Stígandi - 01.01.1944, Blaðsíða 71

STIGANDI
RÁÐSTÖFUN FJÁRSJÓÐSINS
69
hagkvæmasta vináttubragðið. Við gætum vissulega gert hitt og
annað, sem gengi í augu heimsins, en ekkert, sem skósmiðnum
kæmi betur, verið vissir um það.“
Er við höfðum rætt þetta ýtarlega aftur og fram, varð okkur
ljóst, að okkur féll þó ekki fullkomlega þessi afgreiðsla málsins.
Okkur fannst, að við yrðum að senda vesalings skósmiðnum eitt-
hvað. Og er við höfðum íhugað þetta viðhorf og rætt saman gaum-
gæfilega, ákváðum við loks að senda honum einhverja fallega
litmynd.
Jæja, þegar allt virtist farsællega á enda kljáð og öllum að
skapi, komu nýir erfiðleikar í ljós. Það fór sem sé að skína í það
hjá vinum mínum, að þeir væntu sér jafns hlutar við mig af fjár-
sjóðnum. En það var ekki hugmynd mín. Ég sagði, að þeir mættu
þakka fyrir, ef þeir fengju helminginn að deila með sér.
Rogers sagði: „Hver okkar hefði yfirleitt hlotið eyrisvirði af
öllum fjársjóðnum, hefði ég ekki verið til staðar? Ég talaði fyrstur
utan að því, annars hefði allt runnið til skósmiðsins.“
Thompson sagðist einmitt hafa verið að íhuga það sama, þegar
Rogers hefði fyrst talað.
Ég hreytti því að þeim, að mér hefði eflaust dottið það sama
hjálparlaust í hug nægilega snemma. Ég væri kannske svifaseinn
t hugsun, en rökviss væri ég.
Okkur hitnaði svo í hamsi, að við hnakkrifumst, síðan flugumst
við á og fengum allir fyrir ferðina. Þegar ég hafði lagfært á mér
fjaðrirnar, gekk ég upp á efri þiljur í þungu skapi. Ég hitti þar
Mc Cord skipstjóra og sagði eins viðmótsþýður og skap mitt
framast leyfði:
„Nú er ég kominn að kveðja, herra skipstjóri. Ég ætla í land
í Napoleon.“
„í hvað?“
„í Napóleon."
Skipstjórinn hló. En er hann sá, að mér var ekki hlátur í hug,
hætti liann og sagði:
„Er þér alvara?“
„Alvara? Auðvitað!"
Skipstjórinn leit upp í hafnsögumannsklefann og sagði:
„Hann ætlar í land í Napoleon!"
„Napoleon}“
„Svo segir hann.“
„Sá hrækir hraustlega!"