Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 55

STÍGANDI
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
53
brezkir varðbátar séu oft á sveimi kringum eyna og geti skotið
um hana alla, ber öllurn fregnum saman um, að Vaobúar grafi
enn gamalt fólk lifandi og matbúi sér af og til enn ,,aligrísi“.
,,Og hvað sögðuð þér langt á milli Vao og Malikulu?" spurði
Martin varkár.
. „Um mílu vegar,“ svaraði nýliðasmalinn, ,,og þar er franskur
trúboði, kunnur undir nafninu faðir Prin.“
Martin greip hönd lians. „Ágæt hugmynd!“ sagði hann,
„ágæt!“
Skipstjórinn virti okkur fyrir sér tortrygginn á svip. Hann
vissi, að það var okkur leikur einn að komast frá Vao til Mali-
kulu. Svo yppti hann öxlum. Við áttum um það við sjálf okkur,
en ekki hann, hvort við í raun og veru kærðum okkur hvergi,
þótt við yrðum ef til vill matbúin sem „aligrísir" af villimönn-
unum í Malikulu.
* * *.
Faðir Prin lieilsaði okkur alúðarfullur, en næsta forviða. Þessi
góðhjartaði maður, sem hafði starfað þarna meðal villimann-
anna á þessari smáey í nærfellt þrjátíu ár, var út af fyrir sig verð-
ur athygli, og það því fremur, er þess var gætt, að allur sýnilegur
ávöxtur iðju hans var seytján frelsaðar sálir. Eg dáðist að þol-
gæði hans, og ég virti hann og elskaði fyrir trú hans.
Torfkirkjan litla með þögulum myndum sínum og óbrotna
altarinu var svo framandi og fögur á þessu eylandi villtra heið-
ingja. Heimili föður Prins var áfast kirkjunni, þriggja herbergja
íbúð, sannnefndur lielgistaður friðar og hreinlætis. Hér hvíldum
við okkur og réðuin ráðum okkar.
Faðir Prin hristi höfuðið alvarlegur í bragði og staðfesti sög-
urnar, sem við höfðum þegar heyrt um grimmd þá, sem enn við-
gekkst jafnvel í Vao. Við yrðum að gera okkur það fullljóst,
sagði hann, að framferði eyjarskeggja í Malikulu væri þó miklurn
mun grimmdarfyllra, því að harðsvíruðustu blökkumannasmalar
skirrðust við að stíga þar fæti á land. Eg las ásökunina úr augum
hans, er hann leit á Martin, og það sem verra var, ég sá, að Martin
tók að óttast urn öryggi mitt. Alltaf var það ég!
Þegar kvölda tók, kváðu Boo-boosurnar við (bumbur frum-
byggjanna) inni í skógum Vao, og allt í einu benti faðir Prin
út um einn gluggann hjá sér. Martin og ég litum út. Fram á
milli trjánna við rjóðrið, sem kirkjan og húsið stóðu við, gægð-
ust á okkur mannsandlit, svo svört, afskræmd og viðurstyggileg,