Morgunblaðið - 23.10.2014, Blaðsíða 90

90 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 2014
✝ Ásgeir Jóels-son fæddist 20.
júní 1924 í Reykja-
vík. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Nesvöllum 13.
október 2014.
Foreldrar hans
voru Guðríður
Ingvarsdóttir, f. 30.
apríl 1900, d. 2. júlí
1957, og Jóel Jón-
asson, f. 12. sept-
ember 1894, d. 8. júní 1988,
bændur í Bakkakoti í Leiru og
síðar í Kötluhól í sömu sveit. Ás-
geir átti fjögur systkini: 1) Inga
Jóelsdóttir, f. 24. apríl 1922,
maki Björn Guðjónsson, látinn.
2) Jóel Bachmann Jóelsson, f. 24.
júní 1926, maki María Guðna-
dóttir, látin. 3) Guðríður Jóels-
dóttir, f. 11. nóvember 1928, d.
7. nóvember 2005, maki Þórhall-
ur Björgvin Ólafsson. 4) Jón-
asína Jóelsdóttir, f. 13. mars
1931, d. 18. apríl 1994, maki
Guðmundur Guðnason. Ásgeir
var ókvæntur og barnlaus.
Ásgeir ólst upp í Bakkakoti
og seinna Kötluhól í
Leiru. Þar bjó hann
fram á þrítugsaldur
en þá flutti hann til
Keflavíkur þar sem
hann byggði sér
síðar hús. Hann
gekk í Gerðaskóla
en skólagangan var
ekki löng. Hann var
mjög bókhneigður
og las mikið alla tíð.
Ásgeir fór ungur að
vinna fyrir föður sinn sem seldi
mjólk til Keflavíkur, en starf Ás-
geirs var að flytja mjólkina á
hestvagni til kaupenda. Síðar
vann hann við vegavinnu og í
ýmsum frystihúsum, s.s. í Stóru
milljón og Keflavík hf. Einnig
starfaði hann í mörg ár í Drátt-
arbraut Keflavíkur. Síðustu
starfsárin vann hann í Miðnesi
hf. í Sandgerði. Seinni hluta æv-
innar stundaði Ásgeir sjó á eigin
bát á sumrin.
Ásgeir verður jarðsunginn
frá Keflavíkurkirkju í dag, 23.
október 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Mágur minn, Ásgeir Jóelsson
frá Kötluhól í Leiru, lést hinn 13.
október síðastliðinn, liðlega níræð-
ur að aldri. Hann hafði alllengi átt
við þverrandi heilsu að stríða.
Ásgeir fæddist í Reykjavík 20.
júní 1924 en ólst upp með foreldr-
um sínum, Guðríði Ingvarsdóttur
og Jóel Jónassyni, sem bjuggu í
Bakkakoti í Leiru og síðan í Kötlu-
hól. Þegar hann hleypti heimdrag-
anum fluttist hann til Keflavíkur,
þar sem hann bjó æ síðan og
stundaði verkamannavinnu. Af
eigin rammleik byggði hann sér
tvílyft steinhús, þar sem hann bjó
sjálfur á efri hæðinni en leigði
hina. Hann var einhleypur.
Ásgeir var vel að manni, hár og
herðabreiður. Hann bar sig vel,
svipmikill og höfðinglegur en hóg-
vær í öllu sínu fasi og framkomu.
Hann var ættrækinn og trygg-
lyndur, barngóður og friðsamur
en þó hreinskiptinn ef svo bar við.
Svo sagði mér systir hans, að hann
hefði verið eftirlæti móður sinnar,
og hefði hún jafnvel kallað hann
augasteininn sinn. Ég hygg, að
mæður hafi um aldir notað þetta
orð eins og til að undirstrika vænt-
umþykju sína. Á engan er þó hall-
að, því að Guðríður Ingvarsdóttir
var góð kona og góð móðir öllum
börnum sínum. Hún fór of fljótt
frá okkur.
Á Ásgeiri sannaðist hið forn-
kveðna, að römm er sú taug sem
rekka dregur föðurtúna til. Hon-
um var tíðförult út í Leiru og niður
á Bakkakotsflötina, þar sem bátur
hans stóð uppi á sjávarbakkanum,
en í fjörunni er þessi líka fína vör
og stutt undan landi hólminn, sem
gaf býlunum nöfn. Þá kom það
stundum fyrir, að hópur ættingja
og venslaðra á öllum aldri safnað-
ist saman á túninu hjá rústum
Bakkakotshússins og gerði sér
glaðan dag með frændanum góða.
Þórhallur Björgvin Ólafsson.
