Stígandi - 01.01.1944, Síða 38

36
FEÐGININ í MIKLAGARÐI
STÍGANDI
kona og hlédræg. Kom hún sjaldan á mannamót. Hugðu menn,
að það væri vegna þess, að maður hennar var enginn hófsmaður
við víndrykkju. Hún varð ekki gömul kona.
Elín mun hafa verið yngst af börnum síra Hallgríms. Hún var
alltaf ógift heima í föðurgarði, og talin fyrir búi með föður sín-
um. Þó mun heimilisstjórnin hafa verið meira í annarra höndum,
því að Elín var jafnan veikbyggð og engin bústangskona. Hæfi-
leikar hennar voru á öðru sviði. LTndir eins í æsku lét hún sér
mjög annt um alla, sem veikir voru, og vildi hjúkra þeim. Og
sjúklingarnir sóttust eftir því að hafa hana hjá sér. Þeim fannst
sér líða betur, þegar hún var hjá þeim.
Ung fór Elín að stunda ljósmóðurstörf. Henni fór það svo vel
úr hendi, að allir dáðust að. Þær konur, sem notið höfðu hjálpar
hennar, söguðst enga ljósmóður vilja aðra en hana. Á þeim tím-
um voru það ekki fáar konur, sem dóu af barnsförum, ef eitthvað
bar út af. Yfirsetukonur voru oft ólærðar að mestu. Læknishjálp
langsótt og léleg stundum og aðbúnaður og þrifnaður í lakasta
lagi víðast hvar. Margar Jrungaðar konur gengu því með dauðans
ótta í hjarta sínu og réðu drauma fyrir skammlífi sínu eða barns-
ins. Og þessi geigur var svo mikill, að margt gamalt fólk, sem
mundi þessa tíma, lofaði guð hástöfum í hvert skipti, sem það
frétti, að maður væri í heiminn borinn og öllu liði vel.
En í höndum Elínar í Miklagarði dó engin kona og ekkert
barn, og þó var hún ljósmóðir meiri hluta þeirra barna, sem
fæddust í Eyjafirði, meðan hún gegndi því starfi.
Konurnar elskuðu hana og báru fullt traust til hennar. Margar
sögðu, að þær hefðu ekkert fundið til þjáninganna, þegar Elín
stóð við rúm þeirra og fór um þær líknandi höndum. Brátt mynd-
uðust sagnir um það, að hún ætti lausnarstein. Á annan hátt gátu
menn ekki skilið svo frábæra heppni. En þó var öllum ráðgáta,
hvernig hún hefði getað komizt yfir þann kjörgrip. Hver var lík-
legur til þess að klífa í ófær gljúfurgil eða hengiflug hæstu fjalla
til þess að ná í þetta fjöregg arnarmóðurinnar, sem hún geymdi
og varði í sínu eigin hreiðri? Þennan kjörgrip höfðu nærkonur
liðinna kynslóða þráð að eignast, hann, sem gerði hverri konu
létt að fæða, ef hún hélt á honum í lófa sínum. Aðeins örfáum
óskabörnum hamingjunnar var gefið það að finna þessa steina.
Aldrei komu þeir fram við arfaskipti. Enginn vissi, hvaðan þeir
komu eða hvert þeir fóru.
í æsku þekkti ég gamla konu, sem um nokkurt skeið æfinnar