Morgunblaðið - 23.10.2014, Blaðsíða 88

88 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 2014
✝ Ingibjörg Giss-urardóttir
fæddist 1. október
1956 í Reykjavík.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi 17. októ-
ber 2014.
Foreldrar henn-
ar eru Bryndís
Guðmundsdóttir, f.
17. júlí 1925, og
Gissur Sím-
onarson, f. 16. september 1920,
d. 21. júní 2008. Systkini Ingi-
bjargar eru Jónína, f. 9. janúar
1948, Gunnar Levý, f. 24.
ágúst 1949, d. 14. júlí 2010, og
Símon, f. 9. febrúar 1953.
Hinn 1. september 1984 gift-
ist Ingibjörg Erni Sigurjóns-
syni húsasmíðameistara, f. 2.
september 1956. Börn þeirra
eru: 1) Þorvaldur, f. 15. mars
f. 18. apríl 2009, b) Hanna Júl-
íana, f. 6. maí 2012.
Ingibjörg fæddist og ólst
upp í Bólstaðarhlíð 34. Í því
húsi hófu Ingibjörg og Örn bú-
skap og eignuðust börn sín
tvö. Árið 1990 fluttu þau í
Leiðhamra 32 þar sem þau
bjuggu síðan. Ingibjörg varð
stúdent frá Verslunarskóla Ís-
lands árið 1977 og var að því
loknu um tíma erlendis, m.a.
við tungumálanám. Eftir það
vann hún m.a. í verslun Sæv-
ars Karls, í Landsbankanum
og við bingó í Vinabæ þegar
börnin voru ung en lengst af
starfaði hún hjá SPRON í
Skeifunni og seinna í Ármúla.
Hún flutti sig svo yfir í Arion
banka þegar hann var stofn-
aður og starfaði þar til ævi-
loka.
Ingibjörg hafði mikinn
áhuga á heilsurækt og heil-
brigðu líferni, stundaði ým-
iskonar útivist, gönguferðir,
hlaup og fjallgöngur.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 23. október 2014, kl. 13.
1985, nú búsettur í
Noregi. Sonur
hans og Söndru
Bjarkar Ingadótt-
ur er Örn Ingi, f.
1. apríl 2008. 2)
Bryndís Björk, f.
1. desember 1988,
maki Árni Grét-
arsson, f. 8. nóv-
ember 1982, og
dóttir þeirra Ingi-
björg Eva, f. 8.
maí 2013.
Fyrir átti Örn tvo syni: 1)
Þórður Örn, f. 8. desember
1980, maki Ásta Dögg Jón-
asdóttir, f. 21. febrúar 1981.
Börn þeirra a) Sóllilja, f. 6
október 2011, b) Jónas Jökull,
f. 6. desember 2013. 2) Ísleifur
Orri, f. 3. október 1982, maki
Ólöf Jónsdóttir, f. 21. febrúar
1980. Börn þeirra a) Erla Lilja,
Þú varst alltaf svo góð við mig,
ég fékk athygli þína óskipta,
þú lifðir fyrir mig,
hlustaðir á mig,
talaðir við mig,
leiðbeindir mér,
lékst við mig,
sýndir mér þolinmæði,
agaðir mig í kærleika,
sagðir mér sögur,
fræddir mig
og baðst með mér.
Þú varst alltaf svo nærgætin
og skilningsrík,
umhyggjusöm og hjartahlý.
Þú varst skjól mitt og varnarþing.
Við stóðum saman í blíðu og stríðu,
vorum sannir vinir.
Mér þótti svo undur vænt um þig,
elsku mamma mín.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Elsku skilningsríka, skemmti-
lega og lífsglaða mamma mín er
dáin. Hvar á ég að byrja?
Fólk spyr hvernig mér líður og
ég veit ekki hvernig ég á að svara.
