran stað í
hjarta mínu og þar muntu verða
að eilífu, amma mín.
Ég sakna þín og ég elska þig,
engillinn minn.
Matthildur Sigurðardóttir.
Elsku flotta mágkona mín, hún
Stína Kára, er látin.
Fallega brosið hennar mun lifa
áfram. Margs er að minnast
gegnum árin.
Mér er minnisstætt þegar
Stína kom með Sigurð Helga til
Eyja, vildi prófa að vinna í fiski.
Ungu hjónin voru blönk. Við
mæðgurnar pössuðum Sigurð
Helga á meðan þessi yndislega
pjattrófa vann í fiskinum og sagði
alltaf „Eygló, oj bara, fýlan…“
En hún var sátt þegar hún fékk
útborgaðan pening í umslagi,
hafði bara gaman af.
Bróðir minn, Hlöðver, og
Kristín giftu sig 22. nóvember
1969. Eignuðust tvö yndisleg
börn, Sigurð Helga og Hlín, sem
nú syrgja mömmu sína.
Hlöðver og Kristín fengu ekki
langan tíma saman. Hann var vél-
stjóri á flutningaskipinu Suður-
landi sem fórst aðfaranótt jóla-
dags 1986, Hlöðver lést þessa
nótt, aðeins 41 árs gamall. Nú
kveður Kristín eftir erfið veik-
indi, aðeins 64 ára. Þetta er ekki
langur tími fyrir Sigurð Helga og
Hlín með foreldrum sínum.
Elsku Stína okkar, við hitt-
umst síðar.
Kæri Albert og allir ástvinir
Stínu, vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Guð blessi minn-
ingu Kristínar Kára.
Eygló og Smári.
Elsku Stína mín. Það er með
miklum söknuði sem við kveðjum
þig svo snemma. Þú varst alltaf
uppáhaldsfrænka mín og vissir
það vel. Þitt ógleymanlega bros,
hláturinn og æðruleysið. En þú
hefur kennt okkur hinum svo
margt og er ég óendanlega þakk-
lát fyrir að hafa átt þig sem
mömmusystur.
Margar eru minningarnar úr
Flúðaselinu og hlóst þú mikið
þegar ég var fljót að finna namm-
ið sem Hlöðver kom með úr sjó-
ferðunum og þú hafðir falið og ég
vissi alltaf ef þú hafðir kíkt í kaffi
til mömmu, ég fann Stínulykt.
Það var alveg sama hvort mað-
ur heimsótti þig í Hlíðarnar,
Naustabryggju eða í Stínukot,
alltaf sama gleðin og vel tekið á
móti fólki.
Mér þótti svo frábært þegar ég
fékk að vinna með þér í Sam-
vinnuferðum og fylgjast með
hvernig þú tæklaðir fólk var alveg
magnað, þegar menn lyppuðust
niður í stólunum og róuðu sig, því
þú kunnir mannleg samskipti.
Þú sýndir svo mikinn styrk í
veikindum þínum og talaðir svo
opinskátt og náðir alltaf að snúa
uppí grín og sjá kómísku hliðarn-
ar frekar en einblína á það nei-
kvæða. Þú hafðir svo góða nær-
veru og alltaf var gott að leita til
þín Stína mín.
Elsku Albert, Hlín, Sigurður
Helgi og fjölskyldur. Megi Guð
gefa ykkur styrk og englar guðs
yfir ykkur vaka.
Unnur Guðjónsdóttir.
Það er með sorg í hjarta sem
við setjumst niður og skrifum
nokkur kveðjuorð um ástkæra
vinkonu okkar, hana Stínu, sem
var okkur svo kær en kölluð burt
alltof snemma úr þessu jarðlífi.
Eftir lifa minningar um yndislega
konu sem ætíð kom manni í gott
skap með nærveru sinni. Eins og
börnin okkar sögðu, sannkallaður
gleðipinni. Í gegnum árin höfum
við átt margar ánægjulegar sam-
verustundir jafnt hér á landi og
erlendis. Fyrir utan öll ferðalög
innanlands má nefna ferð til Ástr-
alíu með viðkomu á Bali í tilefni af
50 ára afmæli átta vinkvenna sem
haldið hafa hópinn frá því í gagn-
fræðaskóla, nú ásamt eiginmönn-
um að heimsækja Gunnu og Geira
sem þar búa. Þá var ákveðið að á
fimm ára fresti myndum við
ferðast eitthvað saman. Að fimm
árum liðnum var ferðast um Ítal-
íu, en þegar komið var að næstu
ferð lést ein úr hópnum og nú er
enn höggvið skarð í ekki stærri
hóp, þegar okkar kæra vinkona
kveður rétt fyrir sextíu og fimm
ára afmælið sitt. Síðustu ár var
samgangur meiri eftir að við urð-
um nágrannar og við Stína kíkt-
um inn í kaffibolla hjá hvorri ann-
arri eða töluðum saman í símann.
