Selfoss - 10.04.2014, Blaðsíða 8

8 10. apríl 2014
Guðrún Hafsteinsdóttir í viðtali:
„Lífið er stutt og maður á að lifa því vel“
Guðrún Hafsteinsdóttir, markaðsstjóri í Kjörís var á dögunum kjörin formað-
ur Samtaka iðnaðarins. Guðrúnu langaði 14 ára að læra mannfræði en tók
lykkju á leið af því að foreldrunum fannst það ópraktískt nám. Í viðtalinu
segir hún frá góðum minningum úr æsku og uppvexti og skólagöngu. Fjölskyldu
og ábyrgðarstarfi.
„Ég er fædd á Sjúkrahúsi Suður-
lands á bolludaginn þann 9. febrúar
1970. Ég segist því oft eiga tvo af-
mælisdaga, bolludaginn og þann ní-
unda. Það merkilega við þennan dag
var einnig það að Valdimar bróðir
minn fæddist sama dag fjórum árum
fyrr. Hann fékk mig því í afmælis-
gjöf. Þegar við vorum yngri að þá
var alltaf haldið upp á afmælin okkar
saman. Þau enduðu oft illa enda oft
mikill fyrirgangur í vinum hans.
Foreldrar mínir eru Hafsteinn
Kristinsson, mjólkurverkfræðingur
frá Selfossi og Laufey S. Valdimars-
dóttir frá Hreiðri í Holtum. Ég rek
allar mínar ættir til Suðurlands -
nema móðuramma mín Guðrún
Margrét Albertsdóttir var Húnvetn-
ingur. Frá Neðstabæ í Norðurárdal í
Húnvatnssýslu. Ég er skírð í höfuðið
á henni en hún lést mánuði eftir að
ég fæddist. Föðuramma mín Aldís
Guðmundsdóttir frá Litlu-Sandvík
í Flóa lést fjórum árum áður en ég
fæddist þannig að ég naut ekki þeirr-
ar gæfu að kynnast ömmum mínum.
Hins vegar var ég heppin að kynnast
báðum öfum mínum þeim Kristni
Vigfússyni og Valdimari Sigurjóns-
syni. Sá síðarnefndi bjó hjá okkur
fjölskyldunni í Hvergerði í rúm tíu
ár, áður en hann lést.
Mér fannst hún svo
mikil heimsdama
Ég á þrjú systkini. Aldísi, bæj-
arstjóra í Hveragerði, Valdimar,
framkvæmdastjóra Kjöríss og Sigur-
björgu, grunnskólakennara í Hvera-
gerði. Ég ólst upp í Hveragerði og
var æska mín yndisleg. Áhyggjulaus
og á ég ekkert nema fallegar minn-
ingar frá mínum æskuárum. Eins og
ég sagði þá auðnaðist mér ekki að
kynnast ömmum mínum en ég hef
nú alltaf verið dugleg að bjarga mér
og ekki leið á löngu en ég var búin að
finna mér mína ömmu í lífinu. Við
hlið okkar í Hveragerði bjó yndisleg
kona sem starfaði í ísgerðinni hjá
pabba, hún Anna Þorbjarnardóttir
frá Eyrarbakka. Anna var þá búin
að missa mann sinn og bjó ein, hún
var barnlaus.
Anna átti einstaklega fallegt heim-
ili sem var mér og fleiri börnum í
hverfinu yndislegt skjól. Ég fékk oft
að gista hjá Önnu ef þannig stóð á.
Anna tók mér alltaf opnun örmum
og hafði endalausa þolinmæði að
hlusta á rausið í mér. Mér fannst hún
svo mikil heimsdama og reyndi eins
og ég gat að haga mér fallega þegar
inn var komið. Oft bauð Anna upp
á kakó, heitt eða kalt. Ég bað alltaf
um heitt því þá fékk ég það í falleg-
um postulínsbolla með undirskál og
mér leið eins og ég væri heimskona.
Mér þótti samt á þeim tíma kalt
kakó betra en það hefði ég fengið
í glasi og ekki eins lekkert á borði
hjá okkur Önnu. Anna var með for-
láta snyrtiborð í svefnherbergi sínu
með dularfullum kremkrúsum. Er ég
gisti hjá henni settumst við báðar við
snyrtiborðið, greiddum hár okkar
og svo fékk ég líka dýrindis krem á
kinnarnar.
