Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 54

212
AF ÞVÍ LÆRA BÖRNIN —
STÍGANDI
Ég varð að sýna þeim og sannfæra þau um, að þá eiginleika, sem
ég vildi, að þau temdu sér, hefði ekki einungis faðir þeirra til að
bera — en það var auðvelt að öðru en því, hve langdvölum liann
var að heiman — heldur hafði ég þá að vissu marki. í stuttu máli,
að allt, sem stríddi gegn þessum eiginleikum, var mönnum til
armæðu, að innan fjölskyldu okkar — án alls samanburðar við
aðra — fyrirfyndist ekki iðjuleysið, óttinn, óhreinskilnin, ágirnd-
in, hatrið, grimmdin, umburðarleysið, heimskulegt stolt og fleira
þessu líkt. Umfram allt vildi ég, að þau yrðu góðgjörn.
Þetta var mark það, sem ég hugðist stefna að. Yður finnst ef-
laust, að það lýsi ekki svo litlu sjálfsáliti. En ég fullvissa yður um,
að sjálfsþóttanum var ekki fyrir að fara, mér fannst ég svo lítil-
mótleg, að mig fýsti mest að renna af hólmi, og ennþá grípur sú
tilfinning mig stundum, þrátt fyrir hrós það, sem menn eins og
þér berið á börn mín.“
Og svo fékk ég að heyra frásögn af því, sem í mínum augum er
eitthvert merkasta þrekvirkið, er ég hefi um heyrt. Hin granna,
fríða og unga kona, sem ég af skiljanlegum ástæðum nafngreini
ekki, en kalla hér Lovísu Andrew, tók að umskapa sig vegna
barnanna sinna.
Aðferð hennar virðist hvort tveggja í senn einföld og undur-
samleg. Hún var á þeim árum, sem við erum flest enn fróðleiksfús
og spurul. En mörg okkar taka við þeirri fræðslu, sem að okkur
er rétt — iðulega gegnum útvarp — án þess að brjóta hana til
mergjar. Einn leitar þessa, annar hins. Lovísa tók að spyrja sjálfa
sig spurninga, knúin af eðlishvöt móðurinnar.
Sumar spurningar hennar voru svo leitandi og djúpkannandi,
að mér varð ljóst, að Lovísa var meiri heimspekingur og upp-
eldisfræðingur en hún gerði sér ljóst og nokkra hafði grunað.
Trúir þú á guð? spurði hún sjálfa sig. Já, það gerði hún. Hún
gat ekki trúað öðru, fremur en Edison, en að á bak við hið mikla
heimsskipulag stæði einhver, sem hafði skapað og skipulagt það.
Ekkert gat orðið til af engu. En fyrst hún trúði á guð, sem hafði
skapað liana, þá hafði hún hagað sér eins og vanþakklátt barn.
Hún hafði farið til kirkju fyrir siðasakir af og til á sunnudögum
og stórhátíðum, eða verið við skírn, giftingar og jarðarfarir, en
— vegna guðs hafði hún ekki þangað komið.
Fyrst hún trúði á guð og fyrst hún vildi, að börnin sín tryðu
á guð, þá varð hún að tilbiðja hann á einn eða annan veg á hverj-
um degi, vegsama þá veru, sem hafði gefið þeim lífið, þakka hon-