Stígandi - 01.01.1944, Síða 66

64
HEFÐI EKKI • •
STÍGANDI
þar sem Jóhann Kovacs hafði unnið, og níu mánuðum seinna
tók dauðinn gömlu konuna, sem hann hafði búið hjá.
Fjórtán árum seinna lézt eldabuskan hjá Torday bankastjóra,
frænka Jóhanns Kovacs.
Tuttugu og einum mánuði eftir þann atburð — í marzmánuði
1895 — sátu ökukarlar nokkrir yfir drykkju inni á krá í útjaðri
Kerepesiut.
Það var framorðið. Klukkan hlýtur að hafa verið 3 um nótt.
Þeir sátu við borð, studdu olnbogunum fram á rauðan dúkinn
og hlógu tröllslega.
I kringum þá liðuðust reykjarmekkir úr lélegum vindlunum.
Þeir voru að rifja upp minningar frá æskudögunum, þegar þeir
gegndu herþjónustu.
Einn þeirra, ökumaður, Fritz að nafni, með undirhöku og
rjóður í andliti, sagði:
„Einu sinni neyddi vinur minn, liðþjálfinn, nýliða til þess að
stinga höfðinu inn í ofninn. . . . “
Þegar hér var komið sögunni, fékk hann ákaft hláturskast og
barði bylmingshögg í borðið.
„Drottinn minn dýri!“ öskraði hann.
Æðarnar þrútnuðu á svíranum á honum og gagnaugunum.
Drykklanga stund kom hann ekki upp orði. Hann stóð á öndinni,
hristist og kipptist til af krampakenndum hlátri.
Þegar hann loksins náði sér, hélt hann áfram milli krampa-
kenndra hláturhviðanna:
„Hann skipaði honum að stinga hausnum inn í ofninn, og þar
lét hann ræfilinn hrópa hundrað sinnum: „Herra liðþjálfi, ég er
reiðubúinn að hlýða skipunum yðar.“ Vesalings aulabárðurinn,
Jrarna lá hann á fjórum fótum, en við stjökuðum við honum og
ýttum aftan á hann, þangað til við vorum uppgefnir."
Aftur Jiagnaði hann til að ná sér eftir nýtt hláturkast.
Síðan snéri hann sér að einum félaga sínum:
„Manstu eftir Jressu, Franz?“
Franz kinkaði kolli til samþykkis.
Feitlagni maðurinn strauk hendinni yfir ennið.
„Nú. . . . hvað hét nú annars Jressi náungi. . . .?“
Franz hugsaði sig um stundarkorn, en sagði síðan:
„Bíddu nú. . . . látum okkur sjá. . . . jú. . . . Kovacs. . . . Jó-
hann Kovacs."