Í dag kveðjum við Ásgeir Jóels-
son, Geira eins og hann var ávallt
kallaður. Í okkar landi er lífs-
hlaupinu oft líkt við siglingu og á
það vel við þegar við minnumst
Geira sem hafði gott lag á að
sneiða hjá skerjum og boðum sem
á hans leið urðu, ætíð komst hann
heill í höfn. Geiri var fyrst og síð-
ast Leirumaður, alinn upp við
landbúnað og sjósókn eins og þá
tíðkaðist í Leirunni. Þetta uppeldi
mótaði Geira og gerði hann að
þeim manni sem við þekktum, það
er manni sem aldrei féll verk úr
hendi, duglegur og ósérhlífinn,
húmoristi með skemmtileg tilsvör.
Lífsstarf Geira tengdist allt út-
gerð og fiskvinnslu. Hann starfaði
í hinum ýmsu frystihúsum hér í
bæ og í Sandgerði, einnig í Drátt-
arbraut Keflavíkur. Síðustu
starfsárin vann hann hjá Miðnesi
hf. þar sem hann lauk starfsævinni
74 ára gamall en engan veginn
tilbúinn til þess, þar sem nóg var
þrekið.
Geiri var handlaginn maður og
sást það best á þeim bátum sem
hann smíðaði. Í áratugi reri hann á
vorin á handfæri frá Bakkakots-
vör í Leiru. Hann hafði komið sér
upp skúr þar til að verka aflann og
í vörinni útbjó hann bryggju sem
hann hafði bátinn við. Geiri var
góður sjómaður, aðgætinn og fisk-
inn. Hann var þaulkunnugur öll-
um miðum í Garðsjó og var í ess-
inu sínu þegar vel fiskaðist. Hann
var alltaf með handrúllu og þá
kom það sér vel að vera annálaður
þrekmaður eins og hann var alla
tíð. Saltfiskurinn sem hann verk-
aði var fullkominn, flattur og sól-
þurrkaður. Slíkur fiskur er vand-
fundinn í dag. Geiri var óspar á að
gefa í soðið og nutum við þess
ásamt fleirum. Hann dvaldist mik-
ið í Leirunni og ekki síst eftir að
hann hætti að vinna, en hann
ásamt systkinum sínum átti jarð-
irnar Bakkakot, Nýlendu, Rófu og
Kötluhól. Þarna var hann með bát-
inn sinn eins og áður sagði, einnig
dyttaði hann að útihúsum og girð-
ingum að ógleymdum sjóvarnar-
görðum sem hann hlóð og steypti
meðfram öllu Bakkakotstúninu,
þar voru mörg handtökin. Geiri
var fróður um sagnir úr Leirunni,
örnefni og staðhætti þar og kunni
mikið af sögum sem hann átti létt
með að miðla öðrum. Hann hafði
mjög gaman af bókmenntum og
ljóðum. Sjálfur setti hann oft sam-
an vísur eins og þessa hérna:
Þvælist ég um saltan sæ
á mínu fagra fleyi.
Mér er sama hvort ég næ
landi eða eigi.
Í húsinu hans í Keflavík eru
tvær íbúðir og í gegnum tíðina
leigði hann oftast aðra þeirra. Í
gegnum þennan stóra leigjenda-
hóp eignaðist hann marga vini sem
voru honum kærir. Hann var ein-
staklega barngóður maður og
krakkarnir í götunni hans litu á
hann sem vin. Geiri var ætíð í góðu
sambandi við fólkið sitt, ekki síst
Ingu systur sína. Þeir bræður
Bachmann og Geiri voru alla tíð
nágrannar. Var því mikill sam-
gangur þar á milli og voru þeir
bræður nánir.
Geiri var síðasta eina og hálfa
árið á hjúkrunarheimilum. Þar
leið honum vel og fékk hann góða
umönnum. Nú undir lokin fannst
honum komið nóg og sagðist ekki
nenna þessu meira, var orðinn full-
saddur lífdaga eftir 90 ár. Við eig-
um aðeins góðar minningar um
hann Geira sem var einn af þess-
um föstu punktum í tilverunni, en
það er eins með það og annað að
allt hefur sinn tíma og endi.
Þórhildur, Guðríður og
Guðný Bachmannsdætur
og fjölskyldur.
Ásgeir Jóelsson
Það mun hafa
verið sumarið 1953
að ég kynntist Stef-
áni Þorlákssyni. Þá
var ég með föður mínum við
veiðar í Svalbarðsá og við gistum
hjá foreldrum Stefáns og bræðr-
um á Svalbarði í Þistilfirði.
