Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 53

STÍGANDI
AF ÞVÍ LÆRA BÖRNIN —
211
harla rúmrar merkingar og er fremur óákveðið hugtak hjá mörg-
um.
Systkinin virtust gædd einhverju, sem minnti á geislandi birtu:
Vakandi samúð, einlæg ljúfmennska, síviðbúin hjálpsemi. Þau
voru staðföst í því, sem þau tóku sér fyrir hendur og unnu allt af
alúð og áhuga, hvort sem um líkamlega vinnu var að ræða, nám
eða fiélagsstarfsemi. Satt bezt að segja er það næsta sjaldgæft að
fyrirhitta þessa eiginleika, þótt um óvenju vel gerð börn sé að
ræða. En svona voru öll Andrewsystkinin. Mér varð því á að
spyrja Lovísu af einskærri forvitni, hvernig hún liefði náð þessum
árangri.
Hún hikaði fyrst við svarið. „Það er ekki svo að skilja, að mér
sé óljúft að ræða um börnin,“ sagði hún og brosti, „en mér er
óljúfara að ræða um sjálfa mig, og eigi ég að svara af hreinskilni,
verð ég víst að gera það.“ — „Sjáið þér til,“ hélt hún áfram, „ég
trúði gamla spakmælinu, að skapgerð verði ekki kennd, heldur
ávanin. En um leið var mér ljóst, að börnin urðu að venjast henni
hjá einhverjum, þau urðu að liafa fyrirmynd.
Auðvitað var faðir þeirra þeint ágæt fyrirmynd, en gallinn var
sá, að Jim var sjaldan heima, þau sáu liann aðeins við og við.
Þeim var það að vísu mikilsvert, en samt sem áður þörfnuðust
þau einhvers, sem var alltaf eða næstum alltaf hjá þeim, einhvers,
sem tók sífellt þátt í lífi þeirra, meðan þau uxu og þroskuðust.
Ég var alltaf hjá þeim, en ég var ekki vel hæf til fyrirmyndar.
Eigi ég að vera hreinskilin, þá grét ég, þegar ég athugaði þá
hlið málsins. Ég fann, að ég var svo ófullkomin, sem mest mátti
verða: Ég var úrræðalítil, iiræðslugjörn, nöldrunarsöm, í fám
orðum sagt liafði ég fleiri galla en ég kærði mig um að uppgötva
hjá mér. Ég varð hrygg og næstum beisk í skapi. En hvað gat ég
gert? Mig langaði að ræða þetta við einhvern, auðvitað fyrst og
fremst við Jim. En þegar þetta var, var liann langt í burtu og ekki
væntanlegur heim, fyrr en eftir marga mánuði.
Ég varð því að taka sjálf ákvörðun mína.“
„Og hver var ákvörðun yðar —?“ spurði ég.
Hún hló liálf feimnislega eins og henni væri um og ó að segja
jrað, sem hún nú hugðist skýra mér frá.
„Ég kornst að Jreirri niðurstöðu," sagði hún hæglátlega, „að ég
yrði að umskapa sjálfa mig. Ef börnin mín áttu að temja sér þær
dyggðir, sem ég vildi að þau temdu sér, þá yrði ég að gefa þeim
fordæmið.
14*