Það verður tómlegt án hennar
Stínu. Stína var ákaflega mikil
fjölskyldumanneskja og elskaði
að hafa marga í kringum sig. Allir
afmælisdagar voru eins og stór-
afmæli, þar sem margt var um
manninn, sérstaklega 1. maí þeg-
ar hún átti afmæli, þá fylltist
íbúðin, enda frídagur og gráupp-
lagt að kíkja á afmælisbarnið. Er
okkur minnisstætt allt bakkelsið
sem á borðum var, minnti einna
helst á fermingarveislu. Okkur er
efst í huga þakklæti fyrir að hafa
átt svona góða vinkonu. Samveru-
stundirnar geymast í minning-
unni og er okkur einkar kært að
hafa átt frábæra helgi með þeim
Stínu og Abba síðastliðið haust í
sumarbústaðnum okkar meðan
hún var enn nokkuð hress og naut
þess.
Kæri Abbi og fjölskylda, ykkar
missir er mikill, við sendum ykk-
ur okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Rannveig og Stefán.
Elsku besta Stína mín, þakka
þér fyrir samverustundir og vin-
áttu sem hefur eflst og blómgast
síðan í barnaskóla í rúma hálfa
öld í gegnum súrt og sætt. Þú
fórst allt of snemma frá okkur, við
hefðum getað notið lífsins miklu
lengur. Ég minnist þess þegar við
báðar hófum nám í Barnaskóla
Kópavogs, þú forfrömuð frá
Þýskalandi og ég nýflutt frá
Keflavík og vinátta okkar hófst.
Við fórum ungar saman til Dan-
merkur til að vinna og kynnast
heiminum. Ég og fjölskylda mín
höfum notið samverustunda með
þér og fjölskyldu á ferðalögum
innan- og utanlands og við ótelj-
andi önnur tækifæri. Alltaf hefur
þú haldið uppi gleðinni og fjörinu.
Það er margs að minnast, sem
ekki er unnt að telja allt upp hér
en minningarnar lifa. Góða ferð
og heimkomu í Sumarlandið.
Sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur til Abba, Öllu,
barna, tengdabarna og barna-
barna. Kveðja, þín vinkona,
Katrín.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2014
✝ Jóhanna M.Stefánsdóttir
fæddist 2. júlí 1929
í Eystri-Hól í Vest-
ur-Landeyjum. Hún
andaðist 18. febr-
úar síðastliðinn á
heimili sínu, Stað-
arbakka 20 í
Reykjavík.
Foreldrar henn-
ar voru Helga
Þórðardóttir og
Stefán Guðmundsson. Eig-
inmaður Jóhönnu var Ólafur
Sigurðsson fæddur í Kúfhól í
Austur-Landeyjum 26. janúar
1926 en hann andaðist 6. apríl
2011. Börn þeirra eru: 1) Stefán
f. 1956. Eiginkona hans er
Ragnheiður Sumarliðadóttir, f.
1960. Börn þeirra eru Helga, f.
1977, Sigurður, f. 1988 og Jó-
hanna, f. 1991. Dóttir Helgu er
Selma Rut, f. 2009. 2) Sigurður,
f. 1959. Eiginkona hans er Fjóla
Agnarsdóttir, f. 1964. Börn
hennar eru Andrea,
f. 1993 og Friðrik,
f. 1997. 3) Anna, f.
1961. Börn hennar
og fyrrverandi
sambýlismanns,
Jóns Bergþórs
Hrafnssonar, f.
1956, eru Auður, f.
1989 og Davíð, f.
1992. Jóhanna ólst
upp í Eystri-Hól.
Hún stundaði nám
við Ingimarsskólann og Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Hún
var húsmóðir og stundaði jafn-
hliða saumaskap á Njálsgötunni
þar sem þau Ólafur bjuggu
framan af. Árið 1969 fluttust
þau að Staðarbakka 20. Frá
1975 til 1998 starfaði Jóhanna
við Æfingaskóla Kennaraskól-
ans sem síðar kallaðist Háteigs-
skóli og lauk þar starfsævi sinni.
