Hafnarfjörður - Garðabær - 21.02.2014, Blaðsíða 6

21. febrúar 2014
Hver er stærsti sigur þinn?
Það er erfitt að segja, hver áskorun virkar
sú stærsta þegar maður er að takast á við
hana og svo gleymist hún frammi fyrir
þeirri næstu. En kannski var það að sigrast
á feimninni. Ég hafði alltaf þörf til að leika,
og skrifa og vera þátttakandi í samfélaginu,
en um leið var ég lamandi feiminn við að
láta heyra í mér. Einhvern daginn ákvað
ég svo bara að láta óttann ekki stoppa mig
lengur og fór að taka þátt í leiklistar­ og
kórstarfi og pólitíkinni og einhver staðar á
leiðinni var það ekki eins hræðilegt að láta
heyra í sér, en það þurfti mikið hugrekki
í upphafi.
Uppáhaldsbók?
Bróðir minn ljónshjarta. Ég man en eftir
því þegar ég fékk hana. Ég fékk hana senda
frá einhverjum bókaklúbbi barna af því
tilefni að ég var 8 ára, og þetta var í fyrsta
skipti sem ég mundi eftir að hafa fengið
póst merktan mér og mér fannst það mjög
merkilegt. Ég las bókina og heillaðist alveg
og hef lesið hana 100 sinnum síðan þá og
finst hún enn jafn góð.
Eftirlætis íþróttafélag?
Mér er sagt að ég sé FH­ingur og Liver­
pool­ari og ég hlýði því bara. En einu
íþróttirnar sem ég horfi á er hand­
boltalandsliðið, ég missi mig alveg þegar ég
horfi á landsleiki og breytist í íþróttabullu.
Ég átti drenginn minn þegar EM stóð yfir
fyrir tveimur árum, hann var tekinn með
bráðakeisara og ég varð mjög veik á eftir,
missti mikið af blóði og þurfti að fá blóð­
gjöf og liggja inni í 8 daga á eftir. Ég komst
varla út úr rúmi og var í hálfgerðu móki
fyrstu dagana, en ég lét nú mömmu samt
hjálpa mér í hjólastól og keyra mig fram í
setustofu svo ég gæti horft á Ísland – Noreg.
Við vorum undir og skoruðum svo nokkur
mörk í röð og komumst yfir og ég stökk
upp úr hjólastólnum fagnandi og um leið
láku tárin niður kinnarnar því mig verkjaði
svo í skurðinn við þessi fagnaðarlæti.
Hvað kveikti áhuga þinn á leiklist?
Ég held ég hafi verið 4 ára þegar ég sá
söngleik af spólu um Lísu í undralandi
sem ég varð alveg dáleidd af, horfði á hana
mörgum sinnum í viku og mig langaði bara
að fá að leika við persónurnar í leikritinu.
Ég reyndi að fá krakkana á leikskólanum
til þess að leika Lísu í undralandi með mér
og leikstýrði þeim með harðri hendi. Svo
lék ég í smá skemmtiatriði á fjölskyldu­
skemmtun þarna nokkrum vikum seinna
og um kvöldið þá sagði ég mömmu að ég
væri búin að ákveða mig hvað ég ætlaði að
verða þegar ég yrði stór, ég ætlaði að vera
leikari, það var svo í náminu sjálfu sem ég
fann að ég hafði jafn mikinn áhuga á að
leikstýra og skrifa.
Hvað er skemmtilegast í leiklistinni?
Sköpunarferlið er lang skemmtilegast. Að
leyfa öllum hugmyndunum að koma, prófa
sig áfram og vinna með öðru fólki.
Hvað fékk þig til að skrifa Lórelei?
Ég skrifaði fyrsta uppkastið af bókinni
þegar ég var í leiklistarnámi í London í
einhverju vetrarfríinu en svo lenti sagan
ofan í skúffu í nokkur ár og ég tók hana
aftur upp á þessu ári, endurskrifaði hana
og lauk við hana. Þetta er hinsegin ástar­
saga sem fjallar um erfiða hluti á borð við
einelti og ofbeldi um leið og þetta er falleg
saga um vináttu og ástir. Svona ástarsaga
og spennusaga í bland.
Inn í söguna flétta ég svo ævintýrum og
þjóðsögum, en alveg frá því að ég var lítil
hef ég haft mikin áhuga á þjóðsögum og
ævintýrum. Ég las þjóðsögur Jóns Árna­
sonar spjaldanna á milli sem unglingur
og sömuleiðis Gríms ævintýrin. Ég fékk
ó­barnvænu útgáfuna af Grímsævintýrum í
jólagjöf þegar ég var 12 ára, og lá upp í rúmi
á hverju kvöldi og las og las og var að deyja
úr hræðslu, vaknaði svo upp öskrandi á
nóttunni, sannfærð um að það væru nornir
og talandi snákar undir rúminu mínu. Ég
hef lengi verið heilluð af þeirri hugmynd
að þjóðsögur og ævintýri enduspegli sjálfs­
mynd okkar og einstaklingseðli og þessar
tvær stúlkur, sem bókin fjallar um leita í
þjóðsögur og ævintýri til þess að finna leið
til þess að horfast í augu við sjálfan sig, til að
skilja heiminn og til að leita skjóls gagnvart
ofbeldinu og erfiðleikunum sem þær verða
fyrir í raunveruleikanum. Þetta fannst mér
svolítið gaman að leika mér með.
