Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 56

54
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
STÍGANDI
að eríitt var að hngsa sér, að það væru í raun og veru andlit.á
mannlegum verum.
„Hvað er það, sem þeir bera í nefinu?“ heyrði ég sjálfa mig
spyrja í skjálfandi hvískurrómi. ,,Hvað er }rað?“
,,Bein,“ svaraði faðir Prin, „mannabein."
Martin dró mig frá glugganum. „Ég veit ekki, góða, hvað segja
skal,“ sagði liann, „en ég er smeykur um, að ég geti ekki hætt á
að láta þig fara með til Malikulu. Þú ert örugg hér hjá föður
Prin. Vertu eftir, Osa, mín vegna.“
Ég varð skyndilega uppi, og allur ótti var horfinn mér.
„Ef þú ferð, fer ég með þér, Martin Johnson. Þess vegna hefi
ég ferðast hingað með þér, og þannig á það að vera — alla leiðina.
Alla leiðina!" endurtók ég.
Þegar presturinn sá, að mér yrði ekki um þokað, gaf hann okk-
ur öll þau hollráð, er hann gat, og rétti okkur hjálparhönd eftir
mætti. Okkur var fenginn til umráða 28 feta langur hvalveiði-
bátur, og fimm áreiðanlega Vaopilta réðum við sem bátshöfn.
Fyrir sólris næsta morgun höfðunr við komið mvndavélum okkar
um borð, filmum og vöruföngum. Svo undum við upp segl og
stefndum til Malikulu, en í fjörunni stóð faðir Prin og blessaði
för okkar.
Samkvænrt ráðunr prestsins tókunr við fyrst land í snráþorpi
Vaomegin í Malikulu. Þar lröfðu eyjarskeggjar, sökum legu þorps
þeirra, lært að virða brezka fallbyssubáta og þekkja öflugra vald
en sitt eigið. Þar fengum við þrjá menn til viðbótar bátslröfn okk-
ar. Þessir nrenn, senr sjálfir voru Malikulubúar, mundu verða
okkur að liði, lrugði faðir Prin, við að ná sanrbandi við aðra eyj-
arskeggja. Síðan héldum við til Tanenraruflóa, er skarst inn í um-
ráðasvæði Stóra-Flokks.
Ferðin fram með klettóttri ströndinni gaf okkur engin sérstök
fyrirheit unr uppfyllingu óska okkar. Við sáum að vísu eyjar-
skeggjum bregða fyrir, en þeir hurfu jafnskjótt og við nálguð-
umst þá. Þessi augljósa fælni sefaði ótta okkar, og er við náðum
botni Tanemaruflóans — glitrandi gulri sandfjöru fram undan
þykku kjarri — stigum við örugg í land, enda hvergi mann að sjá.
„Hvernig lízt þér á, Osa?“ spurði Martin. Augu lrans loguðu af
eftirvænting.
„Ég veit ekki — sennilega ekkert athugavert," svaraði ég efins
hugar. Svo bætti ég við í fyndniskyni: „En mig minnir, að ein-
hver talaði um 40 þús. villimenn í Malikulu."