Jóhanna verður jarðsungin
frá Áskirkju í dag, 28. febrúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Mín ástkæra tengdamamma,
Jóhanna Stefánsdóttir, lést á
heimili sínu þriðjudaginn 18.
febrúar. Stórt skarð er höggvið í
þessa litlu fjölskyldu þegar
kletturinn sem hélt utan um alla
er farinn. Mér auðnaðist að
kynnast Jóu þegar ég var ung
og við Stefán kynntumst. Alveg
frá því að ég kom fyrst á Stað-
arbakkann hefur mér verið tekið
eins og einu af þeirra börnum
enda leit ég alltaf á Jóu, ekki síð-
ur, sem mömmu mína en
tengdamömmu.
Þegar ég kynnist Jóu þá
starfaði hún í Æfingaskólanum
en áður og þegar börnin voru lít-
il vann hún við að sauma heima,
enda lék allt í höndunum á
henni. Ekki má gleyma öllum
þeim kræsingum sem fram voru
bornar þegar hún átti von á fjöl-
skyldu og vinum. Kaniltertan og
stóra marengstertan eru þar of-
arlega á lista og voru þær ekki
lengi að klárast þegar allir voru
saman komnir á Staðarbakkan-
um. Jóa var stórkostleg amma.
Henni auðnaðist að eignast fimm
barnabörn og Helga sem er elst
og var lengi vel eina barnabarn-
ið fékk svo sannarlega að njóta
þess. Amma hennar saumaði á
hana kjóla, kápur og flest annað
sem hana vantaði. Þó svo að
Helga hafi notið þess að vera
eina barnabarið framan af þá
var mikið lagt upp úr því að gera
vel við hin þegar þau komu eitt
af öðru. Að ógleymdu lang-
ömmubarninu voru þau heppin
að eiga ömmu sína enda er sökn-
uður þeirra mikill þegar hún er
ekki lengur til staðar.
Jóa og Óli bjuggu til sælureit
í Landeyjum þar sem þau
dvöldu oft, bæði ein og einnig í
faðmi fjölskyldu sinnar. Þar
standa ógrynni af trjám sem Jóa
handmokaði fyrir og sinnti
hverri plöntu eins og þær væru
börnin hennar. Enn í dag má sjá
afrakstur þessarar gróðursetn-
ingar og við sem eftir erum
fáum að njóta þess. Við hjónin
settum upp gróðurhús fyrir
nokkrum árum og var henni
mikið umhugað að ég setti niður
gladíólur sem ég og gerði síðasta
sumar. Hún hafði ekki heilsu þá
til að koma og sjá þær en ég tók
myndir af þeim til að sýna henni.
Hér eftir mun ég setja niður
gladíólur í minningu tengdamóð-
ur minnar.
Elsku Jóa, takk fyrir allt. Þín
tengdadóttir.
Ragnheiður (Raggý).
Elsku besta amman mín er
látin. Ég get varla orðað það
hvað ég sakna hennar mikið.
Amma á Staðarbakka eins og við
barnabörnin kölluðum hana allt-
af var stoðin í okkar litlu fjöl-
skyldu. Það verður erfitt að feta
í spor þessarar sjálfstæðu konu.
Hún hafði afskaplega gaman af
lífinu, elskaði vinnuna sína, hafði
alltaf nóg að gera í frítíma sínum
og var vinamörg. Eftir að hún
hætti að vinna lét hún ekki deig-
an síga og fann sér alltaf eitt-
hvað til dundurs. Ég var mikið
hjá ömmu og afa þegar ég var að
alast upp. Ég var svo lánsöm að
hafa þau svolítið út af fyrir mig,
til ellefu ára aldurs. Ég varði
miklum tíma á Staðarbakkanum,
fékk oft að gista og dúllast með
ömmu og afa. Amma var alltaf
til staðar fyrir mig þegar ég
þurfti á að halda. Við vorum
miklar vinkonur og gátum
spjallað um allt milli himins og
jarðar. Hún fylgdist einnig vel
með kóngalífinu, sérstaklega í
Danaveldi.