Dóttir mín, Ingibjörg Eva, sýndi
mér hvernig mér líður þegar ég
skrapp út í búð og þegar hún sá
að ég var að fara lagðist hún í
gólfið, hágrét og öskraði
„mamma!“ Það er einhvern veg-
inn þannig sem mér líður. En
smátt og smátt áttar Ingibjörg
Eva sig á því að ég skrapp bara
frá og kem fljótt aftur á meðan ég
átta mig á því að mamma mín er
dáin og kemur aldrei aftur. Hún
lifir samt í mér og okkur sem
þekktum hana því að auðvitað
hafði hún áhrif á líf okkar allra og
mest á okkur börnin hennar og
elsku barnabörnin.
Eftir sitja minningarnar svo
margar. Hún átti svör við öllu.
„Æ ég spyr bara mömmu, hún
hlýtur að vita þetta,“ hugsaði ég
oft. Mamma veit allt. Við áttum
margar góðar stundir tvær sam-
an meðal annars í sólarlandaferð
á Krít eina páskana þar sem við
ætluðum aldeilis að njóta okkar,
þá var svo kalt að við enduðum á
að kaupa okkur flíspeysur á sól-
arströnd! Önnur utanlandsferð
okkar tveggja saman var til
Kaupmannahafnar í helgarferð
sumarið 2007, best að vera bara
tvær saman vinkonurnar og
versla og hafa það náðugt eins og
mæðgur gera. En það eru líka
litlu hlutirnir sem skipta máli sem
maður gleymir aldrei eins og til
dæmis þegar við Þorvaldur vor-
um lítil þá fengum við oft að fara
niður í eldhús á kvöldin og fá okk-
ur einn tebolla. „Alltaf gott að
drekka eitthvað heitt fyrir svefn-
inn,“ sagði mamma. Mamma veit
allt. Eftir að ég átti svo Ingi-
björgu Evu fyrir einu og hálfu ári
var mamma aldrei langt undan
enda voru barnabörnin henni allt.
Það sem ég á líklega eftir að
sakna mest eru öll símtölin í tíma
og ótíma bæði ég að hringja í
hana og hún í mig þegar okkur
datt í hug, bara að spjalla um allt
og ekkert. Ég stóð mig að því
þegar síminn minn hringdi fyrir
nokkrum dögum síðan að hugsa
„æ þetta er mamma, hún hringir
alltaf um kvöldmatarleytið“ en
svo áttaði ég mig á því að hún
væri farin og ég myndi ekki heyra
í henni aftur. En ég mun heyra í
öllum sem þekktu hana, ég man
röddina hennar, ég mun sjá hana
í dóttur minni, Ingibjörgu Evu,
og Erni Inga litla frænda sem
þykir svo vænt um ömmu sína.
Við fjölskyldan verðum að
standa saman í gegnum þetta
áfall og hugsa vel um hvert annað
því að það er jú það sem mamma
myndi segja. Mamma veit allt.
Bryndís Björk.
Í dag er mín kæra systir kvödd
hinstu kveðju. Hún var búin að
berjast við krabbamein í rúm
fjögur ár og unnið marga áfanga-
sigra í því stríði en að lokum varð
hún að játa sig sigraða. Þótt vitað
hafi verið að hverju dró er maður
aldrei tilbúinn þegar kallið kemur
og þá hellist þessi óendanlegi
sársauki og sorg yfir.
En þá er dýrmætt að eiga góð-
ar minningar til að deyfa þennan
sársauka. Við systur vorum mjög
samrýndar og áttum mörg sam-
eiginleg áhugamál. Í mörg ár
voru laugardagsmorgnarnir frá-
teknir fyrir líkamsrækt, göngur,
hlaup, Esjugöngur svo eitthvað
sé nefnt. Og endað í heilsusam-
legum hádegismat hjá mömmu –
sem alltaf útbjó hollan fimmlita
hádegisverð – fullan af vítamín-
um fyrir dætur sínar. Fyrir
nokkrum árum ákváðum við að
fara að æfa hlaup og enduðum
eitt æfingaprógrammið með því
að hlaupa hálft maraþon yfir
Eyrarsundsbrúna. Síðan tók við
fjallgöngutímabil og fórum við í
margar göngur saman. Við vor-
um heldur ánægðar með okkur
þegar við stóðum á tindi Hvanna-
dalshnjúks fyrir nokkrum árum í
logni og sól. Núna síðustu árin
fannst okkur dagurinn ekki alveg
byrjaður fyrr en við vorum búnar
að spjalla saman – og merkilegt
hvað við höfðum alltaf margt að
segja hvor annarri. Ég er svo
þakklát fyrir að eiga í hjarta mér
allar þessar góðu og fallegu minn-
ingar um mína yndislegu systur.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku Örn, Þorvaldur og
Bryndís. Ykkar missir er mikill,
að ekki sé talað um barnabörnin
sem voru henni svo hjartfólgin.
