Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 16

14
LEITAÐ AÐ LEIÐUM
STÍGANDI
Nú mun einhver segja, að ekki sé öllum foreldrum treystandi
til að fara vel með framfærslueyri barna sinna. Slíkt getur hver
sagt sér sjálfur. Þarna eiga barnaverndarnefndir að eiga hlut að.
Og hér fengu þær fyrst þann bakhjarl, sem þær hefir lengi skort,
til þess að starf þeirra kæmi að tilætluðum notum: Þær fengu
fjárráð í hendur.
Sá, er þetta ritar, gengur þess ekki dulinn, að mörgum finnist
sú tillaga, er hér hefir verið borin fram, hin mesta fjarstæða.
Ekki nema það þó! Við ættum nú ekki annað eftir en gjalda
skatt til barnafjölskyldnanna, sjá um framfærslu barna, sem eru
okkur algerlega óviðkomandi og við teljum oft, að betur væru
ófædd en fædd!
En ætli yrði ekki snöggt um íslenzka þjóðfélagsþróun, ef engin
börnin fæddust? Og hvað gerum við? Greiðum við ekki fé til
fræðslu barna, heilsuverndar barna, lækninga barna? Leggjum
við ekki fé fram til sjúkrahússbygginga, heilsuhæla o. fl. o. fl.?
Hvers vegna ættum við þá að grípa dauðahaldi um peningaveskið,
þegar minnst er á það sjálfsagðasta af öllu sjálfsögðu, að búa sem
bezt að framtíð þjóðarinnar, börnunum, pegar frá upphafi, svo
að þau verði sem hraustust og efnilegust andlega og líkamlega?
Ekkert tannfé yrði voru unga lýðveldi betra gefið en hraust,
tápmikil, athafnafús og vel menntuð œska.
Ritað á jólunum 1943.