Nokkrum árum síðar fékk faðir
minn Stefán til að vinna að smíði
sumarbústaðar í Hrísey. Hann
var laginn við flest sem hann tók
sér fyrir hendur og veitti okkur
feðgum og Viggó Jónssyni
drjúga aðstoð við að koma upp
sýningu á Zeiss-tækjabúnaði í
Iðnskólanum árið 1960. Eftir það
hittumst við stöku sinnum. Ým-
ist kom hann í heimsókn eða ég
sótti hann heim. Teygðist þá
gjarna úr samtölum fram eftir
nóttu því að Stefán var allra
manna skemmtilegastur, auk
þess sem hann var fróður og vel
lesinn. Engum manni hef ég
kynnst sem hefur haft jafnmikla
frásagnargáfu. Eftir að hafa
hlustað á Stefán skil ég betur
hvernig sögur geta varðveist um
Stefán Þórarinn
Þorláksson
✝ Stefán Þór-arinn Þorláks-
son fæddist 28.
september 1930.
Hann lést 22. ágúst
2014. Útför Stefáns
fór fram 1. sept-
ember 2014.
langan aldur í
munnlegri geymd
fyrir tilstilli snjallra
sögumanna. Sumar
frásagnir Stefáns á
ég á segulbandi og
tel þær hreinan
fjársjóð. Hann var
gamansamur með
afbrigðum og gat
jafnvel sagt bráð-
fyndnar sögur af
veikindum sem
hann átti við að stríða. Eins og
fram hefur komið í öðrum minn-
ingargreinum lenti Stefán í al-
varlegu bifreiðarslysi þegar
hann var á unglingsaldri. Var
hann farþegi í bifreið, og slysið
var annars manns sök. Mátti
litlu muna að afleiðingarnar
leiddu Stefán til dauða síðar
meir þegar hann var við nám í
Þýskalandi. Ein afleiðingin var
sú að hann missti lyktarskynið.
Þegar ég spurði Stefán hvort
það væri ekki bagalegt að finna
enga lykt tók hann því fjarri og
sagði að það væri miklu meira af
slæmri lykt en góðri í veröldinni.
Þannig sló hann gjarna á létta
strengi. Skömmu áður en Stefán
féll frá átti ég langt samtal við
hann í síma. Ekki hvarflaði að
mér að það yrði okkar síðasta
samtal. Hann er minnisstæður
maður sem eftirsjá er að.
Þorsteinn Sæmundsson.
Elsku Elsie
frænka. Það er erf-
itt að vita að þú sért farin frá okk-
ur. Þú sem alltaf hafðir þennan
ótrúlega kraft og fórst í gegnum
þau verkefni sem þörf var á að
leysa.
Ég vissi aldrei hvaðan þú
fékkst þennan dýrðarkraft en
eitt er öruggt, þú varst mögnuð
kona sem bjóst yfir svo mörgum
góðum kostum. Þú varst sú
frænka sem ég gat alltaf leitað til
með hvað sem á dundi og hlustað-
ir á mig án þess að dæma. Við
náðum alltaf að skilja hvor aðra.
Vorum eiginlega eins og vinkon-
ur.
Það var alltaf svo gaman að
hitta þig og vera í þinni návist.
Alltaf svo glöð, brosmild og með
svo góða nærveru. Manni leiddist
aldrei í kringum þig. Þú talaðir
alltaf vel um fólk og það segir
manni mikið um hvaða mann-
eskju þú hafðir að geyma elsku
frænka, falleg að innan sem utan.
Minningarnar eru svo margar og
gefa manni svo margt. Þú átt
stóra og yndislega fjölskyldu sem
elskar þig, dýrkar og dáir. Biðj-
um við Guð að veita þeim styrk
og gæta þeirra á erfiðum stund-
um.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Þín frænka
Þórunn og fjölskylda.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu sem okkur þykir svo undur
vænt um. Hún kom inn í líf okkar
Guðbjörg Elsie
Einarsdóttir
✝ Guðbjörg ElsieEinarsdóttir
fæddist 18. mars
1957. Hún lést 11.
október 2014. Útför
Guðbjargar fer
fram frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju í
dag, 21. október
2014.
fyrir nokkrum árum
þegar við vorum
samtíða í háskóla-
námi og lærðum
mikið saman. Það
var ósjaldan að við
eyddum saman
helgi eftir helgi frá
því árla morguns og
fram á kvöld, við
verkefnagerð eða
annan lærdóm. En
samvera okkar var
ekki bara í skólanum, milli okkar
skapaðist með tímanum mikil og
djúp vinátta. Við hittumst reglu-
lega og heyrðumst í síma eða á
netinu þar á milli. Okkur fannst
ómögulegt ef einhver mánuður
leið án þess að við hefðum hist í
spjalli og jafnvel með handa-
vinnu, konfektgerð eða borðað
saman heima hjá einhverri okk-
ar, farið saman út að borða eða
annað skemmtilegt eins og að
skreppa saman á tónleika.