Anna fluttist síðan á Selfoss er
ég var sex ára í blokk sem Sigfús
frændi hafði byggt. Það var mér
mikill harmur að missa hana og
skildi ég ekki hvernig henni dytti í
hug að flytja í blokk úr stóra, fallega
húsinu sínu.
Vinahópurinn á þessum árum var
stór og þéttur. Það voru krakkar í
hverju húsi og mikið fjör. Á þess-
um tíma vorum við ekki að hanga
yfir sjónvarpinu heldur var verið
úti öll kvöld við hina ýmsu leiki.
Við vorum alltaf eitthvað að dunda
okkur. Ég man sérstaklega eftir því
eitt sumarið er Gunna á Grund
stjórnaði mikilli arfasúpueldun. Þá
týndum við arfa um allt. Bjuggum
til hlóðir og suðum arfasúpu undir
berum himni. Ég man ekki annað
en að hún hafi bragðast ágætlega. Á
þessum tíma myndaði maður vina-
bönd sem halda enn þann dag í dag.
Allur bærinn var leikvöllur okkar og
maður hjólaði um allt og baðaði sig
í ánni á góðum sumardögum.
Ég á mjög góðar minningar
frá þessum árum
Ég fór síðan hefðbundna skólagöngu
í Hveragerði. Þegar ég var í grunn-
skóla hér þá var skólinn tvískipt-
urþ Barnaskólinn frá 1. - 6. bekk
og svo gaggó 7. - 9.bekk. Þegar ég
var í barnaskólanum var Trúmann
Kristiansen skólastjóri og Valgarð
Runólfsson var skólastjóri í gagg-
anum. Ég á mjög góðar minningar
frá þessum árum. Mér þótti gaman
í skóla og þykir enn. Einn af eftir-
minnilegustu kennurum mínum úr
barnaskólanum er Birna Frímanns-
dóttir, eiginkona Trúmanns. Hún
kenndi mér í nokkur ár og ég hlakk-
aði alltaf til að mæta í skólann til
hennar. Hún var einstakur kennari,
ljúf og góð en á sama tíma með já-
kvæðan aga og í minningunni finnst
mér eins og hún hafi náð til allra.
Ég hugsa oft til Birnu og er henni
ævinlega þakklát fyrir hversu góður
kennari hún var.
Í gaggó kenndi Sigurður Davíðs-
son mér tvo vetur. Hann var frá-
bær kennari og hafði einstakt lag
á orkumiklum unglingum. Mér
er sérstaklega minnistætt að hann
ásamt Robert Darling sömdu leikrit
um gosið í Vestmannaeyjum sem
við krakkarnir settum upp. Það
var heljarinnar ævintýri og sýnd-
um við þetta verk fyrir fullu húsi í
nokkrar vikur og ferðuðumst með
sýninguna. Þegar níunda bekk lauk
stóð maður frammi fyrir því að þurfa
að velja sér framhaldsskóla. Þá var
enn hlaupabraut á Selfossi og þótti
manni það ekki spennandi þannig
að ég fór í Verzlunarskólann og lauk
þaðan verzlunarprófi. Flutti mig síð-
an í Fjölbraut á Selfossi þaðan sem
ég lauk stúdentsprófi. Mér leið vel í
báðum þessum skólum en þó sýnu
betur á Selfossi.
Mér leið afskaplega vel í Fsu og
þykir alltaf sérstaklega vænt um
þann skóla. Þar var nálægðin meiri
og kennararnir persónulegri en fyrir
sunnan. Þetta átti betur við mig.
Mér þykir svo vænt um að í hvert
sinn sem ég lít inn í gamla skólann
minn á Selfossi að þá er alltaf einhver
sem heilsar upp á mann og man eftir
manni. Það er ekkert sjálfgefið að
kennarar geri það áratugum eftir að
maður kvaddi þá. Á þessum tíma
var Þór Vigfússon skólameistari, sá
mæti maður.
