Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 42

STÍGANDI
ÁN ÓKENNDI:
FJALLAFERÐIR
p^-
íslendingum er útþrá í blóð borin. Fæstir una því að ala allan
aldur sinn á sama staðnum. Þeir leita á braut, til fjarlægra héraða
eða annarra landa, því að heima finnst þeim þröngt og lítilmót-
legt, lítið að sjá og fátt til að kynnast. Margir fara í löng ferðalög
til annarra landa til þess að sjá náttúrufegurð, en sjá aldrei fegurð
og stórfengleik síns eigin lands og leita þannig langt yfir skammt.
Sannarlega er óþarft fyrir Islendinga að fara utan til þess eins að
sjá fagurt landslag, Joví að af jrví er landið okkar auðugra en
nokkur, sem ekki hefir skoðað það sjálfur, getur gert sér grein
fyrir.
Það er ekki langt síðan fólk hér á landi tók að iðka fjall-
göngur og öræfaferðir sér til skemmtunar og hressingar. Lengi
vel höfðu flestir hálfgerðan ýmugust á óbyggðum og lögðu leið
sína ógjarnan um Jrær, nema nauðsyn krefði, enda þóttu það all-
mikil afrek að fara langar ferðir yfir öræfi, og ekki fært, nema
hinum hraustustu mönnum.
Nú er þessi skoðun breytt, sem betur fer. Nú líta menn á öræfin
með aðdáun og hrifningu, og Jreir, sem eitt sinn liafa kynnzt seið-
magni íslenzkra öræfa, þrá Jrau æ síðan og láta ekkert tækifæri
ganga sér úr greipum til Jæss að njóta töfra þeirra. Sumar sem
vetur leita rnenn þangað til þess að gleyma önnum dagsins, iðka
íþróttir sínar og teyga ferskt fjallaloftið. Nú stendur mönnum
ekki lengur beygur af þ\í að ferðast um fjallvegi, sem sést bezt
á því, að árlega leggja rnenn leið sína þvert yfir öræfi landsins,
aðeins sér til skemmtunar. Æ fleiri verja sumarleyfum sínum og
öðrum frítímum á fjöllum uppi, og þeir verða heldur ekki fyrir
vonbrigðum með það, sem þeir njóta þar, enda geyma öræfin og
óbyggðirnar í skauti sínu margt það fegursta og stórfenglegasta,
sem íslenzk náttúra hefir að bjóða.
Margir álíta, að Jrað sé allt of mikið erfiði að klífa fjöll, til þess
að það geti með nokkru móti svarað kostnaði. Að vísu getur það
verið allerfitt, en ef rétt er að farið, þarf það ekki að vera erfiðara