Hvað er að þínu mati mikilvægast fyrir
Hafnarfjörð?
Að tryggja áframhaldandi fjölbreytta starf­
semi, þjónustu og úrræði fyrir bæjarbúa.
Ég held það sé mikilvægt að við höfum
það í huga á tímum niður­ skurðar að oft
er niðurskurður á ákveðinni þjónustu og
úrræðum svipaður því að eyða krónum til
að spara aura. Það er vel þekkt að niður­
skurður í menntakerfinu leiðir til aukinna
útgjalda í heilbrigðis og félagskerfinu og
þar fram eftir götunum. Ég tel að það sé
mjög mikilvægt að við bæjarbúar tökum
ákvörðun um að standa vörð um öflugt
æskulýðsstarf sem við höfum byggt upp síð­
ustu árin og þjónustu okkar við aldraða og
fatlaða, sem og við menningar og listastarf­
semi. Ég tel að það spari okkur mun meiri
peninga til lengri tíma litið og annað sem er
enn mikilvægara eru mannlegu verðmætin
sem ekki er hægt að telja til fjár. Ég hef séð
það sjálf í starfi mínu með ungu fólki sem
kemur kannski inn í félagsmiðstöðvarnar 18
ára, er dottið út úr skóla og er atvinnulaust
og jafnvel í óreglu, og með því að taka þátt í
fjölbreyttu starfi finnur það eitthvað við sitt
hæfi, eins og að gera við bíla og mótorhjól
í Mótorhúsinu, búa til stuttmyndir og fá
æfingahúsnæði undir tónlistargerð sína,
tekur þátt í námskeiðum eða bara eldar
saman og þessir krakkar skila sér aftur út í
samfélagið með færni, reynslu og áhuga, og
fá vinnu eða skilar sér aftur í skóla. Til lengri
tíma litið er það margfaldur sparnaður fyrir
samfélagið.
Að því sögðu, hvað mættu bæjaryfirvöld
gera til að bæta menningarlífið í bænum?
Það þyrfti að eyða miklu meiri peningum í
menningarstarfsemi í bænum. Sérstaklega
styðja við ungt listafólk. Ég hef verið mjög
hrifin af listahópnum sem hefur verið star­
frækur hjá vinnuskólanum, krakkarnir sem
hafa farið þar í gegn hafa margir hverjir gert
góða hluti síðar meir í listgeiranum. Það
þarf að vera mun meira um að vera eins og
í Bæjarbíó og vera með meira í boði fyrir
börn og unglinga. Annars hef ég verið mjög
hrifin af nýrri stefnu í Hafnarborg, þar hefur
verið mjög lifandi starfsemi undanfarið.
Áttu þér fyrirmynd í leik eða starfi?
Já margar. Ég sæki mikla hvatningu í
heimspekinginn og friðarsinna sem heitir
Daisaku Ikeda, hann hefur lagt mikla
áherslu á samræðulist sem lifandi afl fyrir
friði í heiminum og að jákvæð breyting
á einum einstaklingi geti breytt gangi
sögunnar. Ég tek mér líka sem fyrirmyndir
umhverfis­ og mannúðar­ hagfræðingin
Hazel Henderson en ég las hana mikið í
menntaskóla. Hún hvetur fólk til þess að
líta á heildarmyndina og að umhverfis­
vernd til að mynda sé, þegar til lengri
tíma er litið einn mesti sparnaður fyrir
samfélag. Svo lít ég upp til móður minnar
sem er endalaus brunnur af hvatningu og
kærleika.
Ef þú værir ekki að gera það sem þú gerir,
við hvað gerðir þú þá?
Ef ég væri ekki að starfa við listgreinar, leið­
sögn, með fötluðum né með ungufólki eins
og ég geri núna, væri ég eflaust að vinna
við eitthvað tengt friðar­ umhverfis­ eða
þróunarmálum.
Hvað er framundan hjá Eyrúnu Ósk
Jónsdóttur?
Er að klára bók núna sem ég er að skrifa
ásamt Helga Sverrissyni, halda áfram
að kynna Lórelei og lesa upp og klára
heimildarmyndina sem ég er að gera og
undirbúa tveggja ára afmælisveislu frum­
burðarins.
Lífsmottó:
Prófum það bara!
6
Kringlunni 4 | Sími 568 4900
Nýjar vorvörur
Eyrún Ósk Jónsdóttir:
Hið mannlega verður ekki metið til fjár
Eyrún Ósk Jónsdóttir er Hafnfirðingur í allar áttir. Hún hefur mikið sinnt
listum – hámenntuð á því sviði – og nú pólitík, en hún náði góðum árangri í
flokksvali Samfylkingarinnar um síðustu helgi. Hún á tveggja ára son. Hún
sendi nýlega frá sér bókina Lórelei og vinnur nú að kynningu hennar. Auk
þess eru fleiri verkefni í vinnslu, en hún var aðeins sextán ára þegar fyrsta bók
hennar af fjórum kom út. Hún hefur einnig sinnt leiklist af miklum móð – en
hún rak Jaðarleikhúsið í Hafnarfirði um nokkurt skeið – og hefur leikstýrt
bæði stuttmyndum og kvikmynd í fullri lengd. Eyrún Ósk Jónsdóttir er í yfir-
heyrslunni að þessu sinni.