Stígandi - 01.10.1944, Side 13

STIGANDI
VETRARDRAUMUR
251
II.
Og sumarlönd iðgræn úr rökkvanum rísa:
Eg reika við hlið minna sólskinsdísa
um lyngrauðar heiðar, sem óma og anga —
ó, æskunnar heillandi brúðarganga.
Og viðirnir söngla og kjörrin þau hvísla:
O, hvað ertu, grákollur, aleinn að sýsla?
Og hvar eru launin þín, sorgmæddi sonur
og sigrar þíns lífs — þínar fylgikonur?
Svo hefja þau sönginn um Rúnur og Rönnur, —
um Rósu frá Arskóg — og hvað hét nú önnur?
Eg get ekki annað en hlegið í hjarta,
eg hafði' ekki þá undan neinu að kvarta.
Einn runni á leið minni bandar og bendir
og blómvendi fölnuðum til mín hendir,
og kliðmjúkri röddu er hvíslað þar inni:
Hér kvaddir þú gleðina hinzta sinni.
III.
O, vertu ekki að ögra mér, örlagastraumur.
Hví ertu að kvelja mig. vetrardraumur?
Ó, rifjaðu upp vorsöngva vatna, sem falla
af valbjörgum niður, er leysir til fjalla.