Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 30
188
UM BORÐ ÚTI Á FIRÐI
STÍGANDI
gráu ofan á svart með því að hæðast að lienni í áheyrn allra þessara
geðslegu náunga. Henni blandaðist ekki hugur um, að mann-
fjandinn ætti við hana. Að henni veitti ekki af tuskunum! Jú,
hverjum skyldi það vera að þakka, að hún var á nærpilsinu? Þeir
ættu bara að reyna að láta á liana svuntuna, þá vinnu skyldu þeir
fá vel borgaða. Þvílík smán sem þessi hafði henni aldrei verið
gerð. Hún var bólgin afi bræði, sagði ekki eitt einasta orð, en stóð
og starði á Sigurð vaktarformann, sem nú var á leið niður vantinn.
Siggi leit dálítið skrýtilega út, því verður ekki neitað. Pilsið lá
niður eftir bakinu á honum og líktist því, að hann hefði heljar-
mikið stél, og svo var það hausinn, hann var ekki á rétturn stað,
eða sýndist ekki vera það, því að hann hékk ofarlega á bakinu,
vingsaðist þar og velti vöngum í hvert sinn, sem Siggi setti fótinn
í nýja veglínu.
,,Hann er að týna pilsinu, það er að detta, það fer í sjóinn!“
Með þessum orðum var Jói að hughreysta reiðarann.
Það sló köldum svita um kerlingarangann við þá tilhugsun, að
hún yrði kannske að sýna sig á götum Akureyrar á nærpilsinu.
Það yrði saga til næsta bæjar. En sem betur fór, liékk pilsið enn-
þá, og mannfjandinn var nærri kominn niður. Hún færði sig nú
ögn nær vantinum til þess að vera viðbúin að bjarga því svo
fljótt sem mögulegt væri, og þegar Siggi var kominn ofan á öldu-
stokkinn og var að stíga öðrum fætinum niður á þilfarið, var allt
í einu gripið heljartaki fyrir kverkar honum. Honuni varð svo
bilt við þessa óvæntu ái'ás, að hann lilunkaðist aftur á bak niður
— ekki samt á þilfarið, lieldur í fangið á reiðaranum, og þó ljótt
sé frá að segja, þá valt rauða tunnan um koll, og Sigurður vaktar-
formaður settist kirfiilega á bumbuna á henni. Reiðarinn rak upp
org, og Siggi, sem var hálfhengdur, tók undir með mjög ámáttlegu
gauli. Þessi tvísöngur þeiria varð til þess, að skipstjóiinn vaknaði
og hentist upp úr káetunni. Hann kom rétt í því, að verið var að
reisa upp rauðu tunnuna. Sigga hafði verið svipt burtu úr þessu
þægilega sæti. Reiðarinn stundi og neri á sér bakhlutann, en Siggi
stóð þögull og var að þurrka blóð af öðru eyranu.
„Hvað er þetta, blæðir úr þér, beit hún þig? Hún hefir bitið
hann í eyrað!“ Enn var það Jói, sem hafði orðið.
Skipstjóri var bálreiður, hann skipaði Jóa að halda sér sarnan,
og hefir ef til vill rennt grun í, að hann ætti að einhverju leyti
sök á þessu óhappi.
En skýringin á þessu óhappi var sú, að þegar kerlingartetrið