Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 35

STÍGANDI
FEÐGININ í MIKLAGARÐI
33
maður, hraustur að sjá. Hann tók Gunnar tali ug settist við hlið
hans.
Eftir litla stund kemur sr. Hallgrímur til þeirra og varpar á þá
kveðju. Svo Iiorfir hann j^egjandi á þá og segir síðan: „Nú lízt
mér vel á þig, Gunnar minn — og betur en jrig, Bjarni minn.“
Eftir það snýr Iiann sér snögglega frá þeinr og gengur burt
án þess að segja meira. Töluðu Jreir bændurnir eitthvað um
jrað, að einkennilegur maður væri sr. Hallgrímur. Þarna lá
Gunnar fölur og máttvana, en Bjarni sællegur og útitekinn og
kenndi sér ekki nokkurs meins. En upp frá þessum degi fór
Gunnari dagbatnandi. Lifði hann lengi eftir þetta, þó að hann
næði sér aldrei til fulls. Aftur á móti lifði Bjarni í Leyningi að-
eins fáa daga. Hann dó úr bráðri lungnabólgu.
Næsta embættisverk sr. Hallgríms í Hólum var að jarðsyngja
hann.
Sr. Hallgrímur missti konu sína, Ólöfu Hallgrímsdóttur, 1815.
Bjó hann eftir það með gamalli ráðskonu, þar til Elín dóttir hans
náði þeim aldri, að hún var talin fyrir búi með föður sínum.
í Miklagarði var mikill auður á þeirra tíma mælikvarða. Þar
var margt fólk í heimili, og þangað komu margir þurfamenn að
leita sér hjálpar, þegar hart var í ári. Var margt af vinnufólkinu
gamalt og hafði unnið þarna áratugum saman. Einkum var talað
um það, hvað vinnukonurnar hefðu flestar verið gamlar og ófríð-
ar, og hafði prestur sagt, að hann vildi hafa þær svo, hann væri
hneigður til kvenna, en vildi lifa hreinu lífi.
Síra Hallgrímur þótti búmaður mikill, sagði hann fyrir verk-
um á heimilinu og vann oft sjálfur. Hann var svo framsýnn með
veðurfar, að hann náði heyjum sínum oft vel verkuðum, þegar
annarra hey hröktust. Hann birgði heimilið svo vel að mat, að
með fádæmum þótti. Á hverju hausti var slátrað 40 fullorðnum
sauðum á einum degi, og var sagt, að kerlingarnar hefðu átt fullt
í fangi með að koma þessu í mat, áður en það skemmdist. Var
því jafnan af nógu að taka, þegar snauða menn bar að garði, enda
hafði hann oft beðið Elínu dóttur sína, sem var mjög góðgerða-
söm, að gefa, en láta sig ekki vita um það, svo að hann spillti því
ekki með úrtölum sínum.
Sagt var, að Elín hefði mjög forðast að gera föður sínum á
móti skapi og gripið til ýmissa ráða til þess að sætta hann við, þeg-
ar honum þótti mikið eyðast á heimilinu. Einhverju sinni var
hún búin að bræða mikið af tólg í potti og ætlaði að steikja þar
3