Stígandi - 01.01.1944, Síða 32

STÍGANDI
Kristján Einarsson írá Djúpalæk:
HÖNDIN
Jafnvel á vökunnar fegurstu fagnaðarstundum
ég finn hennar nálægð, sem ís
sé borinn óvænt að brjósti mínu og enni,
og brosið á vörum frýs.
En upp af hugans huldasta undirdjúpi
harmanna bylgja rís.
Hún vitjar mín einnig um andvökunætur langar
sem ögrandi skuggamynd,
og sál mína leiðir um sortans óræðu vegi
að sorganna dýpstu lind,
og bendir á mannanna brunnu skóga og hallir
— á böl þeirra, tár og synd.
Og þegar eg skrifa, hún skafti míns penna stýrir,
svo skriftin er aldrei mín,
og inn í fegurstu bragina mína blandar
beiskjunnar angursýn,
hvort heldur sorti síðkvölds á vetri ríkir,
eða sól yfir tindum skín.
Hún fylgir mér hvert sem ég flý um höf eða álfur
og flytur mér dapra sögn.
Ég þrái að höggva, bera' hana bitru vopni
og brytja — ögn fyrir ögn —
en veit, að hún skilur ei við mig fyrr en í dauðans
voldugu grafarþögn.