Stígandi - 01.01.1944, Qupperneq 25

STÍGANDI
HÁSKÓLANÁM í ENGLANDI
23
mediate. Ef menn ekki fengu vissa stigatölu í einhverri grein, var
það nóg til að falla, enda stóð ekki á því, að menn féllu unnvörp-
um um vorið, rneira en helmingur þeirra, sem þreyttu próf þessi.
Hættu þeir þá flestir. Aðrir gátu fengið að taka upp eina náms-
grein að hausti, en venjulega fór þó svo, að maður, sem ekki hafði
sig upp um vorið, féll aftur um haustið.
Fyrirlestra og aðra tíma urðu allir að sækja, og er því ekki um
neitt akademiskt frelsi að ræða. Vil ég skjóta því hér inn, að eftir-
tektarvert er, að í Englandi er mönnum gert að skyldu að stunda
námið, en menn látnir sjálfráðir um, livort þeir stunda íþróttir
eða ekki, en hér á landi er það öfugt.
Fyrirlestrarnir voru vel sóttir, og hófust þeir á, að lesin voru
nöfn stúdenta, sem svöruðu, er nöfn þeirra voru lesin upp. Kom
stundum fyrir, að kunningjar svöruðu fyrir fjarstadda vini, en
ekki voru mikil brögð að því.
Voru fyrirlestrarnir undantekningarlítið skemmtilegir, jafn-
framt því, sem þeir voru fræðandi, og létu stúdentar þá oft ánægju
sína í ljósi, er linyttilega var að orði komizt, með því að stappa í
gólfið, en allir kepptust við að skrifa. En margir tímarnir fóru
fram þannig, að fámennir hópar komu saman til yfirheyrslu hjá
prófessor eða dósent. Reyndi þá mest á þolrifin, því að fast var
gengið eftir um lærdóminn. Oft lásu stúdentar í þeim tímum
ritgerðir um efni, sem þeirn hafði verið falið til rannsóknar, en
á eftir voru umræður, er prófessor stjórnaði. Voru það oft ánægju-
legar stundir, er setið var þarna við skíðlogandi arin í góðum fé-
lagsskap, því að prófessorarnir voru ljúfir í viðmóti og án lær-
dómshroka, en nemendur frjálsmannlegir, en prúðir.
Ekki varð ég var við, að Englendingarnir væru verr gefnir en
íslenzkir stúdentar, heldur fannst mér enskir stúdentar þeir, sem
ég kynntist, vel gefnir, kappsamir og iðnir, og voru „kúristar"
hafðir í hávegum, en litið niður á þá, sem slæptust og drógust
aftur úr. En skennntilegastir voru ensku stúdentarnir í sinn hóp
og langt frá.því að vera nein dauðyfli, sem þyrftu að drekka sig
fulla til að vera samkvæmishæfir.
Næsta vetur hófst svo sérnámið. Var Jrá um að velja í enskunni,
hvort menn vildu heldur leggja stund á bókmenntir, svokallað
Scheme A, eða málfræði, Scheme B, og valdi ég málfræði. Lásum
við Scheme B menn málfræði að 2/3, en y3 fór í bókmenntir. Þótt-
ist Scheme B vera hinum meiri og liarðsnúnari, en ekki voru
þeir í Scheme A sammála því, en Scheme B átti því láni að fagna