Og mikið er lagt á mína elskulegu
móður sem horfir nú á eftir sínu
öðru barni. Söknuðurinn er mikill
en ég veit að góðar minningar
verða okkur öllum huggun harmi
gegn.
Jónína.
Hvað er það sem ræður lífi og
örlögum fólks, heilsu og ham-
ingju, gleði og sorgum, sigrum og
ósigrum? Sumum virðist ganga
allt í haginn, eiga langt og farsælt
líf en öðrum reynist lífið erfið
þrautaganga. Margar og mis-
munandi kenningar eru uppi,
sumar eru trúarlegs eðlis og
reyna að skýra þetta út sem guð-
lega forsjá, flutning af einu til-
verustigi á annað eða einfaldlega
að þetta sé óútskýranlegt og að
vegir guðs séu órannsakanlegir.
Og til eru þeir sem reyna að út-
skýra misjafnt gengi með erfða-
fræðilegum eiginleikum eða ein-
faldlega að þetta sé undir
hverjum og einum komið og hver
sé sinnar gæfu smiður.
Þegar ég leiði hugann að
ótímabæru andláti mágkonu
minnar, Ingibjargar Gissurar-
dóttir, verð ég að viðurkenna að
slíkar kenningar duga mér ekki
til að skilja af hverju henni var
skammtaður svo skammur tími í
þessu lífi, né af hverju hún þurfti
að takast á við þau erfiðu og lang-
vinnu veikindi sem að endingu
lögðu hana að velli. Ekkert í
hennar lífi eða lífsháttum getur
skýrt af hverju hún hlýtur þessi
örlög, að glíma við þungbær veik-
indi og vera kölluð burt í blóma
lífsins.
Hún var yngst af fjórum börn-
um foreldra sinna og var alin upp
við ástríki og gott atlæti í for-
eldrahúsum. Henni gekk vel í
skóla og að loknu stúdentsprófi
ferðaðist hún um Evrópu, nam
tungumál og aflaði sér frekari
reynslu. Heim komin hóf hún
störf við verslun en lengst af
starfaði hún hjá Sparisjóði
Reykjavíkur. Hún var vinsæl og
vinmörg, stundaði ýmsar íþróttir
og lifði heilsusamlegu lífi. Ung
kynntist hún eiginmanninum og
festi ráð sitt. Saman eiga þau son
og dóttur, hið mesta efnisfólk sem
eiga sitt hvort barnabarnið, ömm-
ustrák og -stúlku sem bæði voru
mikið eftirlæti og uppáhald
ömmu sinnar.
Mín kynni af Ingu voru öll á
eina lund, hún var skemmtilegur
og góður félagi, falleg, greind og
elskuleg í framkomu. Minnis-
stæðar eru margar ánægjulegar
samverustundir og ferðalög, fjall-
göngur innanlands sem og skíða-
ferðir og maraþonhlaup í útlönd-
um.
Ingu verður sárt saknað og
mestur er missir eiginmanns,
barna og barnabarna, auk systk-
ina og aldraðrar móður, sem áður
hefur þurft að kveðja son á besta
aldri. Ég votta þeim og öðrum
ættingjum og vinum innilega
samúð.
Bragi Ragnarsson.
Kær frænka, Ingibjörg Gissur-
ardóttir, er látin, 58 ára gömul.
Enn eitt fórnarlamb krabba-
meins, eiginkona, dóttir, móðir,
tengdamóðir og amma sem hrifin
er burt á besta aldri.
