Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 60

58
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
STÍGANDI
munnsvip hans. Tvær undra djúpar hrukkur lágu milli brúna
hans, og úr augunr hans mátti lesa greind, sterkan vilja og slægð.
Hér var höfðingi að líkamlegum og andlegum yfirburðum. Þetta
hlaut að vera Nagapate.
Hann starði á okkur íhugull og færði sig hægt í áttina til okk-
ar. Menn hans hörfuðu ögn undan, er hann nálgaðist. Mér til
undrunar heyrði ég malið í myndavélinni, er sveifinni var snúið.
Martin var að mynda komu höfðingjans.
„Mundu, góða,“ rödd hans var lág og róleg, „sýndu engin
hræðslumerki — brostu — bjóddu varninginn."
Ég þvingaði einhvers konar grettu á andlit mér, senr ég vonaði,
að líktist vingjarnlegu brosi. Nagapate kom rakleiðis til mín —
nú var hann aðeins í þriggja feta ljarlægð.
„Góðan dag, herra Nagapate," sagði ég og rétti lronum tóbak.
Hann leit varla á jrað.
„Reyndu bómullarefnið," sagði Martin. „Haltu svona áfram,
góða, þú stendur þig prýðilega. Ef við vinnum hug höfðingjans,
er allt unnið. Hinir fara að dæmi lrans.“
„Já, ég veit,“ sagði ég. „Ég skal reyna, ég skal gera allt, senr ég
get.“
Ég sá fjóra hringi á hendi Nagapates. Eitt var innsiglishringur
nreð greinilegu einkennismerki. Mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. Skyldi hann draga hringana af höndunr fórnarlamba
sinna áður eða eftir að lrann matbjó þau?
„Sýndu honum rauðan bómullardúk," sagði Martin hughreyst-
andi, og mér fannst hljómur raddar hans það eina vitræna eftir r
vitskertu unrhverfi.
„Þetta er mjög snotur dúkur,“ sagði ég hátt og skýrt, og hélt
litsterkum bónrullarbúti upp fyrir augunr Nagapates. „Mjög
fallegur litur. Hann nrundi klæða yður nrjög vel. Prýðilegt í
skyrtu.“
Nagapate seildist fram, en í stað bómullardúksins greip lrann
um lrandlegg mér. Stór lrönd lrans var líkust þurru leðri við-
konru.
Róleg rödd Martins barst gegnunr skelfingarmartröð huga
míns: „Ekki lrrædd, Osa. Hann er bara forvitinn, það er allt og
sumt.“
Forvitinn! Auðsjáanlega undraðist Surtur kóngur ljósleika
húðar minnar. Hann gaf frá sér óskiljanleg kverklrljóð og reyndi
um leið að núa þennan lit af með fingrum sínum. Þegar það