Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 43

STIGANDI
FJALLAFERÐIR
281
en svo, að flestum fullfrískum mönnum sé það fært. Það þarf að
hafa réttan og þægilegan útbúnað, sem minnstan farangur og
um franr allt að fara hægt af stað.
Sé þessum þrern meginreglum ferðamannsins fylgt, geta flestir,
sem aðeins hafa vilja og nenningu, veitt sér þá ánægju að ganga
á fjöll.
Það er einkum kaupstaðafólk, sem iðkar fjallaíþróttír hér á
landi, en margt sveitafólk kemur aldrei upp á fjallið fyrir ofan
bæinn sinn, hvað þá meira. Náttúrlega má segja sem s\'o, að störf
sveitafólksins séu svo erfið, að ekki sé von, að það leggi það á sig
að vera að klifra upp um fjöll í frítímum sínum. Þó telur fólk
ekki eftir sér að dengjast í bílum langar leiðir og oft á misjöfnum
\ egum til þess að komast á dansleik eða samkomu, jrar sem oft er
ekkert um að vera nema dans í reykjarsvælu og ólofti og stundum
drykkjulæti og áflog.
Nú á tímum er mikið talað og ritað um ættjarðarást og ýmis-
legt gert til þess að reyna að glæða hana. Ég lteid, að jrað, er lielzt
myndi vekja og glæða ættjarðarást okkar, sé það að kynnast land-
inu okkar sem bezt. Við kynnumst því ekki bezt með því að jreysa
um það þvert og endilangt í bílum eða yfir jrað í flugvélum. Við
þurfum að ferðast um jrað ríðandi, til þess að vera frjálsir ferða
okkar, eða gangandi til Jress að geta athugað jrað, sem okkur sýnist.
hvort sem jrað er köngullóarvefur á milli steina, undarlega lagaðir
hraundrangar, gjósandi hverir eða lítið öræfablóm í gilskoru
upp til fjalla.
Fátt er unaðslegra en að leggjast til lrvílu að kvöldi í tjaldinu
sínu við lítinn læk inni í kyrrð öræfanna og láta nið hans syngja
sig í svefn.
Það er töfrandi að litast um uppi til fjalla á sólbjörtum sumar-
morgni og ánægjulegt að leggja land undir fót, klífa hæsta tindinn
og finna vöðvana stælast við áreynsluna og viljann skerpast.
Loks erum við á hátindinum og útsýnið opnast. Hvílík dýrð!
Sá einn, senr sjálfur Iiefir iifað slíkar stundir og notið dýrðlegs
útsýnis, veit, hverjar tilfinningar jrað vekur.
Sá, sem aldrei hefir verið uppi á lieiðum á sumarkvöldi og séð
jroku læðast inn dalina og fylla Jrá, en sólroðna fjallatindana
gnæfa upp úr jrokuhafinu, liefir misst af rniklu, því að slík sjón
gleynrist aldrei.
Vetrarríki fjallanna á líka sína fegurð og dásemdir. Það er
hrífandi að Jrjóta á skíðum niður snævi þaktar hlíðarnar, enda