Stígandi - 01.01.1944, Síða 59

STÍGANDI
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
57
virtist stundum saman. Elóðið hamraði í höfði mér og andar-
drátturinn skar í brjóst mér eins og hnífur. Svitinn bogaði af mér.
„Þungfær leið að tarna, Osa,“ sagði Martin oftar en einu sinni.
Hann var rétt á eftir mér og ég heyrði þungan andardrátt hans.
Eg kinkaði kolli, en svaraði engu orði, vissi ekki, hvernig rödd-
in yrði. Allt í einu kornum við á rutt svæði, eins konar sléttu, og
þar staðnæmdist leiðsögumaður okkar eins og hann biði einhvers.
Ég leit í kringum mig. Við hljótum að hafa verið komin a. m.
k. þúsund fet yfir sjávarmál. Langt niður frá eygði ég gulan fjöru-
sandinn og litla hvalveiðibátinn okkar, sem virtist aðeins örlítill
depill í fjöruborðinu.
Handan lægðar einnar á sléttunni stigu grannar reykjarsúlur
til lofts. Martin gekk nær mér og tók höndum um mig.
„Þér er ekki fisjað saman,“ sagði hann, „þetta var ljóta gang-
an.“
Ég gat engu svarað. Ég var svo upp með mér. Martin horfði í
sömu átt og ég.
„Ætli þeir séu að elda óvini sína þarna?“ sagði hann spaugandi.
Þá heyrðum við allt í einu þrusk að baki okkur, og snérum okk-
ur við. Hópur villimanna hafði læðzt að baki okkur, og báru all-
ir byssur. Svipur Martins varð harður og hvass.
„Láttu þá engin liræðslumerki sjá, Osa,“ sagði hann lágt, en
einbeitt. Skildu varninginn eftir, en hörfaðu með hægð niður
stíginn. Ég ætla að draga athygli þeirra að myndavélinni, það
mun gefa þér gott tóm.“
Ég ætlaði að fylgja ráði hans, en leiðin var lokuð. Nú voru
varla innan hundrað villimanna í rjóðrinu. Innan úr skógar-
þykkninu bárust lágar, ógnandi drunur boo-boosanna. Ég leit á
burðarmenn okkar. Þeir höfðu lotið niður til að taka upp byrðar
sínar og stóðu þannig lamaðir af skelfingu. Það heyrðist hvorki
hreyfing né hljóð andartak. Svo skauzt stærðar páfagaukur þvert
yfir rjóðrið, hás, hávær, litskrúðugur oflátungur.
Þá varð öllum litið í sömu áttina. í skógarjaðrinum birtist
mannvera svo ægi-mikilfengleg, að undrum sætti. Andlit hennar
eins og hinna villimannanna var umkringt fitukámugu hári og
skeggi, beini var stungið gegnum nefbrjóskið, hún bar stóra mitt-
isskýlu úr viðartrefjum, en framgangan öll var frábrugðin hinna.
Það var framganga manns, sem veit um vald sitt. Það var voldug-
leiki í hæð hans, í vöðvum hans, sem drógust saman og léku til
undir glansandi svartri húð hans, í breiðum herðum hans, í