Í júní 2009 eignaðist ég dóttur
mína hana Selmu Rut. Amma sá
ekki sólina fyrir litlu langömm-
ustelpunni sinni sem fékk nafnið
sitt á áttatíu ára afmælisdegi
hennar, annan júlí 2009. Við fór-
um reglulega í heimsókn á Stað-
arbakkann og eftir að afi dó að
þá reyndum við að kíkja til
ömmu flestar helgar. Eftir að
hún veiktist urðu heimsóknirnar
hluti af helgunum okkar
mæðgna. Við kíktum í kaffi og
spjall og verður erfitt að venja
sig af þessari rútínu okkar. Við
kíktum eins og venjulega til
hennar tveim dögum áður en
hún lést og arkaði hún þá og hit-
aði kaffi, spjallaði og knúsaðist í
Selmu sem var gjörn á að hoppa
og skoppa aðeins of mikið í
kringum ömmu sína en amma
vildi nú ekkert að verið væri að
stoppa hana af. Það var ótrúlegt
hvað hún gat látið litla skottið
„vega salt“ á löppinni á sér eða
dansa við hendurnar á sér. Þeg-
ar við kvöddum þennan dag kom
hún með okkur út í dyr og veif-
aði svo til okkar úr eldhúsglugg-
anum eins og svo oft áður. Þetta
var hennar hinsta kveðja til okk-
ar. Ég vil samt hugsa það þann-
ig að loksins sé hún komin aftur
í fjörið.
Hún er nú komin til afa, Öllu,
Fríðu og allra hinna. Nú getur
hún farið í sundið sitt hvenær
sem hana langar til. Hún saumar
á sig fallega kjóla og dragtir,
dressar sig upp og hittir vini og
kunningja. Hún ræktar tré og
dundar í Landeyjunum. Hún
hlúir að ungum einstaklingum
og fer í bókbandið sitt þar sem
gamlar bækur fá nýtt líf. En
fyrst og fremst stendur hún eins
og klettur fyrir litlu fjölskylduna
sína, heldur utan um okkur öll
og gefur okkur ást og umhyggju.
Við sem eftir stöndum eigum all-
ar þessar yndislegu minningar í
hjartanu. Þó svo að í eigingirni
minni vildi ég hafa hana hjá mér
miklu lengur veit ég að henni
finnst miklu skemmtilegra að
vera í fjörinu heldur en í þeim
veikindum sem hún glímdi við
síðustu misseri. Ég sakna þín,
amma mín, ég elska þig.
Helga Stefánsdóttir.
Eins sárt og það er að kveðja
elsku ömmu þá gleðst ég yfir því
að hún og afi séu sameinuð á ný.
Nafna mín er ábyggilega ein sú
skemmtilegasta, gjafmildasta og
hreinskilnasta amma sem sögur
fara af. Allar þessar frábæru
minningar munu lifa í hjarta
mínu um alla ævi. Ég mun sakna
þess mjög að líta inn í kaffi til
ömmu og ekki var farið úr húsi
án þessi að fá sér kók eða app-
elsín og eitthvert nasl, annað
kom ekki til greina.
Ég fékk þann heiður að fá að
heita í höfuðið á ömmu og ef ég
einhvern tíma, þó ekki nema að
hálfu, líkist þessari merkilegu
konu, þá get ég verið stolt af því.
Elsku amma, ég sakna þín og
takk fyrir allt.
Jóhanna Stefánsdóttir.
Jóhanna Stefánsdóttir hefur
kvatt þennan heim. Hún starfaði
um langt skeið sem gangavörður
við Æfingaskóla Kennaraháskól-
ans, síðar Háteigsskóla. Starfs-
heitið lætur ekki mikið yfir sér
en í reynd fólst í því að fylgjast
með hjartslætti skólastarfsins
og hafa umsjón með nemendum
utan kennslustundanna. Jó-
hanna var komin í anddyrið þeg-
ar fyrstu börnin tíndust í hús og
hún yfirgaf vinnustaðinn þegar
þau síðustu voru farin heim að
skóladegi loknum. Jóhanna
þekkti fleiri nemendur með
nafni en nokkur annar starfs-
maður. Hún var næm á líðan
barnanna og vissi að vanlíðan
getur verið orsök óæskilegrar
hegðunar. Hún lagði sig fram
um að leysa úr hvers manns
vanda og átti einlæga vini í hópi
nemenda. Af hlýju og festu leið-
beindi hún þeim um hegðun og
framkomu og þeir virtu hana að
verðleikum. Jóhanna var góður
vinnufélagi sem gaman var að
spjalla við um landsins gagn og
nauðsynjar. Hún var víðsýn og
fordómalaus um menn og mál-
efni og ætíð var stutt í kankvíst
bros. Minnisstæðir eru morgnar
eftir að skóla var slitið á vorin og
kennarar horfnir af vettvangi.
