Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 75

STÍGANÖI
DROTTNING SUÐURSINS
233
skilið. Nú verð ég að fara lieim til þjóðar minnar, sem ekkert eða
fátt eitt mun skilja af því. Ég mun senda yður illa stíluð bréf um,
hvernig allt gengur, og þér munuð brátt gleyrna Makedu, sem í
landi suðursins reynir að stjórna eftir vísdómsráðum yðar.“
„Það er leiðinlegt“, sagði Salómon konungur, „að þér farið án
þess að liafa verið við hin árlegu réttarhöld mín og séð hátíðahöld
vor, þegar réttlætinu liefir verið fullnægt. Komið á morgun og
sjáið. Það mun verða síðasta kennslustundin.“
„Ég vildi fremur,“ sagði hún, „fara til garðs yðar, þar senr læk-
urinn rennur. Ég er þreytt á ljóma gulls og gimsteina. Ég óttast
Salómon konung eins og ég óttast Sfinxina, sem við skoðuðum
í Egyptalandi. En ég man, að eitt sinn var til fjárhirðir."
„Ég skal senda yður dómaraklæði og þau skulu öll verða lögð
því gulli, senr þér færðuð mér, Makdea. Mun það gleðja yður?“
„Það verður svo að vera,“ sagði hún, „en skikkjan verður ef-
laust jrung á herðum.“
Og vissulega var skikkjan þung, sem hann sendi henni. Hún
gat varla risið undir þunga hennar og dýrð. Og er hún daglangt
í innri herbergjum Salómons hlustaði sjálf ósén á glaum réttarins,
á hræðslumuldur sakborninganna og skýru röddina, sem kvað
upp dóma, óskiljanlega réttláta, óskiljanlega milda, brast hennar
rnikli kjarkur skyndilega. Hvaða drottningu var fært að dæma
réttlátt og mildilega eftir minningunni um viturlega dóma? Varir
hennar skulfu. Hún neytti örlítils af fæðu þeirri, sem konungur-
inn hafði látið bera henni, og drakk lítils háttar af víninu, en hún
barðist við grátinn, þegar dyratjöldunum var lyft og Salómon
gekk inn. Hún hugsaði um það beisk í skapi, að ekkert virtist
þreyta hann né angra. Að loknu öðru eins dagsverki kom hann
sigurglaður til liennar með — hvernig orðaði Tamrín það? —
„með bros hins fagra morguns á vörum sér.“
Hún hreyfði sig í sæti.
„Er því lokið? Þér hljótið að vera þreyttur."
„Ekki eins þreyttur og þér,“ sagði hann og leit snöggt á hana,
um leið og hann lét skikkjuna falla af herðum sér. „Konungs-
tignin er byrði, þótt á karlmannsherðum hvíli. Hví sitjið þér
sveipuð í drottningarskikkju?“
Hún stóð snögglega á fætur.
„Ég er staðin upp. Ég verð að fara. Það er mjög framorðið. Það
er dauðakyrrð í forsalnum."