Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 48

206
SÉRA SIGURGEIR Á GRUND
STÍGANDI
að madama Ingibjörg, kona hans, var rausnarkona mikil og veitti
gestum og heimafólki fram yfir það, sem efni leyfðu. Þótti hún
ágætiskona, myndarleg og vel gefin til munns og handa, en stjórn
heimilisins var stundum ekki í lagi. Matarskortur var þar oft á
síðari árum. Tók þá séra Sigurgeir það ráð, að selja mótbýlis-
manni sínum skika af jörðinni smátt og smátt fyrir matbjörg.
Þótti það ekki búmannlegt, því að búið gekk saman jafnótt og
börnin stækkuðu, og þarfir heimilisins að sama skapi.
Séra Sigurgeir var söngmaður góður eins og áður er sagt. Hvatti
liann rnenn mjög til að syngja í veizlunr, og þegar hann var orðinn
ör af víni, gekk hann á milli þeirra, sem liann vissi að höfðu góða
rödd: „Syngdu, heillin," sagði hann. „Syngdu þetta.“ „Lýsti sól“
eða „Látum af hárri heiðarbrún“ voru eftirlætislög hans. Söng
hann þá sjálfur með og dró ekki úr röddinni.
Mikið yndi hafði hann einnig af því að tala um góðhesta. Var
hann hestamaður með afbrigðum, svo að menn sögðu, að varla
væri svo illgengur og latur húðarklár, að hann skellti sér ekki
niður á hlemmiskeið, þegar séra Sigurgeir var kominn honum á
bak. Sjálfur átti hann gæðing, sem Sokki hét. Aldrei þreyttist
hann að tala um Sokka, þegar hann var ölvaður, og segja sögur
af svaðilförum þeirra beggja, og viðkvæðið var alltaf: „Þá var
Sokki vakur.“ Allir, sem til þekktu, vissu, hvílíkur afbragðshestur
Sokki var að traustleik og hyggindum, og töldu þeir, að presti
mundi óhætt, þótt hann væri oft einn og ekki alls gáður á ferð,
meðan Sokka nyti við.
Ég heyrði föður minn segja frá því, að þegar hann var ung-
lingur á Guðrúnarstöðum í Eyjafirði, hefði hann séð séra Sigur-
geir koma að Eyjafjarðará beint á móti bænum, sem stendur
skammt frá austurbakka hennar. Þar er vað, sem farið er, þegar
áin er lítil, en nú valt áin fram í vorleysingu og var bráðófær,
því að kaststrengur er litlu norðar og hár bakki að austan. Litlu
sunnar en vatnið er aftur hár bakki að vestan, en landtaka góð
að austan. Við vesturbakkann er hyldýpi, þegar áin er í vexti og
rennur áin þá stundum upp á bakkann. Þangað stefndi séra
Sigurgeir á Sokka sínum. Hiklaust keyrði hann hestinn á sund
fram af bakkanum, renndi sér um leið af baki og greip í tagl hans.
Þannig dró Sokki eiganda sinn heilu og höldnu að austurlandinu.
Sagðist faðir minn þá hafa orðið fegnastur á æfi sinni, því að liann
hafi talið prest af, en auðséð hefði verið, að maður og hestur
skildu hvor annan.