Ingibjörg var yngsta barn for-
eldra sinna, Bryndísar Guð-
mundsdóttur, sem lifir dóttur
sína og Gissurar Símonarsonar
móðurbróður okkar, sem lést fyr-
ir fáum árum. Hún var alnafna
ömmu okkar, en amma, Ingibjörg
Gissurardóttir, og afi, Símon Sím-
onarson, reistu og bjuggu síðan
allan sinn búskap á Þorfinnsgötu
8, Reykjavík. Húsið var byggt í
miðri kreppu, þriggja hæða hús
með kjallara og risi og byggt í
áföngum. Það var sannkallað fjöl-
skylduhús þar sem amma og afi
bjuggu á efstu hæðinni og börnin
og fjölskyldur þeirra á hæðunum
þar fyrir neðan, í risinu og kjall-
aranum. Amma og afi eignuðust
fimm börn og 17 barnabörn. Á ár-
unum 1947 til 1955 bjuggu Bryn-
dís og Gissur ásamt börnum sín-
um á miðhæðinni á
Þorfinnsgötunni ásamt foreldr-
um okkar og okkur systkinunum.
Undir lokin voru börnin orðin
sex. Árið 1955 fluttu Bryndís og
Gissur í íbúð sína í Bólstaðarhlíð
34, þar sem þau bjuggu síðan og
Bryndís býr enn. Ingibjörg
frænka okkar fæddist árið eftir.
Við fylgdumst með lítilli frænku í
gegnum tíðina, yngsta barni for-
eldra sinna, eftirlæti föður síns.
Hún óx úr grasi, lauk hefðbund-
inni skólagöngu úr Verzlunar-
skólanum og við tók lífið sjálft.
Hún giftist Erni Sigurjónssyni,
eignaðist börnin sín, Þorvald og
Bryndísi, og vann mestan sinn
starfsaldur hjá SPRON. Þau
hjónin byggðu sér raðhús í Leið-
hömrum 32.
Inga frænka, eins og hún var
oftast kölluð af okkur frænkum,
var félagslynd, vinmörg og hafði
áhuga á fólki og málefnum eins og
hún átti ættir til. Þau hjón ferð-
uðust mikið og útivera var áhuga-
mál þeirra beggja. Þær systur,
Inga og Jónína, voru samrýndar
og fóru mikð í gönguferðir sam-
an. Handavinna hefur einnig ver-
ið mikið áhugamál systranna og
móður þeirra, mikið prjónað og
heklað í gegnum árin. Við frænk-
urnar, barnabörn ömmu Ingi-
bjargar, höfum í mörg ár haft
þann sið að halda frænkuboð að
hausti. Þá komum við saman
ásamt mæðrum okkar, dætrum
og barnabörnum og eigum
ánægjulegan dag hjá einhverri
okkar við að rifja upp og ræða
málin. Hópurinn stækkar stöðugt
þótt skörð verði líka. Auk þessa
höfum við hist mánaðarlega í
stuttum gönguferðum í Nauthóls-
víkinni og Skerjafirðinum. Þessi
samvera hefur eflt frændsemina
og kynnin endurnýjast. Inga
frænka hefur verið mjög virk í
göngunum alla tíð og hafði til-
kynnt mætingu í frænkuboðið
sem halda átti daginn eftir lát
hennar. Hennar er sárt saknað.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Arnar, Þor-
valdar og Bryndísar, og ekki síst
til móður hennar, Bryndísar, sem
nú sér á eftir öðru barni sínu.
Lára V. Júlíusdóttir,
Ingibjörg Júlíusdóttir.
Elsku Inga frænka er dáin. Ég
mun sakna hennar og á margar
góðar minningar um hana. Spjall
yfir kaffi og köku hjá ömmu,
maraþonhlaup í Danmörku og
mæðgnaferð til Amsterdam eru
efst í huga mér. Inga var alltaf
dugleg að hreyfa sig og fór ég oft í
gönguferðir með Ingu og mömmu
áður en hún veiktist. Hún var ljúf
og góðhjörtuð og til dæmis pass-
aði hún alltaf að hringja og vita
hvernig heilsan væri ef einhver í
fjölskyldunni veiktist. Hún var
líka mikil fjölskyldukona, sinnti
ömmu vel og það var gaman að
sjá hvað hún naut þess að vera
með barnabörnunum. Þeirra
missir er mikill og ég sendi nán-
ustu aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Inga var búin að vera veik
lengi og trúi ég því að hún sé
hvíldinni fegin. Ég vil þakka
henni fyrir allar skemmtilegu
stundirnar sem við höfum átt
saman, þær munu lifa áfram með
mér.
