Stígandi - 01.01.1944, Síða 54

52
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
STÍGANDI
„Mynda þá!“ sagði skipstjórinn hryssingslega. „Þegar þér hafið
komizt nógu nærri þeim til þess, getið þér kvatt hvort annað síð-
ustu kveðjum!“ Hann drakk svolgrandi úr drykkjarkeri og hélt
svo áfram: „Myndir af þessum mannætum! Eg skal segja yður,
að þessi lýður er viðbjóðslega ljótur eins og sjálf afkvæmi myrkra-
höfðingjans. Og þeir eru sjálfir djöflar í mannsmynd, villtir,
grimmir, morðfúsir, svartir djöflar!" Hann talaði með þrumu-
raust. ,,Og ég læt yður vita, að ég legg ekki lykkju á leið mína
til að skjóta yður á land í Malikulu, skiljið þér það? Ekki með
konu í eftirdragi. Það væri morð, konumorð, og ég vil ekki eiga
sök á því!“
Mér var um megn að líta til Martins, því að það var ég, fylgd
mín, sem hamlaði gegn öllum fyrirætlunum hans. Malikula vár
þegar komin í sjónmál. Eyin var um 75 enskar mílur á lengd,
að því er þeldökki nýliðasmalinn sagði okkur, líkust stundaglasi
að lögun og um þrjátíu mílur á breidd um breiðasta hlutann.
„Það eru um 40 þúsund íbúar á eynni," hélt liann áfram, „og
knáir karlar, sérstaklega meðal Stóra-Flokks, en svo mjög sem
ég þarf á nýliðum að halda, mun ég seinast leita þangað."
Fjörutíu þúsund villimenn á einni ey! Eg var alveg hissa.
Áhugi Martins óx. „Harðgerðir menn, segið Jréi. Stóri-Flokkur?“
„Öflugasti kynþátturinn á eynni, og þeir hafa höfðingja yfir
sér, sem Nagapate heitir, reglulegur eyjarskelfir."
Martin spurði svertingjasmalann margra fleiri spurninga og
komst að því, að Stóri-Flokkur dró nafn af því, að menn þeirrar
ættkvíslar báru stórar mittisskýlur úr trjátrefjum. Þeir réðu yfir
meginhluta norðurenda eyjarinnar. Hins vegar leyfðist ættkvísl,
sem kölluð var Litli-Flokkur, að búa á litlum hluta norðurend-
ans. Þeir báru minni mittisskýlur, stundum skýldu Jreir nekt
sinni aðeins með laufblöðum .
Eg gat séð á augnaráði því, er Martin renndi til Malikulu, að
hann leitaði sér ráðs að komast þangað.
Nú kom í Ijós smærri ey skammt frá Malikulu, og Martin
spurði undir eins um hana.
„Þetta er Vaoeyin," sagði nýliðasmalinn. „Hún er um hálf önn-
ur míla á breidd og þar búa um fjögur hundruð villimenn“.
Hann Jragnaði og leit á mig. Mér stóðu tár í augum. „Heyrið
þér,“ sagði hann, „ég hygg, að Vao sé tilvalinn staður fyrir yður
og konu yðar. Þér getið varla náð fleirum í einu á mynd með
vélinni yðar en þessum fjögur hundruð villimönnum, og þótt