Lífið er stutt og maður
á að lifa því vel
Í gagnfræðaskóla kviknaði áhugi
minn á að læra mannfræði. Ég hef
alla tíð haft mikinn áhuga á öðr-
um þjóðum og þjóðarbrotum. Fólk
hefur alla tíð verið mikið á faralds-
fæti frá upphafi sögu mannsins og
ótrúlegt hvað fólk hefur lagt á sig
til að kanna og nema ókunn lönd.
Foreldrum mínum fannst mann-
fræði vera ópraktískt nám. Ég ætti
frekar að læra eitthvað haldbærara.
Þannig að ég fór í Verzlunarskólann.
Eftir stúdentspróf vann ég um skeið
hjá Búnaðarbankanum og hjá föður
mínum í KJörís. Hann verður síðan
bráðkvaddur þann 18. apríl 1993
aðeins 59 ára að aldri. Andlát föður
okkar kenndi okkur margt .Eitt af
því er það að lífið er stutt og maður
á að lifa því vel.
Þess vegna ákvað ég nokkrum
árum eftir andlát hans að skella mér
í mannfræðinámið sem ég hafði þá
gengið með í maganum síðan ég var
14 ára. Ég hef aldrei séð eftir því og
naut þess virkilega að vera í náminu.
Það sem er svo áhugavert við mann-
fræðinámið er það að það kollvarpar
oft hugmyndum manns um ákveðna
hópa og málefni. Maður lærir um-
burðarlyndi og skilningur manns
eykst.
Við hittumst á kosninga-
vöku á Hótel Örk
Ég kynntist manninum mínum
Davíð Jóhanni Davíðssyni þegar
ég var nýorðin 17 ára. Við hittumst
á kosningavöku á Hótel Örk. Það
voru alþingiskosningar og við vorum
ekki sammála þ.e. höfðum ekki kos-
ið það sama. Við höfum verið saman
allar götur síðan. Við giftum okkur
1993 tveimur vikum fyrir andlát
pabba. Það var ótrúleg tilviljun og
ómetanlegt í ljósi þess sem síðar varð
að hafa náð að gifta mig með pabba
minn viðstaddan. Þetta er síðasta
minning margra ættingja okkar um
hann og eru það góðar minningar.
Við Davíð eigum saman þrjú börn.
Hafstein 20 ára nema við Vélskóla
Íslands, Dagnýju Lísu 17 ára nema
við Kvennaskólann í Reykjavík og
Hauk 9 ára nema við Grunnskól-
ann í Hveragerði. Við Davíð hófum
okkar búskap á Selfossi þegar ég var
18 ára og þar bjuggum við í þrjú ár
á ættarþúfunni við Bankaveg. Dav-
íð er frá Akranesi og hefur alla tíð
verið nátengdur sjómennsku. Var á
sjó fyrstu búskaparár okkar. Síðar
lærði hann útvegstækni í Tækniskóla
Íslands og hefur starfað við sölu fisk-
afurða í tæp tuttugu ár. Vegna þeirra
starfa bjuggum við um fimm ára
skeið í Þýskalandi og komum heim
haustið 2003. Síðan þá hef ég verið
starfandi hjá Kjörís og sinnt mark-
aðsmálum.
Þá hefðum við betur
heima setið en af stað farið
Mér finnst staðan á Íslandi í dag
vera þannig að nú fimm árum eftir
hrun erum við farin að finna fyrir
jákvæðum merkjum í efnahagslífinu.
Við erum hætt að spóla.
Þjóðin er búin að ganga í gegn-
um gríðarlega erfiða tíma og ég get
ekki annað en dáðst að þjóðinni og
þrautseigju hennar. Því miður eru
enn stór mál sem bíða úrlausnar og
því miður eiga enn alltof margir um
sárt að binda og við höfum misst
alltof margt fólk frá landinu. Nú ný-
lega kynnti ríkisstjórnin skuldaleið-
réttingu fyrir heimilin í landinu. Ég
hef ákveðnar efasemdir varðandi
þá aðgerð en það er nú bara mín
persónulega skoðun. Ég hefði viljað
sjá þessa fjármuni fara í almennari
aðgerðir sem hefðu nýst allri þjóð-
inni en ekki ákveðnum hópi. Ég tel
að þessi aðgerð geti ýtt undir verð-
bólgu og þá hefðum við betur heima
setið en af stað farið.
Guðrún nýkjörin formaður Samtaka iðnaðarins
Guðrún Hafsteinsdóttir