Stígandi - 01.01.1944, Qupperneq 57

STÍGANDI
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
55
„Vertu ekki vonsvikin strax, það er gnægð þeirra falin í skóg-
inum þarna.“
Hann gaf fylgdarmönnum sínum í skyn með bendingum, að
þeir skyldu bera vörurnar upp úr bátnum. Sjálfur gætti hann
kvikmyndavélar sinnar og bar í land.
„Hér virðist liggja stígur inn í skóginn," sagði ég. Svo snar-
stanzaði ég og rak upp hálfkæft óp.
Villimaður einn hafði gengið fram úr skóginum. Menn okkar
hörfuðu samstundis niður að bátnum, og höfðu ástæðu til. Þessi
náungi var viðurstyggilegri en nokkurt kvikindi, sem ég hafði
áður séð. Hann var biksvartur og ótrúlega óþverralegur. Fitu-
kámugt hárið og sítt; ullarkennt skeggið virtist klakstöð alls kyns
kvikfénaðar.
Skrautfesti úr svínstönnum hékk um háls honum, í gegnum
miðsnesið var stungið allstóru beini og hann var allsnakinn utan
víðrar mittisskýlu, sem hann bar úr viðartrefjum. Þegar hann
kom nær, sá ég, að andlit hans var alsett djúpum rákum og mjög
afskræmt. Mér datt í hug viðbjóðsleg gríma, sem ég hafði séð á
leiksýningu í New York. Ég færði mig nær Martin.
Surtur var kverkmæltur og talaði beche-de-mer*) sem var
enskuskotið mér til mestu furðu.
„Sannleikur, herra, minn magi mig bannar mikið ganga.“
Hann tók báðum höndum um maga sér.
Ég leit vantrúuð á Martin. Allir höfðu fullvissað okkur um, að
eyjarskeggjar í Malikulu byggju öllum aðkomugestum skjótan
dauða, en nú hittum við fyrir aðeins blökkumann einn, kvein-
andi af kveisu!
Við skellihlógum — sennilega að nokkru leyti af huglétti. —
Svo tók ég upp úr ferðamal okkar nokkrar niðurhreinsandi töfl-
ur. Martin skýrði því næst vandlega fyrir hinum undrandi villi-
manni, að hailn skyldi taka helming þeirra inn, er sól risi, en hinn
hlutann um sólarlag. Surtur hlustaði með augljósri eftirtekt á
fyrirmælin til loka, en lauk svo upp útötuðum munni sínum og
gleypti allar töflurnar í einu!
Meðan á þessu stóð, höfðu fleiri villimenn tínzt hljóðlega fram
úr skóginum — urn tíu talsins — allir jafn viðurstyggilegir og sá
fyrsti með kveisuna, og allir jafn-óskaðlegir að sjá. Martin setti
umsvifalaust upp myndavél sína, — sem þeir létu sig engu varða
') Málblendingur, talaður um Kyrrahafseyjar, einkanlega í hafnarbæjum.