Elsie var góður vinur, sterkur
karakter og vildi allt fyrir alla
gera, hún var einstaklega hjálp-
söm og dugleg við hvað sem hún
tók sér fyrir hendur. Það var gott
að eiga Elsie að, það höfum við
báðar fengið að reyna, Elsie var
alltaf boðin og búin að styðja við
þá sem áttu erfitt. Hún var sann-
ur vinur og munu minningar um
hlýja, sterka og yndislega vin-
konu lifa áfram í hjörtum okkar.
Það er ekki hægt að skrifa um
hana án þess að minnast á hversu
misjafnt það er sem lífið leggur á
fólk, hún lifði tvo eiginmann, ann-
ar fórst í sjóslysi en hinn lést úr
veikindum. Það má nærri geta að
þetta hafi reynt á hana og fjöl-
skyldu hennar.
Dugnaður og æðruleysi ein-
kenndi líf hennar. Þegar sjúk-
dómur hennar bankaði upp á
kom styrkur hennar og æðruleysi
enn fram í því að þegar læknirinn
upplýsti hana um hvað að væri
sagði hún:
„Mikið er ég fegin“ og lækn-
irinn varð hvumsa við. En Elsie,
sem hafði kennt sér meins um
hríð, sagði við hann: „Jú, þegar
ég veit hvað þetta er þá get ég
barist við það en ég gat ekki bar-
ist við eitthvað sem ég vissi ekki
hvað væri.“ Hún var ákveðin,
ætlaði að berjast og hún var stað-
ráðin í að vinna þessa baráttu,
hún hafði betur lengst af en því
miður var við ofurefli að etja.
Þeir sem eftir lifa eiga góðar
minningar um einstaka konu,
sem svo sannarlega var hvunn-
dagshetja okkar tíma.
Við kveðjum þig, elsku Elsie,
vinkona okkar, með kærleiksrík-
um hugsunum, hlýju og þakklæti
fyrir innilega vináttu og ljúfar
samverustundir liðinna ára. Megi
ljós friðar og kærleika vera þér
leiðarljós hinum megin. Við biðj-
um algóðan Guð að varðveita þig
og vaka yfir þér um ókomna tíð.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Kæra fjölskylda, synir,
tengdadætur, barnabörn, móðir,
systkini og aðrir aðstandendur.
Við sendum ykkur hlýjar samúð-
arkveðjur og biðjum algóðan Guð
að styrkja ykkur og styðja, megi
ljós friðar og kærleika umvefja
ykkur öll um ókomna tíð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir.
Þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur Pétursson)
Minningin um kæra vinkonu
lifir áfram.
Guð geymi Elsie.
Birna Kr. Björnsdóttir,
Inga Rós Baldursdóttir
og fjölskyldur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þegar kemur að félagsstörfum
er fátt betra en að vinna með fólki
sem lætur verkin tala, kemur
hreint fram, segir meiningu sína
og vinnur í takt þegar ákvörðun
hefur verið tekin. Þannig mann-
eskja var Elsie. Hún vann í sund-
hreyfingunni við ýmis verk, sem
foreldri, sem stjórnarmaður í fé-
lagi, sem stjórnarmaður í Sund-
sambandi Íslands og margt ann-
að. Hún var hugmyndarík og
óhrædd að viðra hugmyndir sem
við fyrstu sýn virtust ekki mjög
raunhæfar. Hún var fylgin sér og
skilaði því sem hún tók að sér
með miklum sóma. Hún var hlý
og glaðlynd og hafði einstakan
hæfileika til að láta ekki erfið-
leika í persónulegu lífi sínu trufla
samskipti sín við annað fólk.
Það voru forréttindi að starfa
með Elsie í stjórn Sundsambands
Íslands. Hún studdi félagið sitt
og syni sína í lauginni en hafði
getu til að afklæðast félagsbún-
ingnum í störfum sínum fyrir
Sundsambandið.
Það er því með virðingu og
söknuði sem við í sundhreyfing-
unni drúpum höfði og minnumst
Elsie með þakklæti og hlýju. Við
sendum fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Sundsambands Ís-
lands,
Hörður J. Oddfríðarson,
formaður SSÍ.