Bryndís Ásta Bragadóttir.
Í dag kveð ég þig fallega, góða
vinkona. Þú varst ein af mínum
fyrstu vinum og kenndir mér svo
margt um vináttu. Þú varst svo
traust og svo átti húmorinn okkar
svo óendanlega vel saman. Hvað
við gátum hlegið. Síðast þegar þú
hringdir í mig og baðst mig að
koma við hjá þér á Landspítalan-
um gátum við rifjað upp eitthvað
sem við áttum saman og enginn
skildi nema við. Þá, þó svo að við
vissum báðar að þú værir orðin
alvarlega veik, þurftum við ekki
nema að líta hvor á aðra og þá
vissum við nákvæmlega hvað hin
var að hugsa og grétum úr hlátri.
Þú varst yndisleg vinkona. For-
eldra þína og systkini þekkti ég
öll og voruð þið öll mjög vandað
fólk. Nú sér móðir þín á eftir
yngsta barninu sínu en á sjö árum
hefur hún einnig misst Gunnar
bróður þinn og Gissur eiginmann
sinn, vona ég að Guð gefi henni
styrk í hennar miklu sorg. Einnig
sendi ég Erni eiginmanni þínum,
sem stóð sem klettur með þér í
gegnum veikindi þín, börnum
þínum og fjölskyldum þeirra mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur,
missir þeirra er mikill, að
ógleymdri systur þinni Jónínu
sem verið hefur stoð ykkar allra
allan tímann. Elsku Inga, hvíldu í
friði. Þín vinkona,
Sybil Kristinsdóttir (Pilla).
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(Vald. Briem.)
Enn og aftur er djúpt og stórt
skarð höggvið í vinahópinn. Okk-
ar kæra vinkona, Ingibjörg Giss-
urardóttir, hefur yfirgefið þessa
jarðvist eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm, og aftur
hafði maðurinn með ljáinn betur.
Okkur setur hljóða og nú syrgj-
um við Ingu eins og Stellu vin-
konu okkar áður sem lést 17.
ágúst 2006.
Við vinkonurnar höfum haldið
hópinn frá því að leiðir okkar
allra lágu saman í Hlíðaskóla og
höfum alla tíð eytt miklum tíma
saman. Allt frá því að vera börn
að leik, unglingar með öllu sem
því fylgir og síðar fullorðnar kon-
ur. Þegar litið er til baka er
margs að minnast en sumarbú-
staðaferðir saumaklúbbsins eru
sérstaklega eftirminnilegar.
Þessar stundir voru okkur mjög
dýrmætar, það að geta farið sam-
an úr amstri dagsins og skemmt
okkur saman eins og okkur var
einum lagið.
Síðasta „sumarbústaðaferð“
okkar var á Spáni síðastliðið
haust og yndislegt að hafa átt
þar dýrmæta og góða daga allar
saman. Nú í sumar fengum við
aftur tækifæri til að hittast allar
saman ásamt mökum og ríkti
einlæg gleði yfir að geta verið
saman góða kvöldstund enn á ný,
það er ómetanlegt fyrir okkur
þrjár sem eftir erum af sauma-
klúbbnum.
Við minnumst Ingu með þakk-
læti fyrir ljúfan, einstakan vin-
skap, og við hugsum til litlu sól-
argeislanna hennar,
barnabarnanna Arnar Inga og
Ingibjargar Evu sem fengu að
njóta þess að kynnast ömmu sinni
þó stutt væri.
Ljós og friður fylgi þér elsku
vinkona, hafðu þakkir fyrir allt og
allt.
Við biðjum góðan Guð að
styrkja Örn, Þorvald, Bryndísi og
Bryndísi móður Ingu, barnabörn,
systkini og aðra aðstandur á erf-
iðri stund.
Elín Lára, Guðlaug
og Þórdís Gunnars.
