Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 43

STÍGANDI FJALLAFERÐIR 281
en svo, að flestum fullfrískum mönnum sé það fært. Það þarf að
hafa réttan og þægilegan útbúnað, sem minnstan farangur og
um fram allt að fara liægt af stað.
Sé þessum þrem meginreglum ferðamannsins fylgt, geta flestir,
sem aðeins hafa vilja og nenningu, veitt sér þá ánægju að ganga
áfjöll.
Það er einkum kaupstaðalólk, sem iðkar fjallaíþí'óttir hér á
landi, en margt sveitafólk kemur aldrei upp á fjallið fyrir ofan
bæinn sinn, hvað þá meira. Náttúrlega má segja sem s\'o, að störf
sveitafólksins séu svo erfið, að ekki sé von, að það leggi það á sig
að vera að klifra upp um fjöll í frítímum sínum. Þó telur fólk
ekki eftir sér að dengjast í bílum langar leiðir og oft á misjöfnum
vegum til þess að komast á dansleik eða samkomu, þar sem oft er
ekkert um að vera nema dans í reykjarsvælu og ólofti og stundum
drykkjulæti og áflog.
Nú á tímum er mikið talað og ritað um ættjarðarást og ýmis-
legt gert til þess að reyna að glæða hana. F.g lield, að það, er lielzt
myndi vekja og glæða ættjarðarást okkar, sé það að kynnast land-
inu okkar sem bezt. Við kynnumst því ekki bezt með því að þeysa
um það þvert og endilangt í bílum eða yfir það í flugvélum. Við
þurfum að ferðast um það ríðandi, til þess að vera frjálsir ferða
okkar, eða gangandi til þess að geta athugað það, sem okkur sýnist.
hvort sem það er köngullóarvefur á milli steina, undarlega lagaðir
hraundrangar, gjósandi hverir eða lítið öræfablóm í gilskoru
upp til fjalla.
Fátt er unaðslegra en að leggjast til hvílu að kvöldi í tjaldinu
sínu við lítinn læk inni í kyrrð öræfanna og láta nið hans syngja
sig í svefn.
Það er töfrandi að litast um uppi til f jalla á sólbjörtum sumar-
morgni og ánægjulegt að leggja land undir fót, klífa hæsta tindinn
og finna vöðvana stælast við áreynsluna og viljann skerpast.
Loks erum við á hátindinum og útsýnið opnast. Hvílík dýrð!
Sá einn, sem sjálfur hefir lifað slíkar stundir og notið dýrðlegs
útsýnis, veit, hverjar tilfinningar það vekur.
Sá, sem aldrei hefir verið uppi á heiðum á sumarkvöldi og séð
þoku læðast inn dalina og fylla þá, en sólroðna fjallatindana
gnæfa upp úr þokuhafinu, hefir misst af miklu, því að slík sjón
gleymist aldrei.
Vetrarríki fjallanna á líka sína fegurð og dásemdir. Það er
hrífandi að þjóta á skíðum niður snævi þaktar hlíðarnar, enda