Mér finnst lífið
oft óréttlátt, þegar
fólk á besta aldri er
hrifið frá okkur og
það er ekki komið á
þann aldur að geta notið efri ár-
anna með ástvinum sínum. Það á
við um Jónbjörn á gröfunni. Jobbi
var mikill höfðingi og hjartahlýr
maður. Hann var ávallt tilbúin að
koma hvort sem var á virkum
degi eða á helgi ef fólk vantaði
skóflu af sandi eða mold eða fá
mokstur úr innkeyrslunni á vetr-
um. Í þessum litla bæ, Súðavík,
eru verkin hans víða enda hefur
hann tekið flesta grunnana í nýja
þorpinu og lagað lóðir og gert
skurði þar sem við á. Hann var
mikilvægur fyrir litla þorpið.
Jobbi var einn af forsprökkum
Raggagarðs í Súðavík. Eftir að
leiksvæðið var mótað tók hann við
og sá um að grafa fyrir leiktækj-
um og aðra vélavinnu síðastliðin
10 ár. Í fyrra ræddum við um að
hann byrjaði á nýja svæðinu og
gerði mön fyrir áhorfendasvæðið
og færum svo á fullt í sumar og
klára garðinn að mestu þetta
sumar. En Jónbjörn var farinn að
kenna mikið til í baki um mitt
sumar en kom þó á þeim dögum
sem hann var skárri og gróf fyrir
sviðinu og brúnni og margt fleira.
Þegar líða fór að hausti og hann
var slæmur þá vildi hann frekar
fá vin sinn á vélina til að klára en
að ég fengi einhvern annan í verk-
ið vegna veikinda hans. Hann
vildi klára verk sitt í garðinum.
Það tókst honum þrátt fyrir bak-
verkina og annað sem mátti bíða
fór á verkefnalista fyrir næsta
sumar, þegar hann yrði góður í
bakinu. En annað kom í ljós í
byrjun september þegar hann fór
í rannsókn til Reykjavíkur. Ekki
var það brjósklos heldur krabba-
mein sem var farið að dreifa sér
um líkamann.
Það var aldrei neitt vandamál
Jónbjörn Björnsson
✝ JónbjörnBjörnsson
fæddist 18. febrúar
1948. Hann lést 9.
október 2014. Útför
Jónbjörns fór fram
18. október 2014.
að biðja Jobba um
sérstök verkefni.
Það er mér svo
minnisstætt, þegar
ég fékk holugrjót
frá Hvítanesi fyrir
garðinn, hvernig ég
kæmi þeim til Súða-
víkur. Jobbi fór bara
rúnt með mér að
Hvítanesi til að velja
steinana og ekki
mörgum dögum
seinna voru þeir komnir í Ragga-
garð. Í sumar sá ég stein á Súða-
víkurhlíð sem leit út eins og ál-
fabústaður og langaði í hann í
garðinn. Jobbi fór í verkið á pay-
loadernum sínum og kom með
steininn góða og setti hann í garð-
inn. Ekki var það vandamál þó að
steinninn hefði verið rúmlega 10
tonn. Stundum hringdi Jobbi í
mig og bað mig að koma með sér,
þegar hann vantaði að sækja
vörubíl eða gröfu og bað mig svo
að keyra bílinn sinn til baka.
Mörg góð samtöl áttum við í
svona rúntum, allt milli himins og
jarðar. Ég er mjög þakklát fyrir
að hafa átt Jobba sem traustan og
góðan vin. Fæstir gera sér grein
fyrir því hvað Jobbi og Ásta hafa
styrkt Raggagarð mikið í gegn-
um árin. Stundum vildi hann ekki
rukka fyrir annað en olíuna og
vélavinnuna og gaf alla sína vinnu
ár eftir ár, eða rukkaði fyrir hluta
af verkinu. Það eru engin orð til í
orðabókinni til að fullþakka þeim
Jobba og Ástu rausnaskapinn í
þágu garðsins. Þó svo að Jobbi
treysti sér ekki til að vinna á gröf-
unni tók hann oft rúntinn með
Ástu sinni upp í Raggagarð til að
fylgjast með hvernig gengi að
smíða bátinn og brúna. Einnig sá
ég oft þegar þau hjónin komu
með barnabörnin í garðinn til að
leika sér þar. Útivistarsvæði
Raggagarðs er svo sannarlega
minnismerki um verk Jobba í
Súðavík og verður þar um ókomin
ár.
Elsku Ásta, börn og barnabörn
og tengdabörn. Bið Guð um að
styrkja ykkur á þessum erfiðum
tímum.
Vilborg Arnarsdóttir
(Bogga) og fjölskylda.