Þá teygðist stundum úr morg-
unkaffinu hjá stjórnendum og
starfsmönnum sem eftir voru í
húsinu sem voru þær góðu vin-
konur, Jóhanna, ritarar og mat-
ráðskona ásamt umsjónarmanni
hússins. Oft var rætt um liðinn
vetur og lögð á ráðin um hvað
mætti betur fara næst, en einnig
var brugðið á glens og gaman.
Að leiðarlokum færi ég Jó-
hönnu innilegar þakkir fyrir
ánægjulegt samstarf og vináttu
og votta fjölskyldu hennar virð-
ingu.
Ólafur H. Jóhannsson.
Þá fann ég, hvað jörðin er fögur og
mild,
þá fann ég, að sólin er moldinni skyld,
fannst guð hafa letrað sín lög og sinn
dóm
með logandi geislum á strá og blóm.
Allt bergði af loftsins blikandi skál.
Allt blessaði lífið af hjarta og sál.
Jafnvel moldin fékk mál.
(Davíð Stefánsson)
Það auðveldar viðskilnað við
ástvini þegar minningarnar er
ljúfar og vegferð þeirra var með
þeim hætti að jafnvel í erfiðleik-
unum mátti greina óvenjulegan,
óbugandi styrk og staðfestu
samhliða kærleik og tillitssemi.
Jóhanna Stefánsdóttir, kær vin-
kona okkar, var ákaflega heil-
steypt og viljasterk kona og um-
hyggja hennar fyrir velferð
fjölskyldu sinnar og vina var æv-
inlega í fyrirrúmi.
Við hjónin kynntumst Jó-
hönnu fyrst þegar einkadóttir
okkar trúlofaðist eldri syni Jó-
hönnu og Ólafs og hóf búskap
með öldruðum foreldrum henn-
ar, þeim sómahjónum Stefáni og
Helgu, á Eystri-Hól í Vestur-
Landeyjum. Samheldni fjöl-
skyldunnar var mikil og hjálp-
semi og vinsemd Jóhönnu og
tengdafólksins alls í garð hinnar
kornungu húsfreyju var eftir-
tektarverð og einstök. Eftir að
dóttir okkar, tengdasonur og
foreldrar Jóhönnu hættu búskap
og fluttu til Reykjavíkur héldu
þessi sterku fjölskyldutengsl
áfram og óslitin. Við hjónin áttu
margar ómetanlegar stundir
með þeim Jóhönnu og Ólafi og
um árabil eyddum við áramótum
stórfjölskyldunnar hjá þeim á
Staðarbakkanum og heimsóttum
þau í sumarhús fjölskyldunnar á
æskustöðvum Jóhönnu í Eystri
Hól. Eitt sinn áttum við hjónin
með þeim Ólafi ógleymanlega
daga á sameiginlegu ferðalagi til
Spánar. Jóhanna var vinamörg
og fróð kona, hafði ákveðnar
skoðanir á málefnum líðandi
stundar og hélt sterkum
tengslum við uppruna sinn í
rangæsku samfélagi. Hún var
ákaflega iðin og listræn, gróð-
ursetti falleg, valin tré við sum-
arhúsið austur í Landeyjum,
lærði bókband og batt inn fá-
gætar bækur af sannri list. Jó-
hanna var ekki bara tengd okk-
ur fjölskylduböndum hún var
ekki síður kær vinkona okkar.
Við vottum börnum hennar og
fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúð.
Eygló og Sigurður.
Jóhanna M.
Stefánsdóttir
Með hlýhug og
virðingu kveðjum við
fóstursystur og mágkonu okkar,
Soffíu Valgerði Einarsdóttur, og
sendum börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Þá horfði guð á garðinn sinn,
hann greindi auðan reit
og sá þitt andlit ofurþreytt
er yfir jörð hann leit.
Þig örmum vafði hann undurblítt
og upp þér lyfti nær,
Soffía Valgerður
Einarsdóttir
✝ Soffía Val-gerður Ein-
arsdóttir fæddist í
Reykjavík 13. apríl
1934. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir, Grafarvogi, 9.
febrúar 2014. Útför
Soffíu fór fram 20.
febrúar 2014.
í garði Drottins dýrðlegt
er
Því djásnin bestu hann
fær.
Hann vissi hve þín þraut
var þung,
hve þjáningin var hörð,
þú gengir aldrei aftur
heil
með okkur hér á jörð.
Hann sá að erfið yrði
leið
og engin von um grið.
Með líknarorðum lukti brá
og ljúfan gaf þér frið.
Þótt sárt í huga sakni þín
og syrgi vinur hver
við heim til Guðs er heldur þú
Í hjarta fylgjum þér.
(Höf. ók.)
Arnar og Guðrún.