Það er með söknuði og trega
sem við kveðjum kæra vinkonu
okkar, Ingu. Þau nálgast fimmta
tuginn, árin sem við höfum verið
samferða, fylgst með lífi og fjöl-
skyldum hver annarrar og vinátt-
an verið einlæg og gefandi. Við
erum bekkjarsystur frá Verslun-
arskóla Íslands og útskrifuðumst
þaðan sem stúdentar árið 1977.
Ekki voru margar stelpurnar í
hagfræðideild á þessum árum,
rétt um þriðjungur af bekknum.
Stelpurnar stóðu saman og
ákváðu að stofna með sér fé-
lagsskap sem við auðvitað kölluð-
um saumaklúbb þó að þar hafi
næstum aldrei verið bróderað eða
saumað en einu sinni bjuggum við
til krans úr sælgæti. Útskriftar-
ferðin var farin til Spánar, við
bjuggum saman í íbúð og
skemmtum okkur konunglega.
Til að byrja með hittumst við í
hverjum mánuði og kynntumst
betur og betur. Mikið var hlegið
og hláturinn hennar Ingu hljóm-
aði bjartur og hress. Inga, sem
var sérlega lagin og smekkvís
bakaði kökur sem voru alveg eins
og á myndinni og bauð upp á eitt-
hvað alveg einstaklega gott þegar
við hittumst hjá henni. Eftir að
við stofnuðum fjölskyldur fórum
við saman í ferðalög, hittumst í
sumarbústöðum og tókum karl-
ana með. Þar var líka mikið hlegið
og margt brallað. Við spiluðum
fótbolta, veiddum einn lítinn sil-
ung, nutum lífsins og gengum
saman. Allaf var ætlunin að fara
saman í borgarferð, einhvern
tímann, þegar tími yrði til.
Ingu einkenndi hversu góður
hlustandi og réttsýn manneskja
hún var, með mikið jafnaðargeð,
og að hún hafði heill og hamingju
fjölskyldunnar sinnar ávallt í fyr-
irrúmi. Við eigum eftir að sakna
nærveru hennar, hversu mikið
hún gaf af sér og hversu hrein-
lynd og góð vinkona hún var. Við
studdum hver aðra og leituðum
svara við spurningum lífsins eins
og þær hafa birst á hinum ýmsu
tímabilum ævinnar. Barnaupp-
eldi, bústörf og barnabörn, allt
þetta höfum við rætt, líka erfið-
leika og mótlæti sem mættu okk-
ur oft fyrirvaralaust. Við glödd-
umst innilega yfir afrekum
afkvæma og fjölskyldumeðlima
og gerum enn.
Það var rétt eftir áramót árið
2010 sem Inga sagði okkur að hún
væri með innvortis mein. Við
fylgdumst með því hvernig hún
tókst á við veikindin af miklu
æðruleysi og reyndi hvað hún gat
til að sporna gegn framgangi
sjúkdómsins. Inga hafði alltaf
hugsað vel um líkamann, en eftir
að hún greindist með krabbamein
tók hún mataræðið í gegn, fór í
fleiri göngutúra og fór eftir ráð-
leggingum læknanna. Það gladdi
okkur að, þrátt fyrir veikindi,
ákvað hún að fara með Erni sín-
um í ferðalög því hún hafði gaman
af því að skoða heiminn og njóta
þess að vera til. Við hittumst oft-
ar undanfarið, vitandi að horfurn-
ar á að Ingu myndi batna fóru
versnandi. Inga mætti, þegar hún
gat, og eins og áður gaf hún af sér
með nærveru sinni.
Elsku Örn, Þorvaldur, Bryn-
dís, Þórður og Ísleifur, við vottum
ykkur og fjölskyldum ykkar okk-
ar dýpstu samúð. Minningar um
góða vinkonu og traustan vin lifa.
Vinkonur úr Versló,
Anna Sigurðardóttir,
Ása Kristbjörg Karlsdóttir,
Elínborg Vilhjálmsdóttir,
Helga Möller, Jóhanna
Harðardóttir og María G.
Sigurðardóttir.
Ingibjörg
Gissurardóttir