Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 52

STÍGANDI
HENRY JAMES FORMAN:
AF ÞVÍ LÆRA BÖRNIN,
SEM FYRIR ÞEIM ER HAFT
„Mig langaði til þess“, sagði Lovísa Andrew við mig, „eins og
allar mæður, að börnin mín öðluðust allt, sem við gætum fram-
ast veitt þeim: góða heilsu, gott uppeldi, prúðmennsku í háttum;
þér skiljið, hvað ég á við — allt, sem almennt er talið hornsteinar
farsæls lífs.
En mér fannst þó eitthvað mundu skorta á, eitthvað, sent ég
gat ekki gert mér grein fyrir, einhver vöntun, sem ég gat ekki
sætt mig við. Mér fannst eins og við værum að reisa hús af mestu
kostgæfni, máluðum það fagurlega og skreyttum — en hefðum
ekki treyst grunninn sem skyldi. Ég var í engu frábrugðin öðrum
ungum konum á þrítugsaldrinum, svo að það tók mig langan
tíma að komast að þessari niðurstöðu: Ekkert, sem við gerum
fyrir börnin okkar eða veitum þeim, verður þeim til varanlegrar
farsældar, nema við gerum allt, sem i okkar valdi stendur til þess,
að hvert og eitt þeirra öðlist trausta og þolgóða skapgerð.“
„Og yður hefir auðsjáanlega heppnazt áform yðar,“ sagði ég í
fullri einlægni, því að Andrewsystkinin, sem nú voru að verða
fullvaxta, voru eftirlæti allra, sem þekktu þau. Þessi fimm manna
fjölskylda, hæglát og hlýhuga við hvern, sem var að skipta, átti
slíkt jafnvægi til að bera, glaðværa lilýúð og mannást, að sjald-
gæft var.
Jim Andrew var byggingarverkfræðingur, og því oft langdvöl-
um að lieiman. Það varð því ekki einungis lilutskipti Lovísu að
vera móðir barnanna sinna, heldur líka að nokkru leyti faðir
þeirra. Samt hafði uppeldi þeirra tekizt svo, að eftirtektarvert var.
Hvað ytri háttvísi snerti, voru þau eins og aðrir vel uppaldir fé-
lagar þeirra: kát, iðjusöm, félagslynd og þokkasæl.
En auk þessa alls virtust systurnar tvær og bróðirinn, sem þegar
hafði innritazt í háskóla, hafa eitthvað annað til að bera. Skap-
gerð kallaði Lovísa það, þegar hún minntist á það. En það orð er