Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 6

164
,FYRIR ALMENNINGSNÖF OG DALATÁ“ STÍGANDI
öldur brotna í íjöru við litla fætur og léttar iiendur, sem leika
þar að undrasteinum æskudaganna, en inn til fjarðarins eða dal-
anna dansa fell og liæðir í bragandi hitabylgjum loftsins; þótt
gaman sé að koma til „síldarborgarinnar við hið yzta haf“, þar
sem „skipin koma og skipin blása og skipin fara sinn veg“, silfur-
fiski sjávarins er mokað upp í þrær og síldarkassa, konur og karlar
keppast við á bryggjum, hamarshögg kveða við, köll glymja og
linittiyrði fljúga; þótt gaman sé að ferðast um blómlegar byggðir,
þar sem sótt er fram af elju til aukinnar búmenningar og hag-
sældar, þótt höndunum vilji fækka, sem þar taka á verki, þar sem
töðuilm leggur heiman af túnum, sláttuvélar murra á engjum,
hey er bundið, hestar reknir úr haga, þar sem bílar æða eftir
þjóðveginum og þyrla upp rykskýjum, þar sem blasa við auganu
sólblikuð grávíðishöll, fjalldrapabrekkur, startjarnir, bylgjandi
engi, vötn, ár, fuglarnir flúgja sér til fanga, flugur suða, loft er
heitt og þrungið lífsönn; þótt gaman sé að bregða sér þannig um
kóngsríki íslenzkrar afþýðu og ferðast til sól- og sumarlanda --
heima — eftir að hafa tekið af sér hversdagsgleraugun, þá eru til
önnur íslenzk furðulönd, sem eru flestum betur fallin til livíldar-
dvala, það eru seiðlönd gróinna heiða. Þar nýtur maður einveru
án þess að kenna auðnartóms öræfanna; þar er „langt til veggja
og heiði hátt“ án Jress að gróðurleysi háfjallanna nái að að vekja
ósjálfráða ömurleikakennd í brjósti; Jrar er friðsæld, þó að lífið
sé þar alls staðar nálægt, Jdví að æðihugur mannsins hefir ekki
lirannað loftið hugbylgjum sínum; Jrar er íierskur ilmur úr grasi
og angan úr lyngi, spói vellir í holti, einhvers staðar úr lautar-
dragi kveður við langdregið bí-bí lóunnar, rjúpa kallar lokkandi
á unga, ær liggur móð af liita undir barði og blakar eyrum við
flugum, úr fjarlægð berst árniður, eins og endurómar frá þeirri
veröld, sem við höfum um stund leitað hvíldar frá, fjöll blána í
fjarska. Um sólheiðan sumardag er hin fagra veröld óvíða fegri
en á heiðum uppi, höll sumarlandsins óvíða rismeiri, hin hvítu
skip æskudraumanna og endurminninganna óvíða glæstari, angan
smáblóma eilífðarinnar óvíða ljúfari. Þar sem grasið grær án
íhlutunar mannshandarinnar verður Jrér ljóst, að „illgresið" er
oft fegursta jurt, og þótt þú hafir ef til vill í fiyrstu gengið inn á
seiðlönd heiðanna í ferð án fyrirheits, verður þér ljósara en
nokkru sinni fyrr, að af jörðu ertu kominn, en skip heiðríkj-
unnar muni að lokum bera Jrig til kirkjunnar á fjallinu, þó að
blítt láti veröldin og vopn guðanna hvíni yfir höfði þér.